---

Παρ 17 Οκτ 2003

τηλεπαράσιτο – “We all go a little mad sometimes…”

Υπάρχουν στιγμές, που η ελληνική τηλεόραση σε κάνει να αισθάνεσαι πνευματικό τέκνο του Norman Bates. Καθημερινή, 16:00, και μετά από δυο ώρες αναγκαστικής ηχορύπανσης δια στόματος Τατιάνας, Λαμπίρης και των καλεσμένων τους –τα βλέπει η μαμά / η θεία / η γκόμενα / η γκόμενα του κολλητού / η κολλητή της γκόμενας του κολλητού- είσαι έτοιμος να ορμήξεις στην αποθήκη και να αρπάξεις τον μπαλτά. Τετάρτη, γύρω στις 21:40, και το σάλιο έχει ξεραθεί με το στόμα μισή ώρα ορθάνοιχτο καθώς παρακολουθείς την πολυτάραχη βιογραφία του Al Capone. Τρίτη, 17:30, κόβεις την τσίχλα που μασούσες στα δύο και βουλώνεις τ’ αυτιά σου ώστε να μην ακούς την ίδια φωνή να μεταγλωττίζει 6 διαφορετικούς ηθοποιούς στη νέα περουβιανή σαπουνόπερα. Σάββατο, 7 και κάτι, δακρύζεις από υπερηφάνεια ακούγοντας 15 χιλιάδες κόσμου να τραγουδά τον εθνικό ύμνο στις κερκίδες. Στο ημίχρονο αποφασίζεις να γυρίσεις στις ειδήσεις του Λιάγκα, και η επιθυμία του μπαλτά ξαναφουντώνει. Είκοσι λεπτά αργότερα τολμάς να αγκαλιάσεις τη συσκευή καθώς η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα μετά το πέναλτι. Δευτέρα 20/10 και ο Επιβάτης 57 θα γεννήσει μέσα σου μια ακαταμάχητη νοσταλγία για το Απαρτχάιντ. Τρίτη 21/10, και η Κόκκινη Ταινία θα γεμίσει την ψυχή σου χρώματα και αναμνήσεις. Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι οι σχέσεις αγάπης-μίσους είναι οι πιο δυνατές; Το ελπίζω. Από την άλλη πάλι, όχι και τόσο…

Μπορεί να δηλώνω αναποφάσιστος στο παραπάνω δίλημμα, η συντακτική ομάδα ωστόσο του Cine TV με αποφασιστικότητα επέλεξε την τυχερή επτάδα της επόμενης –γεμάτης αγάπης και μίσους- τηλεοπτικής εβδομάδας:


