---

Παρ 16 Μαϊ 2003

τηλεπαράσιτο – Απορίες ενός επικίνδυνου μυαλού

1) Εγώ όταν πηγαίνω παραλία, γιατί δεν έχει τόσο και τόσα ωραία οπίσθια όπως στις ειδήσεις; Μάη μήνα ξεπροβάλλουν; Πότε προλαβαίνουν και επωάζουν;
2) «Ήμαρτον ρε μάγκα! Ακόμα ψάχνεις τι κλιματιστικό θα πάρεις;»… Η απορία του καλοκαιριού. Ήτανε στραβό το κλίμα…
3) Γιατί δεν έπαιζε κάποιο άλλο κανάλι την ώρα του ντέρμπι το «Πράσινο Μίλι»; Να παρηγορηθούμε με φαντασιώσεις, έστω;
4) «Ελάχιστοι έχουν απομείνει που θυμούνται αυτό το παιχνίδι». Αυτό θα είναι το χιούμορ μεταξύ τετραγώνων και αστέρων; Μπρρρρρ…
5) Αυτές οι Pop Stars, πόσο pop stars αισθάνονται; Τις ξέρει κανείς; Θα τις μάθει ποτέ; Μήπως χτυπιούνται τζάμπα; Έχουν αποφασίσει τι κλιματιστικό θα πάρουν να γλιτώσουν την κρυάδα;

Με την ευχή να μας δημιουργηθούν νέες, συναρπαστικές απορίες και τη νέα τηλεοπτική εβδομάδα, προτού ρίξουμε μια ματιά στις κινηματογραφικές προτάσεις των καναλιών για το επταήμερο που ακολουθεί, σας καλούμε να συμμετέχετε στο διαγωνισμό της νέας εβδομάδας.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ: 8 Χιλιοστα (8mm) του Joel Schumacher με τους Nicolas Cage και Joaquin Phoenix. Αυτή είναι η ταινία στην οποία σας καλούμε να λάβετε μέρος ως συγγραφείς των Γάμων και των Κηδειών της επόμενης εβδομάδας. Οι καλύτερες ατάκες του προηγούμενου διαγωνισμού, κρύβονται κάπου παρακάτω. Life is just a snuff movie…

Παρασκευή 16/5, NET 00.00, Δ:121’
Η έντιμος κυρία και ο χαρτοπαίκτης (McCabe & Mrs. Miller, 1971)
Μια σαγηνευτικά επίπονη μπαλάντα για αντι-ήρωες.
-ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ: Ο Robert Altman είναι ένας βίαιος, αναρχικός, ωμός ποιητής του ρεαλισμού, ένας σκηνοθέτης που λατρεύει να επικεντρώνει τις εικόνες του στους βασανισμένους και προβληματικούς πρωταγωνιστές του, αφαιρώντας τους συχνά το δικαίωμα κάποιας διαφυγής. Η έντιμος κυρία και ο χαρτοπαίκτης βαδίζουν επάνω σε αυτά τα πρότυπα του προσωπικού του κόσμου. Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Edmund Naughton, ένας μυστηριώδης επιχειρηματίας (John McCabe / Warren Beatty) εγκαθίσταται σε ένα χωριό του Αμερικάνικου Βορρά ανοίγοντας ένα πορνείο, τις επιχειρηματικές υποθέσεις του οποίου αναλαμβάνει η Αγγλίδα μαντάμ Constance Miller (Julie Christie). Οι δουλειές πηγαίνουν καλά, ενώ ο έρωτας μεταξύ των δυο