---

Παρ 23 Δεκ 2011

The 5-Star Trivia

5 πρωταγωνιστές, 5 real facts. Θα τους δεις στις κινηματογραφικές αίθουσες αυτή την εβδομάδα αλλά ήξερες ότι...

Σ`ένα επεισόδιο της σειράς «Blackadder» ο Rowan Atkinson συναντά τον Shakespeare (Colin Firth), τον κλωτσάει στο γόνατο και του λέει: «Αυτό ήταν για την ατελείωτη, τετράωρη uncut εκδοχή του Kenneth Branagh ως Άμλετ». Και στην ερώτηση του Shakespeare «Ποιος είναι αυτός ο Ken;» ο Atkinson απαντάει «θα του πω ότι ρώτησες και είμαι σίγουρος ότι θα πληγωθεί πολύ». Ο Kenneth Branagh είναι κυρίως γνωστός για την ενασχόλησή του με θεατρικά έργα του Shakespeare είτε ως σκηνοθέτης είτε ως ηθοποιός. Κινηματογραφικά τον έχουμε δει στα Henry V, Dead Again, Much Ado About Nothing μαζί με την πρώην γυναίκα του Emma Thompson, στο Frankenstein μαζί με την πρώην κοπέλα του Helena Bonham Carter, στο Harry Potter and the Chamber of Secrets, στο Valkyrie και στο The Boat that Rocked, ενώ έχει σκηνοθετήσει μεταξύ άλλων τα Thor, Sleuth και As You Like It. Προτείνω να δείτε τον Kenneth Branagh ως επιθεωρητή Wallander στην ομώνυμη σειρά του BBC. Είναι τόσο καλός που κάνει τον Μονταλμπάνο (του Camilleri) να μοιάζει με τον Μαμαλάκη.


Τον πρωτοείδαμε στο «Roseanne» ως μικροαστό οικογενειάρχη κ έκτοτε o John Goodman έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές. Μεταξύ άλλων έχει εμφανιστεί στα Αραχνοφοβία, Μπάρτον Φινκ, Οικογένεια Φλίντστοουνς, Μπλουζ Μπραδερς 2000, Σταυροδρόμια της Ψυχής, Ω Αδελφέ, Πού Είσαι;, Το Μπαρ των Ονείρων και Εύφλεκτο Θηλυκό. Ο μεγαλύτερός του ρόλος ήταν ως Walter στον Μεγάλο Λεμπόφσκι, όπου υποδύεται ένα μονίμως θυμωμένο βετεράνο του Βιετνάμ με χιούμορ γεμάτο πολιτικές και θρησκευτικές αναφορές και ατάκες όπως «This is what happens when you fuck a stranger in the ass». Μάλιστα λέγεται ότι οι αδερφοί Cohen του έδωσαν- εκτός από τις καλύτερες ατάκες της ταινίας – και το `δικαίωμα" να λέει στον Steve Buscemi συνέχεια «Shut the fuck up Donny» επειδή ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Buscemi στην προηγούμενη ταινίας τους, Fargo, δεν σταματούσε ποτέ να μιλάει.


Δεν υπάρχει κανείς αυτή τη στιγμή στο Hollywood σαν τον Robert Downey Jr.. Στην αρχή της καριέρας του έβγαζε φουλ "80ίλα", θυμήσου τα «Less than Zero», «Johnny Be Good», «Air America». Τη δεκαετία του `90 υποδύθηκε τον Chaplin στην ομώνυμη ταινία κι άφησε την κινηματογραφική κοινότητα να παραμιλάει. Θεωρήθηκε ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, έγινε μια κατηγορία από μόνος του ως ο εκκεντρικός, κωμικός ηθοποιός που γίνεται κυνικός χωρίς να κουνήσει κανένα εκφραστικό μυ του προσώπου του και μετά τα έκανε σκατά. Από το 1996 μέχρι το 2002 έπαιρνε ναρκωτικά και παραβίαζε τις αναστολές του. Έπαιξε ξύλο στην φυλακή και έπεσε αναίσθητος στο δωμάτιο του παιδιού του γείτονά του. Η Susan Downey, η γυναίκα του- που από πολλούς θεωρείται και η σωτήρας του- πιστεύει ότι είναι ένας ισορροπημένος Peter Pan ενώ ο ίδιος προτιμά να πιστεύει ότι έχει κάτι από Darth Vader. Μετά το Gothika η καριέρα του πήρε και πάλι ανοδική πορεία (βλέπε Kiss Kiss Bang Bang, Good Night, and Good Luck, Zodiac, Iron Man) ενώ με το ρόλο του Sherlock Holmes μπήκε στην A-list, οι γυναίκες τον βρήκαν και πάλι σέξι και οι άντρες τον πιο cool άντρα alive. Αυτό που σκέφτομαι συνειρμικά για τον "Bob" είναι πως έχει υποδυθεί δύο φορές Αυστραλό χαρακτήρα (στο Natural Born Killers και στο Tropic Thunder) ενώ για να γίνει καλύτερος "Kirk Lazarus" στην ταινία του Ben Stiller σκεφτόταν τον Russell Crowe. Είναι ιδιοφυΐα… δύσκολο να μην τον λατρέψεις.