07. ΔΙΑΣΗΜΟΤΗΤΕΣ (CELEBRITY, 1998)
Τρίτη 21/10, 23:00, Star

Ολομέτωπη επίθεση στον χώρο της showbiz από έναν άνθρωπο που εμπιστευόμαστε. Woody is home…
-VELVET GOLDMINE: Ο Lee Simon (Kenneth Branagh), αρθρογράφος σε ένα lifestyle περιοδικό όπου σκιαγραφεί πορτρέτα διάσημων star, βρίσκεται σε διάσταση με τη σύζυγό του Robin (Judy Davis), μια νευρωτική γυναίκα, έτοιμη να κάνει πλαστική χειρουργική επέμβαση για να ξανακερδίσει το δικαίωμα στη ζωή και τον έρωτα. Και πίσω από το κεντρικό αυτό στόρι, ένας ολόκληρος κόσμος, ο κόσμος των αστέρων… Υποδεχτείτε τον Woody Allen και τις νευρώσεις του. Χρησιμοποιώντας μια βασική αφηγηματική γραμμή ως προεξέχουσα ιστορία, αποδομεί συθέμελα τη βιτρίνα της showbiz, εκπληρώνοντας ταυτόχρονα ένα όνειρο ζωής: Δεκάδες διάσημων star του Hollywood περνούν μπροστά από την ασπρόμαυρη οθόνη, σε μια παρέλαση χαρακτήρων και μικρών ρόλων που μοιάζουν να αυτοσαρκάζονται, να αποσυνθέτουν τους εαυτούς τους. Από τον Leonardo DiCaprio στο ρόλο του baby face super star, την Melanie Griffith που εκποιείται με… στοματικές προσφορές για τη βελτίωση της θέσης της στο hall of fame, την Famke Janssen σε ρόλο εκδότριας και την Winona Ryder, ως τον Donald Trump, τον Jo Buttafuoco (στο ρόλο των εαυτών τους) και την Charlize Theron, όλοι είναι εδώ…
-IN WOOD’ WE TRUST: Ο Allen χρησιμοποιεί γι ακόμη μια φορά στοιχεία των νευρώσεών του, στάζοντας πικρή ειρωνεία για τους κύκλους της διανόησης, της τέχνης, της θρησκείας. Χρησιμοποιεί την κάμερα του ως μέσο παρατήρησης και όχι ενδοσκόπησης, αφήνοντας τα συμπεράσματα στον ανυποψίαστο θεατή. Με αμέτρητες δόσεις σαρκαστικού (αλλά και αυτοσαρκαστικού) χιούμορ και έναν κεντρικό ρόλο μάλλον αυτοβιογραφικό, ο αγαπημένος μας Woody απλώνει το κολλάζ του επάνω σε και επιφάνεια μιαρή και βρώμικη, λερώνοντας τα κομμάτια του με μεγάλες ποσότητες υστερίας, ανόητου εγωισμού, αλαζονικής έπαρσης. Αν και δανείζεται στοιχεία από όλα τα υπόλοιπα προηγούμενα φιλμικά του εγχειρήματα, η ταινία αυτή καταλαμβάνει ξεχωριστή θέση στην προσωπική του φιλμογραφία, διαθέτοντας την τόλμη να σπιλώσει έναν χώρο που τον ανέδειξε και του έδωσε απλόχερα μια πρωτοφανή ελευθερία κινήσεων. Και παρά το ότι όσα διαδραματίζονται επί μιάμιση ώρα στην οθόνη, μας είναι λίγο ως πολύ γνωστά, δεν μπορούμε να κρύψουμε τον ενθουσιασμό μας. Έμπαινε Woody, έμπαινε…
-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ: Nicole Oliver (Melanie Griffith): «Δεν μπορώ να κάνω σεξ μαζί σου! Το σώμα μου ανήκει στον άντρα μου και δεν υπάρχει τρόπος να τον απατήσω με αυτόν τον τρόπο. Όμως το τι κάνω από το λαιμό και πάνω, είναι μια διαφορετική ιστορία.»
-2½ ΓΑΜΟΙ:
1) Σενάριο, σκηνοθεσία: Woody Allen. Φτάνει, δεν θέλω να ξέρω άλλα…
2) Ούτε στην απονομή των Oscars τόσο μεγάλη παρέλαση ψώνιων. Ούτε καν στα Prisunic…
+½) Ατάκες, ατάκες, ατάκες. Ανθολογία. Κρατάμε σημειώσεις…
-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:
1) Παρ’ όλ’ αυτά, θα μπορούσε να είναι πιο αιχμηρή… Κιοτέψαμε;
+½) Ποτέ μην δαγκώνεις το χέρι που σε θρέφει… Καλά, κανένας σεβασμός πια;
-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7,5/10


06. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΖΟ (MY NAME IS JOE, 1998)
Παρασκευή 17/10, 23.45, ET1

Πιστός στην παράδοση του σινεμά του περιθωρίου που καθιέρωσε με ταινίες όπως η Βροχή από Πέτρες, το Riff Raff, ή ακόμη και με τη Γη και Ελευθερία και Το τραγούδι της Κάρλα, o Ken Loach δανείζεται τον Joe, έναν πρώην αλκοολικό στην προσπάθειά του να επιπλεύσει στην επιφάνεια της ζωής για να δημιουργήσει άλλον έναν κινηματογραφικό αντι-ήρωα. Μέσα από μια καθημερινότητα που σε πείσμα του εξωραϊσμού παραδίδει αυθεντικούς χαρακτήρες πίσω από πειστικούς διαλόγους, ανθρώπινα πάθη και αναπόφευκτες στιγμές αδυναμίας, αφηγείται μια απλή ιστορία του κοινωνικού βυθού στο οποίο όχι μόνο ο κινηματογράφος, μα και ο κοινωνικός ιστός στο σύνολό του σφραγίζει το βλέμμα με αποτροπιασμό. Ο Loach όμως είναι εκεί για να του παραδώσει τη σκυτάλη, επιτρέποντάς του να διηγηθεί με ντοκυμαντερίστικη αφηγηματική λογική ένα love story μακριά από τα φώτα του λούσου και του glamour, άρρηκτα δεμένο με τη συνεχή πάλη του περιθωρίου, της οποίας η καθημερινή νίκη είναι απόλυτα συνυφασμένη με την έννοια της ζωής. Χωρίς να στερεί την ακτίδα της ελπίδας, ο Loach συνθέτει ένα παραμύθι λιτό, άλλοτε σκληρό μα πρωτίστως ανθρώπινο, που μέσα από τον Τζο του Peter Mullan θα βρει μια διέξοδο να ονειρευτεί.
- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… μα περισσότερο η αντι-Χολιγουντιανή απλότητα του σινεμά του Loach, η συγκινητική προσωπογραφία που συνθέτει ο Peter Mullan και η αυθεντικότητα που εκπέμπουν οι χαρακτήρες της ιστορίας.
- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… εξαιτίας της δύσκολης παρακολούθησης λόγω της συνήθειας στη συμβατική κινηματογραφική αφήγηση και εικονογράφηση.
- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… τι περιμένατε, το Κορίτσι του Μπέβερλι Χιλς ή μήπως την Εκδίκηση της Ξανθιάς; >> 7,5/10


