---

Κυρ 17 Μαϊ 2015

Κάννες 2015: Ένας Βασιλιάς σε κίνηση ματ κι ένα ταξίδι ...ναυάγιο

Βρισκόμαστε ήδη σχεδόν στη μέση του Φεστιβάλ, στην πέμπτη κιόλας μέρα και το ενδιαφέρον κέντρισε όπως ήταν αναμενόμενο η δεύτερη ταινία του σημερινού Διαγωνιστικού Τμήματος, Carol και τα φλας οι πρωταγωνίστριές του Κέιτ Μπλάνσετ και Ρούνεϊ Μάρα. Το γαλλικό Mon Roi ήταν επίσης στην σημερινή μας ατζέντα μαζί με το Journey to the Shore του Κιγιόσι Κουροσάουα από το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα.

Γνωστή κυρίως ως ηθοποιός και με συμμετοχές στις ταινίες του πρώην συζύγου της Λικ Μπεσόν (όλοι θα θυμάστε την χαρακτηριστική της ερμηνεία στο Το Πέμπτο Στοιχείο, ως Diva Plavalaguna) η Μαϊγουέν επιστρέφει μετά από τέσσερα χρόνια στο Φεστιβάλ των Καννών, για ακόμη μία φορά από τον απαιτητικό «ρόλο» της σκηνοθέτιδας. Το 2011 η ταινία της Polisse ήταν υποψήφια για το Χρυσό Φοίνικα και απέσπασε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, ενώ φέτος συμμετέχει ξανά στο Διαγωνιστικό Τμήμα διεκδικώντας το μεγάλο έπαθλο, έχοντας στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τους Βενσάν Κασέλ, την Εμανουέλ Μπερσό - με την οποία συνυπέγραψαν το σενάριο του Polisse και της οποίας η ταινία Στάσου Ψηλά άνοιξε το φετινό Φεστιβάλ - και τον Λουί Γκαρέλ.

Η Μαϊγουέν ασχολείται ξανά με «πραγματικούς» ανθρώπους, εκείνους που η ζωή τους περιλαμβάνει ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, που θέλουν να ζήσουν άλλοτε με ένταση, άλλοτε με μέτρο, να αγαπήσουν με εφηβικό πάθος, να δράσουν κάποιες φορές αυθόρμητα αλλά και να ορίσουν την δική τους υπερβατικότητα καθώς και των γύρω τους. Μέσα από την μακροχρόνια σχέση ενός ζευγαριού, η σκηνοθέτιδα - που αποφάσισε αυτή τη φορά να μην συμμετέχει σε ταινία της - μαζί με τον σεναριογράφο Ετιέν Κομάρ, αποτυπώνουν με απόλυτο ρεαλισμό την αληθινή ζωή.

Η δικηγόρος Τόνι γνωρίζει και ερωτεύεται τον εκρηκτικό Ζορζ, δύο ανθρώπου φαινομενικά αντίθετους, που στην πορεία όμως της σχέσης τους καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για δύο προσωπικότητες που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Τα δέκα χρόνια είναι αρκετά για να βιώσει η σχέση τους όλα τα πιθανά σενάρια και παρόλο που υπάρχει η σωστή βάση για να αναπτυχθεί μια δημιουργική σχέση, η Μαϊγουέν γνωρίζει ότι δεν υπήρχαν και δεν θα υπάρξουν ποτέ οποιεσδήποτε μορφής ιδανικές και τέλειες σχέσεις. Άλλωστε το δηλώνει και η Τόνι «τα σημερινά ζευγάρια χωρίζουν πολύ εύκολα δεν έχουν καμία διάθεση να προσπαθήσουν μπροστά στις πρώτες δυσκολίες».



Προσθέτοντας στην πλοκή τον τραυματισμό της Τόνι από ένα ατύχημα που την κατέστησε αιχμάλωτη ενός αναρρωτικού κέντρου, η σκηνοθέτιδα βρίσκει την ευκαιρία να βάλει την ηρωίδα της στο ίδιο πόστο με τον θεατή, με εμάς που παρατηρούμε μια σχέση από απόσταση και την αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά. Μεγάλο προτέρημα της ταινίας, η αίσθηση πως η Μαϊγουέν άφησε τους ηθοποιούς να αυτοσχεδιάσουν, καταφέρνοντας έτσι να εκκμεταλευτεί τον αυθορμητισμό που είναι εμφανής σε αρκετά σημεία και να δημιουργήσει αμεσσότητα μεταξύ τους, προσθέτοντας μ αυτόν τον τρόπο από την αρχή τον θεατή σε μια γνώριμη γι` αυτόν ιστορία, καθημερινής και γνώριμης τρέλας.