δεν θα αργήσει να ανθίσει. Η άρνηση του McCabe ωστόσο να ενδώσει στις πιέσεις τοπικών μεγαλοεπιχειρηματιών για πώληση του πορνείου, θα οδηγήσει σε μεγάλες εντάσεις που θα θέσουν ακόμη και την ίδια του τη ζωή σε κίνδυνο. Μέσα από μια μελαγχολική ιστορία που υποστηρίζεται αιθέρια από την ομόθυμη μουσική επένδυση του Leonard Cohen, ο Altman ξαναφέρνει στη ζωή την πρωτόγονη και άγρια Αμερική των αρχών του 20ου αιώνα που γεννά μέσα από τα σπλάχνα της τις πρώτες σπίθες του καπιταλισμού. Στήνοντας το θέατρο των αντι-ηρώων του, ρίχνει κλεφτές ματιές και στο παρόν, κατακεραυνώνοντας το Αμερικάνικο όνειρο που θάβεται κάτω από τους σκληρούς κανόνες μιας κοινωνίας που έχει χτιστεί για τους ισχυρούς και οικονομικά ανεξάρτητους. Ο Beatty και η Christie συνθέτουν ένα από τα πιο ταιριαστά ντουέτα της οθόνης -με την δεύτερη να τιμάται με μια υποψηφιότητα από την Ακαδημία- ενώ η φωτογραφία του Vilmos Zsigmond αποτυπώνει με χρώματα ρεαλισμού μια ατμόσφαιρα που φέρνει έντονα στο νου τους Δυο Ληστες του George Roy Hill. Οι χιουμοριστικές νότες κατά διαστήματα ραγίζουν το μελαγχολικό σκηνικό μιας ιστορίας ρομαντικά παλιομοδίτικης και σαγηνευτικά επίπονης, μετουσιωμένης σε εικόνες με στιλ από έναν εκ των σημαντικότερων σκηνοθετών της εποχής μας.
-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ: John McCabe (Warren Beatty): «Ακόμη και ένας βάτραχος με φτερά δεν θα κουνούσε τον κώλο του τόσο πολύ…»
-2½ ΓΑΜΟΙ:
1) Ένα χρόνο πριν, ο Altman ξάφνιαζε ευχάριστα το παγκόσμιο κοινό με το MASH. Αργότερα θα ακολουθήσουν “The Long Goodbye”, ο Παικτης, τα «Στιγμιότυπα», το “Nashville”, το Gosford Park. Ένας νέος κινηματογραφικός κόσμος γεννιέται…
2) Warren Beatty: Από την Υπόθεση Πάραλλαξ μέχρι και το πρόσφατο Bulworth, πάντα απολαυστικός. Εγγύηση.
+½) Μόνο το soundtrack του Leonard Cohen, σε κάνει να κλείνεις τα μάτια και να ταξιδεύεις. Κλείνεις τα μάτια είπα; Φτου φτου…
-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:
1) Πόρνες και παρακμή στην Άγρια Δύση; Όσο και να θέλω να το κρύψω, μου κάνει σε Fear and loathing in Las Vegas - Φοβος και παρανοια στο Λας Βεγκας. Και αυτό, απ’ όπου και να το δεις, δεν είναι καθόλου καλό…
+½) Δεν θέλετε να ξέρετε ποιος σκηνοθέτησε την τηλεοπτική σειρά “Bonanza”. Ουδείς αναμάρτητος…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8/10