05. H ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ (LA VITA E BELLA, 1997)
Τετάρτη 22/10, 22:00, ANT1

…ή αλλιώς, η ζωή ως έργο ενός μεγάλου φαρσέρ με πρωταγωνιστές εμάς και τροφή της πλοκής του το κάθε τι σημαντικό, ενδιαφέρον, χαρούμενο ή λυπητερό συναντάμε στο διάβα της. Η ταινία του Benigni ασπάζεται αυτή τη θεωρία. Με μια αφήγηση λιτή που στο βωμό του σκοπού αψηφά το ρεαλισμό, με τις τάσεις διόγκωσης της υπερβολής και της έλλειψης του δραματικού σε πρώτο πλάνο, παραθέτει όλα όσα έχει να πει πίσω από ένα αδιαφανές επίστρωμα φαρσοκωμωδίας ικανό να εξαγνίσει ακόμη και τις συνθήκες ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Η ολομέτωπη επίθεση στην απολυταρχία που επιχειρεί, αγνοεί τις σκληρές, άχρωμες νότες ενός γοερού κομμού, προτιμώντας τη ζωντάνια του τραγουδιού. Το οποίο –ως τραγούδι- αποκρύπτει ετσιθελικά στους περιγραφικούς του στίχους παραμέτρους της πραγματικότητας που μοιραία θα κατέστρεφαν τη ρίμα του: Η ιστορία του μικρού που πείθεται πως τα καταναγκαστικά έργα είναι μέρος ενός δύσκολου παιχνιδιού με βαρύτιμο τρόπαιο, αφενός αψηφούν κάθε έννοια λογικής μιας καταγεγραμμένης ιστορικής αλήθειας, αφετέρου δε υπηρετούν τους σκοπούς δόμησης του πυρήνα μιας ταινίας που δεν επιχειρεί να σταθεί ως κωμικό αντίβαρο μιας Λίστας του Σίντλερ. Πρωταρχικό της μέλημα είναι ο εξαγνισμός του ανθρώπου ως οντότητα πνεύματος και ψυχικής ισχύος, στον αντιθετικό φόντο μιας από τις μεγαλύτερες θηριωδίες που γέννησαν τα σκοτεινά του πάθη. Και επειδή λύση στην άτυπη εξίσωση “θρίαμβος του καλού = πρωτοκαθεδρία του κακού + x” μπορεί να υπάρξει μόνο στην περίπτωση όπου ως χ οριστεί η διαστρέβλωση της υπαρκτής πραγματικότητας, ο Benigni προσθέτει έναν τόνο φωτεινότητας ακόμη και στις πιο μουντές παραστάσεις της ιστορίας αναφωνώντας: “After all, it’s just a movie!”. Δηλαδή γέλιο, φαντασία, συγκίνηση, ένα ακόμη παραμύθι. Στα ιταλικά βέβαια…
- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… μα περισσότερο η υπερκινητική τρέλα του Benigni, το «απαγορεύονται οι αράχνες και οι Βησιγότθοι», η απρόσμενα γήινη Nicoletta Braschi και το πανέξυπνο βλέμμα του μικρού Giorgio Cantarini.
- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… μιας και αμερικάνικα τανκ καταφθάνουν πρώτα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το βασίλειό μου για ένα Όσκαρ. (Και με τρία βολεύομαι…)
- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… always look on the bright side of life >> 8/10


