---

Πεμ 06 Ιαν 2011

Αυτό το ψάρι βρωμάει από την ουρά;

Από την στιγμή που ξέσπασε η κρίση, έχει γίνει εμμονή του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης να διακηρύσσει ότι ο λαός είναι ο αληθινός υπαίτιος που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Μάλιστα, επιμένει ιδιαίτερα να στοχοποιεί τον κόσμο επειδή αυτός επιζητά το ρουσφέτι, ενώ ο πολιτικός απλά υποκύπτει. Με αυτή την λογική, η ανάγκη του λαού για εργασιακή αποκατάσταση είναι κάτι το μεμπτό, το παράνομο. Αντίθετα, η ψηφοθηρία είναι αθώα κι ο κακομοίρης ο υποψήφιος βουλευτής αναγκάζεται να προβεί σε αυτήν. Εν ολίγοις, ο βουλευτής δεν έχει αρκούντα πολιτικό λόγο για να πείσει τον κόσμο, ενώ ο μοχθηρός λαουτζίκος καταδικάζεται επειδή θέλει να έχει ένα κεραμιδί πάνω από το κεφάλι του. Αν κάποια στιγμή επιτυγχάνονταν η χρυσή αξιοκρατία, θα θέλαμε εν μία νυχτί να δούμε όσους έχουν βρει μια θεσούλα, με ρουσφέτι, στον δρόμο με ανοιχτό το χέρι να ζητιανεύουν; Δεν θα ήθελα να νομίζω κάτι τέτοιο, δεν θα ήθελα να πιστεύω ότι εμείς μετράμε την ανθρώπινη αξία όπως αυτοί. Και το «εμείς» κι «αυτοί» είναι κάτι που ξεκαθαρίστηκε κι από τις όλες δηλώσεις του κυρίου αντιπροέδρου κι όλους όσους δεν βγήκαν αηδιασμένοι να τον κατακρίνουν. Μήπως είναι καιρός να επιλέξουμε με σαφήνεια το στρατόπεδο μας; Το λέω, επειδή αυτοί φαίνεται ότι το έχουν κάνει προ πολλού…

Πάμε στα δικά μας. Εφτά είναι οι προτάσεις για την βδομάδα που ανοίγει το κινηματογραφικό 2011. Ας ξεκινήσουμε με τις δύο θριλερικές ταινίες που κάνουν πρεμιέρα κι αμφότερες έχουν ενδιαφέρον. Το σουηδικό Άσε το Κακό να Μπει δεν πρόλαβε να γίνει δύο χρονών κι απόκτησε ριμέικ με τον ίδιο ελληνικό τίτλο. Αυτό το ανέλαβε ο Matt Reeves, γνωστός μας από το Cloverfield. Ο Χάρης μιλάει για μια εξίσου σοβαρή απόδοση βαμπιρικής ιστορίας, με τον Αμερικανό να πειράζει ελάχιστα το αρχικό σενάριο και να διατηρεί σε γενικές γραμμές το ύφος. Ο Clint Eastwood τα μπερδεύει λιγάκι. Η μεταφυσική του ταινία Η Ζωή Μετά δεν είναι κοντά στις γνωστές του αναζητήσεις και το σενάριο είναι αρκετά άνισο. Eastwood, όμως, υπάρχει κι εδώ και μέσα από τους αργόσυρτους ρυθμούς και τα μουντά πλάνα, πολλοί θα βρουν αξία στο μελαγχολικό του ύφος και το ιδιαίτερο θέμα της ταινίας.

Σας έπιασε μια μαυρίλα που ίσως δεν ταιριάζει με το ύφος των εορτών; Υπάρχουν δύο κωμωδίες που θα προσπαθήσουν να μας την πάρουν. Η Disney μπήκε για τα καλά στο κόλπο και το Μαλλιά Κουβάρια της είναι ένα μικρό διαμαντάκι διασκέδασης. Το παραμύθι της Ραπουντζέλ διανθίζεται με παλαβό χιούμορ, δράση και συγκίνηση. Δεν είναι από τις ταινίες που χάνονται από αυτούς που αποζητούν το κέφι στις αίθουσες. Το Αγάπη σαν Ναρκωτικό είναι μια ελεγχόμενη αποτυχία από τον άνισο Edward Zwick που σίγουρα προτιμούμε σε πιο επικές καταστάσεις. Έχει, όμως, ένα καταπληκτικό πρωταγωνιστικό δίδυμο και μερικά εύστοχα χιουμοριστικά σχόλια πάνω στο σεξ και τις σχέσεις.

Από την Αγγλία μάς έρχεται το Sex & Drugs & Rock & Roll, μια ταινία που αφηγείται τη ζωή του Ίαν Ντούρι, πρωτεργάτη της πανκ σκηνής. Ο Βασίλης μας δεν έμεινε καθόλου ευχαριστημένος, μιλώντας για μια ψυχρή και λάθος κατευθυνόμενη βιογραφία. Πιο ευχαριστημένος, όμως, από τον Χάρη για τις Συνέπειες του Έρωτα δεν θα γινόταν. Το ιταλικό αστυνομικό δράμα είναι σκηνοθετημένο από τον Paolo Sorrentino (φέτος παίρνει μεταγραφή για τις ΗΠΑ με το This Must Be the Place), αλλά πριν το Il Divo που τον έκανε διεθνώς γνωστό. Ο Χάρης τον αποκαλεί σπουδαίο μάστορα και στυλίστα της γραφής. Μαζί, έχουμε και την πρώτη ελληνική ταινία της χρονιάς. Το ριμέικ Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα δεν χωράει, ούτε καν έχει ανάγκη, κριτική. Αδιαφορεί για το μηδενικό που το προίκισα αφού είναι μια κωμωδία βγαλμένη για να κάνει τον κόσμο να χαμογελάσει και τίποτα περισσότερο. Βέβαια, άλλο να βλέπεις την ταινία του 1982 και να αναπολείς τα νιάτα σου κι άλλο αυτό το πράγμα. Φοβάμαι πως μετά από 20 χρόνια, κανείς δεν θα αναπολεί τα νιάτα του μέσα από αυτό το ριμέικ…

Γιορτή των Φώτων σήμερα κι ελπίζουμε κάποιοι να φωτιστούν επ’ ευκαιρίας. Αλλιώς, βλέπω να συνεχίζουν να μας αλλάζουν τα φώτα…

---