Σάββατο 17/5, ALPHA 01:15, Δ:103’
Ghost Dog : Ο Τροπος των Σαμουραϊ (Ghost Dog : The Way of the Samurai, 1999)
O Jarmusch επιστρέφει, πιο είρωνας από ποτέ…
-ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΙΜΗΣ: Επαγγελματίας δολοφόνος, πιστός στους κώδικες ενός αρχαίου κειμένου των Σαμουράι, πληροφορείται ότι η μαφιόζικη οικογένεια με την οποία συνεργάζεται τώρα τον θέλει νεκρό… Μεταφέροντας τον παράδοξο μικρόκοσμό του σε μια αστυνομική ταινία, ο Jim Jarmusch βαδίζει στα χνάρια του «Νεκρού», ποτίζοντας την ταινία του με νότες ιδιόρρυθμου χιούμορ, έντονη μελαγχολική διάθεση καθώς και σταγόνες νοσταλγίας μιας εποχής όπου ο λόγος της τιμής και η αξία της φιλίας όρθωναν φάρους στην ψυχοσύνθεση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Οι αργές περιπλανήσεις της κάμερας, συνθέτουν το αμάλγαμα ενός Ταραντινικού γουέστερν. O Forest Whitaker επενδύει την ερμηνεία του με επιδεικτική μελαγχολική διάθεση, μετουσιώνοντας την σεναριακή εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του σε μια μυσταγωγία ελεύθερου πνεύματος. Και αυτό είναι που κάνει το Ghost Dog τόσο παράδοξα διαφορετικό: Η ψυχή που εσωκλείει στον πυρήνα του γράφει με ανεξίτηλο μελάνι την ιστορία ενός απροσάρμοστου χαρακτήρα που μοιάζει ξένος σε έναν κόσμο που τον έχει ξεπεράσει. Παρά τις βαθιές της ρίζες στο πεδίο των κοινωνικών αναφορών, η ταινία δεν στερείται τις διάχυτες κωμικές στιγμές που της προσδίδουν έναν πιο ανοιχτό τόνο στον συνολικό σκοτεινό καμβά της, ενώ και η hip hop μουσική επένδυση από τον RZA φαντάζει παράταιρα δεμένη με το τελικό αποτέλεσμα. Συμπερασματικά, το Ghost Dog επιτυγχάνει την απόλυτη συνοχή ετερόκλητων στοιχείων, συνθέτοντας ένα παζλ άκρως γοητευτικό και συναρπαστικό πίσω από τον ελάχιστα αβανταδόρικο τίτλο του.
-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ: Ghost Dog (Forest Whitaker): «Σύμφωνα με τους αρχαίους, οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται σε διάστημα επτά αναπνοών. Είναι θέμα του να έχει κανείς αποφασιστικότητα καθώς και την ψυχή για να απελευθερωθεί στην αντίπερα όχθη…»
-2½ ΓΑΜΟΙ:
1) Πρωτοτυπία, ιδιόρρυθμο χιούμορ και αστυνομική επένδυση. Κάτι σαν το Reservoir Dogs με έντονο πνευματικό στίγμα και άποψη. Καθόλου άσχημα…
2) …ειδικά μάλιστα όταν ένας πληρωμένος δολοφόνος αναλαμβάνει ιδιαίτερα μαθήματα ηθικής και ζωής. Ειρωνεία στην ειρωνεία της εποχής.
+½) Μια από τις βαθύτερες αλλά και διασκεδαστικότερες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Και “O Νεκρός” μας κλείνει το μάτι και χαμογελά…
-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:
1) Μαύρος σαμουράι. Σαν να λέμε Αλβανός μεγιστάνας, ποιοτική ελληνική τηλεόραση, αντικειμενικός Γαύρος, Βάζελος πρωταθλητής…
+½) Γιατί δεν μετέφραζαν απλά τον αυθεντικό τίτλο; Σκύλος Φάντασμα… (με σβησμένο αριθμό…) Θα έκανε ντόρο και δεν θα πήγαινε άκλαφτη στα ελληνικά ταμεία…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8,5/10

