---

Πεμ 11 Φεβ 2016

Μπερλινάλε 2016: Hail Meryl!

Σε ένα μουντό και βροχερό Βερολίνο, ξεκίνησε το 66o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, η περιοχή της Potsdamer Platz στο κέντρο της πόλης, θα γίνει για 10 μέρες η πρωτεύουσα του χολιγουντιανού και μη κινηματογραφικού κόσμου, αφού περισσότερες από 200 ταινίες μεγάλου μήκους από κάθε γωνιά του πλανήτη αναμένεται να παρουσιαστούν εδώ.

Για μένα, μιας και είναι η πρώτη φορά που καλύπτω το συγκεκριμένο φεστιβάλ, η μέρα ξεκίνησε δυναμικά. Έχοντας ήδη ξεμπερδέψει με την παραλαβή της διαπίστευσής και της, καθιερωμένης όπως μου είπαν, τσάντας σε γκρι χρώμα με το σήμα του φεστιβάλ, έπιασα την θέση μου στο Press Conference Room στο Grand Hyatt αναμένοντας την φετινή κριτική επιτροπή, η οποία αποτελείται από τον ηθοποιό Λαρς Έιντιγκερ, τον κριτικό κινηματογράφου Νικ Τζέιμς, τη φωτογράφο Μπριζίτ Λακόμπ, τον ηθοποιό Κλάιβ Όουεν, την ηθοποιό Άλμπα Ρορβάχερ, την σκηνοθέτη Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα και έχει ως πρόεδρο την μια και μοναδική Μέριλ Στριπ.


Όπως ήταν φυσικό κατά την είσοδο τους αλλά και κατά την διάρκεια της συνέντευξης, τα βλέμματα και τις ερωτήσεις όλων τράβηξε η Στριπ. Στο παρελθόν η ηθοποιός έχει βρεθεί στο Φεστιβάλ του Βερολίνου αρκετές φορές: το 1999 πήρε το βραβείο Berlinale Camera, το 2003 μοιράστηκε μαζί με τις Τζούλιαν Μουρ και Νικόλ Κίντμαν το βραβείο ερμηνείας για τις «Ώρες» του Στίβεν Ντάλντρι, το 2006 συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα με το «A Prairie Home Companion» του Ρόμπερτ Άλτμαν και το 2012 τιμήθηκε με Χρυσή Άρκτο για το σύνολο της καριέρας της. Φέτος όμως είναι η πρώτη φορά που παίρνει αυτό τον ρόλο στην κριτική επιτροπή ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ.

«Είμαι απίστευτα περήφανη που μου ζητήθηκε να γίνω πρόεδρος της επιτροπής. Δεν έχω καμία απολύτως ιδέα πώς να διευθύνω μια επιτροπή, αλλά έχω υπάρξει το αφεντικό και σε άλλα εγχειρήματα, όπως την οικογένεια μου μεταξύ άλλων», δήλωσε η Μέριλ Στριπ. Έχοντας ήδη αναφερθεί ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, Ντίτερ Κόσλικ, στην θεματολογία πολλών φιλμ του διαγωνιστικού, τα οποία έχουν να κάνουν με το μεταναστευτικό και με ιστορίες που γεννιούνται μέσα σ`αυτό, η βραβευμένη με τρία Όσκαρ ηθοποιός ρωτήθηκε για θέματα διαφορετικότητας. Όπως απάντησε, είναι αφοσιωμένη στα θέματα ισότητας και ένταξης φυλών, εθνοτήτων, θρησκειών στα πάντα: «Πρέπει να υπάρχει αντιπροσώπευση διαφορετικών φωνών και αυτή η επιτροπή είναι η απόδειξη, αφού οι γυναίκες κυριαρχούν. Δεν είναι συνηθισμένο να υπάρχουν γυναίκες στα κέντρα αποφάσεων και λόγω αυτού η Μπερλινάλε είναι πολύ μπροστά».