04. JUDE (1996)
Παρασκευή 17/10, 01:00, ΝΕΤ

Με οδηγό τη νουβέλα του Thomas Hardy και βαδίζοντας στα χνάρια του Φιλιού της Πεταλούδας που προηγήθηκε, ο Michael Winterbottom αναδομεί μέσω των εικόνων του τα τέλη του 19ου αιώνα αποτυπώνοντας γι ακόμη μια φορά την αγωνία επιβίωσης του ελεύθερου πνεύματος απέναντι στα αδυσώπητα κοινωνικά στεγανά του πουριτανισμού και των προκαταλήψεων ενός κατ’ επίφαση ηθικού κατεστημένου. Βυθίζοντας τη ματιά του στον κεντρικό του ήρωα Jude (Christopher Eccleston), έναν νεαρό αγρότη παθιασμένο για μόρφωση που ερωτεύεται και τελικά παντρεύεται την ξαδέλφη του Sue (Kate Winslet), ανακαλύπτει τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής που επιβιώνει κάτω από το βάρος όχι μόνο της αντιμαχούσας κοινωνίας των ηθών αλλά και της προσωπικής απώλειας, σε μια προσπάθεια διατήρησης της ακεραιότητας των ιδανικών του, διαφύλαξης των οραμάτων και προστασίας των προσώπων που αγαπά. Πίσω από αυτό το πρίσμα, ο Winterbottom χτίζει μια ταινία πλήρη συγκίνησης, σκηνοθετικά δυναμική και έξοχα δομημένη αφηγηματικά, χαρίζοντας στη συγγραφική πηγή του την φιλμική εκπροσώπηση που της αρμόζει.
- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… μα περισσότερο η κορύφωση του δράματος μέσω μιας σκηνής σοκ – ανθολογίας για τα κινηματογραφικά χρονικά, η εξαίρετη ερμηνεία της Winslet και η αληθοφανής αναπαράσταση τόσο των ηθών, όσο και της εικόνας μιας γεμάτης ιδιαιτερότητες εποχής.
- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… εξαιτίας των –ελάχιστων- μακρόσυρτων σκηνών που δεν υπηρετούν την αφηγηματική συνέχεια και κουράζουν το θεατή.
- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… η πικρή αντίσταση της διαφορετικότητας >> 8/10


03. ΧΑΛΚΙΝΟ ΤΗΛΕΠΑΡΑΣΙΤΟ
AMERICAN BEAUTY (1999)
Πέμπτη 23/10, 21:00, Star

Ένα πλούσιο σπίτι στα προάστια, οικογένεια, μια πετυχημένη καριέρα και το Αμερικάνικο Όνειρο λάμπει στο ολόχρυσο, φανταχτερό του περιτύλιγμα. Ο Sam Mendes όμως παίρνει την κάμερά του, ξύνει το πολύτιμο επίστρωμα λανθάνουσας ευτυχίας για να αποκαλύψει το σάπιο του περιεχόμενο που αναδίδει τη δυσωδία του ανεκπλήρωτου και του ανολοκλήρωτου, της δυστυχίας, της μοναξιάς. Η φωνή του Lester Burnham μας ξεναγεί από το υπερπέραν στους τελευταίους μήνες μιας σκλαβωμένης ζωής. Το πρώτο του πλάνο, τα πρώτα του λόγια είναι η εισαγωγή σε μια σχεδόν σαπουνοπερική, μάλλον ειρωνική, σίγουρα τραγική ιστορία: «Κοιτάξτε με, αυνανίζομαι στο μπάνιο… Αυτό είναι το αποκορύφωμα της μέρας, από δω και πέρα όλα θα είναι ένας κατήφορος». Η ιστορία του Alan Ball ενδοσκοπεί στο μικρόκοσμο μιας χούφτας ανθρώπων με άλλοτε κωμική και άλλοτε δραματική διάθεση, προσπαθώντας κάπου στην άκρη να διακρίνει μια σταγόνα ομορφιάς μέσα στα πιο απλά πράγματα. Ως εξευγενισμένο αντίβαρο της Ευτυχίας του Todd Solondz, το δικό του σύμπαν δεν διακατέχεται από διαστροφικές εμμονές μα ούτε και από τη σκληρότητα των εικόνων της, αλλά επικεντρώνεται σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια ανάδυσης στην επιφάνεια για μια ανάσα καθάριου αέρα που μοιραία καταλήγει στον πνιγμό, σιγοψιθυρίζοντας το εύστοχο tag line: Η ομορφιά πολλές φορές θαμπώνει… κοιτάξτε καλύτερα.
- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… μα ιδιαίτερα οι παραμορφωμένες από αδιαφορία εκφράσεις στο πρόσωπο του Kevin Spacey, τα ξεσπάσματα ψυχικής οδύνης που οδηγούν σταδιακά στην κορύφωση του φινάλε, οι μικρές κωμικές πινελιές που απαλύνουν το γκρίζο τοπίο σε μια διάθεση ειρωνικής αντεπίθεσης, ο χορός της σακούλας και όλη εκείνη η απαρατήρητη ομορφιά πίσω από τα πιο απλά πράγματα της ζωής.
- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… επειδή ταινίες σαν το American Beauty αποτελούν την παραφωνία σε ένα κινηματογραφικό τοπίο Αμερικάνικης ευδαιμονίας.
- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… ο εφιάλτης πίσω από το Αμερικάνικο Όνειρο >> 8,5/10


