---

Σάβ 14 Μαϊ 2016

Κάννες 2016: Μια χορεύτρια και ένας Γίγαντας αλωνίζουν την Κρουαζέτ

...Και από το ηλιόλουστο πρωινό στην απογευματινή συννεφιά, αλλά στις Κάννες είμαστε ό,τι κι αν αποφασίσει ο καιρός εμείς απολαμβάνουμε την φρενίτιδα του αγαπημένου (μας) φεστιβάλ της Ευρώπης! Πέρα από την πρωινή ημι-ψυχρολουσία που προσέφερε το «The Handmaiden» παρακολουθήσαμε τρεις ακόμη ταινίες σήμερα: δύο από το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα και φυσικά - η Εκτός Διαγωνιστικού - και πολυααναμενόμενη πρεμιέρα της νέας ταινίας Στίβεν Σπίλμπεργκ «Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας (ΗΠΑ)» το κόκκινο χαλί της οποίος βρίσκεται σε εξέλιξη αυτήν ακριβώς τη στιγμή.


La Danseuse (The Dancer) (Γαλλία)

Ντεμπούτο για την σκηνοθέτιδα Στέφανι Ντι Γκούστο και πλήθος γνωστών ονομάτων στην πρώτη της προσπάθεια που βρίσκεται στο διαγωνιστικό του τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα: Σοκό, υποψήφια για βραβείο Σεζάρ και Lumière καλύτερου νέου ταλέντου, εισχωρεί παράλληλα με το τραγούδι ακόμη πιο δυναμικά στον κινηματογράφο (βρίσκεται στο φετινό φεστιβάλ και με το The Stopover)), οι βετεράνοι Γκασπάρ Ουλιέλ και Μέλανι Τιερί και η επίσης πρωτοεμφανιζόμενη Λίλι-Ρόουζ Μέλοντι Ντεπ, για την οποία δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις και που αναμένεται με τη συμμετοχή της να τραβήξει την περισσότερη δημοσιότητα. Πέρα όμως από το καστ, το δεύτερο δυνατό της χαρτί είναι ότι έχει στο σενάριο τον βραβευμένο Τομά Μπιντεγκέν μόνιμο συνεργάτη του Ζακ Οντιάρ και σεναριογράφο του Dheepan (του μεγάλου περσινού νικητή του φεστιβάλ, στο οποίο συμμετείχε από την θέση του σκηνοθέτη με την πρώτη του δουλειά διεκδικώντας την Χρυσή Κάμερα).

Καθόλου άσχημα λοιπόν για την Στέφανι Ντι Γκούστο που επέλεξε να ασχοληθεί με την ιστορία της Λοΐ Φουλέρ, μιας επαρχιωτοπούλας από την Αμερική που πόθησε όσο τίποτα στην ζωή της να γίνει σπουδαία. Ζώντας σε μια κλειστή κοινωνία γεμάτη στερεότυπα, με μόνη παρέα τα αγαπημένα της βιβλία, θα αποφασίσει μια μέρα να εγκαταλείψει το σπίτι της και να μετακομίσει πλάι στην συντηρητική της μητέρα, αναζητώντας στήριγμα στην επιθυμία της να γίνει ηθοποιός. Δίχως οι συνθήκες να είναι καλύτερες, αφού η απόρριψη και ο φόβος του λάθους θα βρίσκονται σαν σκιά πίσω της, θα δει την ευκαιρία να της προσφέρεται ξαφνικά μέσα από ένα τυχαίο γεγονός πάνω σε μια θεατρική σκηνή, όταν εκείνη θα αρχίσει να στροβιλίζεται εισπράτωντας το χειροκρότημα και τον θαυμασμό του κοινού. Έκτοτε θα ανακαλύψει την μαγεία της κίνησης εφευρίσκοντας τον διάσημο Φιδίσιο Χορό («Serpentine Dance»), θα αρχίσει να προεκτείνει ένα μεγαλόπνοο όνειρο όπου θα σκηνοθετεί τις παραστάσεις της και θα εισάγει νέες ιδέες, μπαίνοντας με πάθος σε έναν κόσμο που θα της προσφέρει την επιβεβαίωση που ενδόμηχα αναζητούσε όλη της τη ζωή.

Μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα - και στην πλειοψηφία άγνωστη στο κοινό ιστορία - η Ντι Γκούστο καταφέρνει να παρασύρει τον θεατή οδηγώντας τον πίσω στον 19ο αιώνα για να γνωρίσει την ιστορία μιας γυναίκας που κατάφερε να λάμψει πέρα από τα ηλικιακά και εμφανισικά στερεότυπα και να γίνει σύμβολο αισθησιασμού στη εποχή της Μπελ Επόκ. Η σκηνοθέτιδα χωρίς οικονομία στα πλάνα της στην Σοκό (που υποδύεται την Φουλέρ) και στην αρτιότατη αναπαράσταση της εποχής, ξετυλίγει με χάρη το χρονικό της ανακάλυψης ενός ταλέντου που ταλανίστηκε από τους προσωπικούς της δαίμονες, κατάφερε όμως να υποβαθμίσει την ανασφάλειά της και να αναδείξει την εφευρετικότητα και την φαντασία της.

Δεν υπάρχει σκηνή που να μην δείχνει προσεκτικά μελετημένη, με αποκορύφωμα εκείνες που η Στέφανι Ντι Γκούστο σκηνοθετεί σαν βίντεο κλιπ της τότε εποχής, τις στιγμές που η Φουλέρ στροβιλίζεται με τα μακρυά και άλλοτε σατέν της ρούχα, παρασέρνοντας τον θεατή στην έκσταση της στιγμής. Η Σοκό, παρόλο που αφιερώνεται στον ρόλο, τόσο σωματικά όσο εκφραστικά δεν φροντίζει να προσθέσει στην ερμηνεία της τον καταλυτικό παράγοντα της έκστασης, προκειμένου να ταυτιστεί εξ ολοκλήρου με εκείνη του χορού της. Στους επιμέρους ρόλους οι Γκασπάρ Ουλιέλ και Μέλανι Τιερί ανταποκρίνονται με εγκυρότητα στις προσωπικότητες που υποδύονται, στον εκκεντρικό Λουι και την Γκαμπιέρ αντίστοιχα που ωθούν καθένας με τον τρόπο του, την προσπάθεια της Φουλέρ ενώ η Λίλι-Ρόουζ Μέλοντι Ντεπ ως Ισιδώρα Ντάνκαν σε ένα απλώς ικανοποιητικό υποκριτικό ντεμπούτο, κλέβει περισσότερο τις εντυπώσεις με την παρουσία της. Μια συνολικά αρτιότατη πρώτη ταινία από την Στέφανι Ντι Γκούστο που δημιουργεί ήδη ανυπομονησία για την επόμενη.


The BFG - Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας (ΗΠΑ)

Το 1974 ίσως να μοιάζει πολύ μακρινό τότε ήταν όμως η πρώτη - και έως σήμερα - μοναδική φορά που ο Στίβεν Σπίλμπεργκ συμμετείχε στο Φεστιβάλ των Καννών ως υποψήφιος για τον Χρυσό Φοίνικα με την ταινία του Το Εξπρές του Σούγκαρλαντ φεύγοντας εν τέλει με το βραβείο καλύτερου σεναρίου, το οποίο μοιράστηκε με τους Χαλ Μπάργουντ και Μάθιου Ρόμπινς. Έκτοτε το Πορφυρό Χρώμα και ο Ε.Τ. ο Εξωγήινος έκαναν την πρεμιέρα τους στο φεστιβάλ με το τελευταίο να κλείνει θριαμβευτικά εκείνο του 1982, ενώ ο ίδιος αποτέλεσε πρόεδρος της κριτικής επιτροπής το 2013. Επιστροφή λοιπόν για τον σκηνοθέτη στα παραμύθια και στο Εκτός Διαγωνιστικό τμήμα με το Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας, του Ρόαλντ Νταλ που έχει μεταφερθεί ξανά στην μεγάλη οθόνη το 1989 από τον Μπράιαν Κόσγκροβ αλλά και το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα μετά από το Ο Τζίμης και το Γιγαντοροδάκινο, που «αναλαμβάνει» η Walt Disney το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία 25 χρόνια, ενώ η ταινία είναι αφιερωμένη στην συνεργάτιδα του Στίβεν Σπίλμπεργκ στο Ε.Τ. ο Εξωγήινος και σεναριογράφο του τωρινού φιλμ Μελίσα Μάθισον, η οποία έφυε από την ζωή μόλις πέρσι.

