---

Πεμ 19 Μαϊ 2016

Κάννες 2016: Ο Βασιλιάς είναι νεκρός, Ζήτω ο Βασιλιάς!

La Mort de Louis XIV (Γαλλία)

Στην όγδοη μεγάλου μήκους ταινία του, το όνομα όμως του σκηνοθέτη Άλμπερτ Σέρα απέκτησε κύρος όταν το 2006 συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του φεστιβάλ των Καννών όπου ήταν υποψήφιος για την Χρυσή Κάμερα με το Η Τιμή της Ιπποσύνης, μια ελεύθερη προσαρμογή της ιστορία τους Δον Κιχώτη στην οποία συμμετείχαν ερασιτέχνες ηθοποιοί και κάτοικοι του χωριού του. Η πιο πρόσφατη όμως και σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του έως τώρα είναι η απονομή της Χρυσής Λεοπάρδαλης για το Ιστορία του Θανάτου μου στο φεστιβάλ του Λοκάρνο το 2013. Φέτος στις Ειδικές Προβολές ο Σέρα συμμετέχει με ένα φιλμ εποχής έχοντας μπροστά του όχι κάποιους άπειρους ηθοποιούς όπως συνηθίζει, αλλά έναν θρύλο του γαλλικού κινηματογράφου τον Ζαν-Πιερ Λεό τον φετινό καλλιτέχνη στον οποίο απονέμεται φέτος ο Τιμητικός Χρυσός Φοίνικας (στο πρόσφατο παρελθόν οι Agnès Varda, Κλίντ Ίστγουντ, Μανουέλ ντε Ολιβέιρα, Γούντι Άλεν και Μπερνάντο Μπερτολούτσι έχουν παραλάβει το ίδιο βραβείο).

Ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ο 14ος υποφέρει από έναν οξύ πόνο στο πόδι. Καθηλωμένος στο κρεβάτι του, ανήμπορος να τραφεί, δέχεται φροντίδα από τους ανθρώπους που είναι πιστοί σε αυτόν, οι οποίοι βρίσκονται κάθε λεπτό από πάνω του για να τον υπηρετήσουν. Οι μέρες περνούν με μεγάλη δυσκολία για τον σπουδαιότερο Βασιλιά της Γαλλίας..

Τι θα απογίνει τελικά;

Αργά και βασανιστικά, έτσι όπως κυλάνε οι ώρες ενός ανθρώπου που βρίσκεται κοντά στον θάνατο, έτσι κυλάει και το φιλμ του Καταλανού σκηνοθέτη, βάζοντας άμεσα τον θεατή στην ίδια ακριβώς θέση με τους αυλικούς του Λουδοβίκου που τον παρατηρούν, τον επεξεργάζονται και απλά τον συμπονούν χωρίς να μπορούν έστω και αν θέλουν να κάνουν το οτιδήποτε παραπάνω. Γυρισμένο εξ ολοκλήρου μέσα στα σκοτεινά δωμάτια του παλατιού χωρίς αχτίδα έντονου φωτός, το La Mort de Louis XIV δίνει την αίσθηση μιας προ-νεκρώσιμης ακολουθίας στην οποία όμως ο θρήνος δεν εκφράζεται γι’ αυτό και τα βουβά πρόσωπα που συγκρατούν οτιδήποτε κι αν είναι αυτό που νιώθουν για εκείνον αντικαθιστούν τις συναισθηματικές εξάρσεις.

Ο Σέρα κάνει μια ειλικρινέστατη ταινία στην οποία έχει έναν και μοναδικό στόχο στον οποίον είναι απόλυτα συγκεντρωμένος δίχως να παρεκκλίνει στιγμή: να εξετάσει τον θάνατο από την θέση εκείνου ο οποίος οδηγείται σε αυτόν, αλλά και από εκείνων που στέκουν γύρω του, αυτό όμως που είναι εξίσου σημαντικό εδώ, είναι πως δεν αφαιρεί ποτέ από τον Βασιλιά του το αξίωμά του, δεν τον κάνει ποτέ έναν θνητό παρόλο που στον θάνατο είμαστε όλοι «ίδιοι», καταφέρνοντας έτσι να τονίσει την ματαιότητα της ζωής απ’ όποιο κοινωνικό status κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος.

Και ίσως το La Mort de Louis XIV - αν κάποιος το δει ξεκάθαρα ως ένα φιλμ εποχής - να μην έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό ή καινούργιο στο είδος που ανήκει, προσφέρει πάνω απ΄όλα τον Ζαν-Πιερ Λεό, την πολύτιμη ευκαιρία δηλαδή να δούμε έναν θρύλο του Γαλλικού σινεμά για μια ακόμη φορά να μεγαλουργεί στην μεγάλη οθόνη με την καθηλωτική του παρουσία. Ο ρόλος του Λουδοβίκου με τα τεράστια μαλλιά που τον κάνουν να βυθίζεται μέσα σε αυτά, ναι δεν έχει ιδιαίτερα αρκετούς διαλόγους, δεν κινείται σχεδόν ποτέ από κρεβάτι του, σιγοψιθυρίζει μερικές λέξεις, κοιτάζει τους αυλικούς του με βλέμμα κενό, κερδίζει όμως τον θεατή που δεν θέλει να πάρει τα μάτια του από πάνω του και αυτός είναι ένα θρίαμβος και εκείνου αλλά και του Σέρα που αφήνει όλη αυτή την υπνωτική ερμηνεία να αφεθεί ελεύθερη και σε κάποιες στιγμές να αναρωτηθεί: «Τι να σκέφτεται άραγε ο Βασιλιάς»....





--------
Διαβάστε επίσης:
Οδηγός για το 69ο Φεστιβάλ των Καννών

---