02. ΑΡΓΥΡΟ ΤΗΛΕΠΑΡΑΣΙΤΟ
Ο ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ (THE EXORCIST, 1973)
Δευτέρα 20/10, 22:45, Star

Χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η καλύτερη ταινία τρόμου όλων των εποχών. Υπερβολή, σίγουρα, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως πρόκειται για μια από τις πιο υποβλητικές δημιουργίες που έχει να παρουσιάσει το είδος και πως συνθέτει μαζί με την Προφητεία το κυρίαρχο δίδυμο του σινεμά του μεταφυσικού θρίλερ. Σκηνές όπως αυτή της περιστροφής του κεφαλιού της μικρούλας Regan (Linda Blair) καθώς και μια σειρά από αμίμητες ατάκες (“Your mother sucks cocks in Hell”) σίγουρα καθόρισαν νέα επίπεδα στο σινεμά-σοκ την εποχή που προβλήθηκαν, κατορθώνοντας μάλιστα να διατηρήσουν αρκετή από τη δυναμική τους μέχρι και τις μέρες μας. Τα στοιχεία ωστόσο που γεννούν τον υποβόσκοντα τρόμο καθ’ όλη τη διάρκειά του –η αθέατη παρουσία του δαίμονα μέσω της Regan, η σταδιακή κορύφωση ως τον αναμενόμενο για το θεατή εξορκισμό μέσω της βαθμιαίας κυριαρχίας του πνεύματος, η υποβολή στον ψυχολογικό βασανισμό ενός μικρού κοριτσιού με τις αλλεπάλληλες ιατρικές εξετάσεις, η ανεπανάληπτη ηχητική μπάντα- είναι τελικά εκείνα που μετατρέπουν την παρακολούθηση σε μια ψυχοφθόρο διαδικασία αναμονής των επίμαχων προκλητικών σκηνών και είναι εκείνα που χαρίζουν στο φιλμ του William Friedkin μια άφθαρτη χρονικά διαδρομή. Έτσι, ο Εξορκιστής κατόρθωσε πέραν της αναμφισβήτητης ιστορικής του αξίας, να εξασφαλίσει στην ιστορία του William Peter Blatty μια αιώνια θέση στον κινηματογραφικό ήλιο. Σαν αυτόν που καίει πάνω από το Βόρειο Ιράκ στην πρώτη της σκηνή. - ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ… Regan MacNeil (Linda Blair): “Let Jesus fuck you!”
- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… μα περισσότερο το περιστρεφόμενο κεφάλι και το αιωρούμενο κρεβάτι της Regan, η κομμένη σκηνή κατά την οποία κατεβαίνει ανάποδα τα σκαλιά, ο Πατήρ Dyer που κοιτάζει τις μοιραίες σκάλες πριν το fade out, το «Ιστορία μου, αμαρτία μου» και οι ελληνικές διαφημίσεις («για τους διαμένοντες στο Brooklyn συνιστούμε το φαρμακείο…») που ακούγονται από το ραδιόφωνο της μητέρας του Πατέρα Carras και οι live-από-την-κόλαση ήχοι που εκστομίζει το δαιμονισμένο κορίτσι.
- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… μιας και αρκετές σκηνές μοιάζουν να έχουν χάσει την δυναμική του σοκ με το πέρασμα του χρόνου.
- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… αγιασθείτω τ’ όνομά σου William >> 9/10


01. ΧΡΥΣΟ ΤΗΛΕΠΑΡΑΣΙΤΟ
ΤΡΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ: Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΤΑΙΝΙΑ (3 COULEURS: ROUGE, 1994)
Τρίτη 21/10, 22:00, ET3