Στην Χώρα των Γιγάντων, υπάρχει ένας που είναι διαφορετικός, αφού η καλοσύνη και η ευαισθησία του τον κάνει να ξεχωρίζει από εκείνους που συνηθίζουν να τρώνε ανθρώπους. Όταν η μικρούλα Σόφι θα βρεθεί από το Λονδίνο ξαφνικά κοντά του, τότε θα ξεκινήσει μια ιδιόμορφη σχέση φιλίας και αγάπης ανάμεσα σε εκείνην και τον Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα, που θα τους οδηγήσει μέχρι τα ...ανάκτορα του Μπάκινχαμ.

Ακόμη και αν έχουν δημιουργηθεί ποτέ σε κάποιον αμφιβολίες για το μέχρι που μπορεί να φτάσει το ταλέντο του Στίβεν Σπίλμπεργκ The BFG, επιβεβαιώνεται ότι δεν υπάρχει τελικά τίποτα που να μην μπορεί να πλάσει με τα χέρια και την φαντασία του, ακόμη και μια αμερικανική υπερπαραγωγή στην οποία θριαμβεύει το αγγλικό χιούμορ. Έχοντας στο καστ αμιγώς βρετανούς ηθοποιούς - με την απαραίτητη polished προφορά - μεταφέρει το δημοφιλές βιβλίο του συγγραφέα σε μια κινηματογραφική εμπειρία που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «vintage Spielberg» αφού παρόλη την χρήση σύγχρονης τεχνολογίας και εφέ, εμπεριέχει όλα εκείνα τα ξεχωριστά τρικ του σκηνοθέτη που έχουμε δει στο παρελθόν. Ο ίδιος την είχε περιγράψει ως την πιο φιλόδοξη ταινία που έγινε ποτέ για κάποιον χαρακτήρα και αυτό είναι πασιφανές καθ` όλη τη διάρκεια της αφού δεν υπάρχει καμία αισθητή διαφορά ανάμεσά στους ηθοποιούς και τους «σχεδιασμένους» γίγαντες που εναρμονίζονται στο ίδιο περιβάλλον ως πραγματικοί, χάρη στη άριστη χρήση του της τεχνολογίας CGI.
Αφιερώνοντας σχεδόν την πρώτη ώρα του φιλμ στην εξοικείωση ανάμεσά στην μικρή Σόφι και τον Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα και μετατρέποντας το υπόλοιπο μέρος του φιλμ, σε σκηνικό αυστηρά γεμάτο από αγγλικό χιούμορ, ο θεατής βρίσκεται να απολαμβάνει την συνεύρεση της βασίλισσας της Αγγλίας με έναν γίγαντα και ένα μικρό κορίτσι, καταλήγοντας φυσικά σε μια απολαυστική παρέα γεμάτη αστεία περιστατικά.

Το καστ, με ιδιαίτερη έμφαση στον Μαρκ Ράιλανς (στην δεύτερη συνεχόμενη συνεργασία τους) που μεταμορφώνεται σε έναν αξιολάτρευτο Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα, αποδίδει στο έπακρο, η μικρούλα Ρούμπι Μπέρνχιλ είναι το ιδανικό κοριτσάκι που με την αθωότητά της κερδίζει την καρδιά του γίγαντα, την παράσταση αδιαμφισβήτητα όμως κλέβει η Πενέλοπι Γουίλτον στον ρόλο της βασίλισσας, που αφήνει χωρίς ενδοιασμούς την αστεία της πλευρά εκτεθειμένη.

Δεν σταματά να εκπλήσσει, δεν σταματά να συγκινεί και να εντυπωσιάζει, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι ο σημαντικότερος σύγχρονος παραμυθάς, εκείνος που τρυπώνει στην καρδιά του θεατή και του την γεμίζει με τα ομορφότερα συναισθήματα.


Ναι είναι αυτό που νομίζετε. Αυτόγραφο του Στίβεν Σπίλμπεργκ!



--------
Διαβάστε επίσης:
Οδηγός για το 69ο Φεστιβάλ των Καννών

---