---

Πεμ 21 Νοε 2013

Ο Συνήγορος του Sugar Man

Δεν το βρίσκω περίεργο που ο Ridley Scott έχει σωρούς από θαυμαστές. Απλά απορώ που αυτοί δεν είναι προβληματισμένοι για την πορεία που διαγράφει ο εγγλέζος σκηνοθέτης. Όταν ξεκίνησα μικρός να πηγαίνω σινεμά, το όνομα αυτό ήταν ένας θρύλος κι ας είχε κάνει ελάχιστες ταινίες. Το Άλιεν και το Μπλέηντ Ράνερς αρκούσαν για μια φιλμογραφία ολόκληρη. Οι τρεις άλλες δουλειές του στα 1980 ήταν ολοένα και πιο «μουδιασμένες». Όχι τόσο ο φαντασμαγορικός Θρύλος, αλλά τα δύο επόμενα. Και ήρθε το Θέλμα και Λουίζ και είπαμε ότι αναστήθηκε. Δεν ήταν η πολύ μεγάλη ταινία, αλλά αυτό που ήταν αρκούσε για να εντοπίσουμε ξανά τον δημιουργό που έτεινε να χάνεται. Με αποκορύφωμα την Επίλεκτη, η ανάσταση αυτή παρέμεινε στα χαρτιά. Ο Scott δεν είχε μονάχα πτώση ως προς την ποιότητα των ταινιών που παρουσίαζε, αλλά κι ως προς τη δεινότητα του τεχνικά. Και να σου ο Μονομάχος. Κορυφή για το χαμένο χρόνια είδος του, υπερβολή βέβαια το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, κάτι είχε αλλάξει αισθητά. Ο Scott ξεκίνησε μια νέα καριέρα, αυτή του τεχνοκράτη σκηνοθέτη. Τα θέματα του σταμάτησαν να περικλείουν το οποιοδήποτε σοβαρό νόημα, αλλά η τεχνική του εναρμονίστηκε πλήρως στη σχολή Fincher. Μέσα στα `00, έχουμε έναν άνισο δημιουργό, με αιχμή την ενασχόληση του ακόμα και με προπαγάνδες της μετά 11/9 εποχής, αλλά τεχνικά ο άνθρωπος κάνει παπάδες. Δύο ταινίες αυτής της περιόδου, το American Gangster και το Προμηθέας, έκαναν μια διαφορά σε σχέση με το σύνολο, αλλά δεν δικαιολογούν το βάρος του ονόματος του. Θα μπορούσαν να είχαν την υπογραφή οποιουδήποτε άλλου. Ούτε, όμως, ο Συνήγορος πράττει κάτι τέτοιο. Κι έπειτα κοιτάω και προς τον Fincher, που έμελλε να είναι η κυριότερη επιρροή του σύγχρονου καλού εμπορικού κινηματογράφου των ΗΠΑ. Μα κι εκείνος τεχνοκράτης είναι. Άρτιες τεχνικά ταινίες, στην εντέλεια θα λέγαμε, αλλά κενές εσωτερικά (με τρανή εξαίρεση το Fight Club). Μιλάμε, δηλαδή, για σκηνοθέτες κι όχι δημιουργούς; Μάλλον, κάπως έτσι. Αυτό, όμως, που μου προκαλεί εμένα απόρροιες είναι ότι παλιότερα θαυμάζαμε σκηνοθέτες με βάθος δραματουργίας. Πλέον παρατηρώ πως τραβάνε περισσότερο αυτοί που αποκαλώ τεχνοκράτες. Αλλάξανε οι εποχές ή το κοινό; Μάλλον, θα εντοπίσουμε τον «φταίχτη» στην αλληλεπίδραση και των δύο. Από τη μία οι παραγωγοί και οι δημιουργοί παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στα ταμεία, με αιχμή τις ταινίες που κάνουν την έκπληξη σε αυτά, κι από την άλλη όσο περνάει ο καιρός οι ιδέες πάνε περίπατο, δίνοντας τη θέση τους σε πιο πρακτικά θέματα. Δεν είναι ούτε καιρός για ρίσκα από πλευράς παραγωγών, αλλά ούτε καιρός για φιλοσοφία. Ο τροχός σίγουρα θα γυρίσει, αλλά αυτή τη στιγμή αυτό που μετράει είναι το τώρα και μόνο το τώρα. Και σε αυτό, αναζητούμε σαν τον Διογένη με το φανάρι τη μεγάλη ταινία και σπανίως τη βρίσκουμε...

