Ζούμε τη χαρά του μισάνθρωπου. Αυτού που χαίρεται όταν αποδεικνύεται ότι ο άνθρωπος δεν αξίζει να είναι ευτυχισμένος. Και ποιος θα του δώσει άδικο; Εγώ όχι. Η ανθρωπότητα έκανε πολλά βήματα προς τη δημοκρατία και την ισότητα από το τέλος του Β` Παγκοσμίου κι έπειτα. Τώρα που αντιμετωπίζει την πρώτη ουσιαστική κρίση, φαίνεται ανάξιος να συνεχίσει την πορεία του προς τα εμπρός και δείχνει να επιζητεί μια εποχή που η δημοκρατία και η ισότητα ήταν θεωρητικές ή αδόκιμες έννοιες. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι παιδί του συστήματος. Το σύστημα μια χαρά ζούσε και χωρίς αυτήν. Απλά ανδρώθηκε μέσα από τα εγκλήματα του συστήματος. Μήπως, όμως, τώρα την αγκαλιάζει και τη βοηθάει, όσο μια τέτοια σπείρα μπορεί να βοηθηθεί με αυτά που πάει και κάνει; Θεωρία συνωμοσίας, θα μου πείτε, και θα έχετε τα δίκια σας, μια και η επίσημη άποψη (ας ακούμε και πέρα της τηλεόρασης...) δεν μας αφήνει να δούμε τι συμβαίνει. Ξεχνάμε ότι ζούμε στην εποχή της αποτυχίας του πολιτικού συστήματος. Ο πολιτικός που μέχρι χθες έβγαινε από το σπίτι του και χαιρόταν τη βόλτα του χαιρετώντας ψηφοφόρους, τώρα φοβάται να πάει να πάρει τσιγάρα κι ακόμη χειρότερα, με αυτά που πιθανότατα θα συμβούν, γνωρίζει ότι αύριο ενδέχεται να κλειδώνεται ερμητικά στο δωμάτιο του. Μήπως αυτός ο πολιτικός δεν νοσταλγεί ένα πολιτικό σύστημα που δεν αφήνει τον λαό να εκδηλωθεί κι ακόμα κι αν είναι μισητός θα μπορεί να χαίρεται τη ζωή του; Αυτά, φυσικά, μια δημοκρατία δεν μπορεί να του τα χαρίσει πια, μια και το δούλεμα οδεύει οριστικά στο φινάλε του. Κι από την άλλη, νομίζετε ότι μια παρέα με ξυρισμένα κεφάλια που δεν ξέρουν καλά-καλά γραφή κι ανάγνωση νιώθει ικανή να διοικήσει μόνη της; Από ποιους θα ανδρωθεί αν πάρει την εξουσία; Η απάντηση απλή: από τους σημερινούς πολιτικούς που για λίγο χρήμα και λίγη εξουσία απέδειξαν ότι είναι ικανοί για όλα. Μήπως, πάλι, θέλει κανείς εντός κι εκτός Ελλάδας μια αριστερή διακυβέρνηση; Με τίποτα: θα χάλαγε την πιάτσα, θα άλλαζε χρώμα στις καρέκλες, θα έβαζε πολλούς στη θέση που τους αξίζει. Ειδικά η Ευρώπη και το παγκόσμιο σύστημα τρέμει σε μια τέτοια ιδέα: ενός αριστερού ή γενικώς αληθινά δημοκρατικού ντόμινο. Έτσι, οι καραφλοί χαϊδεύονται και θα χαϊδεύονται ό,τι κι αν κάνουν. Από μπροστά θα είναι για όλους τα μαύρα πρόβατα, αλλά επί της ουσίας η τιμωρία τους θα είναι ένα τράβηγμα από το αυτί. Αλλά, πάλι, είναι καιρός να αναρωτηθούμε εμείς αν θέλουμε δημοκρατία ή ρατσισμό. Μεταξύ μας κρύβεται το ποσοστό της Χρυσής Αυγής, μεταξύ μας κι ένας ακόμα καραφλός που μπορεί να ξεπεταχτεί στους δρόμους. Η μετανάστευση ήταν το απόλυτο διαγώνισμα αυτογνωσίας μας. Και μέχρι τώρα, δεν έχουμε πάρει και τον καλύτερο βαθμό ως κοινωνία...