Κυριακή 18/5, ΝΕΤ 23:00, Δ:105’
Ο άνθρωπος με το αδιάβροχο (The Mackintosh Man, 1973)
Μη με λες κακό. Απλά κοινότυπο…
-ΣΤΡΑΒΟΛΕΞΟ…: Το θρίλερ δεν είναι από τα ευκολότερα κινηματογραφικά είδη. Ειδικότερα το κατασκοπευτικό θρίλερ απαιτεί σκηνοθετική δεξιοτεχνία, ευρηματικό σενάριο, μα πρωτίστως πρωτότυπες και φρέσκες ιδέες. Σε όλους αυτούς τους τομείς, η μεταφορά του μυθιστορήματος του Desmond Bagley “The Freedom Trap” από τονJohn Huston έχει ελάχιστα διαπιστευτήρια να επιδείξει. Παίζοντας με τα κλισέ που έχουν αναλωθεί στην οθόνη αμέτρητες φορές, από το North by Northwest του Hitchcock ως τον Αγνοουμενο του Κωστα Γαβρα, o Huston ταλαιπωρεί τον πρωταγωνιστή του –Άγγλο κατάσκοπο Rearden (Paul Newman)- από το Λονδίνο ως την Ιρλανδία και από κει στη Μάλτα, στα ίχνη μιας μυστικής υπηρεσίας που βοήθησε στην απόδραση ενός Σοβιετικού κατάσκοπου από τη φυλακή. Προσπαθώντας να καλύψει τα σεναριακά του κενά, δημιουργημένα από μια άτσαλη μεταφορά ενός συναρπαστικού μυθιστορήματος, η ταινία μετατρέπει το στόρι της σε ένα συνοθύλευμα ανεκμετάλλευτων ιδεών και πολύπλοκων καταστάσεων που φρενάρουν τους ρυθμούς, προκαλώντας εκτός από τη σύγχυση και την κόπωση του θεατή.
-Η ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΥ: Μοιραία και οι ερμηνευτικές αποδόσεις των βασικών συντελεστών θάβονται κάτω από τα συντρίμμια ενός υπερφιλόδοξου εγχειρήματος που τελικά υποκύπτει κάτω από το βάρος των απαιτήσεών του. Σίγουρα υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες σεναριακές τροπές, στιγμιότυπα αγωνιωδών καταστάσεων που ωστόσο βρίθουν από επαναλήψεις παρωχημένων, συχνά επαναλαμβανόμενων ιδεών, ευλαβικά επαγγελματική δουλειά πίσω από την κάμερα και τη μονταζιέρα -με τις πνοές του καινούργιου, του πρωτότυπου ωστόσο να απουσιάζουν. Για κάθε θετικό στοιχείο της ταινίας δεν μπορεί να αγνοηθεί η σκοτεινή πτυχή, με το σενάριο να αναδεικνύεται η μελανότερη όλων, δυστύχημα για έναν σκηνοθέτη διεκδίκησε το Όσκαρ για τις συγγραφικές του ικανότητες στα «Ο Άνθρωπος που θα γινόταν Βασιλιάς», Η Βασιλισσα της Αφρικης και Το Γερακι της Μαλτας. Οι μανιώδεις φαν του είδους θα βρουν στοιχεία γνώριμα και αγαπημένα, σε μία φιλότιμη προσπάθεια που μπορεί μεν να μην στέφθηκε τελικά με επιτυχία, αποτέλεσε ωστόσο ένα πολύτιμο βοήθημα στα χέρια του Huston για το γύρισμα του επιτυχημένου Chinatown την αμέσως επόμενη χρονιά.
-2½ ΓΑΜΟΙ:
1) Δεν είναι ντροπή να πειραματίζεσαι με τα κινηματογραφικά είδη. Από το Γερακι της Μαλτας ως το Annie, υπάρχει τόσο χαώδης απόσταση όσο και μεταξύ Πολιτη Κεην και τηλεοπτικού Wall…
2) …όπως φυσικά δεν είναι ντροπή να μην μπορείς να αριστεύσεις σε όλα. Και ο Ανθρωπος με το αδιάβροχο, δεν είναι κακός. Απλά συνηθισμένος.
+½) Όταν άλλοι γυρίζουν την καλύτερη ταινία τους νωρίς και επαναπαύονται στις δάφνες τους, ο Huston το πάλευε μέχρι τον θάνατό του. Ένα χρόνο πριν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, μας χάρισε την Τιμη των Πριτζι…
-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:
1) Πάντως από το απίστευτα κιτς οικογενειακό μιούζικαλ Annie που γύρισε ο Huston εννέα χρόνια αργότερα, το προτιμάμε χίλιες φορές. Όταν γεράσει ο άνθρωπος, το ρίχνει στις οικογενειακές αξίες…
+½) Huston, we have a problem…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5,5/10

