---

Σάβ 14 Μαϊ 2011

Στις Κάννες με τα υπαρξιακά του Πάπα

Συννεφιασμένη η Παρασκευή στις Κάννες, με το πρωινό ξύπνημα να επιβάλλεται, καθώς οι μισές από τις ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος προβάλλονται καθημερινά στις 8.30. Η μέρα από το ξεκίνημα της έδειξε πως ανήκει δικαιωματικά στον Νάνι Μορέτι. Το Habemus Papam του σκηνοθέτη, παρουσίασε τον Πάπα της Ρώμης όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί, προκαλώντας θετικά γέλια στους θεατές της κατάμεστης αίθουσας του Grand Theatre Lumiere. Μπορεί ο Πάπας να παθαίνει κρίσεις πανικού και να τον πιάνουν τα... υπαρξιακά του επειδή δεν μπορεί να εκπληρώσει τα καθήκοντα του; Ο Μορέτι απαντά θετικά στο ερώτημα δείχνοντας με ευαισθησία την ανθρώπινη πλευρά και τις αδυναμίες ενός εκλεκτού του Θεού - η Συνέλευση των Καθολικών Επισκόπων της Ιταλίας έχει ήδη διαμαρτυρηθεί για την ταινία- χωρίς να κανιβαλίζει ή ακόμη και να σατιρίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Ιδανικός ο Μισέλ Πικολί στον ρόλο του Ποντίφικα. Μεγάλες οι πιθανότητες για το φιλμ να παίξει στις σημαντικές κατηγορίες των βραβείων.

Άλλη μια ταινία του διαγωνιστικού που προβλήθηκε σήμερα ήταν το ισραηλινό Hearat Shulayim του Joseph Cedar. Ταινία ήπιων τόνων με σποραδικό χιούμορ που πραγματεύεται την σχέση ενός πατέρα με τον γιο του και που μάλλον θα περάσει αδιάφορη λόγω των πιο δυνατών ανταγωνιστών της.

Στην κατηγορία Ένα κάποιο βλέμμα, με την παρουσία του Αυστραλού σκηνοθέτη Ivan Sen και των συντελεστών, προβλήθηκε η ταινία του Toomelah. Το φιλμ εστιάζει σε μια κοινότητα Αβοριγίνων και κυρίως στον δεκάχρονο Ντάνιελ που μπλέκει με μια τοπική συμμορία, αλλά σύντομα αναγκάζεται να επιλέξει ποια ζωή προτιμά για το μέλλον του. Ανιαρή στο μεγαλύτερο μερος της η ταινία του Sen έχασε αρκετούς από τους θεατές της, καθώς αποκαλύπτει μόνο με το τέλος τις προθέσεις της. Το φινάλε πάντως είναι καλό και σε... ξυπνά από τον λήθαργο των προηγούμενων λεπτών. Ο Κιμ Κι Ντουκ χειροκροτήθηκε για αρκετή ώρα από το κοινό παρουσιάζοντας στην ίδια κατηγορία το Arirang του. Εδώ ο σκηνοθέτης ανακρίνει τον ίδιο του τον εαυτό, καταγράφει τις απόψεις του για το σινεμά, όπως και ότι ένα τυχαίο γεγονός που παραλίγο να κοστίσει την ζωή σε μια από τις ηθοποιούς του, ήταν η αφορμή να σταματήσει να γυρνά ταινίες από το 2008. Αν ήταν μικρότερο σε διάρκεια το φιλμ σίγουρα θα είχε κάποιο ενδιαφέρον, ωστόσο γιατί θα πρέπει να υποστεί ο καθένας, για κοντά δυο ώρες, να ανέχεται τα κλαψουρίσματα ενός σκηνοθέτη στα πρόθυρα κατάθλιψης; Τα σχόλια μετα το τέλος της από τους περισσότερους αρνητικά. Για να δούμε τι επιφυλάσει η αυριανή μέρα...

---