…10 π.μ. και κάτι λεπτά. Καφές και τσιγάρο δίπλα στα πλήκτρα. Στην οθόνη το απόλυτο λευκό να διαταράσσεται από φευγαλέες λέξεις που γρήγορα εξαφανίζονται. Κόκκινο. Από πού να ξεφυτρώσουν εκφράσεις ικανές να ξεκλειδώσουν τη σιωπή της ψυχής σε ένα χείμαρρο από φθόγγους, τέτοιους που να συνθέσουν την απόλυτα πρέπουσα μελωδία για εικόνες και έννοιες που η μοίρα αξίωσε να με συνοδεύουν μια ζωή; Να ‘πρεπε να μοιάζει με μελωδία του Preisner; Έτσι λέω. Ακατόρθωτα πράγματα, ειδικά για τόσο πρωί. Πήγε και 11. Πιάνω τα κλειδιά από το γραφείο, ρίχνοντας μια ματιά στο αινιγματικό βλέμμα της Irène Jacob που κοιτάζει το άπειρο της αφίσας κάτω από το προστατευτικό τζάμι. Ένα βλέμμα απροσδιόριστο, από αυτά που μοιάζουν να έχουν στοιχειωθεί μέσα τους οι απορίες, οι χαρές, οι λύπες αιώνων, μα και πάλι τόσο κενό και ανέκφραστο λες και η σιωπή το έχει καθηλώσει σε ένα μοναχικό μονόδρομο χαραγμένο έτσι ώστε να μην τέμνεται με κανέναν άλλον. Αυτό είναι, η μοναξιά και το αδιέξοδο των σχέσεων, η προσωπική θυσία που απαιτείται για να συγκλίνεις δύο παράλληλες πορείες ζωής, καλές ιδέες για την αρχή του κειμένου. Μην είναι όμως πολύ πεζές; Μήπως πάλι πολύ αόριστες; Θέλει σκέψη. Κάνει και κρύο, κι εγώ βγήκα με το κοντομάνικο. Ο ηλίθιος. Και τι κάνει αυτή δυο ώρες, τσιγάρα θέλει να πάρει ή να λύσει το μεσανατολικό με τον περιπτερά; Παρατηρώ εξονυχιστικά το πρόσωπό της. Ποιος ξέρει, αύριο μεθαύριο μπορεί να με καθυστερεί στο ταμείο κάποιου δισκάδικου και να μην θυμάμαι ότι είναι πάγια τακτική της να πιάνει κουβέντα με τους πωλητές. Μπορεί και να το ‘χει κάνει ήδη παλιότερα. Σαν την απρόσμενη συνάντηση του Δικαστή με την Valentine, όπως η τύχη δεν ήθελε να σμίξουν τα βλέμματα της Γαλλίδας Veronique και της Πολωνέζας Weronika στη Διπλή Ζωή, έτσι κι εδώ, σε αυτό το δικό μας βουβό τετ α τετ, τα πάντα μοιάζουν να είναι απόρροια μιας τυχαίας στιγμής για τη γέννηση της οποίας έχουν προηγηθεί άλλες παρόμοιές της. Μήπως αυτός δεν είναι τελικά ο πυρήνας του έργου του Kieslowski, η οικοδόμηση μικρών ιστοριών επάνω σε αυτή την αρχή της τυχαίας στιγμής που παράλληλα αναδεικνύει και την ασημαντότητα της ύπαρξης; Καλό ακούγεται, λέω τελικά να το ξεκινήσω κάπως έτσι…
…4 μ.μ. παρά κάτι λεπτά, καφές και τσιγάρο δίπλα στα πλήκτρα. Αυτό το «κάπως έτσι» ακουγόταν πολύ πιο απλό μέσα στο κεφάλι μου. Τώρα με παιδεύει εδώ και κάμποση ώρα. Πριν λίγο έλαβα ένα mail από μια φίλη με ένα δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο κάποιος υπάλληλος στην Αμερική πέθανε εν ώρα εργασίας και κανείς δεν το συνειδητοποίησε παρά μόνο αφού είχαν περάσει τρεις ολόκληρες μέρες. Τι ειρωνεία να προσπαθώ να ξεκινήσω κριτική για μια ταινία με πυρήνα το κόκκινο της αδελφοσύνης. Σίγουρα λιγότερο ειρωνικό βέβαια από το πνεύμα του Kieslowski, αλλά και πάλι… Μάλλον θα πρέπει να το συμπεριλάβω και αυτό το στοιχείο στο κείμενο. Ως εδώ ήταν, καλή η προσπάθεια για σήμερα, αλλά οι λέξεις άφαντες.
…10 μ.μ. ακριβώς, τσιγάρο και σημειώσεις δίπλα στα πλήκτρα. Τις κοιτάζω και μοιάζουν να μη βγάζουν νόημα. Πώς να τολμήσεις να πλησιάσεις συναισθήματα χαραγμένα στο μεδούλι της ψυχής, χωρίς να τα λεκιάσεις με τη μελάνη μιας πεζής γραφής; Πώς να επιτρέψεις σε κάτι ιερό να εκπέσει σε επίπεδα θνητά, χωρίς να αισθανθείς ντροπή για την αυτοπροδοσία σου; Πώς να αφουγκραστείς τον ψίθυρο της βαθιά προσωπικής αφήγησης ενός δημιουργού που -λες και διαισθανόμενος το τέλος του- κατέθεσε τις πιο μύχιες παραστάσεις του νου του στο πιο μαγευτικό –ορισμό του κύκνειου- άσμα του; Να τη, αυτή είναι η λύση. Μόνο έτσι. Βαθιά προσωπικά. Αλλάζω γραμματοσειρά: «…10 π.μ. και κάτι λεπτά. Καφές και τσιγάρο δίπλα στα πλήκτρα…»
- ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ… (και όχι μόνο) >> 10/10

