---

Τετ 13 Οκτ 2010

Από το τούνελ θα βγούμε, αλλά πώς;

Κι ενώ η σημερινή επικαιρότητα χαίρει της απελευθέρωσης των Χιλιανών εργατών από τα έγκατα της γης, εγώ κάνω κάποιες σκέψεις που έχουν ανάστατη μέσα τους την έννοια της ελπίδας. Παρατηρώ κάποιες λεπτομέρειες, που εδώ δεν χωράει να τις αναπτύξω, πάνω στην οικονομική κρίση και τις παραλληλίζω με την παρόμοια κρίση που ξέσπασε στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ την δεκαετία των 1920. Αν δεχτούμε, το πιο λογικό, ότι τότε η κρίση ήταν στημένη για να φέρει τον ενεργό καπιταλισμό (φιλελευθερισμό αν προτιμάτε), τότε και τώρα αυτός ο στραγγαλισμός στον λαιμό του λαού κάπου φαίνεται να το πηγαίνει. Όταν κάποιος ασθμαίνει είναι έτοιμος να δεχτεί τα πάντα, αρκεί να σταματήσει να πνίγεται. Στην προκειμένη, φαντάζει να προετοιμάζεται μια νέα τάξη την οποία, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα μας έβρισκε θελκτικούς απέναντι της. Κάτι σε ολοκληρωτικά ενωμένη Ευρώπη, κάτι σε κοινωνία πλήρους υπακοής, κάτι σε αποκλεισμό του Τρίτου Κόσμου από την Δύση και την Άπω Ανατολή, κάτι... Είναι πολλά και πολυσύνθετα. Τι να κάνω, δεν χωρούνε...

Από τις έξι ταινίες αυτής της νέας σινε-βδομάδας, θα ξεχώριζα δύο, μία για κάθε ηλικία. Ο Σκοτ Πίλγκριμ Εναντίον των 7 Πρώην φαντάζει ως εκκίνηση ενός νέου τύπου νεανικής ταινίας με όλο το μέλλον να της ανήκει. Δυναμική και χιουμοριστική όπως τα γούστα της νεολαίας, αλλά και κατασκευασμένη πάνω στην ψυχοσύνθεση της, ένα κόμικ βίντεο-γκέιμ έτοιμο να γίνει cult για πολλές γενεές. Το ότι δεν είναι η πολύ μεγάλη ταινία, πιστεύω ότι αφορά την ευγενική πρόθεση του Wright να μην εξαντλήσει ένα νέο είδος από την γέννηση του. Βολεύτηκαν τα νιάτα, πάμε και στους μεγαλύτερους. Πρέπει να έχεις εντρυφήσει, έστω παρακολουθήσει αρκετά, ευρωπαϊκό νουάρ για να εκτιμήσεις τον Αμερικανό. Αν δεν το έχεις κάνει, μοιάζει σαν ένα αργό κι απλοποιημένο αστυνομικό θρίλερ με άνιση ανάπτυξη χαρακτήρων. Όμως, λειτουργεί μέσα σε όλη την ιστορία του είδους του, κάτι ως φόρος τιμής προς ένα σινεμά που κάποτε λατρεύτηκε.

Έχουμε κι ένα γκανιάν για την κούρσα των επερχόμενων Όσκαρ. Το Τα Παιδιά Είναι Εντάξει έχει ήδη κλείσει θέση υποψηφίου για κάποια βασικά βραβεία, ακόμη κι αυτό της καλύτερης ταινίας. Δεν ξέρω πόσο προβοκάρει με το θέμα του, σε μια εποχή σαν την σύγχρονη, αλλά σίγουρα έχει δύο μεγάλες κυρίες σε εξαιρετική φόρμα. Με αυτή την ταινία κάνει πρεμιέρα ένα νέο δικό μας παιδί, ο Νίκος Καλογερόπουλος, ένα παιδί (το παιδί σε εισαγωγικά...) που περηφανεύομαι να αποκαλώ φίλο. Κι αυτός επισημαίνει την εμφάνιση της Julianne Moore και πως ωρίμασε ο καιρός να βρεθεί με το αγαλματίδιο στα χέρια.

Ο Zack Snyder δεν κάνει ούτε θρίλερ τρόμου, ούτε πολεμικό έπος με την νέα του ταινία, Ο Θρύλος των Ιπτάμενων Φρουρών. Κάνει ένα φαντασμαγορικό οπτικά παραμύθι για τις μικρές ηλικίες, δύσκολο να αγγίξει τις μεγαλύτερες λόγω του αργόρυθμου σεναρίου του. Προτείνεται να πάτε τα παιδιά σας σε αίθουσα που το παίζει τρισδιάστατο, αλλά και χωρίς μεταγλώττιση, αφού η ταινία στηρίζει πολλά στον πομπώδη χαρακτήρα κάποιων ηρώων της. Το ψευδοντοκιμαντέρ τρόμου ξαναχτυπά, αλλά όλο και σαν να εξαντλείται. Ο Τελευταίος Εξορκισμός είναι κατασκευασμένος πάνω σε μια φόρμα που φαίνεται να γίνεται κλισέ για το είδος και δεν προκαλεί ούτε έκπληξη, ούτε ιδιαίτερο ρίγος. Ναι, ο κάμεραμαν πεθαίνει. Βίβα Κουέρβο!

Η Λουκία Ρικάκη καθιερώνεται και με τη νέα της δουλειά ως δημιουργός ντοκιμαντέρ με στόχο την αφύπνιση πάνω σε κοινωνικά θέματα και παρουσιάζει το Όνειρα σε Άλλη Γλώσσα. Καλοδουλεμένο, αλλά σαν να αγαπήθηκε περισσότερο από την δημιουργό του από ότι θα χρειάζονταν για να προκαλέσει συνειδήσεις. Καλό είναι να πάρετε μαζί και τα παιδιά σας, που σίγουρα θα έχουν κι αυτά μια άποψη πάνω στο ζήτημα των μαθητών-μεταναστών.

Θα καταλήξω με μια έκλυση. Όποιος έχει ψηφιακό δέκτη, ας μου πει κι εμένα αν βλέπει κανονικά τα κρατικά κανάλια στη Αθήνα. Όχι πως κάθομαι να δω τόση τηλεόραση ώστε να μου λείπουν, αλλά με έχει φάει η απορία... Α, μεθαύριο έχει γενέθλια το cine.gr και μπαίνει στον δωδέκατο χρόνο του. Άντε και να τα εκατοστίσουμε παρέα με σας...

---