---

Παρ 22 Μαϊ 2015

Κάννες 2015: Το Χρονικό ενός αργού και βασανιστικού δράματος

Τρεις μέρες πριν τη λήξη του φεστιβάλ κι εμείς συνεχίζουμε να βλέπουμε ταινίες από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα. Αύριο το βράδυ αποχαιρετούμε τις Κάννες παίρνοντας μαζί μας άλλη μια υπέροχη κινηματογραφική εμπειρία, που ελπίζουμε να ζούμε κάθε χρονιά. Αύριο λοιπόν και μέχρι το μεσημέρι, θα παρακολουθήσουμε κανονικά τις εναπομείναντες ταινίες του διαγωνιστικού, ωστόσο λόγω του ταξιδιού μας δεν θα καταφέρουμε να σας μεταδώσουμε τις εντυπώσεις μας, με το ραντεβού μας να ανανεώνεται για το βράδυ της τελετής απονομής.
Ας εστιάσουμε όμως στην σημερινή ημέρα και τις προβολές της που ξεκίνησαν στις 08:30 το πρωί με το Chronic του Μισέλ Φράνκο και την επιβλητική παρουσία του Τιμ Ροθ.

Γνωρίσαμε τον μεξικανό Μισέλ Φράνκο όταν απέσπασε το 2012 το βραβείο του τμήματος "Ένα Κάποιο Βλέμμα" με το "Μετά τη Λουτσία", ενώ τρία χρόνια πριν διαγωνίστηκε για την Χρυσή Κάμερα του φεστιβάλ των Καννών με το "Daniel & Anna". Σήμερα επανέρχεται με το Chronic, ένα ακόμα ψυχολογικό δράμα.

Γυρισμένο στην Καλιφόρνια, το Chronic, ακολουθεί τον Ντέιβιντ, έναν νοσηλευτή που εργάζεται με ασθενείς που βρίσκονται στο χείλος του θανάτου. Επαρκής και αποτελεσματικός στη δουλειά του, διαμορφώνει φιλίες με τους ασθενείς τόσο προσωπικές και βαθιές, που ξεπερνούν την απλή περίθαλψη. Αλλά όταν ο κάθε ασθενής του πεθαίνει, ο Ντέιβιντ επιστρέφει στον «αληθινό» κόσμο, τον κόσμο των ζωντανών. Κι εκεί είναι που ο Ντέιβιντ είναι ανεπαρκής, αδέξιος κι επιφυλακτικός. Είναι φανερό ότι έχει ανάγκη την οικογένειά του, όσο τον έχει ανάγκη κι αυτή. Από ασθενή σε ασθενή, αποκαλύπτεται το παρελθόν του, το οποίο επιμελώς κρύβει. Ένα παρελθόν με χρόνιες τύψεις και ενοχές. Το βάρος αυτό πλέον είναι αβάστακτο, και ο Ντέιβιντ πρέπει να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο το παρελθόν του για να βρει την ίαση.

Ορμώμενος από δική του προσωπική εμπειρία, όταν η γιαγιά του πέρασε ένα εγκεφαλικό, ο Φράνκο αποφάσισε να ασχοληθεί με το δύσκολο θέμα του τέλους μιας ζωής. Η αφοσίωση της νοσοκόμας που την πρόσεχε, τον ενέπνευσε να εισάγει τον ρόλο του νοσηλευτή και να ενώσει τις τύχες δυο ανθρώπων με ισχυρούς και ακατάλυτους δεσμούς.

Ο ρεαλισμός παραμένει ισχυρή σκηνοθετική τακτική στο σινεμά του Φράνκο, που με την κάμερά του ακολουθεί την επαγγελματική καθημερινότητα του ήρωά του λεπτό προς λεπτό. Από την φροντίδα των ασθενών, την οποία επιτυγχάνει με χειρουργική ακρίβεια δίνοντας σ`αυτήν μια διάσταση ιεροτελεστίας, μέχρι την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσει μεταξύ τους, υπερβαίνοντας τα καθήκοντα ενός μέσου νοσηλευτή. Παράλληλα, πτυχές της ζωής του ξεδιπλώνονται δειλά δειλά, σκιαγραφώντας το πορτρέτο ενός ανθρώπου που κρατάει αρκετές πληγές του παρελθόντος ανοιχτές, δίνοντας όλη του την στοργή και την ενέργεια στους ασθενείς του, την ίδια στιγμή που στην κοινωνική και οικογενειακή του ζωή υστερεί δραματικά.

