---

Δευ 05 Ιαν 2004

Seasons Offerings to Kill for

ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ: 5 ΤΡΙΛΟΓΙΕΣ RINGU ΣΕ 5 ΤΥΧΕΡΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ!!

Οι διακοπές μας έφτασαν / εμπρός βήμα ταχύ / να τις προϋπαντήσουμε / παιδιά στην εξοχή.

Με το σημερινό double feature extravaganza, σας αποχαιρετώ για τις ημέρες κατάνυξης που ακολουθούν, και αποσύρομαι στο σκοτεινό 13ο όροφο του πύργου μου, στην κορυφή του Μον Μπλάν. Στο εορταστικό δείπνο που σας περιμένει πιο κάτω, την διόλου ευκαταφρόνητη θέση του βαρβάτου ορεκτικού κατέχει η νέα δουλειά της Emerald, μιας νεοσύστατης εταιρείας διανομής και παραγωγής, που η ιστορία της ίδρυσής της και μόνο, σε λίγα χρόνια θα αποτελεί ένα σύγχρονο cult μύθο. Η ταινία λοιπόν που ανοίγει το δείπνο είναι η μεγαλειώδης επιστροφή των καθαρμάτων, και αμέσως μετά ακολουθεί το κυρίως πιάτο που, πιστό στο κινηματογραφικό πνεύμα των ημερών μας, έχει να κάνει φυσικά –με τι άλλο;- με δαχτυλίδια. Μια περιεκτική ματιά στην τριλογία του Ringu, μιας ιστορίας που έδωσε το έναυσμα για την αναγέννηση του τρόμου στην άκρη της Ανατολής. Και επειδή κάθε καλό δείπνο, φτάνει στην κορύφωση μόνο με το κατάλληλο επιδόρπιο, το Χριστουγεννιάτικο γλυκό μας είναι 5 σετάκια της διαβόητης τριλογίας, για πέντε τολμηρούς, τυχερούς αναγνώστες μας! Ποιος Αη Βασίλης και αηδίες…

Επιστροφή των Καθαρμάτων είναι ένας τίτλος συμβολικός για την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή, αφού πίσω του κρύβει όχι μόνο ένα άτυπο sequel στη θρυλική παραγωγή του ‘84, αλλά και την επιστροφή δύο παιδιών του cult ελληνικού κινηματογράφου. Το περασμένο καλοκαίρι, ο Φωκίων Μπόγρης και ο Μάνος Κουφάκης συναντήθηκαν τυχαία, και ανάμεσα σε καφέδες και μπύρες, αποφάσισαν όχι μόνο να στήσουν μια εταιρεία παραγωγής και διανομής, αλλά έβαλαν κατευθείαν μπρος για την πρώτη τους παραγωγή! Ο Μπόγρης, έχοντας ήδη στα πεπραγμένα του τη συγγραφή, παραγωγή, και σκηνοθεσία της βίντεο-ταινίας αναφοράς Τα Ρεμάλια, ανέλαβε το σενάριο και τη σκηνοθεσία της Επιστροφής, ενώ ο Μάνος Κουφάκης, εκτός από τη συμπαραγωγή, θα ανελάμβανε και τη μουσική της επένδυση. Την επόμενη μέρα, η επιστροφή μπήκε στο pre-production.

Έχοντας ένα «cream of the crop» cast να την στηρίζει, τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου, και σε ένα μήνα περίπου ήταν έτοιμη (συν ένα μήνα αναγκαστικών διακοπών κάπου εκεί μέσα, λόγω ανυπέρβλητων δυσκολιών). Πριν από μια βδομάδα περίπου, έλαχε της πρώτης της προβολής σε ταιριαστό περιβάλλον, και με το κατάλληλο κοινό που την υποδέχτηκε με τον αποθεωτικό τρόπο που της αρμόζει.

Η Επιστροφή των Καθαρμάτων λοιπόν, όπως προείπαμε, είναι το άτυπο sequel της 20άχρονης σήμερα παραγωγής του Αλέξη Διαμαντή, Τα (βρώμικα) καθάρματα, με τον θρυλικό αστέρα των ring και των ραφιών των βίντεο-κλαμπ Απόστολο Σουγκλάκο, να μάχεται κατά της διαφθοράς του αθλήματός του, από εκπροσώπους της σκοτεινής μαφίας που υποβίβαζαν την πάλη. Το δριμύ κατηγορώ του Διαμαντή κατά της επικρατούσας κοινωνικής ασθένειας, διανθιζόταν από άφθονες σκηνές πάλης και σεξ, ενώ η πλοκή περιστρεφόταν γύρω από την άρνηση του Σουγκλάκου να συμμετάσχει σε στημένους αγώνες με άλλον έναν συνάδελφό του ηθοποιό-παλαιστή, τον γνωστό και ως Μαύρο Πάνθηρα, Γιώργο Τρομάρα.

