---

Τετ 02 Δεκ 2015

Ματιές στο διαγωνιστικό του 28ου Πανοράματος

Το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το παλιότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Αθήνας, είναι ένας σταθερός θεσμός κάθε φθινοπώρου των τελευταίων 28 χρόνων. Διοργανώνεται από τον Νίνο Φένεκ Μικελίδη και δίνει κάθε χρόνο την ευκαιρία στο σινεφίλ (και όχι μόνο) κοινό να έρθει σε μια ουσιαστική επαφή με το ευρωπαϊκό σινεμά, αλλά και με πολλούς από τους σπουδαίους δημιουργούς του.

Παράλληλα γίνονται και διαφόρων ειδών αφιερώματα, μεταξύ των οποίων στο συνολικό έργο των εκάστοτε καλεσμένων δημιουργών, καθώς και προβολές ταινιών κλασικού κινηματογράφου, ώστε η επαφή με το σινεμά να ενέχει και το κατάλληλο ιστορικό υπόβαθρο και συνεπώς να γίνεται πιο ολοκληρωμένη. Πέραν αυτών, γίνονται και ορισμένες avant-premieres διάφορων αξιόλογων έργων, ενώ υπάρχει και το διαγωνιστικό τμήμα, όπως σε κάθε φεστιβάλ.

Φέτος το πρόγραμμα περιλάμβανε 11 ταινίες για το διαγωνιστικό τμήμα, εκ των οποίων οι τρεις ελληνικές, καθώς και αφιερώματα στον Βασίλη Βαφέα, σε Αιγυπτιώτες του ελληνικού σινεμά, στον Όρσον Γουέλς και τον Μπερτράν Ταβερνιέ. Η διαφορά όμως, με προηγούμενες χρονιές είναι ότι πλέον η διάρκεια είναι αρκετά συντομότερη (μόλις μία βδομάδα) και ο προϋπολογισμός σαφέστατα μικρότερος. Είναι σαφώς καλό που ακόμα κι έτσι γίνονται οι προσπάθειες ώστε το Πανόραμα να λαμβάνει χώρα, και που στην περιορισμένη του διάρκεια αφήνει και πάλι το δικό του στίγμα, είναι όμως προφανές πως χρειάζεται πλέον μεγαλύτερη στήριξη και από το κοινό ώστε ο σημαντικός αυτός θεσμός να επιβιώσει. Ας δούμε με ανάλυση τρεις από τις ταινίες του διαγωνιστικού που είδαμε...

The Violators
Στο ενδιαφέρον ντεμπούτο της, η Χέλεν Γουολς αφηγείται την ιστορία της Σέλι, μιας νεαρής κοπέλας που μόλις έχει καταθέσει εναντίον του πατέρα της για κακοποίηση και βρίσκεται να ζει μόνη με τον μεγάλο αδερφό της και να αναλαμβάνει το ρόλο της μητέρας για τον μικρότερο αδερφό της. Παράλληλα, γνωρίζει τη Ρέιτσελ, η οποία συμπεριφέρεται αντιφατικά, άλλοτε ως καλή της φίλη, ενώ άλλοτε ως πιο μυστηριώδης, όπου φαίνεται να αποζητάει από εκείνη κάτι βαθύτερο.

Η ταινία παρουσιάζει ενδιαφέρον κυρίως ως προς τους χαρακτήρες, η χημεία των οποίων χτίζεται μεθοδικά και αποτελεσματικά, ενώ η σκηνοθέτης εκμαιεύει δυνατές ερμηνείες από τις δύο πρωταγωνίστριες. Ιδιαίτερα η Σέλι, παγιδευμένη και αβέβαιη μέσα στο πάντα δυσοίωνο περιβάλλον της, διαθέτει έναν αυθόρμητο και «αντιστατικό» χαρακτήρα που η Lauren McQueen με δυναμισμό ενσαρκώνει. Το σενάριο, όμως, δεν αποδεικνύεται αντίστοιχα δυνατό. Είναι κατά βάση σαν μια συνεχής ροή από γεγονότα που συμβαίνουν στους χαρακτήρες, χωρίς να υπάρχει κάποιος σαφής προσανατολισμός ή μια κεντρική ιδέα που να το καθιστά στιβαρό. Οτιδήποτε συμβαίνει είναι κυρίως για να κατευθύνει συναισθηματικά τους ήρωες και συνεπώς να επηρεάζει τη δράση τους, αφήνοντας αρκετά ανεκμετάλλευτα μονοπάτια που εν δυνάμει θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει η κατά κύριο λόγο ισχνή πλοκή.