Για τον Ulrich Thomsen δεν ήξερα πολλά κι έτσι είδα αρκετές συνεντεύξεις του στο you tube. Είναι Δανός, έχει ένα ψυχρό αλλά αφοπλιστικό πρόσωπο και έχει πολύ καλή αγγλική προφορά όπως και οι περισσότεροι Σκανδιναβοί. Αυτό που πρέπει να έχεις υπόψη σου είναι πως μια καλή προφορά δεν σημαίνει και απόλυτη κατανόηση ή γνώση της γλώσσας. ‘Έτσι μόνο ένα αχανές βλέμμα λόγω δυσκολίας έκφρασης σου δείχνει την πανομοιότυπη δυσκολία ενός βόρειο-ευρωπαίου με έναν ιταλό, για παράδειγμα, να κατανοήσουν απόλυτα μια άλλη γλώσσα. Σε συνέντευξη, λοιπόν, όπου μιλάει για την γερμανική ταινία «The Silence» ο διάλογος πάει ως εξής: Δημοσιογράφος: «Παίζεις ένα παιδόφιλο». Ulrich: «Δεν τον βλέπω σαν παιδόφιλο, αλλά σαν ένα άνθρωπο, ένα μοναχικό άντρα. Είναι δολοφόνος». Δημοσιογράφος: «Ναι είναι και δολοφόνος. Πως πλησίασες υποκριτικά αυτό τον χαρακτήρα;» (που του αρέσουν μικρά κοριτσάκια). Ulrich: «Σαν ένα κανονικό άνθρωπο... (παύση και αχανές βλέμμα). Δεν λέω ότι είναι καλό να είσαι παιδόφιλος, πως πρέπει όλοι να σε λυπούνται επειδή έχεις αυτή την ανισορροπία». Κι επειδή δεν ξέρω κι από δανέζικο χιούμορ (ο Ulrich δεν μειδίασε καν απαντώντας ως άλλος Hank Moody) να σου πω ότι στα γυρίσματα της συγκεκριμένης ταινίας κορόιδευε τον σκηνοθέτη Baran bo Odar λέγοντάς του συνέχεια «ο Ridley Scott δεν θα το έκανε αυτό». Σημειωτέον ότι ο Baran Odar δεν είναι ένας άνθρωπος που σκέφτεσαι να κοροϊδέψεις: έχει μελετήσει εντατικά διάφορους serial killers κι έχει μανία με τον Jack The Ripper. Μάθε επίσης ότι ο Ulrich έχει παίξει στα Duplicity, The International, TheBrøken, Kingdom of Heaven, Killing me Softly, The Weight of Water, The World Is Not Enough, όταν μετακόμισε στην Αμερική δούλευε σαν pizza delivery boy ενώ σήμερα είναι από τους πιο καταξιωμένους ηθοποιούς στη χώρα του.


Το 1979 ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης έτυχε να βρεθεί στην πρώτη πρόβα του «Ονείρου καλοκαιρινής νύχτας» που ανέβαζε η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στο θέατρο «Ανατόλια». Από τότε πήγαινε σε κάθε πρόβα, έμαθε την παράσταση απέξω, άρχισε να βοηθάει και τελικά έγινε μέλος του θιάσου. Ξεκίνησε με κωμωδία αλλά θέλει να καθιερωθεί και στο δράμα. Προσωπικά δεν είμαι πολύ του θεάτρου, οπότε τον θυμάμαι στα τηλεοπτικά «Φρουροί της Αχαΐας» και «Υπέροχα πλάσματα» αλλά και στα κινηματογραφικά «Ο Οργασμός της Αγελάδας», «Straight Story», «Νήsos» και «Safe Sex». Ψέματα: ήμουν 12 και έτυχε να δω για πρώτη και τελευταία φορά τη σειρά «Βαρβαρότητες». Ο Κυριακίδης κατέβαινε μια σκάλα φορώντας μποξεράκι και κάλτσες, είπε μια ατάκα κι από τότε ορκίστηκα ότι θα τον σιχαίνομαι για πάντα. Βέβαια αυτά που ορκίζεσαι σε μικρή ηλικία είναι υπερβολές και εξάλλου από τότε ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης έχει ανέβει στην υπόληψή μου. Έχει δηλώσει πως θέλει να μείνει παιδί: «Μαστιγώνω τον εαυτό μου να μη γίνομαι σοβαροφανής» αλλά μερικές φορές λέει κι αυτά τα ακατανόητα: «Έχουμε ξεχάσει πια τι θα πει σινεμά, τι θα πει θέατρο. Έχουμε χάσει την ταυτότητά μας κι εδώ στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη» ή «Ως εκπρόσωποι της τέχνης απλώς θα προσφέρουμε τους προβληματισμούς που θα γυμνάσουν την ψυχή του θεατή». Μένω στο γεγονός ότι για μήνες γυρνούσε «όλη την Αθήνα με τα πόδια γιατί δεν είχα λεφτά ούτε εισιτήριο να πάρω για το λεωφορείο. Οι ελληνικές ταινίες δεν πληρώνουν, όμως επιβίωνα έβρισκα τρόπους, δεν ξέρω πως. Δηλαδή πήγαινα και στα γυρίσματα όταν δεν είχα γύρισμα και περίμενα να γίνει το break για να φάω».

---