Και περνάμε στο προκείμενο. Ένα προκείμενο εντελώς «βιντεοκλιπίστικης» ή καλύτερα βίντεο γκέιμ αισθητικής, που σε τίποτα δε θυμίζει την πρώτη ταινία της τριλογίας (και εμφανέστατα δεν ήταν αυτός ο σκοπός της). Πολύωρες σκηνές μάχης, κανένα ενδιαφέρον για το σενάριο (χα…) παρά μόνο για το αν θα νικήσει ο Neo και οι λοιποί… επαναστάτες τον εκάστοτε εχθρό (που όσο ανεβαίνουν τα levels γίνεται και πιο δύσκολος) και με ποιο τρόπο, βαριά εφέ, γρήγορη μουσική (ένα απ’ τα λίγα στοιχεία που σώζονται απ’ το… βατερλό), κανένα συναίσθημα, καμιά προσπάθεια απ’ τους πρωταγωνιστές να ασκήσουν έστω και στο ελάχιστο την τέχνη της υποκριτικής. Ακόμα και ο Agent Smith (για μένα από τους πλέον ενδιαφέροντες χαρακτήρες της τριλογίας), κουράζει πλέον με το αγέρωχο και ειρωνικό ύφος του (και το ξυλοφόρτωμα στο οποίο υπόκειται κάθε φορά που συναντιέται με τον Neo) που παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή που εμφανίζεται. Το τέλος και η λύση του μύθου του Matrix, είναι χειρότερη από κάθε προσδοκία και φυσικά αστεία σε σχέση με την εισαγωγή του Matrix και τις όποιες ανατροπές παρατηρήσαμε στο Reloaded (και που τόσο περιμέναμε την εξήγησή τους στο Revolutions…). Μοναδική ίσως εξαίρεση, η σκηνή με την όμορφη Monica (τι ποια Monica;;) που όμως τη μοναδική φορά που αρθρώνει μια φράση, είναι για να πει μια απ’ τις πιο πολυφορεμένες σε κάθε ταινία του είδους που «σέβεται» τον εαυτό της, ατάκες της ταινίας. Κατά τα άλλα, ο Neo πλησιάζει όλο και περισσότερο στα μεσσιανικά πρότυπα και πλέον γίνεται φανερή η προσπάθεια των αδελφών Wachowski να συνδέσουν το δημιούργημά τους με βιβλικές καταστάσεις - με τον πιο αστείο (επιεικώς) τρόπο.



Το στοίχημα για το Revolutions που κλείνει την τριλογία The Matrix, ήταν να σταθεί στο ύψος του μύθου που δημιούργησε το πρώτο Matrix ή έστω να δικαιολογήσει εν μέρει την ανάγκη ύπαρξης των δυο ταινιών (Reloaded - Revolutions) για την ανάπτυξη της ιστορίας στην οποία μας εισήγαγε το πρώτο φιλμ. Στοίχημα χαμένο από χέρι. Τι απέμεινε; Τα εντυπωσιακά εφέ (που και πάλι χρησιμοποιούνται σε υπερβολικές δόσεις) και το γενικότερο τεχνικό μέρος της ταινίας. Αλλά γι’ αυτά θα μιλάμε τώρα; Πέρα από μια-δυο καινούργιες τεχνικές, κατά τα άλλα τίποτα δεν αλλάζει θεαματικά απ’ το Reloaded (το αντίθετο θα μας ξένιζε, αφού οι δυο ταινίες γυρίστηκαν ταυτόχρονα). Οπότε, γράψτε μια απ’ τα ίδια κι εδώ…



Τελικά; Τελικά έπρεπε να επιλέξουμε το μπλε χάπι απ’ την αρχή…

Βαθμολογία: 4/10 (αν δεν μπορείτε να το αποφύγετε, απλά προσπαθήστε περισσότερο…)

Γιάννης Δηράκης

---