[ΥΓ: Ένα προσωπικό κείμενο αφιερωμένο σε μια εξ’ αποστάσεως Irène, της οποίας το βλέμμα δεν είχα ακόμη τη χαρά να συναντήσω. Σαν τις ίνες του τηλεφώνου στην αρχή του φιλμ που ενώνουν δυο ψυχές, ή τις αφήνουν να αιωρούνται ξεκρέμαστες πίσω από τη μονοτονία ενός “κατειλημμένου”. Μέχρι τα βλέμματα επιτέλους να συναντηθούν…]


Ειδικά βραβεία επιτροπής

ΤΗΛΕΠΑΡΑΣΙΤΟ ΓΙΑ ΕΙΔΙΚΑ ΓΟΥΣΤΑ
ΓΚΡΕΜΛΙΝΣ (GREMLINS, 1984)
Σάββατο 18/10, 17:30, Star

Έχουν σπάσει τα νεύρα σας από την αδιάκοπη γκρίνια του κανακάρη σας που με το έτσι θέλω προσπαθεί να σας κάνει να ενδώσετε και να του κάνετε δώρο ένα κατοικίδιο; Πώς να τον πείσετε ότι τα μικρά ζώα χρειάζονται διαρκή φροντίδα και ότι αυτή είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά για την ηλικία του; Η ταινία του Joe Dante είναι η απόλυτη λύση, ένα βάλσαμο για τις πληγές σας. Η προειδοποίηση είναι σαφής: Προσοχή στο νερό, στο φως και στο φαγητό μετά τα μεσάνυχτα, γιατί διαφορετικά από το σώμα του χνουδωτού Gizmo θα ξεπεταχτούν μικρά τερατάκια που θα μετατρέψουν την ημέρα των Χριστουγέννων σε Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Όχι πως περιμέναμε κάτι διαφορετικό και κάτι λιγότερα διασκεδαστικό. Η δεκαετία του ’80 άλλωστε αποτέλεσε τον παράδεισο της παραγωγής ταινιών τρόμου κάθε είδους, με τα τερατοειδή κατασκευάσματα να έχουν την τιμητική τους (βλ. Κρίτερς, Langoliers) στο πάνθεον των horror figures, προκαλώντας μάλιστα το έντονο ενδιαφέρον των θεατών. Τα Gremlins κατόρθωσαν να κατακτήσουν την κορυφή της πυραμίδας του είδους, πιθανώς χάρη στην έντονη χαβαλεδιάρικη και κωμική τους διάθεση, που σε συνδυασμό με τις φονικές τους διαθέσεις –πάντοτε βέβαια μέσω ευφάνταστων ευρημάτων- τα μετέτρεψαν απλά σε ακαταμάχητο πόλο έλξης. Οι συνέχειες που το ακολούθησαν δεν μπόρεσαν να υποσκελίσουν την αναπόφευκτη έλλειψη πρωτοτυπίας, με αποτέλεσμα το πρώτο φιλμ του Dante –με τις σαφείς επιρροές του παραγωγού Steven Spielberg απολυτα εμφανείς- να ξεχωρίζει ως δείγμα διασκεδαστικής –μα όχι απόλυτα ξέγνοιαστης- κινηματογραφικής συντροφιάς.
- ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ… αλλά θα αρέσει μόνο σε όσους έχουν την περιέργεια να ξαναανακαλύψουν τη μόδα των ‘80s και να γελάσουν με μια χούφτα τερατάκια που τραγουδούν Χριστουγεννιάτικες μελωδίες ρημάζοντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Για τους λοιπούς, υπάρχουν πιο σύγχρονα και πιο hi-tech παράγωγα για να χτίσουν αναμνήσεις.
- ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ… μα η μορφή τους φέρνει πλέον μόνο μια αστεία γυμνασιακή ανάμνηση >> 6,5/10