Δευτέρα 19/5, MEGA 01:30, Δ:110’
Πέτρινοι Κήποι (Gardens of Stone, 1987)
Μπαλάντα για μια χαμένη γενιά.
-BACK TO THE FRONT: Ο Francis Ford Coppola μας δίδαξε τις αλήθειες του για τον πόλεμο στο Βιετνάμ με το Αποκαλυψη τωρα του 1979. Σχεδόν 10 χρόνια αργότερα, τα φαντάσματα που σφράγισαν τις σελίδες της Αμερικάνικης Ιστορίας μοιάζουν να εξακολουθούν να στοιχειώνουν τον σκηνοθέτη, αναγκάζοντάς τον να επιστρέψει στα πεδία των μαχών. Στα πεδία των μαχών της αντίπερα όχθης. Γυρνώντας πίσω το χρόνο και τοποθετώντας το σκηνικό της ιστορίας του στην Αμερική του μεσοπολέμου, ξεδιπλώνει στο κοινό μια κοινωνία που ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σκοινί διχασμένη μεταξύ πατριωτισμού και λογικής, ηρωισμού και φόβου, κόλασης και παραδείσου. Οι πέτρινοι κήποι, είναι τα μνημεία του Εθνικού Νεκροταφείου του Arlington όπου χιλιάδες στρατιώτες –ήρωες πολέμου- βρήκαν την τελευταία τους κατοικία, στην οποία τους συνοδεύει ένας αξιωματικός του Αμερικάνικου στρατού. Αυτός, αν και ιδεολογικά αντίθετος με τον πόλεμο του Βιετνάμ, αισθάνεται το βάρος της ευθύνης απέναντι στην πατρίδα, τον περίγυρό του μα και τον εαυτό του βαρύ στους ώμους του. Κοινωνώντας από την ψυχοσύνθεση ενός ολόκληρου λαού, βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στις αναστολές και τα καθήκοντά του.
-THE HAUNTING: Η ταινία του Coppola δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυτό που μαρτυρά ο τίτλος της: ένα απέραντο νεκροταφείο θλίψης για τα νιάτα που χάθηκαν σε έναν καταδικασμένο πόλεμο. Χωρίς να προσεγγίζει την υπερβατική δύναμη του Αποκαλυψη τωρα, ο σκηνοθέτης τέμνει μια χρονική περίοδο σε δύο σημεία αναπαράγοντας το περιεχόμενό της στο πανί. Κοινωνικοπολιτικές συζητήσεις, αγωνίες και φόβοι, έρωτες και πάθη, τα πάντα επισκιάζονται -συχνά καθορίζονται- από όσα συμβαίνουν χιλιάδες μίλια μακριά. O Coppola κατορθώνει να αποτυπώσει με αληθοφάνεια την ψυχολογία ενός λαού μέσα από τους ήρωές του με τον καθένα να κουβαλάει μέσα του άλλοτε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινής γνώμης και άλλοτε πάλι ένα μίγμα πολλών δειγμάτων μαζί. James Caan και Anjelica Huston αποπνέουν μια ιδιάζουσα χημεία μέσω των ερμηνειών τους, που υποστηρίζονται έμμεσα από την ιστορία μέσω της φροντίδας με τους οποίους περιβάλλει τους χαρακτήρες της. Και ενώ όλα δείχνουν ότι θα μπορούσαν να συνθέσουν μια αριστουργηματική κινηματογραφική μπαλάντα, το τελικό αποτέλεσμα αφήνει πίσω του ένα απροσδιόριστο κενό, προκαλούμενο από την μοιραία αντιδιαστολή με την μεγαλύτερη επιτυχία του Coppola. Μια Αποκαλυψη θα τον καταδιώκει αιώνια…
-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ: Goody Nelson (James Earl Jones): «Πώς συνουσιάζονται τα σκουλήκια;» - Jackie Willow (D. B. Sweeney): «Δεν συνουσιάζονται, κύριε Διοικητά. Χρησιμοποιούν μη φυλετική αναπαραγωγή.» - Goody Nelson: «Αχά! Ενδιαφέρον! Πες μου, Willow, ξέρεις μήπως ποιος μπορεί να πρωτοσκέφτηκε αυτή την ιδέα της αναπαραγωγής χωρίς σεξ;» - Jackie Willow: «Η γυναίκα σας μήπως, κύριε Διοικητά;»
-2½ ΓΑΜΟΙ:
1) Όταν ο Coppola πρωτομίλησε για τον πόλεμο του Βιετνάμ, ο κινηματογραφικός κόσμος σώπασε από φρίκη. 10 χρόνια αργότερα ξανασωπαίνει για να ακούσει τον επίλογο…
2) …ειδικά όταν αφορμή για το γύρισμα της ταινίας στάθηκε ο θάνατος του γιου του.
+½) Χώρια που το «πέτρινοι κήποι» είναι η πιο ευφάνταστη και συγκινητική απόδοση της έννοιας «νεκροταφείο»…
-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:
1) Αλλά πολλή η προφορική ανάλυση βρε παιδί μου… Ούτε ο Ευάγγελος Βενιζέλος τόσο μπλα μπλα…
+½) Τόσο πολύ έτσουξε δηλαδή πια αυτός ο πόλεμος του Βιετνάμ; Τι να πούνε άλλοι κι άλλοι λαοί…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6,5/10

