---

Τετ 14 Ιαν 2004

Μία άλλη εμπειρία από τις Ινδίες!

Όταν είσαι κοσμοπολίτης και ταξιδεύεις παντού, γνωρίζεις όχι μόνο τα ήθη και τα έθιμα των χωρών, αλλά και τον πολίτισμό τους, την κινηματογραφική και θεατρική τους κουλτούρα, την παιδεία τους και τον τρόπο σκέψης τους. Αυτά όλα όταν είσαι κοσμοπολίτης. Εγώ όμως δεν είμαι. Κι έτσι δεν μπορώ να γνωρίζω τον πολιτισμό των άλλων λαών σε βάθος. Επομένως, δεν είναι δυνατόν να γνωρίζω και την κινηματογραφική τους κουλτούρα.

«Το να βλέπεις κάποιες ταινίες σε διάφορα φεστιβάλ σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει τα πραγματικά γούστα του κοινού των χωρών που εκπροσωπεί η ταινία.» Αυτά μου είπε ο φίλος μου ο Πιλάι και έβαλε τα αδύνατα δυνατά να με πείσει να δω μια κινηματογραφική ταινία γνωστή στη χώρα του, τις Ινδίες. Ταινία υπό τον τίτλο: «Μοιραία απόφαση».

Με πληροφόρησε πως έκοψε πολλά εισιτήρια και ότι παρά το γεγονός πως είναι λίγο παλιά, ο κόσμος την αγάπησε πραγματικά και παίζεται ακόμα σε ειδικές προβολές. Μου υποσχέθηκε πως θα τη δω στην κινηματογραφική αίθουσα ενός φίλου του που διαθέτει ιδιωτικό χώρο προβολής και πως δε θα μιλάει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας για να με αφήσει να νιώσω τη μαγεία του Ινδικού κινηματογράφου.

Με έπεισε, λοιπόν, πως πρέπει να διευρύνω λίγο τους κινηματογραφικούς μου ορίζοντες πριν με χαλάσει ο πολύς Hulk και τα X-Men κι έτσι ένα απόγευμα βρεθήκαμε στην μικρή αίθουσα προβολής για να παρακολουθήσουμε το ινδικό δικαστικό δράμα.

Η υπόθεση απλή σύμφωνα με τον Πιλάι. Μία μητέρα διεκδικεί από το δικαστήριο τα παιδιά της που τα αφιέρωσε ο σύζυγός της σε μια τοπική θεότητα. Απλά καθημερινά πράγματα δηλαδή. «Το ζήτημα είναι να καταλάβει ο θεατής ποιος έχει τη μεγαλύτερη εξουσία», μου εξήγησε ο Πιλάι. «Το δικαστήριο ή η Θεά;»

Και ξεκινάει η ταινία με ένα πλάνο στο μαντιλοφορεμένο πρόσωπο της μάνας. Δάκρυα και ένας πονεμένος μονόλογος από την πλευρά της που περιγράφει το κάθε ένα από τα τέσσερα παιδιά της και πόσο τα αγαπάει. Ως εδώ καλά. Ο Πιλάι ήδη σκούπιζε τα μάτια του με τα χαρτομάντιλα κι εγώ βρήκα την έναρξη συμπαθητική.

Και φτάνει η ώρα που η μάνα πρέπει να υπερασπιστεί τη θέση της στο δικαστήριο, μπροστά στον δικαστή. Σηκώνεται περήφανη με πονεμένο βλέμμα και πάει ως το έδρανο ενώ η πλούσια τοπική φορεσιά της γυαλίζει από την πολυτέλεια. Στέκεται αγέρωχη μπροστά στον δικαστή και εγώ παίρνω το κουτί με τα χαρτομάντιλα από τον Πιλάι γιατί προαισθάνομαι τη δραματική συνέχεια με τον αγώνα της μάνας.

Ξαφνικά ακούγεται ινδική μουσική σε ρυθμό έντονου ανατολίτικου πονεμένου τσιφτετελιού και η μάνα αρχίζει να χορεύει με τις παλάμες ανοιχτές και προς τα πάνω, τραγουδώντας ένα τραγουδάκι που με ελεύθερη μετάφραση ήταν κάπως έτσι:

«Κύριε δικαστή μου γεια σου δώσμου πίσω τα παιδιά μου άχου να΄ χεις την υγειά σου σκέψου να ΄τανε παιδιά σου

Η θεά θα βρει τη λύση ας βρει νόθο να κρατήσει τα παιδιά μου είναι δικά μου κύριε δικαστή μου γεια σου»

Τα τρία πρώτα δεπτερόλεπτα δε μίλησα, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αν αυτό που έβλεπα το έβλεπα πραγματικά ή ήταν στη φαντασία μου. «Δεν μπορεί», σκέφτηκα. «Θα φταίνε τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη και φαντάστηκα την όλη σκηνή».

Το επόμενο λεπτό, όταν ο δικαστής άρχισε να απαντάει κι αυτός στην άπταιστη ανατολίτικη κλαψιάρικη μουσική:

«Είσαι μάνα και γνωρίζεις
τη Θεά πώς να ορίζεις
άμα θέλει τα παιδιά σου
σφίξε την καρδιά και γεια σου»

ξέσπασα σε ένα χείμαρρο γέλιου. Τόσο πολύ δεν είχα γελάσει ούτε όταν είδα τον Richard Gere να κάνει στριπ τιζ στο Chicago και να μένει με την ναυτική σωβράκα!