[1.]	The Counselor - Ο Συνήγορος (2013) του Ridley Scott
Ένας ευυπόληπτος δικηγόρος μπλέκεται στη διακίνηση ναρκωτικών διαμέσου των συνόρων, πιστεύοντας πως θα γίνει πλούσιος χωρίς να συλληφθεί ποτέ. Όταν αυτό αποδεικνύεται χίμαιρα, κάνει τα πάντα να επιβιώσει από αυτή την απελπιστική κατάσταση. Διαβάστε την κριτική | Δείτε φωτογραφίες

[2.]	Thor: The Dark World - Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος (2013) του Alan Taylor
Ο Θορ μάχεται να σώσει τους εννιά κόσμους από έναν μυστηριώδη εχθρό, αρχαιότερο του σύμπαντος. Όμως, κι μια σύγχρονη φυλή, με ηγέτη τον Μάλεκιθ, ζητάει εκδίκηση και σκοπεύει να βυθίσει το σύμπαν στο χάος. Με αντίπαλους εχθρούς ισχυρότερους από τον Όντιν και τον Άσγκαρντ, ο Θορ πρέπει να ενώσει ξανά τις δυνάμεις του με την Τζέιν Φόστερ σε ένα επικίνδυνο ταξίδι, στο οποίο πρέπει να κάνει την απόλυτη θησεία. Διαβάστε την κριτική | Δείτε φωτογραφίες

[3.]	Searching for Sugar Man - Ψάχνοντας τον Sugar Man (2012) του Malik Bendjelloul
Το 1968, δύο γνωστοί Αμερικανοί μουσικοί παραγωγοί ανακαλύπτουν σε ένα μπαρ του Ντιτρόιτ τον Αμερικανο-μεξικάνο Σίξτο Ροντρίγκεζ και μαγεύονται από τις φολκ καταβολές και τους προφητικούς του στίχους. Κυκλοφορούν μαζί του δύο άλμπουμ, αλλά αμφότερα αποτυγχάνουν εμπορικά με αποτέλεσμα ο Ροντρίγκεζ να χαθεί τελείως από το προσκήνιο. Σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη, στη Νότια Αφρική, ένα μπούτλεγκ του πρώτου του δίσκου περνάει από χέρι σε χέρι και, λόγω της ευρείας αναφοράς των στίχων στις φυλετικές και ταξικές διακρίσεις, γίνεται το σάουντρακ της επανάστασης των νεαρών Νοτιοαφρικάνων ενάντια στο απαρτχάιντ. Δεκαετίες αργότερα, δύο φανατικοί οπαδοί του Ροντρίγκεζ, αποφασίζουν να μην δώσουν σημασία στις φήμες που θέλουν τον μουσικό να έχει αυτοκτονήσει επί σκηνής και ξεκινούν την αναζήτησή του. Διαβάστε την κριτική | Δείτε φωτογραφίες

[4.]	Indebito (2013) του Andrea Segre
«Η ώρα του ρεμπέτικου» μέσα στη δίνη της κρίσης. Παράδοξο; Πιθανόν, μα κι από τη φύση του είναι ανένταχτο αυτό το δωρικό, μουσικό ιδίωμα που στάθηκε αφορμή κι αιτία για την έκφραση μίας λούμπεν, αλλά επαναστατικής κοινωνίας ανθρώπων. Στην Ελλάδα, στη Σμύρνη, στη Σύρα, στον Πειραιά, στον Βοτανικό, στη Σαλονίκη; Ολούθε. Τα απομεινάρια του ξέμειναν σε όλα αυτά τα μέρη και κυρίως στις πάλαι ποτέ φτωχογειτονιές που τώρα αναβιώνουν μνήμες αλλοτινές, υπό πιο ασφαλείς συνθήκες. Το ρεμπέτικο μπήκε στο ρουθούνι της κυβερνώσας τάξης, έγινε ένα με τον καπνό και τη σκόνη, μπήκε κάτω από το σακάκι του μάγκα εν είδη μουσικού οργάνου (μπαγλαμάς…). Μέχρι και τον Τσιτσάνη ανάγκασε να καθυστερήσει λίγο παραπάνω έως ότου βγάλει προς τα έξω τα μεγάλα «διαμάντια». Είναι όλα αυτά επίκαιρα; Αυτό το ερώτημα, σκάλωσε στο μυαλό του Vinicio Capossela όταν λίγο πριν από την έκδοση του πρόσφατου cd του «Rebetiko Gymnastas», αποφάσισε να καταπιαστεί με το ζήτημα. Πλάι στον ιταλό σκηνοθέτη Andrea Segre, αποφάσισαν να πέσουν στα βαθιά και να καταδυθούν στα «θολά» (;) νερά της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, προκειμένου να διαπιστώσουν αν και πού βρίσκεται στο ανάμεσα το ρεμπέτικο. Δείτε φωτογραφίες

---