---

Σάβ 14 Μαϊ 2016

Κάννες 2016: Αθωότητα εναντίον Διαστροφής στο φετιχιστικό παραμύθι του Τσαν-Γουκ Παρκ

Χτες το βράδυ πατήσαμε επιτέλους το πόδι μας στην βροχερή Κρουαζέτ και σήμερα το πρωί μπήκαμε στο Palais de Festival. Ακούγαμε παντού για τα "δρακόντεια μέτρα ασφαλείας", κι αναρωτιόμασταν, "Μα πόσο πιο δρακόντεια;"; αφού έτσι κι αλλιώς, όλα αυτά τα χρόνια που το παρακολουθούμε, ο έλεγχος κατά την είσοδο του φεστιβάλ ήταν πάντα αυστηρός. Οι μόνες διαφορές που εντοπίσαμε μέχρι στιγμής, είναι ότι ο ίδιος έλεγχος πραγματοποιείται πριν εισέλθουμε στον χώρο του φεστιβάλ, ενώ πριν γινόταν λίγο μετά την είσοδο, καθώς επίσης και την παρουσία της αστυνομίας που είναι πιο έντονη. Το σίγουρο είναι ότι νιώθουμε ασφαλείς και με την καλύτερη διάθεση, κι έναν ηλιόλουστο ουρανό παρακολουθήσαμε την πρώτη ταινία του διαγωνιστικού. Ο λόγος για το The Handmaiden (Η Υπηρέτρια) από τη Νότια Κορέα και τον Τσαν-Γουκ Παρκ.

Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης της "Τριλογίας της Εκδίκησης" (Συμπάθεια για τον Κύριο Εκδίκηση, Oldboy, Η Εκδίκηση μιας Κυρίας), Τσαν-Γουκ Παρκ μετά από μια αμερικανική απόπειρα το 2013, επιστρέφει στην έδρα του με την “Υπηρέτρια” ένα ρομαντικό δράμα μυστηρίου, εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα “Fingersmith” της βρετανίδας συγγραφέως Σάρα Γουότερς. Ο Τσαν-Γουκ Παρκ έχει κερδίσει το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής το 2003 με το Oldboy, ενώ έξι χρόνια μετά έχει φύγει από την Κρουαζέτ με τον βραβείο της Επιτροπής με την Δίψα του, μια ταινία που μοιράστηκε το βραβείο με το Fish Tank της Άντρεα Άρνολντ, μια σκηνοθέτιδα που τυχαίνει να τον “ακολουθεί” και φέτος καθώς συμμετέχει στο διαγωνιστικό με την ταινία American Honey.



Αυτή τη φορά, έχοντας ως επίκεντρο τους 4 πρωταγωνιστές του, ο Τσαν-Γουκ Παρκ στήνει για πρώτη φορά την ιστορία του στο πλαίσιο μιας ταινίας εποχής, δουλεύοντας ξανά με γνώριμους συνεργάτες στη διεύθυνση φωτογραφίας και στον σχεδιασμό παραγωγής. Η υπόθεση της νέας του ταινίας εξελίσσεται στην Κορέα του 1930, την περίοδο της ιαπωνικής κατοχής. Η υπηρέτρια του τίτλου είναι η Σούκι, μια νεαρή κοπέλα που προσλαμβάνεται από μια ιαπωνέζα κληρονόμο (Χιντέκο), που ζει μια μοναχική ζωή σε ένα μεγάλο κτήμα με τον αυταρχικό θείο της (Κουζούκι). Η υπηρέτρια όμως κρύβει ένα μυστικό, καθώς μέχρι πρόσφατα ήταν μια πορτοφολού, την οποία μάζεψε ένας απατεώνας Δούκας, με σκοπό να τον βοηθήσει να αποπλανήσει την κληρονόμο ώστε να της κλέψει την περιουσία και να την κλείσει σε ψυχιατρείο. Τα πράγματα φαίνεται να προχωρούν βάσει σχεδίου, μέχρι τη στιγμή που η Σούκι και η Χιντέκο θα ανακαλύψουν κάποια απρόσμενα συναισθήματα.



Τα παραπάνω συνοψίζουν το πρώτο μέρος της ιστορίας, το οποίο θα χαρακτηρίζαμε ως ένα άνισο παραμύθι με αναμενόμενο τέλος. Βέβαια, ποιος έχασε την ισορροπία του για να την βρει ο Τσαν-Γουκ Παρκ, που παντρεύει την ατμόσφαιρα μυστηρίου - καθώς και μια αθώα ερωτική σκηνή υπέρμετρου αισθησιασμού - με μικρές δόσεις χιούμορ σε άτυχες στιγμές, αποπνέοντας σουρεαλισμό. Έλα όμως που ακολουθούν άλλα δύο μέρη; Κι εκεί που τελειώνει το πρώτο μέρος κι αναρωτιέσαι, που το πάει ο Παρκ, έρχεται ένα δεύτερο μέρος, πιο σκοτεινό και διαστροφικό, παράλληλα όμως αισθησιακό με αρκετές ανατροπές και μυστήριο, που έρχεται για να παρουσιάσει μια άλλη προοπτική της πρώτης ιστορίας. Η ταινία θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, ωστόσο προστέθηκε ένα τρίτο φλύαρο μέρος, για να προσφέρει στους αχόρταγους θεατές ακόμα περισσότερες επεξηγήσεις αλλά κι ένα τέλος που δεν αφήνει αναπάντητο κανένα ερώτημα για το τι απέγιναν οι ήρωες της ιστορίας.



Όλα τα παραπάνω σερβίρονται μέσα από το πρίσμα μιας αξιοθαύμαστης παραγωγής (CJ Entertainment) που πραγματικά αποτελεί έναν οπτικό παράδεισο. Η κινηματογράφηση, τα σκηνικά και τα κοστούμια βρίσκονται στα καλύτερά τους, κάτι που καλομαθαίνει μεν τον θεατή στα 140 λεπτά της διάρκειας της ταινίας, ωστόσο όμως δεν υποστηρίζεται εξίσου από την ουσία. Οι συνεχείς ανατροπές και νέες πληροφορίες παραπέμπουν σε μια σαπουνόπερα, γύρω από μια ιστορία αποπλάνησης και προδοσίας, πασπαλισμένη με αθώες και τολμηρές ερωτικές σκηνές καθώς και με μικρές δόσεις χιούμορ. Ένα hardcore ανθολόγημα γύρω από την αθωότητα και την διαστροφή, που με την εμφάνιση ενός γιγάντιου χταποδιού μας υπενθυμίζει με τον καλύτερο τρόπο ότι ο Παρκ ξέρει να τιμά το ένδοξο παρελθόν του. Τολμηρό; Για τον Τσαν-Γουκ Παρκ όχι και τόσο.



--------
Διαβάστε επίσης:
Οδηγός για το 69ο Φεστιβάλ των Καννών

---