Ο Πιλάι, που στο μεταξύ είχε προλάβει να ξεσπάσει σε δύο απανωτά αναφιλητά με κοίταξε έκπληκτος. Το βλέμμα του φανέρωνε την απόστροφή του για την αντίδρασή μου κι έτσι του είπα πως δεν έφταιγε η ταινία, πως κάτι σκέφτηκα και με έπιασαν τα γέλια και πως σίγουρα θα φροντίσω να συγκεντρωθώ και να απολαύσω το έργο χωρίς άλλες διακοπές.

Μερικές φορές είναι καλύτερα να μην υπόσχεσαι τίποτα, παρά να υπόσχεσαι κάτι για το οποίο μπορεί να μετανιώσεις αργότερα. Γιατί πραγματικά σας λέω πως η συνέχεια ήταν πέρα από κάθε φαντασία διασκεδαστική!

Η μάνα, στεναχωρημένη για τη συμβουλή του δικαστή, τον παρακαλεί γονατιστή:

«κύριε δικαστή συγνώμη,
Για να αλλάξεις τώρα γνώμη
Θα΄ρθω σπίτι σου μαζί σου
Πριν ορίσεις την ποινή σου»

Φυσικά ο δικαστής συμφωνεί αμέσως με την πρότασή της και τη δέχεται στο σπίτι του για να του αλλάξει γνώμη. Φροντίζει να πάρει προσωρινά και τα παιδία της μαζί, όπου εκεί, σε μία αφάνταστα πλούσια έπαυλη με καταπράσινο γρασίδι και χρυσά μαξιλάρια, η μητέρα και τα παιδάκια τραγουδάνε ολημερίς:

«Τι ωραία η ζωή, μανούλα μου τρέχει αίμα η πληγή, στην καρδούλα μου, ο μπαμπάς μας στη Θεά μας έταξε μια ζωή μαζί να ζούμε διέταξε.

δικαστή μας άριστε την απόφαση αυτή άλλαξε είν΄ ωραία η ζωή μανούλα μου Λέει τώρα η παιδική καρδούλα μου»

Ε, όχι μετά έχω άδικο να πάθω υστερία γέλιου; Έπεσα κάτω από το κάθισμα, έπιασα την κοιλιά μου και δεν μπόρεσα να συνέλθω παρά μόνο όταν άκουσα τον Πιλάι να φωνάζει: «Βοήθεια! Η Νανά δεν είναι καλά! Φωνάξτε γρήγορα ένα ασθενοφόρο!» Ομολογώ πως θα ήταν λίγο άκομψο να πάω στο νοσοκομείο και οι γιατροί να διαγνώσουν νευρική κατάσταση από ξέφρενο γέλιο που προκλήθηκε από ινδική κινηματογραφική ταινία, έτσι προσπάθησα να συνέλθω όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Ο Πιλάι σηκώθηκε εκνευρισμένος να φύγει, όμως εγώ τώρα είχα πεισμώσει. Ήθελα να μάθω τελικά τι θα γινόταν. Θα κέρδιζε η Θεά ή το δικαστήριο; Κι έτσι υποσχέθηκα για δεύτερη φορά στον Πιλάι πως δεν πρόκειται να γελάσω με τον πόνο της μάνας και η ταινία συνεχίστηκε.

Οφείλω να ομολογήσω πως κράτησα χαρακτήρα. Έμεινα σοβαρή όταν τα τραγουδάκια συνεχίστηκαν σχετικά με το πόσο ωραίο είναι το σχολείο και η ζωή, έμεινα σοβαρή όταν ο δικαστής πήγε στο ναό και μίλησε –πάντα σε τραγουδάκι ανατολίτικο – με τη Θεά, έτσι όπως μιλάμε εμείς με τον περιπτερά στη γειτονιά. Κατάφερα να μειδιάσω ελαφρά μόνο όταν ο Πιλάι άρχισε να κλαίει γοερά τη στιγμή που ο πατέρας διεκδικούσε πίσω τα παιδιά του και ζητούσε κι άλλη δίκη με το σκεφτικό πως είχε και δουλειά να κάνει και πως δεν ήταν δυνατόν να περιμένει τόσο πολύ τα παιδιά η Θεά και τελικά φτάσαμε στο τέλος της ταινίας.

Εκεί έβαλα όλη τη ψυχική δύναμη που μου είχε απομείνει και ετοιμάστηκα για τα χειρότερα. Τα χειρότερα δεν άργησαν να έρθουν. Σε ελεύθερη μουσική μετάφραση, ο δικαστής στάθηκε σοβαρός μπροστά στο ακροατήριό του και είπε τα εξής, με το ανάλογο λίκνισμα φυσικά:

« Πατέρα κάτσε ήσυχος,
Θεά μη με κουράζεις,
Απόφαση εγώ έβγαλα
Και άλλο δε με νοιάζει.

Η μάνα και τα κούτσικα
Μαζί μου θε να μείνουν,
Αφού την ερωτεύτηκα βαθιά, αληθινά,
Αντίλογο δε δέχομαι
Καθίστε όλοι καλά!»

Πόσες ψυχικές αντιστάσεις να έχει ένας απλός άνθρωπος, φορέας της Ελληνικής κουλτούρας; Πόση δύναμη πρέπει να δείξει προκειμένου να θεωρήσει απόλυτα φυσικό το τέλος αυτής της ταινίας; Είμαι σίγουρη πως και Θεά από τις Ινδίες να ήμουνα δε θα μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα. Μόνο να κουνάω σαν μαριονέτα χεράκια και ποδαράκια στον αέρα όταν με μεταφέρουν με φορείο στην ψυχιατρική κλινική και να λέω στον Πιλάι που στεκόταν ωχρός δίπλα μου:

«Πιλάι δεν μου έστριψε,
αλήθεια σου το λέω
τα γέλια μόνα έρχονται
κι απ΄ τη χαρά μου κλαίω!»

---