Τρίτη 20/5, MEGA 21:00, Δ:105’
Επικινδυνες Αποστολες (Mission : impossible, 1996)
Good Ethan Hunting…
-ΔΩΣΤΟΥ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ: Η πρόταση της Paramount να αναλάβει τη σκηνοθεσία του MissionImpossible, ήρθε σαν μάννα εξ ουρανού για τον Brian De Palma. Μην έχοντας καλά καλά συνέλθει από δύο απανωτά χαστούκια, δύο μεγαλειώδεις αποτυχίες στο Αμερικάνικο Box Office, είχε έλθει επιτέλους η στιγμή να εξαργυρωθούν όλα εκείνα τα χρόνια του αντισυμβατισμού με μια εύκολη, εύπεπτη και πάνω απ’ όλα politically correct Χολιγουντιανή ταινία. Η καταστροφή της Απατηλης Λαμψης της Ματαιοδοξιας και η άρνηση αναγνώρισης του Υποθεση Καρλιτο από τους θεατές, θα είχαν σύντομα ξεχαστεί και το όνομα του De Palma θα φιγούραρε ξανά στις πιο περίοπτες θέσεις των Αμερικάνων σκηνοθετών. Βασισμένο στην πασίγνωστη τηλεοπτική σειρά που έκανε θραύση στα μέσα της δεκαετίας του ’80, το πρώτο επεισόδιο των «Επικίνδυνων Αποστολών» δεν θα μπορούσε παρά να γίνει μια εύκολη διεθνής επιτυχία. Με τη φήμη ενός αναγνωρισμένου τίτλου στα τηλεοπτικά χρονικά, ένα όνομα εγγύηση πίσω από την κάμερα και το χρυσό παιδί του Αμερικάνικου Show Biz στην πρώτη γραμμή κρούσης, ακόμη και με θέμα τη διάσωση ενός φοβισμένου μωρού από τα αλογάκια κάποιου λούνα παρκ η ταινία θα έμοιαζε με μηχανή παραγωγής ζεστού χρήματος. Παρ’ όλ’ αυτά, ο De Palma δεν αρκέστηκε σε εύκολες λύσεις. Δουλεύοντας με δεξιοτεχνία επάνω στο χαώδες σενάριο των David Koepp και Robert Towne –για το οποίο πολλοί είπαν ότι είναι ένα από τα πιο μπερδεμένα που έχει γραφτεί ποτέ για blockbuster- παρουσιάζει μια hi tech περιπέτεια με όλα τα απαραίτητα συστατικά σε άψογη αναλογία.
-ΑΚΡΟΒΑΤΩ Σ’ ΕΝΑ ΣΚΟΙΝΙ…: Με κεντρικό μοχλό έναν Tom Cruise πιο υπερκινητικό από ποτέ και μια πλειάδα από οπτικά τρικ, αγωνιώδεις καταδιώξεις, ευφάνταστα gadgets, ένα πιασάρικο στόρι που θέλει τον πρωταγωνιστή κυνηγό και κυνηγημένο και ένα γαρνίρισμα με δόσεις προδοσίας και αδικίας, η ταινία δεν αφήνει λεπτό να περνά ανεκμετάλλευτο. Η πλοκή πυκνή, η δράση καταιγιστική –και ανά φάσεις απολαυστικά υπερφίαλη-, η σκηνοθεσία στα όρια ακροβατική και ένα μοντάζ μεθυστικά κοφτό και γρήγορο, συνθέτουν την απόλυτη new age απόδοση ενός ξεπερασμένου τηλεοπτικού μύθου. Τα γυρίσματα στην Ευρώπη προσδίδουν έναν ιδιαίτερο στιλιστικό τόνο στο τελικό αποτέλεσμα, ενώ παρά τη φύση της ταινίας ο De Palma δεν παραλείπει να κεντράρει στους βασικούς του χαρακτήρες αναλύοντάς τους στο βαθμό που ήταν εφικτό στον λίγο χρόνο που τους διαθέτει. Εξάλλου, ακόμα και τα δεύτερα ονόματα (Emilio Estevez, Kristin Scott Thomas, Emmanuelle Beart, Jean Reno, Ving Rhames, Vanessa Redgrave) αποδεικνύουν τις πολλές ελπίδες που στηρίχτηκαν επάνω στην ταινία αλλά και τον De Palma τον ίδιο. Και εκείνος, ταλαντευόμενος από το ταβάνι -όπως ο ήρωάς του Ethan Hunt- στην αναζήτηση μιας τελευταίας ευκαιρίας στον αστερισμό του Hollywood, κατορθώνει με άψογο στιλ να ισορροπήσει φέρνοντας εις πέρας μια άκρως επικίνδυνη, γεμάτη ρίσκο αποστολή. Χωρίς μάλιστα να του πέσει στάλα ιδρώτα στο πάτωμα…
-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ: Eugene Kittridge (Henry Czerny): «Αν θέλεις να πιάσεις φιλίες με τον διάβολο, δεν έχω πρόβλημα. Εγώ απλά θα σιγουρέψω ότι θα το κάνεις στην κόλαση…»
-2½ ΓΑΜΟΙ (ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ):
1) «Η σκηνοθετική δεξιοτεχνία απαλύνει όλες τις σεναριακές αλλά και οπτικές αφέλειες (και ατέλειες). Από τα βασικότερα στοιχεία μιας over the top περιπέτειας.» (Νίκος Μαρούδης, Λάρισα)
2) «[…] Όταν οι άλλες ταινίες μιλάνε για καστ, ο Brian De Palma τρίζει τα δόντια του. […]» (Αντώνης anmak, Αθήνα)
+½) «Το ότι κατάφερε να με κρατήσει ξύπνιο, δείχνει την αξία της!» (Μύρωνας Ηλιάδης, Αθήνα)
-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ (ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ):
1) «Εμάς μας άρεσαν οι εποχές της «Έκρηξη Οργής». Αυτά είναι απλά πασαλείμματα.» (Δέσποινα Δημητροπούλου, Άγιος Νικόλαος)
+½) «Ο Tom Cruise πέφτει από ένα ελικόπτερο επάνω σε ένα κινούμενο τρένο και βγαίνει ατσαλάκωτος. Έλεος! Πόσες φορές τα ίδια;» (Χάρης Περβανίδης, Αθήνα)
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7,5/10