Μιλώντας για το πώς θα κρίνει της ταινίες του διαγωνιστικού η Μέριλ Στριπ δήλωσε ότι τόσο εκείνη όσο και τα υπόλοιπα μέλη της κριτικής επιτροπής, «θα εξετάσουν διαφορετικά πράγματα ο καθένας σε αυτές τις ταινίες, επειδή είμαστε ανθρώπινα όντα και η κάθε ταινία είναι μια συναισθηματική εμπειρία, ενώ θα πάρουμε τις αποφάσεις που πρέπει με βάση του τι μας λέει το μυαλό. Η πρώτη επίθεση ενός φιλμ γίνεται στην καρδιά και αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα διαδικασία για την οποία ανυπομονούμε». Τέλος, όταν ρωτήθηκε αν είναι εξοικειωμένη με τον κόσμο του κινηματογράφου, και ιδιαίτερα με ταινίες από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, είπε πως πρόσφατα είδε την ιορδανική ταινία "Theeb" καθώς επίσης και την ταινία "Timbuktu" αλλά δεν ξέρει πολλά για αυτά τα μέρη του κόσμου. Ακόμα και έτσι όμως: «Το πράγμα που έχω παρατηρήσει είναι ότι υπάρχει ένας πυρήνας της ανθρωπότητας που ταξιδεύει μέσα από κάθε πολιτισμό και στην τελική είμαστε όλοι από την Αφρική, Ξέρετε είμαστε όλοι Βερολινέζοι, είμαστε όλοι Αφρικανοί, πραγματικά», ανέφερε ίσως στην χαρακτηριστικότερη δήλωση της ημέρας.


Συνέχεια μετά από αυτό είχε η παγκόσμια πρεμιέρα της νέας ταινίας των - βραβευμένων τέσσερις φορές με Όσκαρ - αδερφών Κοέν «Χαίρε, Καίσαρ!». Μια ταινία που, αν και πρόσφερε χολιγουντιανή αίγλη στο Φεστιβάλ (το παρόν στο κόκκινο χαλί έδωσαν μεταξύ άλλων οι Τζος Μπρόλιν, Τζορτζ Κλούνεϊ, Τσάνινγκ Τέιτουμ, Τίλντα Σουίντον, Άλντεν Έρενραϊχ) δεν ικανοποίησε απόλυτα τους σινεφίλ. Ναι μεν άρεσε αλλά δεν ξετρέλανε κανέναν. Τρία χρόνια μετά το συγκινητικό «Inside Llewyn Davis» επιστρέφουν με μια καυστική κωμωδία, η οποία δείχνει τον θαυμασμό και την περιφρόνησή τους για το Χόλιγουντ και που κατά κάποιο τρόπο φαίνεται να είναι εμπνευσμένη από τα πραγματικά κατορθώματα της ζωής του αντιπρόεδρου της MGM Eddie Mannix. Από την ίδρυση της MGM μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του `60, ο Mannix πλήρωσε πολλά χρήματα για να καθαρίσει την δημόσια εικόνα πολλών σταρ, που ήταν επιρρεπείς σε σκάνδαλα όπως ο Κλαρκ Γκέιμπλ, ο Σπένσερ Τρέισι και η Άβα Γκάρντνερ. Πάρα το πικάντικο θέμα του όμως, το φιλμ μοιάζει να μην ξέρει που να εστιάσει κι εν τέλει εκτροχιάζεται από το βασικό του θέμα.


