---

Παρ 19 Μαρ 2004

The Talk of the Town - 1942

To 1942 ένα μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος που προκάλεσε η απονομή των βραβείων της Ακαδημίας, απέσπασε η ταινία του George Stevens, The Talk of the Town. Μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία της χρονιάς, έλαβε 7 υποψηφιότητες σε όλες τις βασικές κατηγορίες πλην αυτών της σκηνοθεσίας και των ερμηνειών και έχασε τελικά το αγαλματίδιο σε κάθε μία απ’ αυτές. Η ταινία που θριάμβευσε εκείνη την χρονιά στα Oscar ήταν η Mrs Miniver του William Wyler.

Το The Talk of the Town εμπεριέχει όλα τα συστατικά της πετυχημένης κινηματογραφικής συνταγής. Έναν έμπειρο σκηνοθέτη, τρεις λαμπρούς πρωταγωνιστές, μία πιασάρικη ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου, ένα σενάριο που διαπραγματεύεται ένα σημαντικό κοινωνικό ζήτημα και έναν τρόπο εκφοράς που “παίζει” ανάμεσα στο slapstick και στην ρομαντική κομεντί. Παρ’ όλα αυτά δεν ανήκει - πάντοτε κατά την άποψή μου-, στις ταινίες που “ωριμάζουν” συν τω χρόνω, σ’ αυτές που αντέχουν. Μάλλον ανήκει σε αυτές που απλώς γερνούν, καθώς σήμερα αν και εξαιρετικά ευχάριστη στην παρακολούθησή της, οι προβληματισμοί της φαντάζουν λίγο κούφιοι και παρωχημένοι ενώ δεν είναι λίγα τα σημεία που τα ηθικοπλαστικά μηνύματα σωρεύονται κουραστικά.

Η εποχή που γυρίζεται η ταινία είναι μία εποχή γενικευμένου προβληματισμού. Ο Μεγάλος Πόλεμος μαίνεται στην Ευρώπη, η Αμερική έχει ήδη πάρει μία γεύση καταστροφής με το Pearl Harbor και το Hollywood νιώθει την ανάγκη να σταθεί αρωγός στην αμερικανική κοινωνία. Σ’ αυτήν λοιπόν την δεκαετία που ξεκίνησε με ένα πόλεμο, παρατηρείται μία στροφή προς μία θεματολογία που αφορά σε κοινωνικά ζητήματα (Mrs Miniver, The Lost Weekend, Gentleman’s Agreement κ.λ.π.) Μία τέτοια τάση διαφαίνεται και στο The Talk of the Town το οποίο αν και δεν αποτελεί αμιγώς μία ταινία που αναλύει σε βάθος τέτοια ζητήματα ωστόσο εμπεριέχει προβληματισμούς που αφορούν στο πνεύμα και στο γράμμα του νόμου και που δεν είναι δυνατό να αφήσουν αδιάφορο τον θεατή. Η προβληματική της ταινίας δεν είναι άτοπη ωστόσο η γωνία που ορίζεται αφετηρία της και τα συμπεράσματα που προκύπτουν εξ αυτής είναι συχνά λίγο παραπάνω “ηχηρά” από το επιτρεπόμενο και ακόμη συχνότερα απλοϊκά. Ο τρόπος με τον οποίο όλα τακτοποιούνται στο τέλος δικαιώνει την αμερικανική κοινωνία και διαγράφει με μία μονοκονδυλιά την κριτική που ακροθιγώς της άσκησε η ταινία κατά την διάρκειά της. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό καθώς η ταινία διεκδικεί κυρίως τον τίτλο της κωμωδίας. Είναι όμως εμφανές, και ως τέτοιο το καταγράφω.