Τετάρτη 21/5, STAR 21:00, Δ:95’
Μοιραία βλάβη (Breakdown, 1997)
Προ-Άρνι καταδιώξεις…
-OUT OF NOWHERE: Βλέποντας για πρώτη φορά το τρέιλερ του Breakdown στον κινηματογράφο, δεν μπορώ να κρύψω ότι είχα ενθουσιαστεί από την ιστορία καθώς και από κάποιες σκηνές δράσης που υπόσχονταν ένα ιδιαιτέρως αγχωτικό φιλμ. Τελικά όμως η θεωρία ότι «τα Αμερικάνικα διαφημιστικά δείχνουν τις καλύτερες σκηνές της ταινίας» και το συμπέρασμα πως δεν υπήρχαν χρήματα για πέταμα σε μια οικονομικά στενή περίοδο με απέτρεψαν από την παρακολούθησή του. Έχοντας πλέον δει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jonathan Mostow σε βίντεο, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ το λάθος μου. Παρά την απειρία του, ο Mostow κατόρθωσε να συνθέσει ένα θρίλερ που όχι μόνο διατηρεί την εντασιογόνο ισχύ του από την αρχή μέχρι το λυτρωτικό φινάλε, αλλά προσπαθεί ταυτόχρονα να αποστασιοποιηθεί από τα κλισέ που έχουν μετατρέψει τους οπαδούς του είδους σε ζητιάνους πρωτότυπων ιδεών. Ελλείψει υπέρογκου κασέ, η ιστορία μοιραία έπρεπε να διατηρηθεί σε επίπεδα ιδιαίτερης απλότητας, κάτι που τελικά μάλλον λειτούργησε προωθητικά για την ταινία που διατηρεί τον εαυτό της προσγειωμένο και –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- μέσα στα όρια της αληθοφάνειας: Ένα ζευγάρι μένει από μηχανική βλάβη ταξιδεύοντας για Καλιφόρνια, καταμεσής της Νοτιοανατολικής Αμερικάνικης ερήμου. Ένας νταλικέρης προθυμοποιείται να βοηθήσει , μεταφέροντας την Amy (Kathleen Quinlan) στο κοντινότερο βενζινάδικο για να καλέσει κάποιον μηχανικό, ενώ ο άντρας της Jeff (Kurt Russell) μένει για να προσέχει το αυτοκίνητο. Και η Amy εξαφανίζεται…
-RISE OF THE MACHINES: Μοιάζοντας με γουέστερν της σύγχρονης εποχής, με νταλίκες και αυτοκίνητα αντί αλόγων και φορτηγατζήδες και αστυνόμους αντί για καβαλάρηδες και σερίφηδες, η Μοιραία βλάβη απογειώνει τους ρυθμούς της από τη στιγμή που ο άτυχος Jeff συνειδητοποιεί την εξαφάνιση της γυναίκας του, διατηρώντας τους σε φρενήρη ένταση μέχρι τους τίτλους του τέλους. Ξεκινώντας πλαισιωμένη από το αποκαρδιωτικό σκηνικό της ερήμου όπου ο νόμος του ισχυρού καθορίζει τις ισορροπίες, για να καταλήξει στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μιας κατ’ οίκον αναμέτρησης με τους απαγωγείς, η ταινία έρχεται από το πουθενά να θυμίσει τον τρόπο που η απλότητα μερικών ευφάνταστων ιδεών μπορεί να καθηλώσει έναν θεατή χωρίς την ανάγκη πολυδάπανων οπτικών εφέ και περίπλοκων σεναριακών παραστρατημάτων. Οι σκηνές καταδίωξης έχουν την τιμητική τους, ενώ η αίσθηση του φόβου που εσωκλείεται στη σκέψη πως «θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα» λειτουργεί διεγερτικά στις εκκρίσεις αδρεναλίνης. Ο Kurt Russell, με την πολυετή του πείρα σε περιπέτειες αναλόγου ύφους ανταποκρίνεται με άνεση στο ρόλο του κυνηγού, ενώ ο Mostow αποδεικνύεται χαρισματικός δεξιοτέχνης πίσω από την κάμερα. Θέτοντας τις βάσεις με την Μοιραία βλάβη και επεκτείνοντας την εμπειρία του με το Υποβρύχιο U-571, κατόρθωσε να πείσει κοινό και παραγωγούς ότι με μόλις 2 ταινίες στο ενεργητικό του ήταν πανέτοιμος για το μεγάλο άλμα: Αυτό της ανάληψης σκηνοθετικών καθηκόντων για το πιο πολυαναμενόμενο sequel όλων των εποχών, της πιο δαπανηρής ταινίας που έχει χρηματοδοτήσει ποτέ το Hollywood, του τρίτου Εξολοθρευτή… Κρίνοντας από το ντεμπούτο, κανείς δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι το στοίχημα έχει ήδη κερδηθεί.
-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ: Amy (Kathleen Quinlan): «Αν κερδίσεις σε αυτό το διαγωνισμό μέσω mail, μπορείς να διαλέξεις μεταξύ 90.000 δολαρίων και 90.000 ντόνατς. Τι να κάνει κανείς με 90.000 ντόνατς;»
-2½ ΓΑΜΟΙ:
1) Μιάμιση ώρα απόλυτης αποκοπής από το περιβάλλον. Όταν οι άλλοι επιστρατεύουν εφέ και μηχανές, ο Mostow θέτει ιδέες εν κινήσει…
2) …για να ασχοληθεί 7 χρόνια μετά με εφέ και μηχανές. Η ζωή μας κύκλους κάνει, και το Τ3 είναι ήδη στα σκαριά.
+½) Χώρια που τέτοιες τετράτροχες (και οκτάτροχες…) καταδιώξεις έχουμε να δούμε πολύ πολύ καιρό… Μη σας πω απ’ το Bullitt - Μπουλιτ.
-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:
1) Για τους λάτρεις του ευρωπαϊκού σινεμά, μια πρόταση: μακριά! Εδώ έχουμε να κάνουμε με την απόλυτη εφηβική «ανοησία». Έφηβοι μπορεί να μην είμαστε πια, ανόητοι όμως, συχνά πυκνά…
+½) Τόση φασαρία για μια γυναίκα… Ούτε στον Τρωικό πόλεμο…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8/10

