---

Πεμ 16 Δεκ 2010

Με μια (νομο)σχεδία στη μέση της χιονοθύελλας…

Ξημέρωσε 16, λίγο περισσότερο από μια βδομάδα για τα Χριστούγεννα, και στην επικαιρότητα γίνεται πανικός. Η μισή Ελλάδα καταψύχθηκε από το χιόνι και η υπόλοιπη… κάηκε. Χιλιάδες ανθρώπων κατέβηκαν στο κέντρο της Αθήνας για να διαμαρτυρηθούν για το νέο τρομο-σχέδιο. Θα πετύχει όλη αυτή η κινητοποίηση κάτι; Φοβάμαι πως οι πιθανότητες είναι εναντίον μας. Σας φαίνεται να ιδρώνει το αυτί τους ή το κούτελο τους από ντροπή; Από την άλλη, βέβαια, τίθεται θέμα αξιοπρέπειας κι αφού από αυτήν δεν σκαμπάζουν οι πάνω, ας την έχουν με το παραπάνω οι «κάτω». Έφαγε το ξύλο του κι ο βουλευτής της ΝΔ, τουλάχιστον αυτό να βοηθήσει στο ξύπνημα του θεριού και να μη μείνει ως μια πράξη τραμπουκισμού. Πέρασε ο ΠΑΟΚ! Γιατί, αυτό δεν είναι σημαντικό; Λίγα μας τα έκαναν και οι Κροάτες; Και σήμερα ΜΜΜ γιόκ! Παίρνουμε τα ποδαράκια μας και κάνουμε προπόνηση για τις μελλοντικές πορείες…

Εφτά οι νέες ταινίες και θα έλεγα πως όλες αξίζουν, λιγότερο ή περισσότερο, την προσοχή μας. Πώς να μην ξεκινήσεις με αυτόν τον υπέροχο Λόγο του Βασιλιά. Ο Tom `Damned Utd` Tom Hooper κάνει σινεμά, κάνει μοναδικό σινεμά. Μια ταινία με αυστηρά προσωπική ταυτότητα και με άποψη, την οποία δεν επιβάλει με το ζόρι, αλλά την αφήνει να ρέει κάτω από την πλοκή. Δώστε Όσκαρ στον Colin Firth, για να μη θυμηθούμε και τα περσινά. Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο λόγος του!

Κάποιοι θα το ονομάσουν ταινιάρα. Κάποιοι από αυτούς, οι οπτικοί τύποι, θα έχουν από την πλευρά τους δίκιο. Το Tron Legacy είναι ένα οπτικό θαύμα που σέβεται αλλά ξεπερνάει το αυθεντικό Τρον του 1982. Τα ψηφιακά εφέ γίνονται σκηνικά κι ο σκηνογράφος μπαίνει στο ταμείο ανεργίας. Από τις λίγες ταινίες που επιζητούν το τρισδιάστατο, αφού η δική μου άποψη στο γκάλοπ της βδομάδας είναι πως έχω ψιλοκουραστεί, εδώ και καιρό.... Τρισδιάστατος είναι κι ο Μεγαλοφυής, ένα ακόμα καρτούν με σούπερ-ήρωες. Από πλάκα, μια χαρά τα πράγματα, από πλοκή, μία από τα ίδια. Σαν να συνηθίσαμε, βέβαια, στην γενικά καλή ποιότητα των κινουμένων σχεδίων τα τελευταία χρόνια κι έχουμε κακομάθει. Πολλά περιμέναμε, λίγα παίρνουμε από το τρίτο «blocky» της βδομάδας, το Skyline. Εδώ έχουμε τον ορισμό του κακού-κλισέ σεναρίου και οι αδελφοί Strause κατακλέβουν ότι block-buster βρέθηκε στο διάβα τους. Και πάλι, όμως, είναι σούπερ θεαματικό κι όσοι κάνουν γούστο τις εφετζίδικες ταινίες, θα την καταβρούν.

Μια ακόμα ταινία που θα βρει κοινό, ίσως ακόμα και φανατικό, είναι το Bronson. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Μάικλ Πίτερσον που από κρατούμενος εξελίχθηκε σε σούπερ-σταρ. Σίγουρα, θα χαμογελάει ακόμα από το κελί του. Ο Βασίλης μας μιλάει για μια ελεύθερη μελέτη ενός ανθρώπινου χαρακτήρα κι ένα αφηρημένο, αθυρόστομο, αλλά επαναλαμβανόμενο πορτρέτο. Ο Χάρης, δε, βλέπει πολλά κοινά σημεία με συγκεκριμένες ταινίες κι ενώ και οι δύο συμφωνούν για την απίθανη ερμηνεία του Tom Hardy.

Να που μια ελληνική ταινία είναι τόσο μέσα στην επικαιρότητα. Το Οργώνοντας το Χρόνο είναι ένα ντοκιμαντέρ που ιστορεί την κοινωνική αντίδραση μετά τα γεγονότα του θανάτου του Αλέξη και φτάνει ως την μεγάλη πορεία στη Βουλή φέτος τον Μάη. Ο Κώστας Κολημένος αγγίζει το σήμερα και προτείνει συνέχιση του αγώνα. Ρομαντικός; Θα δείξουν τα γεγονότα. Μαζί και η επανέκδοση μιας ταινίας που δεν είναι λίγοι που την θεωρούν ως την καλύτερη ελληνική ταινία όλων των εποχών. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος συστήνεται στο κοινό με την Αναπαράσταση, μια ιστορία φόνου. Μαζί ιδρύει τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο και κάνει σχολή. Ένα κοινωνικό δράμα που εκπέμπει μια ιδιαίτερη μαγεία, την οποία δεν άγγιξαν τελείως τα υπόλοιπα έργα του δημιουργού.

Τι λέτε για τις Χρυσές Σφαίρες; Πέρα από τις λογικές υποψηφιότητες, προστέθηκε στη λίστα και το Μαύρος Κύκνος (πρεμιέρα στην Ελλάδα: 27 Ιανουαρίου). Κι επειδή οι Σφαίρες μάς ενδιαφέρουν λόγω Όσκαρ, όλα δείχνουν The Social Network. Και παρότι θεωρώ καλή την ταινία, θεωρώ και κομματάκι τραγικό να πάρει το μεγάλο βραβείο. Με έναν Λόγο του Βασιλιά ή ένα Inception θα ήμουν πιο ικανοποιημένος. Αλλά, για να λέμε και την αλήθεια, δικά μας είναι τα Όσκαρ; Ας τα κάνουν ότι θέλουν. Καλό είναι που υπάρχουν, αλλά ένα βραβείο δεν θα αλλάξει την άποψη μας για τις ταινίες. Πάντως, έχω σκάσει με τους Ιταλούς. Είχαν ταινία σαν το Είμαι ο Έρωτας, παίζει αυτή σε όλα τα βραβεία, κι αυτοί επέλεξαν μια κομεντί. Μπερλουσκόνι είναι αυτός (άσχετο!)…

Δέντρο στολίσατε; Εγώ όχι και φταίτε εσείς. Δεν έχω βρει μια ώρα κενή από τη δουλειά για να μπορέσω να το φτιάξω. Φυσικά και δεν σας κρατάω κακία. Μέρες που είναι...

---