POP CORN-ΠΑΡΑΣΙΤΟ
Ο ΨΕΥΤΑΡΑΣ (LIAR LIAR, 1997)
Παρασκευή 17/10, 21:00, Star

Στο ρόλο ενός δύσμοιρου δικηγόρου που εξαιτίας της ευχής του παραμελημένου γιου του δεν μπορεί να πει πλέον ψέματα, ο Jim Carrey κατορθώνει να δώσει ακόμη μία από τις γνωστές του υπερκινητικές παραστάσεις, χωρίς παραδόξως να καταστρέψει τα πάντα γύρω του. Με ένα έξυπνο σενάριο, μερικές τραγελαφικές καταστάσεις και μια πλειάδα από απολαυστικές ατάκες να την υποστηρίζουν, η ταινία του Tom Shadyac (σκηνοθέτη και του αχαρακτήριστου Ace Ventura: Pet Detective με τον ίδιο πρωταγωνιστή) κατορθώνει να κερδίσει στα σημεία, παρά τις αρχικές αμφιβολίες που γεννά το όνομα του Carrey στους τίτλους μιας κωμωδίας. Ίσως επειδή η ιδέα είναι τόσο καλή, που ακόμη και η αφελής, αμερικανοποιημένη (δηλαδή οικογενειακή) εκτέλεσή της δεν μπορεί να την προσγειώσει. Αφήστε τις όποιες προκαταλήψεις κατά μέρος και γελάστε. Και αν στο τέλος αναρωτηθείτε «Χριστέ μου, τι αηδία ήταν αυτή;» μην αισθανθείτε άσχημα για τον εαυτό σας. Τουλάχιστον περάσατε καλά.
- ΧΑΡΤΙΝΟ ΤΣΙΡΚΟ… με τον Carrey να εξασκεί εκ νέου τις γκριμάτσες του, αυτή τη φορά όμως μέσα στα όρια ενός έξυπνου σεναρίου που δεν του επιτρέπει πολλά παραστρατήματα.
- ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ… και κάθε πηγή γέλιου μοιάζει με μικρή όαση >> 6,5/10

ΠΑΡΑΣΙΤΟΚΤΟΝΟ
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 57 (PASSENGER 57, 1992)
Δευτέρα 20/10, 21:00, Star

O Wesley Snipes είναι εκείνος ο καθημερινός, συνηθισμένος αστυνομικός ασφαλείας που έχει μαύρη ζώνη στο καράτε και μπορεί να τα βάλει άνετα με μια ντουζίνα αεροπειρατών που προσπαθούν να σώσουν το τομάρι του αρχηγού τους από τη στενή. Ο Kevin Hooks είναι εκείνος ο συνηθισμένος γλείφτης κάθε κινηματογραφικού studio,τον οποίο ξεφορτώνονται οι ανώτεροι δίνοντάς του σεναριακό υλικό τέτοιου είδους για να παίξει πίσω από την κάμερα. Οι Stewart Raffill και Dan Gordon είναι δυο συνηθισμένα αμερικανάκια, καλοαναθρεμμένα με ταινίες του Bruce Lee και του Schwarzenegger, που μεταξύ όγδοης και ένατης ρουφηξιάς αποφασίζουν να γράψουν μια ιστορία με πολύ μπουνίδι αναφωνώντας μετά από κάθε αυτοθεωρούμενο σεναριακό εύρημα “whow, cool man, gimme five!”. Κι εμείς είμαστε οι συνηθισμένοι ηλίθιοι που μπορεί και μετά από ένα τέτοιο κατασκεύασμα να θεωρήσουμε ότι ήταν «συνηθισμένο μεν, αλλά σφιχτοδεμένο και γεμάτο ένταση». Φτου μας!
- Ο, ΤΙ ΔΕ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ… όπως κάθε λεπτό αυτού του οπτικού και λεκτικού μπουρδογραφήματος, σε κάνει πιο δυνατό. Και αν αντέξεις και τα 80 του λεπτά (ευτυχώς είναι λίγα), μπορείς να αυτοανακηρυχτείς ήρωας χωρίς να θεωρείς τον εαυτό σου ψωνάρα.
- ΓΙΑ ΝΑ Σ’ ΕΚΔΙΚΗΘΩ… θα σε χρεώσω με όσα νεύρα μου άφησες ατσάκιστα >> 2/10

That’s all folks. Ραντεβού ξανά επόμενη Παρασκευή με την ομάδα του Cine TV –ελπίζουμε- στα μαχαίρια. Ως τότε, καλή τηλεοπτική εβδομάδα.

το τηλεπαράσιτο

---