Η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι άριστη, ένα ακόμη ατού της ταινίας, ενώ οι απότομες εναλλαγές μεταξύ ευχάριστων και δυσάρεστων στιγμών κρατούν τον ενδιαφέρον σε σταθερή γραμμή μέχρι τη λήξη της ταινίας.

Στο σύνολό της, μια αξιόλογη ματιά της Μαϊγουέν πάνω στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις, ο «Βασιλιάς Μου» όπως θα μπορούσε να μεταφραστεί στα ελληνικά, είναι μια ολοκληρωμένη δουλειά που θα μετρήσει θετικά για την μετέπειτα, από το Φεστιβάλ των Καννών, καριέρα της γαλλίδας σκηνοθέτιδας.

Ο Κιγιόσι Κουροσάουα είναι συχνός επισκέπτης της Κρουαζέτ, καθώς τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια έχει συμμετάσχει στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ τέσσερις φορές, με την ταινία Korei να λαμβάνει το βραβείο FIPRESCI του τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα το 2001 και το Tokyo Sonata να αποσπά το Μεγάλο βραβείο της επιτροπής του ίδιου τμήματος το 2008. Φέτος επιστρέφει με τη νέα του ταινία Journey to the Shore η οποία ακολουθεί την Μιζούκι, που έχασε τον σύζυγό της στη θάλασσα πριν από τρία χρόνια. Ξαφνικά ο σύζυγος επιστρέφει σπίτι, μα δεν βρίσκει ξαφνιασμένη τη Μιζούκι, παρότι είναι ένα φάντασμα. Αυτό που σκέφτεται η κοπέλα είναι το γιατί του πήρε τόσο καιρό. Έτσι, συμφωνεί να την πάει ένα μακρινό ταξίδι.

Στα ιαπωνικά υπάρχει το ρήμα "mitoru" για να περιγράψει την συνοδεία ενός ανθρώπου προς τον θάνατο ή την παρακολούθησή του μέχρι αυτόν. Λίγοι είναι εκείνοι που έζησαν την εμπειρία να σταθούν δίπλα σε έναν άνθρωπο που πεθαίνει και όσοι την έχουν βιώσει, μιλούν για μια πολύτιμη και ιερή στιγμή, κατά την οποία το κοινό τους παρελθόν, οι πτυχές της ζωής τους που ποτέ δεν γνώρισαν, αλλά και το μέλλον που κάποια στιγμή θα τους φέρει ξανά μαζί, αξιολογείται και γίνεται πιο κατανοητό. Η έννοια του ρήματος "mitoru" περιλαμβάνει όλη την παραπάνω διαδικασία.

Στην πραγματική ζωή, αυτός ο εξαιρετικά στενός και συναισθηματικός "διάλογος" πραγματοποιείται στο προσκέφαλο του ετοιμοθάνατου. Στην φαντασία όμως του συγγραφέα Καζούμι Γιουμότο, στο βιβλίο του οποίου βασίστηκε η ταινία, η παραπάνω διαδικασία μεγαλώνει χρονικά και εκτείνεται από τα πλαίσια ενός κρεβατιού, παίρνοντας την μορφή ενός "ταξιδιού". Κάπως έτσι, ο Γιουσούκε της ιστορίας μας, παραμένει στον κόσμο τρία χρόνια παραπάνω ώστε να προετοιμάσει τον εαυτό του για τον αληθινό του θάνατο, τον θάνατο του πνεύματος.

Παρόλο που προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον η έμπνευση του Κουροσάουα για μια ταινία πάνω στη διαδικασία του mitoru και το βιβλίο του Γιουμότο, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει να χάνει το παιχνίδι με τον χρόνο, ο οποίος και είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που καθορίζει όλες τις συνεταγμένες της ταινίας. Οι μακροσκελής διάλογοι, οι στεγνές ερμηνείες, η έλλειψη φαντασίας συντελούν στον να μην μπορεί ο θεατής να κατανοήσει αυτή τη μυστικιστική διαδικασία, ειδικά όταν η κουλτούρα του απέχει αρκετά από το θέμα αυτό. Ο χρόνος μοιάζει να περνά αργά χωρίς ο θεατής να αποκομίζει κάποια εμπειρία, αφού κατά τη διάρκειά της είναι εύκολο για αυτόν να ξεχάσει το νόημα της ταινίας. Το μόνο που μπορεί να αισθανεί, είναι το Ένα Κάποιο Βλέμμα του σκηνοθέτη πάνω στην ευαίσθητη χορδή που πάλλεται ανάμεσα στο θάνατο και τη ζωή, τη ακόρεστη ανάγκη των ζωντανών να βρίσκονται σε επαφή με τους νεκρούς.

Παραδοσιακά κλείνουμε την ανταπόκρισή μας με φωτογραφίες από το κόκκινο χαλί...



--------
Διαβάστε επίσης:
Οδηγός για το 68ο Φεστιβάλ των Καννών

---