Η συμμετοχή του Σουγκλάκου σε ταινίες ανάλογης θεματικής, που αργότερα εμπλουτίστηκαν με τα μηνύματα κατά της «μάστιγας που σκοτώνει τη νεολαία», αποτέλεσαν αφορμή για να του αποδοθεί το cult status του κοινωνικού αφυπνιστή. Την κατιούσα πορεία του Σουγκλάκου και του αθλήματός του, ακολούθησαν και οι θεματικές της φιλμογραφίας του, η φιλμική περσόνα του οποίου άρχισε να περνά στο ρόλο του ηττημένου από τη διαφθορά παλαιστή, που πλέον μάχεται με όλες του τις δυνάμεις κατά των ναρκωτικών.

Εν αντιθέσει με το πρόσφατο Ρεμάλι της Αθήνας, όπου πλέον ο Απόστολος ηττάται κατά κράτος και στα δύο τεραίν του, στην Επιστροφή των Καθαρμάτων κρατά το ρόλο του αποσυρθέντα για οικογενειακούς λόγους παλαιστή, που έχει δεχτεί αποφασιστικό για τη ζωή του πλήγμα από τα ναρκωτικά. Όταν η γυναίκα του τον εγκαταλείπει, παρατά την πάλη για να αφοσιωθεί στην κόρη του, τη Νάνσυ (Έλενα Κουφάκη). Όταν όμως τη χάνει κι αυτήν από υπερβολική δόση ηρωίνης, τι του μένει σ’ ετούτο το ντουνιά;

Προφανώς τίποτε. Έτσι, περνά τις μέρες του προφανώς αεργόντας, χρησιμοποιώντας το σπίτι του αδερφού του ως στέγη. Όμως βρίσκει νέο λόγο ύπαρξης, στα μάτια (και τα στήθη) της Άννας (Φαίη Ντεμάνη), μιας γυναίκας που συναντά στο… γήπεδο του Ν(Μπ)έου Πανιωνίου (Πααααανιωνάρα)! Όμως η μοίρα του παίζει άσκημο παιγνίδι… Η «μάστιγα» δεν έχει ξετυλιχτεί ακόμη από το… πλούσιο κορμί του. Ο Απόστολος και η Άννα αρχίζουν να δέχονται απειλές. Εδώ μπαίνει στην ιστορία μας ο Λευκός Άγγελος (Χρήστος Νάτσιος) –«που τον λένε έτσι όχι μόνο γιατί πουλάει άσπρη σκόνη, αλλά και για τα άσπρα μαλλιά του…» και αποδεικνύεται ότι ο αδερφός του Απόστολου δεν είναι ο φιλήσυχος επιχειρηματίας που νόμιζε, αλλά ένας συνεργάτης του Λευκού Αγγέλου, που σύντομα πρόκειται να καταλάβει γιατί οι Ευρωπαίοι διέταξαν την απαγόρευση κατανάλωσης εντοσθίων… Όταν ο Αποστόλης βλέπει τον αδερφό του νεκρό, παίρνει αιματηρή εκδίκηση απ’ όλους όσοι οδήγησαν στο θάνατό του.

Το σενάριο αποτίνει φόρο τιμής σε όλες τις b-trash-exploitation-cult βίντεο-παραγωγές του ’80, με εμφανή μια σαδιστική προτίμηση στην πιο… πιτσιλιστή πλευρά του σινεμά, αφού οι σπλατεριές του σκηνοθέτη κατακυριεύουν ακόμη και τις πιο βασικές αρχές της ιατρικής της μηχανικής -όταν πυροβολείς κάποιον στο κεφάλι, το αίμα δεν κυλά από το μέτωπο, πόσο μάλλον ο κάποιος να μείνει ζωντανός αρκετά ώστε να ρίξει μια τελευταία ματιά στο γιο του, πριν βγάλει αίμα από το στόμα!

