---

Πεμ 12 Νοε 2015

56o ΦΚΘ: Μια διακοπή όχι και τόσο σιωπηλή...

Όπως κάθε χρόνο, δυο ελληνικές ταινίες συμμετέχουν στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Τι κι αν έχουν αγγλικό τίτλο, το Interruption του Γιώργου Ζώη και το Silent του Γιώργου Γκικαπέππα, είναι οι δυο ελληνικές παραγωγές του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος που διεκδικούν τον Χρυσό Αλέξανδρο.

Interruption του Γιώργου Ζώη


Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, που πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στους Ορίζοντες του πρόσφατου φεστιβάλ της Βενετίας, ένα τμήμα που προβάλλει τις τελευταίες τάσεις στο παγκόσμιο σινεμά. Το φρέσκο στυλ του Ζώη ξεχώρισε για ακόμα μία φορά, κι όποιος έχει παρακολουθήσει την μέχρι στιγμής φιλμογραφία του, σίγουρα ξέρει τι να περιμένει. Το ντεμπούτο του, η εξαιρετική και πολυταξιδεμένη μικρού μήκους ταινία του, "Casus Belli" (2010), έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο επίσημο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Βενετίας το 2010, πήρε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας 2010 και το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ επιλέχτηκε στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του εξωτερικού αποσπώντας πολλά βραβεία και διακρίσεις. Η δεύτερη μικρού μήκους ταινία του "Out of Frame" 2012 έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βενετίας 2012 και κέρδισε το βραβείο EFA καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας, ενώ ο ίδιος κέρδισε υποψηφιότητα για καλύτερο Ευρωπαίο σκηνοθέτη για το έτος 2012 από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου. Η ταινία κέρδισε διακρίσεις για την πρωτοτυπία στη φόρμα της, τόσο σε φεστιβάλ μυθοπλασίας όσο και σε φεστιβάλ ντοκιμαντέρ.

Η ιστορία του Interruption διαδραματίζεται σε ένα θέατρο. Οι τελευταίοι θεατές παίρνουν τις θέσεις τους και η παράσταση της «Ορέστειας» ξεκινάει. Ξαφνικά, τα φώτα σβήνουν και η σκηνή βυθίζεται στο σκοτάδι. Μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών, με όπλα στα χέρια, ανεβαίνουν στη σκηνή. Ζητούν συγνώμη για τη διακοπή και προσκαλούν όσους θεατές επιθυμούν να ανέβουν στη σκηνή μαζί τους. Το κοινό πεπεισμένο για την διαδραστική φύση της παράστασης, συνεχίζει γοητευμένο να παρακολουθεί το θέαμα που συνεχίζεται κανονικά, με μία μόνο διαφορά: η ζωή μιμείται την τέχνη και όχι το αντίστροφο.

Έχοντας για εργαλεία, ένα πολυπληθές καστ, αρκετούς κομπάρσους και την σκηνή ενός θεάτρου, ο Ζώης στήνει μία παγίδα στο κοινό, όχι μόνο της Ορέστειας αλλά και της ίδιας του της ταινίας. Παίζει με τον ρόλο του θεατή και του υπενθυμίζει τις ευθύνες του, όχι μόνο απέναντι στην τέχνη αλλά και στην ίδια τη ζωή. Η αρχική ιδέα του σεναρίου εμπνέεται από την αντίδραση των θεατών απέναντι σε ένα τραγικό γεγονός που συνέβη στις 23 Οκτώβρη του 2002, όταν 50 ένοπλοι Τσετσένοι εισέβαλαν σε θέατρο της Μόσχας, δημιουργώντας αρχικά σύγχυση στο κοινό που δεν ήξερε αν αυτό που συμβαίνει είναι πραγματικότητα ή μέρος της παράστασης. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το κοινό της Ορέστειας, που όμως συνεχίζει να πιστεύει ότι παρακολουθεί μια διαδραστική παράσταση. Στο στόχαστρο μπαίνει η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει κανείς τα όσα σοβαρά συμβαίνουν στη ζωή και την έλλειψη κρίσης, που στερεί τα γεγονότα από μια άμεση κινητοποίηση.

Ο Ζώης καλλιεργεί την ένταση κλιμακωτά, κι από τη μέση της ταινίας κι έπειτα, τη στιγμή που η αθωότητα εγκαταλείπει τη σκηνή, τα πράγματα μάλλον αγριεύουν μέχρι το καθαρτικό φινάλε, που δεν στερείται απογείωσης αλλά και μιας νύξης περιπαικτικής, που έρχεται να μας υπενθυμίζει ότι πρόκειται για μια υπόθεση που θα συνεχίζεται "αδιάκοπα".

Προβάλλεται ξανά την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου στις 22:00 στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη



Silent του Γιώργου Γκικαπέππα


Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Γκικαπέππα, έρχεται τέσσερα χρόνια μετά την Πόλη των Παιδιών που είχε βραβευτεί στην 52η διοργάνωση με το βραβείο FIPRESCI αλλά και το βραβείο της πανελλήνιας ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, με την πρωταγωνίστρια Κίκα Γεωργίου να αποσπά την επόμενη χρονιά το βραβείο γυναικείας ερμηνείας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου.

Την ίδια πρωταγωνίστρια επιλέγει και για το Silent, στον ρόλο μιας νεαρής σοπράνο που χάνει τη φωνή της και απομονώνεται στο άδειο παλιό οικογενειακό σπίτι. Ο γιατρός είναι κατηγορηματικός: οι φωνητικές της χορδές δεν έχουν τίποτα, όλα φαίνονται μια χαρά. Τι είναι όμως αυτό που την έκανε να σωπάσει; Καθώς η Διδώ προσπαθεί να θεραπευτεί, το κοντινό της περιβάλλον στενεύει τον κλοιό, της στερεί τον αέρα και δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας.

Ο Γκικαπέππας καταγράφει τις αντιδράσεις μιας οικογένειας που βλέπει με αμηχανία το παιδί της να λειτουργεί διαφορετικά και να μην είναι καλοκουρδισμένο, όπως το έχει συνηθίσει. Ένα οικογενειακό δράμα ξετυλίγεται σιγά σιγά, με την πρωταγωνίστρια να διαλέγει την απομόνωση και το στενό της περιβάλλον να λειτουργεί υστερικά, χρησιμοποιώντας τον λόγο για να ανοίξει πληγές και όχι για να επουλώσει. Μια απαιτητική ερμηνεία για την Κίκα Γεωργίου, που δεν λείπει από κανένα καρέ αυτής της ταινίας, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά τις χαρισματικές της ικανότητές και μια ιστορία μάλλον αδύναμη που δεν κατάφερε να εκπληρώσει τις προθέσεις του δημιουργού της, ούτε όμως και να ταράξει τα νερά με από την εκκωφαντική σιωπή της.

Προβάλλεται ξανά την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου στις 22:30 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα



-----------

Διαβάστε επίσης:
Οδηγός για το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

---