---

Δευ 20 Οκτ 2003

Re-Animator

Τα κείμενα του H.P. Lovecraft έχουν αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά για πάνω από 20 ταινίες, με τις περισσότερες από αυτές να βγαίνουν μόνο για να γεμίσουν τα ήδη παραφορτωμένα ράφια των βιντεοκλάμπ. Ωστόσο, δεν ισχύει το ίδιο και για το Re-Animator, το οποίο ο Stuart Gordon στήριξε πάνω στο διεστραμμένο χιούμορ μιας σειράς έξι διηγημάτων του μεγάλου pulp συγγραφέα, εμπλουτίζοντάς το με έντονο, αυθάδες gore, σκοτεινή ατμόσφαιρα και έξυπνη, παιχνιδιάρικη σκηνοθεσία.

Γυρισμένο στην διαβόητη εποχή των 80’s, λίγα χρόνια μετά το Evil Dead (Sam Raimi, 1982) και σχεδόν παράλληλα με την Επιστροφή των Ζωντανών Νεκρών του Dan O` Bannon, το Re-Animator του Stuart Gordon ακολουθεί την τάση της εποχής για την απογύμνωση του genre του τρόμου από την κουραστική και πλέον αναποτελεσματική σοβαροφάνειά του, και την ανανέωσή του με την κόμικ αισθητική και ένα χιούμορ φάσματος από slapstick κωμωδία (βλέπε Evil Dead) μέχρι μακάβριο σαρκασμό (όπως οι ταινίες του Romero).

Η ταινία του Gordon δεν είναι παρά η σύγχρονη ματιά του Lovecraft στο μύθο του Frankenstein. Ένας νεαρός, φιλόδοξος επιστήμονας, ο Herbert West (Jeffrey Combs) προσπαθεί να νικήσει το θάνατο, ξεπερνώντας το «φράγμα των 6 έως 12 λεπτών» μετά τα οποία ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να επανέλθει στη ζωή. Έχοντας σπουδάσει στην Ευρώπη, και μετά το θάνατο του γιατρού-μέντορά του, επιστρέφει στην Αμερική με την ελπίδα να συνεχίσει τα πειράματά του. Εγγράφεται σε νέα Ιατρική Σχολή, όπου με τη βοήθεια του Dan Cain (Bruce Abbott) προσπαθεί να σπάσει τα επιστημονικά φράγματα που θέτει ο εκεί διδάσκων Δρ. Carl Hill (David Gale), και με τον οποίο άμεσα έρχεται σε σύγκρουση.
Η ένταση που προκαλεί στη σχολή, δεν τον σταματά από το να δοκιμάζει το πράσινο φωσφορίζον υγρό του –σκεύασμα που έχει πολλάκις χρησιμοποιηθεί σε ταινίες έκτοτε- στα πειράματα που κάνει στο υπόγειο (και στη γάτα) του φίλου του. Το σημαντικό είναι ότι το υγρό δουλεύει, αφού επαναφέρει τη ζωή σε πτώματα νεκρά για ώρες, αλλά έχει μερικές μικρές παρενέργειες. Βλέπετε, όσοι επανέρχονται, τείνουν να βγάζουν κόκκινο υγρό από το στόμα (κοινώς γνωστό ως αίμα) και να παρουσιάζουν δυσκαμψία και επιθετικότητα.

Αλλά όλα αυτά είναι αναμενόμενα, αφού το σκεύασμα είναι ακόμη σε πειραματικό στάδιο και οι έρευνες συνεχίζονται. Μάλιστα, το γεγονός ότι ο Δρ. Hill προσπαθεί να κλέψει το υγρό από τον Herbert είναι μάλλον ενθαρρυντικό και υποδηλώνει ότι οι μελέτες βρίσκονται σε καλό δρόμο. Οι προσπάθειες του Δρος Hill φυσικά, οδηγούν στη σύγκρουση των δύο επιστημόνων, με τον πρώτο να... χάνει το κεφάλι του. Το ατύχημα όμως δίνει την ευκαιρία στον Herbert να επιβεβαιώσει την υποψία θριάμβου του, όταν καταφέρνει να επαναφέρει στη ζωή τόσο το κεφάλι, όσο και το υπόλοιπο σώμα του εχθρού του. Επίσης, δίνει την ευκαιρία στο σκηνοθέτη Stuart Gordon να παραδώσει μια από τις πλέον ιστορικές σκηνές στη φιλμογραφία του gore, με το πτώμα του Δρος Hill να περιφέρεται κρατώντας στα χέρια το αποσχισμένο κεφάλι του –σκηνή κινηματογραφικού μεγαλείου (εικόνα της οποίας δε θα σας δείξω, δείτε την ταινία!)

Ο Jeffrey Combs, αντιπροσωπεύοντας την «επιστήμη αντί Θεού» αντίληψη, είναι ό,τι καλύτερο έχει περάσει από αντίστοιχους ρόλους, συνδυάζοντας την geeky εμφάνιση του clean cut κοστουμιού και των φαρδιών τετραγωνισμένων γυαλιών, με το ύπουλο, βλέμμα και την ύποπτη, τρομακτική συμπεριφορά. Μέσα στα αλύπητα εφέ του σκηνοθέτη, κατορθώνει να ορθώσει το υποκριτικό του ανάστημα, στέλνοντας στη λήθη όλους τους χαρακτήρες που τον περιτριγυρίζουν και όντας πιο τρομακτικός ακόμη και από τον «κακό» της ταινίας.

Το θείο μένος που προκαλεί η ύβρις του West, έρχεται όπως πάντα από το ίδιο το δημιούργημά του, αφού ο πλέον ανενημένος Δρ Ηill αποφασίζει να πάρει στα χέρια του την κατάσταση (αφού ακουμπήσει το κεφάλι του στο τραπέζι) και κλέβει τη φόρμουλα του Herbert για να τη μεταφέρει στο νεκροτομείο του πανεπιστημίου. Εκεί ξεκινά να ετοιμάζει έναν ολόκληρο στρατό από νεκρούς-που-γύρισαν-στη-ζωή. Το τι σκοπεύει να τους κάνει, δεν διευκρινίζεται επαρκώς, κάτι τύπου «παγκόσμια κυριαρχία» σκέφτεται, αλλά πέραν τούτου, το εγχείρημά του δίνει το έναυσμα για ένα gore-splatter ξεσάλλωμα, σε μια ξεκαρδιστική Braindead σκηνή λίγο πριν το deja-vu φινάλε, που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο του sequel.

Το sequel ήρθε φυσικά, το 1990 με το επίσης Φρανκενσταϊν-ικής σύλληψης Bride of Re-Animator, ενώ το τρίτο μέρος αναμένεται φέτος με τον τίτλο Beyond Re-Animator. Χαράς ευαγγέλια!

Βαθμολογία: 8/10

---