Δεν θέλω να το κρύψω. Όταν το Σάββατο είδα σιδηροδέσμιους τους χρυσαυγίτες, είπα ότι η ελληνική δικαιοσύνη επιτέλους λειτούργησε ακόμα και σε ένα ζήτημα που τη ρεζιλεύει επί 20 χρόνια. Αυτό που με λύπησε εξαρχής είναι ότι έπρεπε να σκοτωθεί πρώτα ένα παλικάρι για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες, ένα παλικάρι που θα ζούσε αν λειτουργούσαν, αφού βασική υπαίτια ήταν και η αστυνομία που είχε αφήσει τους καραφλούς να βολοδέρνουν με όλη τους την άνεση στην περιοχή του. Αυτή την ευχάριστη αίσθηση τη διαδέχτηκε ένα μούδιασμα, κάτι που γενικώς αφουγκράζομαι γύρω μου. Αυτές τις ημέρες βιώνουμε ένα τεράστιο ρίσκο. Είτε, εμπιστευόμενοι τη δικαιοσύνη, λέμε πως οδεύουμε στο ξεκλήρισμα της σπείρας, είτε πάμε να ανακηρύξουμε τη ΧΑ αδιάφθορη. Κι αν γίνει το δεύτερο, είναι στη λαϊκή ψυχολογία να πηγαίνει προς τον δυνατό, ακόμα κι αν αυτός ονομάζεται Χίτλερ. Το ίδιο είχε γίνει τη δεκαετία του 1920 στη Γερμανία, τότε που οι συνθήκες (οικονομικό αδιέξοδο και οι Εβραίοι στη θέση των σημερινών μεταναστών) ήταν παρόμοιες. Κακά τα ψέματα, μυαλό ο Έλληνας μαζικά δεν βάζει. Δυστυχώς, δεν του έχουν δώσει τη μόρφωση που θα του παρείχε αυτό το μυαλό. Τι σατανιστές του λένε ότι είναι, τι δολοφόνοι ξένων κι Ελλήνων, τι ψεύτες, τι απατεώνες, αν η ΧΑ βγει καμαρωτή από το δικαστήριο, ζήτω που καήκαμε. Να πω, όμως, και μια κατάμαυρη αλήθεια; Για αυτούς ακριβώς του λόγους, δεν θα μας έκανε κακό μια χουντάρα (με αυτούς τους τύπους ξεπερνάμε τα πλαίσια μια απλής χούντας...). Πρώτον θα ξεσηκωνόμαστε, ξυπνώντας από τον λήθαργο μας, και δεύτερον θα κόβαμε τη φόρα μιας πολιτικής ιστορίας που χρειάζεται ένα γερό σοκ για να λογικευτεί. Αν δεν ήταν ο Παπαδόπουλος, δεν θα υπήρχε ακόμα κι αυτή η μεταπολίτευση που σε σχέση με τα πριν της τότε χούντας, είναι παράδεισος. Το ότι αυτή η αλήθεια είναι κατάμαυρη, όμως, έγκειται κυρίως στο γεγονός πως ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων δεν αξίζει να περάσει τέτοια δοκιμασία. Είναι ήδη συνειδητοποιημένο και δεν φταίει που κάποιοι άλλοι συμπατριώτες του έχουν μετατρέψει την πολιτική τους βούληση σε ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Αγωνιώ για τις πρώτες δημοσκοπήσεις μετά τα τελευταία γεγονότα, αλλά αγωνιώ ακόμα περισσότερο για αυτές μετά τις δίκες. Το κακό δεν σημαίνει πως μπορεί να έρθει αύριο ή μεθαύριο, τόσα χρόνια υπομονή που έκαναν αυτοί οι τύποι, έχουν γίνει μάστερ στην τέχνη της υπομονής…