Το κλίμα βαραίνει όσο ο ήρωας αλλάζει ασθενείς, με τον θεατή να γίνεται μάρτυρας της απελπισίας τους, της εγκατάλειψης από τους οικείους τους και προπάντων της αδυναμίας τους, που τους εμποδίζει να ζήσουν και τους κρατά καθηλωμένους στην φυλακή τους, ενώ τα πράγματα σκοτεινιάζουν περισσότερο όταν τίθεται το ζήτημα της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Η παρουσία τουΤιμ Ροθ είναι καταλυτική, καθώς παραδίδει μια ερμηνεία ισχυρή παρά την υποτονικότητά της, αποτυπώνοντας το εσωτερικό βάρος που κουβαλά ο χαρακτήρας που υποδύεται. Ο κεντρικός ήρωας καθοδηγεί την ιστορία δίνοντας την ευκαιρία στον θεατή να παρακολουθήσει μια δυσάρεστη κατάσταση πίσω από τις κλειστές πόρτες, δοσμένη μέσα από έναν τόνο βαρύ και βασανιστικό, άμεσα όμως συναρτημένο με τον ψυχικό κόσμο του ήρωα αλλά και των ασθενών του.

Στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε παρευρέθηκαν ο σκηνοθέτης Μισέλ Φράνκο , οι ηθοποιοί Τιμ Ροθ, Ρόμπιν Μπάρτλετ, Σάρα Σάδερλαντ και Νάιλα Νόρβιντ, ο διευθυντής φωτογραφίας Ιβ Κέιπ και οι παραγωγοί Γκάμπριελ Ρίπστεϊν και Μόσες Ζονάνα. Ανάμεσα στα πιο σημαντικά που ειπώθηκαν ξεχωρίσαμε τα εξής:

Προς τον Μισέλ Φράνκο

Για τον θάνατο και τον τρόπο που τον προσεγγίζει:

Προσπαθώ να αποφύγω να απαντήσω σε ερωτήσεις σχετικές με τον θάνατο. Το σίγουρο είναι, όπως μου έλεγαν οι συνεργάτες μου στο γύρισμα, πώς αν βρισκόμασταν ποτέ σ`αυτή τη δυσάρεστη θέση, ο καλύτερος νοσηλευτής που θα μπορούσαμε να έχουμε θα ήταν ο Τιμ Ροθ. Ο θάνατος από μόνος του είναι ένα άγνωστο θέμα για όλους μας και ο κινηματογράφος είναι ένα ιδανικό μέσο για να αποτυπωθεί η ιδέα του.

Για το σενάριο:

Το σενάριο το δούλευα πριν γνωρίσω τον Τιμ. Μετά την προσθήκη του στο καστ, το αναπτύξαμε μαζί γιατί το συζητούσαμε συχνά. Στη συνέχεια, στείλαμε το προσχέδιο στον παραγωγό, ο οποίος το μετέφρασε από τα ισπανικά στα αγγλικά και παράλληλα πρόσθεσε τις σημειώσεις του. Σ`αυτήν την ταινία όλα κυλούν αργά και οι πληροφορίες δίνονται σιγά σιγά, γιατί αν τα δώσεις όλα από την αρχή μετά δεν σου μένει τίποτα. Ο τρόπος που το έγραψα είναι ο τρόπος που πιστεύω ότι θα συνέβαινε στην αληθινή ζωή, κι αυτή η πραγματικότητα είναι πιο τρομακτική από την φαντασία.

Προς τον Τιμ Ροθ

Για την προετοιμασία πάνω στον ρόλο του:

Έκανα έρευνα με την βοήθεια 3-4 νοσηλευτών και βρήκα τον τρόπο που θα εργαστώ μέσα από τις συναντήσεις μου μαζί τους. Δεν ακολουθώ πιστά κάποια συγκεκριμένη μέθοδο, απλώς στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτός ήταν ο τρόπος.

Για τον ήπιο τόνο της ταινίας:

Το βλέπω σαν πρόκληση, καθώς οι ήπιες σκηνοθετικές γραμμές συχνά είναι επικίνδυνες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποια διαφορετική προσέγγιση καθώς ο ήρωας που υποδύομαι βρίσκεται σε μια εσωτερική ψυχική σύγκρουση, ενώ στην ίδια περίπου κατάσταση βρίσκονται και οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν, καθώς εισβάλλω στη ζωή τους λίγο πριν τον θάνατο.

Για την γνωριμία του με τον Φράνκο:

Ξεκίνησε από τις Κάννες το 2012 όταν ο Φράνκο συμμετείχε στο τμήμα "Ένα Κάποιο Βλέμμα" με το "Μετά τη Λουτσία". Εγώ ήμουν πρόεδρος της επιτροπής του συγκεκριμένου τμήματος εκείνη την χρονιά. Βρήκα το φιλμ του εξαιρετικό και του ζήτησα να με προσλάβει στην επόμενη ταινία του. Βέβαια, ο ρόλος που ανέλαβα αρχικά προοριζόταν για γυναίκα, οπότε ο Φράνκο έπρεπε να τον προσαρμόσει πάνω μου.

Για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία:

Είμαι υπέρ. Οπότε δεν άλλαξε κάτι στην γνώμη μου για το συγκεκριμένο ζήτημα, απεναντίας ενισχύθηκε. Βέβαια, είναι αρκετά πολύπλοκο για να το συζητήσουμε τώρα σ`αυτό το πάνελ.



--------
Διαβάστε επίσης:
Οδηγός για το 68ο Φεστιβάλ των Καννών

---