Πέρα από μερικές τέτοιου είδους σκηνοθετικές ατασθαλίες, που όχι απλώς συγχωρούνται, αλλά και επιβάλλονται λόγω του είδους και του ύφους της ταινίας, ιδίως μετά από αποθεωτικές σκηνές όπως αυτή με τον Κώστα Στεφανάκη να φτάνει σπίτι, κρατώντας τη συκωταριά του στα χέρια (!!!), αν η στήλη έχει κάτι κακό να πει για την παραγωγή, είναι ότι πρέπει την επόμενη φορά να πάρει μια καλύτερη κάμερα. Σε μια χαρακτηριστική εξωτερική λήψη, το πλάνο είναι καμένο σε τέτοιο βαθμό, που είναι εμφανές ότι οι δημιουργοί αναγκάστηκαν να… ρετουσάρουν στο post-production το χρώμα της φανέλας του Σουγκλάκου, για να ξεχωρίζει το κορμί από το πρόσωπό του!

Η ταινία πάντως, δεν παύει να είναι φτιαγμένη για να αφήσει το όνομά της στο πάνθεον των cult ελληνικών παραγωγών, και αυτό είναι κυρίως κάτι που μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει κανείς από την ανταπόκριση του κοινού στις μεγαλειώδεις ατάκες της. Ίσως η πιο αξιομνημόνευτη σκηνή της Επιστροφής, είναι η πρώτη επαφή της πανέμορφης Νάνσυ με το σκληρό κόσμο των ναρκωτικών: «Δεν έχω τίποτε να σου κρύψω Νάνσυ, γι’ αυτό κι έφερα έναν μπάφο να πιούμε μαζί»…

Βαθμολογία: Υπεράνω…


ΤΡΙΛΟΓΙΑ RINGU

Από την τριλογία του Ringu, έχουμε ήδη δει μαζί το πρώτο χρονολογικά και δεύτερο θεματικά κομμάτι της τριλογίας, και έχουμε –προφανώς- επιβιώσει της κατάρας. Είχαμε βάλει μάλιστα το Ιαπωνικό και το Αμερικανικό να τσακωθούν, οπότε όλοι ξέρουμε λίγο-πολύ περί τίνος πρόκειται. Για πάμε όμως και μια επανάληψη για όσους δεν πρόσεχαν…

Το ιαπωνικό θρίλερ του Hideo Nakata, γέμισε τις αίθουσες το ’98 και κέρδισε στρατιές φανατικών, γεγονός που οδήγησε σε ένα sequel τον επόμενο χρόνο και ένα prequel το μεθεπόμενο. Κάπως έτσι συμπληρώθηκε η περιβόητη τριλογία, που εμπλουτίστηκε με ένα video game, μια κορεάτικη παραλλαγή και μια τηλεοπτική μίνι σειρά.

Οι δύο περιφερειακές παραγωγές ήταν σαφώς κατώτερες της αρχικής, αλλά αυτό δεν σταμάτησε τα αμερικανικά στούντιο από το να αγοράσουν τα δικαιώματα και να ετοιμάσουν –σε σκηνοθεσία του Gore Verbinski- την αγγλόφωνη εκδοχή του Ringu, το Τhe Ring που τρομοκράτησε και το ελληνικό κοινό στις αίθουσες την περασμένη σαιζόν. Φυσικά, ξέσπασε διαμάχη για το ποια από τις δύο ταινίες είναι καλύτερη, με το τελικό συμπέρασμα να αποτελεί θέμα γούστου –η αμερικανική εκδοχή είναι σαφώς πιο στυλιζαρισμένη, ενώ η ιαπωνική χαρακτηρίζεται από τον πρωτόγονο τρόμο που ξυπνά στο θεατή, και τις αναφορές της στην ανατολίτικη φιλοσοφία.

Η εμφανής ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην πρώτη και τις δύο ακόλουθες ταινίες, επίσης δεν αποτέλεσε ουδόλως εμπόδιο για την άνθηση της Ιαπωνικής κινηματογραφικής παραγωγής στο genre του τρόμου. Από το 98 μέχρι σήμερα, οι παραγωγοί της χώρα τους Ανατέλλοντος, στράφηκαν με σαδιστική ικανοποίηση προς του genre του τρόμου, που τα τελευταία 5 χρόνια γνωρίζει εκεί μεγάλη εμπορική άνθηση και αναγνώριση. Από τους δεκάδες τίτλους που έχουν κυκλοφορήσει έκτοτε, σημειώνουμε ενδεικτικά το Kaosu του ’99 -για το οποίο ο Nakata πήρε το πράσινο φως της παραγωγής αμέσως μετά την επιτυχία του Ringu-, την τελευταία δουλειά του ίδιου δημιουργού, Dark Water, που συναγωνίζεται το Ringu σε ατμοσφαιρικότητα, και για το οποίο έχει ήδη ξεκινήσει να παράγεται η αμερικανική εκδοχή (με την Jennifer Connelly) στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το Ju-on του Takashi Shimizu, στην αμερικανική εκδοχή του οποίου θα πρωταγωνιστήσει η Sarah Michelle Gellar, το περυσινό The Eye που έφτασε και στις ελληνικές αίθουσες, αλλά και το Battle Royale του Kinji Fukasaku, που σόκαρε και το ελληνικό κοινό με την αγριότητά του στις αρχές της τρέχουσας σαιζόν.

