---

Δευ 16 Μαϊ 2016

Κάννες 2016: Lov-ing Tender! Ο Χρυσός Φοίνικας κοκκινίζει από αγάπη

Δευτέρα σήμερα και στο πρόγραμμά μας υπάρχουν οι εξής τίτλοι από το διαγωνιστικό: Paterson, Personal Shopper και Loving. Συνεπώς τα πράγματα αρχίζουν να αγριεύουν αφού στην μάχη για το μεγάλο τρόπαιο μπαίνουν βετεράνοι των Καννών. Getting hot in here!

Loving (ΗΠΑ)

Ο Τζεφ Νίκολς είναι ένας δημιουργός φαινόμενο αφού έχει καταφέρει στην σύντομη κινηματογραφική του πορεία - με μόλις πέντε ταινίες - να ξεχωρίσει για το εκλεπτυσμένο σκηνοθετικό του στυλ αλλά και την θεματολογία των σεναρίων που επιμελείται ο ίδιος, μαγνητίζοντας το ενδιαφέρον σημαντικών ονομάτων της υποκριτικής. Έκανε το ξεκίνημα του το 2007 με το δραματικό Shotgun Stories όπου και εγκαινιάστηκε η πολυετής συνεργασία του με τον ηθοποιό Μάικλ Σάνον και επέστρεψε μετά από τέσσερα χρόνια το 2011 για να μπει σε μια σταθερή δημιουργική πορεία, με ένα ακόμη πρόσφατο αποκορύφωμα, την συμμετοχή του Midnight Special στο φετινό Φεστιβάλ του Βερολίνου διεκδικώντας την Χρυσή Άρκτο. Καθόλου τυχαίο λοιπόν ότι έφυγε το 2011 από την Κρουαζέτ αγκαλιά με το βραβείο FIPRESCI κα το μεγάλο βραβείο στην Εβδομάδα Κριτικής για την ταινία του Take Shelter, χωρίς να ξεχνάμε και την πιο πρόσφατη συμμετοχή του το 2012 στο Διαγωνιστικό Τμήμα με το Mud. Φέτος με το Loving μπαίνει και εκείνος στην κούρσα για τον λαμπερό Χρυσό Φοίνικα εδώ στο 69ο Φεστιβάλ των Καννών.


Eμπνευσμένος από το ντοκιμαντέρ «The Loving Story» που έχει σκηνοθετήσει η Nancy Buirski, ο Νίκολς μελετά την πραγματική ιστορία των Ρίτσαρντ και Μίλντρεντ Λάβινγκ, ενός διαφυλετικού ζευγαριού που αγαπήθηκε - όπως όλα τα άλλα στον κόσμο - καταδικάστηκε όμως και στοχοποιήθηκε γι’ αυτό, το 1958 στην Βιρτζίνια, όπου ζούσε.

Ακολουθώντας την γνώριμη κινηματογραφική τακτική που έχουμε δει και στις προηγούμενες ταινίες του - στην οποία πέρα από αυτά που είναι συνήθως ξεκάθαρα και εύκολα στο να γίνουν αντιληπτά εκείνος δουλεύει αδιάκοπα στο υποσυνείδητο του θεατή - ο Νίκολς ξετυλίγει με σταθερό τέμπο την ιστορία δύο ξεχωριστών ανθρώπων που δεν πτοήθηκαν από τις νέες συνθήκες ζωής που του επιβλήθηκαν σχεδόν ακαριαία. Η ιστορία ξεκινάει από την εποχή που το ζευγάρι αποφάσιζε να ενωθεί με τα δεσμά του γάμου και ακολουθεί τα γεγονότα με χρονολογική σειρά, από την στιμγμή που κρίθηκαν ένοχη για την σχέση τους μέχρι την εμπλοκή των δικηγόρων και των ΜΜΕ, χωρίς καμία βιασύνη να φτάσει στην κορύφωσή της, βοηθώντας έτσι τον θεατή να δουλέψει τα συναισθήματα του πάνω σε αυτό που παρακολουθεί.

Ίσως το πιο σημαντικό και αξιοθαύμαστο όμως της ταινίας, να είναι ότι καταφέρνει να μιλήσει για τον φόβο χωρίς να τον διογκώνει ποτέ, να μιλήσει για τον ρατσισμό χωρίς να ακούγεται στην ταινία ούτε μια φορά αυτή η λέξη, παρά μόνο να διαγράφεται στα πρόσωπα εκείνων που τον υποκινούν. Και ενώ πρόκειται για μια ιστορία ατόφιας αγάπης, ο Νίκολς δεν σκοντάφτει σε παγίδες ρομάντζου (άλλωστε δεν ήταν και ποτέ οπαδός του) επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο για να την παρουσιάσει, πέρα από τα συνηθισμένα στα οποία έχει συνηθίσει ο θεατής όπου η αγάπη πάει χέρι-χέρι με το δράμα, που η αγάπη σημαίνει τρέλα και γκαζωμένα συναισθήματα. Το κομμάτι της δικαστικής διεκδίκησης υπάρχει σχεδόν μόνο για την αυτούσια απόδοση της ιστορίας, δίνοντας ακόμη περισσότερο χώρο στην προσωπική σχέση του ζευγαριού.


Οι Τζόελ Έτζερτον (δεύτερη συνεχόμενη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη) είναι ένας ηθοποιός που αλλάζει δέρμα κάθε φορά που έχει έναν νέο χαρακτήρα μπροστά του, έτσι και εδώ γίνεται ο συγκροτημένος Ρίτσαρντ, ενώ η (κυρίως τηλεοπτική) Ρουθ Νέγκα αγκαλιάζει με αγάπη τον ρόλο της Μίλντρεντ κάνοντας πολλούς έπειτα από την προβολή της ταινίας να μιλάνε ήδη για την επερχόμενη οσκαρική της υποψηφιότητα. Οι δυο τους αναπτύσσουν μια δυνατή χημεία ανάμεσά τους και γίνονται το ιδανικό ζευγάρι των Λάβινγκ. Και φυσικά από το φιλμ δεν θα έμενε απ’ έξω ο «σταθερός» του Μάικλ Σάνον ο οποίος έστω και σε σχεδόν ρόλο guest star, κάνει το πέρασμά του ως ο φωτογράφος του περιοδικού LIFE.

Ο Τζεφ Νίκολς καταφέρνει να μείνει σταθερός και συνεπείς στα πιστεύω και σε εκείνα που τον κάνουν να ξεχωρίζει, γι αυτό και το Loving είναι ένα αποτέλεσμα που αγγίζει το 100% της δικής του προσωπικότητας. Αλλά τι πιο σημαντικό για έναν σκηνοθέτη από το να ξέρει ότι ο θεατής έφυγε γεμάτος συναισθήματα από την ταινία του;






--------
Διαβάστε επίσης:
Οδηγός για το 69ο Φεστιβάλ των Καννών

---