Πολλοί από τους χαρακτήρες εμφανίζονται για να αρθρώσουν μερικές λέξεις και στη συνέχεια να περιπλανηθούν στο παρασκήνιο ή να εξαφανιστούν εντελώς - η ελάχιστη χρήση του χαρακτήρα που υποδύεται η Scarlett Johansson, για παράδειγμα, είναι ιδιαίτερα κραυγαλέα. Κάτι τέτοιο θα ήταν εντάξει αν το απαιτούσε ο κεντρικός σεναριακός πυρήνας της του έργου, αλλά δεν το κάνει. Ο χαρακτήρας του Mannix δεν είναι από μόνος του βασικός, αφού σαν ρόλος συμμετέχει μόνο στις γελοιότητες των άλλων και ως εκ τούτου δεν έχει ουσιαστική ύπαρξη. Με σχεδόν τίποτα να διακυβεύεται και μηδενική συμμετοχή από την πλευρά των χαρακτήρων, η ταινία καταντά βαρετή. Χρειαζόταν περισσότερη ίντριγκα, περισσότερες ανατροπές και καλύτερη πλοκή. Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα δεν είναι συναρπαστικό αρκετά για να αξίζει ούτε το θαυμαστικό στον τίτλο του.

Την συνέντευξή τύπου της ταινίας δυστυχώς την είδαμε από video wall, καθώς γινόταν το αδιαχώρητο. Lesson learned: τρέξιμο για τη συνέντευξη τύπου πριν τελειώσει η ταινία. Σε κάθε περίπτωση, το κλου της συγκεκριμένης συνέντευξης τύπου δεν ήταν κινηματογραφικό αλλά πολιτικό καθώς όχι ένας, αλλά δυο δημοσιογράφοι, απευθυνόμενοι στον πολιτικοποιημένο ηθοποιό Τζορτζ Τζορτζ Κλούνεϊ του έκαναν ερωτήσεις για το σοβαρό προσφυγικό ζήτημα, ζητώντας του να πει τι κάνει ο ίδιος για να βοηθήσει την κατάσταση, με αποτέλεσμα ο ηθοποιός να χάσει την ψυχραιμία του: «Μιλάτε σε κάποιον που έχει ασχοληθεί πολύ καιρό με τέτοια ζητήματα, έχει ταξιδέψει σε πολύ επικίνδυνα μέρη και έχει αφιερώσει αρκετή ενέργεια και χρόνο. Είναι ένα περίεργο πράγμα να βλέπεις κάποιο να σηκώνεται και να ρωτάει `τι σκοπεύω να κάνω`. Κι εσείς; Ποιες δραστηριότητες κάνατε εσείς στην καθημερινή σας ζωή που να βοηθούν αυτούς τους ταλαίπωρους ανθρώπους;». Κάπου εκεί παρενέβη ο Τζόελ Κοέν λέγοντας το λογικό: «Έχετε δίκιο. Είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα. Η ταινία που πήρε τον Χρυσό Φοίνικα ήταν για τους πρόσφυγες που μας άρεσε πολύ. Είχε πολλά να συμβάλει στην εν λόγω συζήτηση. Επομένως το σινεμά ασχολείται με τα θέματα αυτά. Αλλά είναι παράλογο, αν μπορώ να το πω έτσι, ότι όποιος τυχαίνει να είναι στο δημόσιο βίο, να τον δείχνουν με το δάχτυλο και να του λένε ότι πρέπει να πει, ή να γυρίσει μία ταινία για αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα. Είναι μια παρανόηση για το πώς οι ταινίες γράφονται και γίνονται».

Αυτά πάνω κάτω διαδραματίστηκαν το πρωί της Πέμπτης στη πρώτη μέρα στο Βερολίνο. Η αυριανή μέρα περιλαμβάνει τρεις ταινίες του διαγωνιστικού: το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Mohamed Ben Attia «Inhebbek Hedi», το «Midnight Special» του Jeff Nichols και το «Boris sans Béatrice» του Denis Côté και μία από το Panorama: το «Jonathan» του Piotr J. Lewandowski. Τουλάχιστον έτσι λέει ο προγραμματισμός που έχω κάνει...

φωτογραφίες συνεντεύξεων τύπου: Γιώργος Δαβίτος


--------
Διαβάστε επίσης:
Οδηγός για την 66η Μπερλινάλε

---