---

Πεμ 21 Απρ 2011

Δεν υπάρχει Ανάσταση δίχως Σταύρωση.

Ο λαός μας διανύει με μαθηματικά βήματα την έσχατη πορεία του Ιησού προς τον σταυρό. Τα βάγια ήρθαν και παρήλθαν με την μεταπολίτευση και μετά πέρασε μια μουδιασμένη περίοδος στην οποία είχαμε ακόμα να φάμε. Αυτή ήταν ο Μυστικός Δείπνος κατά τον οποίο κάποιος (κάποιοι) προδότης ήταν ανάμεσα μας, αλλά ακόμα τρώγαμε μαζί του (όχι όπως το εννοείτε εσείς, κύριε αντιπρόεδρε...), τον εμπιστευόμαστε. Τώρα νομίζετε ότι σταυρωνόμαστε; Είστε πολύ μακριά! Απλά περάσαμε τα παρακάλια και την σύλληψη στο Όρος των Ελαιών και είμαστε ενώπιον του Πιλάτου. Βέβαια, κανείς σημερινός Πιλάτος δεν φαίνεται να έχει την διάθεση να μας την χαρίσει, ούτε καν θα μπει στη διαδικασία να μας παραθέσει με τον Βαραββά, αφού αυτός (ο κλέφτης) έχει ξεγλιστρήσει ήδη κι απλά θα την πληρώσει στο μέλλον από τα κρίματα του. Ετοιμαστείτε, λοιπόν, για την βδομάδα των Παθών. Ετοιμαστείτε για το μαστίγιο, τον ανήφορο, την σταύρωση. Κι εκεί, να το ξέρετε, ο θάνατος θα έρθει, είναι προδιαγεγραμμένος. Τα πάντα, όπως τα γνωρίζουμε, θα καταρρεύσουν. Είμαστε αληθινά Κύριοι; Μπορούμε στο σύνολο μας να πάρουμε το μήνυμα της Ανάστασης; Μόνο, μα μόνο, τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε και μετά από τον θάνατο. Η Ανάσταση θα έρθει αν εμείς μπορέσουμε να ξυπνήσουμε το πνεύμα μας, να συνειδητοποιήσουμε μια και καλή το τι συμβαίνει γύρω μας και δεν το έχουμε πάρει γραμμή ποτέ μας. Πατήρ και υιός δεν νοούνται χωρίς Άγιο Πνεύμα. Επανάσταση του νου, λοιπόν, αλλιώς θα γίνω υπερβολικά βιβλικός με αυτό που θέλω να πω και το αφήνω καλύτερα για του χρόνου, που ο λόφος θα έχει ήδη διαφανεί...

Αφού δεν έχουμε ακόμα ανέβει τον λόφο (το κλασικό: ως εδώ καλά είμαστε…), ας χαλαρώσουμε λιγάκι να πάμε στα δικά μας. Η βδομάδα αυτή είναι κομματιαστή λόγω εορτών κι ενώ ξεκινάει απόψε με δύο ταινίες, ξεκινάει εξίσου και την Κυριακή του Πάσχα με πέντε ακόμη. Από σήμερα είναι στη διάθεση μας η Μαύρη Αφροδίτη, η νέα ταινία του γνωστού μας Γαλλο-Τυνήσιου Abdellatif Kechiche. Η ταινία εξιστορεί την βασανιστική ζωή της Σααρτζί, μιας Αφρικανής σκλάβας που έγινε θέαμα για τους Ευρωπαίους των αρχών του 19ου αιώνα. Ο Χάρης προσεγγίζει ιδιαίτερα το σκηνοθετικό ύφος του φιλμ και προτείνει να το δείτε. Χαράς ευαγγέλιο για τους μικρούς φίλους, αλλά και για το παραδοσιακό κινούμενο σχέδιο η προβολή από σήμερα της ταινίας Γουίνι το Αρκουδάκι. Επιστροφή στην εποχή της αθωότητας για την Disney κι ένα καρτούν που δεν πρέπει να χάσουν οι πολύ μικρές ηλικίες. Άντε, γιορτές έχουμε, μην τα κρατάτε μέσα τα άμοιρα...