Πέμπτη 22/5, MEGA 01:40, Δ:93’
Ο Κυκλωνας (Il Ciclone, 1996)
Έργο τέχνης δεν το λες…
-ΟΥΝΑ ΦΑΤΣΑ…: Σε μια αγροτική επαρχία της Ιταλίας, η οικογένεια Καουρίνι νοικιάζει τα δωμάτια της φάρμα της στους περαστικούς και τους τουρίστες. Όταν ένα γκρουπ Ισπανίδων χορευτριών φλαμένγκο χάνει το δρόμο του και αποφασίζει να διανυκτερεύσει εκεί, ξετυλίγεται μια ιστορία έρωτα, ξεγνοιασιάς, χορού και χιούμορ, που ενθουσίασε το Ιταλικό κοινό και μετέτρεψε την ταινία του Leonardo Pieraccioni σε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του Ιταλικού κινηματογράφου. Το όλο κατασκεύασμα θα μπορούσε να αποτελεί το απόλυτο ισοδύναμο του δικού μας Safe Sex που τσάκισε τα ταμεία, διαθέτοντας στη φαρέτρα του ωστόσο τίποτε περισσότερο από φτηνό (ως κακό) χιούμορ και υπεραφθονία του δεύτερου συστατικού του δίπτυχου «αίμα και σπέρμα», που ως γνωστών συμβαδίζει με την έννοια «εμπορικό». Αντί φαντασιώσεων και ερωτικών παιχνιδιών, η Ιταλική φόρμουλα προτίμησε απλά να προσφέρει υπεραρκετές δόσεις οφθαλμόλουτρου χρησιμοποιώντας τα σαγηνευτικά προσόντα των νεαρών Ισπανίδων, οι οποίες επιδίδονται με περισσή ζέση στην τέχνη του γυμνού παρά σε αυτή του χορού φλαμένγκο -την οποία άλλωστε και επαγγέλλονται. Οι χορευτικές σκηνές είναι ελάχιστες και δεν υποστηρίζουν την ταινία, και παρά το γεγονός ότι το οικοδόμημα τελικά πλασάρεται περισσότερο ως κωμωδία, δεν διαθέτει τις προδιαγραφές για να υποστηρίξει τον αυτοπροσδιορισμό του: άνευρα και πλειστάκις ανόητα αστεία που μπορούν να προκαλέσουν μόνο μειδιάματα. Και δυστυχώς, ως εκεί. Σε αυτό το συνοθύλευμα των κινηματογραφικών ειδών και κάποιας υποψίας αισθητικής, δεν θα μπορούσαν να διακριθούν για τις ερμηνευτικές τους ικανότητες οι άγνωστοι πρωταγωνιστές της. Ωστόσο, αν το You`ve got mail - Εχετε Μηνυμα στον Υπολογιστη Σας ή η δική μας Θηλυκη Εταιρια σας προσέφεραν μερικές ώρες ανεγκέφαλης ξεγνοιασιάς, κάντε μια στάση γειτονική. Μπορεί και να το διασκεδάσετε.
-2½ ΓΑΜΟΙ:
1) Είστε Ιταλός ή Ισπανός, σας αρέσουν οι Ισπανίδες ή οι Ιταλοί, η τελευταία αγαπημένη σας ταινία ήταν το «Ο έρωτας χόρευε Salsa». Τρεις καλοί λόγοι για να την εκτιμήσετε…
2) …αν και εδώ χορεύουν ελάχιστα, και αυτό είναι από τη μία καλό…
+½) …μιας και μένει περισσότερος χρόνος για ερωτικά λικνίσματα αλλά από την άλλη…
-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:
1) …αν επικεντρωνόταν ο σεναριογράφος στο φλαμένγκο ίσως και να είχαμε μια καλύτερη χορευτική ταινία.
+½) Πόσα χρόνια είπαμε έχουμε να δούμε καλή Ιταλική ταινία; Και σε πόσα χρόνια θα πάψουν να έχουν σινεμά; (Επιτέλους;)
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4,5/10

Αυτή την εβδομάδα θα παρακολουθήσουμε πολλή TV να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Δεν μας παίρνει να κυκλοφορούμε και πολύ. Αρκετά κυκλοφορήσαμε πριν την Κυριακή. Ευελπιστούμε την επόμενη Παρασκευή να έχουν ανέβει λιγάκι οι διαθέσεις. Γιατρέ μου, πόσα παυσίπονα ακόμα;
Πόσα;;;

Καλή τηλεοπτική εβδομάδα σε όλους.

το τηλεπαράσιτο

---