---

Πεμ 10 Μαρ 2011

Όταν το ριάλιτι τεκμηριώνεται...

Ανοίγει και κλείνει η κουβέντα για τα επονομαζόμενα ριάλιτι, αναλόγως αν ένα μας ενοχλεί θεματικά κι αν όχι το αφήνουμε στην πορεία του. Το ότι τα ριάλιτι είναι οι πρωτοστάτες της παρακμής της τηλεόρασης, μάλλον έχει περάσει σε αόριστη μοίρα. Είναι δυνατόν να ονομάζουμε πραγματικότητα μία κατάσταση στην οποία σε σημαδεύει εν γνώση σου μια κάμερα; Μήπως υπάρχει ένα άλλου είδους «ριάλιτι» το οποίο έχουμε αφήσει στην αντιεμπορική του διάσταση και ίσως για αυτό συνεχίζει να μεγαλουργεί; Αύριο στην συμπρωτεύουσα ανοίγει πύλες το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και υπόσχεται ταινίες που παρουσιάζουν την πραγματικότητα με κρίση, με άποψη, με θέαμα… με τεκμηρίωση. Το μόνο που θα μπορούσε να αποδείξει το απόλυτο ριάλιτι πρόγραμμα είναι πως η ζωή τού άλλου ή η αγωνία του πρώτου τυχόντα που αποζητά φήμη είναι κάτι το μάλλον ανιαρό για μας. Το ντοκιμαντέρ, όμως, ξέρει να διεισδύει εκεί που υπάρχει το ενδιαφέρον, εκεί που θέλει ο δημιουργός να κοιτάξουμε, εκεί που αληθινά πάλλει δυνατά η ζωή. Ας αφήσουμε, λοιπόν, για λίγο το ανούσιο προϊόν που επιμένουν να μας σερβίρουν κι ας επισκεφτούμε τον κινηματογράφο τεκμηρίωσης, αλλάζοντας, πνευματικά, την ποιότητα της πραγματικότητας μας...

Από τις οχτώ ταινίες που ξεκινούν την περιπέτειας τους απόψε, ξεχωρίζει η πρώτη ταινία που αποδεικνύει δημιουργική τάση ο πειρατής Gore Verbinski. Ο Rango είναι χαμαιλέοντας και ξέρει να προσαρμόζεται στο περιβάλλον. Αυτός μετατρέπεται από «αστός» σε σερίφη της Άγριας Δύσης κι εμείς διασκεδάζουμε με τις γκάφες του. Θέλω, όμως, να μην απογοητευτείτε αν τα μικρά σας φύγουν με απορίες από την αίθουσα, επειδή η ταινία πρωτίστως απευθύνεται στις ώριμες ηλικίες. Αυτές που έχουν στην μνήμη τους τα σπαγγέτι και τους νόμους τους και θα εκτιμήσουν τις γκροτέσκες φάτσες που μάλλον δεν θα βγουν ποτέ σε κουκλάκια.

Πολλές υποσχέσεις αφήνει, με μια πρώτη ματιά, η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του πετυχημένου σεναριογράφου William Monahan, με τίτλο London Boulevard. Ο Colin Farrell είναι ο «ένας άντρας να με προσέχει» της Keira Knightley κι όπως επιβεβαιώνει κι ο Χάρης, όλο αυτό μυρίζει Σωματοφύλακας (ξέρετε, αυτό με τον Costner). Στην ίδια συχνότητα κινείται και η γνώμη της Νίκης που δεν μοιάζει να ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα με το έργο. Κι αφού δεν μας έκατσε το ρομάντζο, πάμε στην διακωμώδηση του. Το Σύζυγος για Ενοικίαση είναι μια χαριτωμένη κωμωδία με τον Adam Sandler και την Jennifer Aniston. Μέσα στο χύμα της πετυχαίνει να διασκεδάσει κάνοντας τον θεατή να γελάσει. Για όσους δεν έχουν όρεξη να το ρίξουν στο γέλιο υπάρχει ο Αετός της Αυτοκρατορίας, μια περιπέτεια τοποθετημένη στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ηρωική ταινία με τον Channing Tatum να φοράει χλαμύδα. Ο Χάρης δεν την θεωρεί αξιοσημείωτη δουλειά κι αναρωτιέται αν είμαστε τώρα για πολεμικές αρετές. Σαν να μην έχει άδικο...

Αφήνοντας το αγγλόφωνο σινεμά, βρίσκουμε δύο πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες. Το καναδικό Μέσα από τις Φλόγες είναι η ταινία από την οποία θα θέλαμε να είχαμε χάσει το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Η ιστορία μιας οικογένειας ενώνεται σαν παζλ κι ο Βασίλης τονίζει πως το σενάριο της φτάνει στα άκρα, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα καλό. Γαλλικά μιλούν και τα Μικρά Αθώα Ψέματα, αλλά αυτά… κατοικούν στη Γαλλία. Μια ταινία που αρχικά μοιάζει περίεργη, εντέλει είναι αυτός ο απλός γαλλικός κινηματογράφος που μας αρέσει να παρακολουθούμε. Ο Guillaume Canet ξεδιπλώνει ένα κάρο χαρακτήρες σε κωμικές και δραματικές καταστάσεις και με μια διάρκεια που φαντάζει απαγορευτική για τέτοια ταινία, πετυχαίνει να τους κάνει τόσο οικείους που αναπνέουμε ανάμεσα τους. Καλή ταινία, αλλά θα μπορούσε να έχει και μια πιο στιβαρή άποψη.

Η Ελλάδα απαντάει καλπάζοντας με τους Ιππείς της Πύλου. Πρόκειται για την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του αγαπημένου μας Νίκου Καλογερόπουλου και μας προτείνει την απόδραση στην επαρχία και την φύση της. Την ταινία την είδε μόλις χθες αργά η Νίκη μας και πριν προλάβετε να την επιλέξετε ή μη για την βραδινή σας διασκέδαση, η κριτική θα είναι στη θέση της.

Βρισκόμαστε στο 1927 κι ένας άνθρωπος κοιτάει τόσο μπροστά που βλέπει το σήμερα κατάματα. Ο Fritz Lang γυρίζει το απόλυτο αριστούργημα του και η Μητρόπολης είναι ένα μνημείο καλλιτεχνικής επίτευξης. Με φόντο ένα εξπρεσιονιστικό σκηνικό που έμελε να είναι η δομή των σημερινών μητροπόλεων, η πάλη των τάξεων συνυπάρχει με θεολογικά νοήματα και μάλλον η προφητική δυναμική του έργου μέλλει να έχει απήχηση και στο έμμεσο μέλλον μας. Τι; Την έχετε δει; Δεν την έχετε δει ποτέ, όμως, έτσι. Κυκλοφορεί με 25 λεπτά εξτρά διάρκειας, στην απεκατεστημένη της κόπια. Το παραπάνω υλικό βρέθηκε το 2008 στην Αργεντινή κι έκανε τον σινεφιλικό κόσμο να πανηγυρίζει.

Θα σας έγραφα κι άλλα, αλλά έχουν γίνει «κασάτα» τα δάχτυλα μου. Μη ρωτάτε το γιατί,, αλλά εδώ στο σπίτι με μια μικρή σομπίτσα την βγάζω. Δεκτές οι προσφορές. Πλάκα κάνω (όχι για τη σόμπα!). Τα λέμε με υψηλότερες θερμοκρασίες από βδομάδα…

---