Πάμε στα κυριακάτικα, ανήμερα του Πάσχα, αν δεν έχουμε σκάσει από το φαΐ! Τα Τελευταία 8 Λεπτά θα ικανοποιήσουν τους λάτρεις της δυναμικής δράσης, θα χάσουν όλους τους άλλους. Ένα γευστικότατο σοκολατένιο λαγουδάκι που, όμως, τρώγεται με μιας και πάμε για παρακάτω. Αδύναμο ως κι αφελές σενάριο, με τον γιο του David Bowie να το παλεύει δυνατά αλλά να μην του βγαίνει. Η κωμική πλευρά της εβδομάδας εκπροσωπείται από δύο αγγλόφωνες ταινίες, η κάθε μία από άλλη άκρη του Ατλαντικού. Το Εργένηδες για μια Εβδομάδα παρέχει κάμποσο χαβαλέ, αλλά έχει δύο αδύναμους πρωταγωνιστές και κάμποσο χολιγουντιανό κλισέ για όσους δεν έχουν κουραστεί ακόμα από αυτό. Αντίθετα, πρωτότυπο είναι το Ταξίδι, η ταινία του Michael Winterbottom που βολτάρει σε εστιατόρια της Βόρειας Αγγλίας. Ο Χάρης εντόπισε ομοιότητες με κλασικούς ερμηνευτές στους δύο πρωταγωνιστές και το συστήνει στους φαν του βρετανικού χιούμορ.

Τα δύο επόμενα είναι ότι καλύτερο θα περίμεναν οι φίλοι των εικαστικών τεχνών. Αυτοί της κλασικής ζωγραφικής μπορούν να θαυμάσουν την οπτικοποίηση των έργων του Φλαμανδού Πίτερ Μπρύγκελ στο Ο Μύλος και ο Σταυρός. Ο Χάρης μού δήλωσε προσωπικά θαυμαστής του μεγάλου ζωγράφου και καταλήγει την κριτική του με το γεγονός πως ο σκηνοθέτης δεν μένει μονάχα στο οπτικό επίπεδο, αλλά εμβαθαίνει νοηματικά πάνω σε αυτό. Η ταινία Πίνα Μπάους είναι μια χορογραφική πανδαισία, άξια ως ένα ρέκβιεμ της σπουδαίας εξπρεσιονίστριας καλλιτέχνιδας. Το τρισδιάστατο εντείνει την συγκίνηση που προκαλούν οι εικόνες, αλλά ο Wim Wenders παραδίνεται στο όλο θέαμα δίχως να παρεμβαίνει σκηνοθετικά ο ίδιος.

Αυτή, όμως, η βδομάδα ανήκει παραδοσιακά στην τηλεόραση. Συνήθως, όταν εργάζομαι ακούω ραδιόφωνο. Τώρα ανοίγω πίσω μου την τηλεόραση, έτσι απλά για να πιάσω νότες από την ουράνια μουσική του Maurice Jarre από τον Ιησού της Ναζαρέτ. Να κλέψω μια ματιά από την σκηνή της Ερυθράς Θάλασσας από τις Δέκα Εντολές. Να παρακλέψω ματιές από την αρματοδρομία στο Μπεν Χουρ. Πάλι καλά που οι Αμερικανοί είναι κι αυτοί χριστιανοί, αλλιώς θα παρηγοριόμασταν μονάχα με τον Pasolini. Θέλω να ευχαριστήσω και δημοσίως όλους τους αναγνώστες που έστειλαν τις ευχές τους και εκπροσωπώντας το cine.gr, να ευχηθώ με τη σειρά μου σε όλους Καλή Ανάσταση και Ευτυχισμένο Πάσχα! Πάρτε, μονάχα, και καμιά σόδα μαζί...

---