Βαθμολογία: (2.5/5)

In The Shadow of Women
Γαλλικό ρομαντικό δράμα με ασπρόμαυρη φωτογραφία, που πατάει στα χνάρια της νουβέλ βαγκ. Ο Πιερ είναι δημιουργός ντοκιμαντέρ, παντρεμένος για πολλά χρόνια με την Μανόν. Ερωτεύεται όμως τη νεαρή Ελισάβετ, χωρίς να θέλει να χαλάσει τη σχέση του με τη Μανόν. Ο ίδιος νιώθει έμμεσα τύψεις γι’ αυτό, αλλά πάντα χρησιμοποιεί τον ανδρικό εγωισμό του για να τις θάβει. Μέχρι που θα ανακαλύψει πως και η γυναίκα του τον απατάει και τα πράγματα αναγκαστικά θα χρειαστεί να αλλάξουν.

Το έργο είναι ιδιαίτερα ελαφρύ και ευχάριστο στην παρακολούθηση, με τεχνική απλότητα, φωτογραφία και διαλόγους που παραπέμπουν άμεσα στη νουβέλ βαγκ. Όμορφη αισθητικά είναι και η χρήση ενός αφηγητή που παρεμβάλλεται αραιά, αποδίδοντας με έναν ρομαντικά ποιητικό τρόπο τα συναισθήματα των ηρώων, σαν να πρόκειται για μια αθώα "boy meets girl" ιστορία. Οι χαρακτήρες, όμως, είναι αρκετά πιο συμβατικοί και κοινότυποι από αυτούς που μας έχει συνηθίσει ο Γκοντάρ, με συνέπεια το τελικό αποτέλεσμα να μην επιβιώνει ιδιαίτερα στην κινηματογραφική μνήμη μας. Διαθέτει όμως, μια γοητεία που δεν συναντάμε συχνά πλέον, ενώ η εύστοχα σύντομη διάρκειά του δεν του επιτρέπει να πλατειάσει, ούτε βέβαια και να κουράσει στη θέαση.

Βαθμολογία: (2.5/5)

Invisible
Ο 35χρονος Άρης είναι μοναχικός, φοβισμένος, απολύεται απροειδοποίητα από τη δουλειά του και έχει έναν εξάχρονο γιο. Όλα αυτά συσσωρεύονται μέσα του και καλλιεργούν την τάση του για αντίδραση και εκδίκηση απέναντι σε όλη την αδικία που βιώνει. Ο Δημήτρης Αθανίτης μιλάει για την Ελλάδα της κρίσης και της ανεργίας από μία καθαρά προσωπική οπτική, αυτήν του ενός μόνο χαρακτήρα.

Χρησιμοποιεί έναν εξαιρετικό Στάνκογλου, ο οποίος γίνεται κυριολεκτικά όλο το έργο. Όσο κι αν προσπαθεί εκείνος όμως, ο χαρακτήρας του έχει ορισμένες ελλείψεις, όπως και γενικότερα το σενάριο των Ο Αθανίτη και Μακρή, που δεν καταφέρνει να τον καταστήσει ιδιαίτερα ανάγλυφο. Τον βλέπουμε να αντιμετωπίζει σιωπηλά τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει, αλλά είναι αποφασισμένος να εκδικηθεί, οπότε χρησιμοποιεί τα χρήματα της αποζημίωσής του για την αγορά όπλου, που (υποθέτουμε ότι) η ηθική του δεν του επιτρέπει να το χρησιμοποιήσει. Παρά την προσπάθεια του Στάνκογλου για μια εσωτερική ερμηνεία, μόνο ο σκληρός εξωτερικός κόσμος που περιβάλλει τον Άρη τελικά διερευνάται, με τον εσωτερικό να παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητο έδαφος. Η κατάληξη θα λειτουργούσε καλύτερα ως κάθαρση για τον πρωταγωνιστή αν η σχέση του με το γιο του είχε δραματουργική υπόσταση. Πάντως, μια παρόμοια αλλά βαθύτερη και πιο ουσιαστική προσέγγιση ήταν αυτή του Λυγίζου με το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού, με τη διαφορά ότι εκεί η ανεργία αναγόταν στην πείνα. Η ουσία όμως, παραμένει η ίδια.

Βαθμολογία: (2/5)

-----------

Διαβάστε επίσης:
Οδηγός για το 28ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου

---