Στο προκείμενο όμως, το story πάει κάπως έτσι. Στο Ringu, μαθαίνουμε ότι κυκλοφορεί μια κασέτα, της οποίας το ανατριχιαστικό περιεχόμενο όποιος δει, μένει με 7 μέρες ζωής… Κάπου εκεί, μπλέκεται μια ρεπόρτερ, στα χέρια της οποίας φτάνει η καταραμένη κασέτα, αφού έχει προκαλέσει το θάνατο της ανηψούλας της. Το κακό είναι ότι όχι μόνο η ίδια, αλλά και ο γιος της βλέπουν την κασέτα, και έτσι η πρωταγωνίστρια, με τη βοήθεια του πρώην συζύγου της, προσπαθεί να βρει τον τρόπο να σταματήσει την κατάρα.

Και ότι είχε χτίσει ο Nakata με την υπνωτιστική ατμοσφαιρικότητα, τα τεχνοφοβικά του μηνύματα και τις αναφορές του στις παραδόσεις, το κατακρεούργησε τον επόμενο χρόνο, με ένα άνευρο sequel, που απαιτεί τόσο την προθέαση του πρώτου ringu από το θεατή, όσο και τη συγκαταβατική του υπομονή. Εμφανώς πιεσμένος από τους παραγωγούς να φτιάξει κάτι που να συνεχίσει το hype, παραδίδει μια ταινία που αναμασά μηχανιστικά και ανέμπνευστα τα δεδομένα της προηγούμενης και σκοτώνει οποιαδήποτε φιλοδοξία της να αναδειχθεί αυτόφωτη.

Προφανώς απογοητευμένος και ο ίδιος από το αποτέλεσμα, και μη θέλοντας να εμπλακεί σε περαιτέρω νεκραναστάσεις, αποχωρεί από το project της τριλογίας, που συμπληρώνεται από το Ringu 0: Birthday, τα σκηνοθετικά ηνία του οποίου αναλαμβάνει ο Norio Tsuruta, πεπειραμένος μόνο σε σκηνοθεσία βιντεοταινιών. Η αδυναμία του να αναδείξει το αφ’ εαυτού αδύναμο σενάριό του, είναι εμφανής στο τελικό αποτέλεσμα, που έχει ανταλλάξει το σασπένς και την ένταση του πρώτου με κουραστική οκνηρότητα, καταλήγουσα σε μια κλιμάκωση-φάντασμα.

Το συμπέρασμα: Τα δύο περιφερειακά κομμάτια του Ringu έχουν λόγο ύπαρξης μόνο ως δορυφόροι της αρχικής δημιουργίας, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της, τόσο γιατί επιβεβαιώνουν το αξίωμα που θέλει όσες ταινίες ακολουθούν την πρώτη να είναι κατώτερές της, όσο και γιατί η ποιοτική μεταξύ τους απόσταση, ανεβάζει την αξία της πρώτης.

Πάντως, το Cine.gr και η εταιρεία διανομής New Star, σας δίνουν την ευκαιρία να προσθέσετε την τριλογία στη συλλογή σας, την οποία θα μπορείτε να χρησιμοποιείτε ως τεκμήριο των απόψεών σας.



Και επειδή ο διαγωνισμός θα κρατήσει για όλη τη διάρκεια των γιορτών, λέμε να σας δυσκολέψουμε λίγο.

Θέλουμε να γράψετε σε μια παράγραφο τις σκέψεις σας (διάβαζε μια μίνι κριτική) για την αγαπημένη σας ταινία τρόμου (με την ευρεία έννοια), να την ανεβάσετε στη βάση του Cine, και να μας στείλετε το LINK και ΟΛΑ ΣΑΣ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ στο jpro@cine.gr, με την ένδειξη «ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΩΡΑ!». Το επιτελείο του Cine.gr θα επιλέξει τα καλύτερα σχόλια, τα οποία θα μπουν στην κληρωτίδα, για να αναδειχθούν οι 5 τυχεροί.

Καλές γιορτές και καλά γραψίματα…

---