Η υπόθεση αφορά στην ιστορία του Leopold Dilg ενός ακτιβιστή εργάτη που κατηγορείται για εμπρησμό και φόνο, εγκλήματα για τα οποία φυσικά δεν ευθύνεται. Διαπιστώνοντας την βέβαιη καταδίκη του αποφασίζει να αποδράσει από την φυλακή. Κατά την απόδρασή του χτυπάει τον αστράγαλο του και βρίσκει καταφύγιο στην κοντινότερη οικία που ανήκει στην Nora Shelly. H χρονική στιγμή που επιλέγει να το κάνει είναι μάλλον ατυχής για όλους καθώς εκείνη την ημέρα η Nora Shelly υποδέχεται το νέο νοικάρη του σπιτιού της, έναν διακεκριμένο καθηγητή νομικής ονόματι Michael Lightcap. Η Nora αναγκάζεται να συστήσει τον Leopold ως κηπουρό του σπιτιού και οι δύο άνδρες αρχίζουν στην ουσία να συγκατοικούν και κυρίως να δημιουργούν μέσα από τις αντιθέσεις τους μία δυνατή φιλία. Ο Lightcap γρήγορα αντιλαμβάνεται την αληθινή ταυτότητα του υποτιθέμενου κηπουρού και ενώ αρχικά θέλει να τον καταδώσει στις αρχές τελικά ανακαλύπτει και ο ίδιος την πλεκτάνη που έχει στηθεί εις βάρος του Leopold από διεφθαρμένα μέλη της τοπικής κοινωνίας και βοηθάει στην αθώωσή του διακινδυνεύοντας μάλιστα και την θέση του στον Άρειο Πάγο. Φυσικά περιττεύει να αναφέρω ότι καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας η Nora αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στους δύο άντρες που είναι εξίσου ερωτευμένοι μαζί της. Δεν θα σας πω ποιόν επιλέγει, θα σας πω όμως ότι το σενάριο διέθετε δύο εκδοχές για το τέλος της ταινίας. Η μία ήθελε την Nora να καταλήγει με τον Leopold και η δεύτερη να πέφτει στην αγκαλιά του πολλά υποσχόμενου καθηγητή. Το τέλος που προτιμήθηκε ήταν σαφής επιλογή ενός δείγματος κοινού που κλήθηκε να παρακολουθήσει και τις δύο εκδοχές πριν την οριστική ολοκλήρωση της ταινίας και την επίσημη έξοδό της στις αίθουσες.

‘Άντε ακόμη δεν μαντέψατε?

Η ταινία διατηρεί κάποια στοιχεία screwball, δεν μπορεί όμως να φτάσει το επίπεδο των εξαιρετικών δειγμάτων αυτού του είδους της κωμωδίας που μας παρέδωσαν οι Hawks και Capra. Οι διάλογοι δεν είναι τόσο σπιρτόζικοι, ο ρυθμός αφήγησης δεν είναι σταθερός και η ταινία σε ορισμένα σημεία αντιμετωπίζει ένα εμφανές πρόβλημα ταυτότητας καθώς πηδάει από την κωμωδία στο ρομαντικό δράμα, με τους Grant και Arthur βέβαια να μπορούν να παρακολουθήσουν αυτές τις εναλλαγές, με τον Colman όμως να αδυνατεί.

Η σκηνοθεσία του Stevens είναι σφιχτή και αν θα εντόπιζα κάποιο πρόβλημα δεν θα ήταν τόσο στον τρόπο που δομούνται οι σκηνές ή στην αφηγηματική ικανότητα του σκηνοθέτη, όσο στις απότομες αυξομειώσεις της εσωτερικής έντασης που παρατηρούνται σε κάθε μία απ’ αυτές τις σκηνές και που προκαλούν ένα είδος κοιλιάς στον φιλμ. Ορισμένες σκηνές τραβούν ολοκληρωτικά το ενδιαφέρον, μας καθηλώνουν και άλλες πάλι λειτουργούν απλώς διεκπεραιωτικά.

Το επιτελείο των ηθοποιών υπήρξε ευλογία για την ταινία και τον σκηνοθέτη. Ο Cary Grant πολύ καλός στον ρόλο του Dilg, έκανε χρήση ενός ικανού μέρους της εκφραστικής του γκάμας αν και σε μερικά σημεία έχω την εντύπωση ότι ο ρόλος του χαντακώθηκε. Αξιοποιώντας κάθε εμπειρία που αποκόμισε από την θητεία του στις κωμωδίες screwball, μετέφερε και σ’ αυτήν την ταινία την δυναμική τους και δέσποσε και πάλι σε εξαιρετικά κωμικές σκηνές. Παρ’ όλο δε, που δεν κατέχει ακριβώς τον ρόλο του cool γόη, αντιθέτως κουτσαίνει καθ’ όλη την διάρκεια του φιλμ, παρουσιάζεται λαίμαργος, αντιδραστικός, αστείος, γενικά “αρκετά” τσαλακωμένος, ωστόσο η πιο ρομαντική ατάκα του φιλμ του ανήκει καθώς και το φλογερό βλέμμα με το οποίο την συνοδεύει: “I’ll take feelings anytime”.

Η Jean Arthur αντιμετώπισε τον ρόλο με αυτήν την διακριτική εξυπνάδα που την χαρακτηρίζει και που την καθιστά κάθε φορά αξιομνημόνευτη. Χωρίς να μπορεί να αποποιηθεί την αυτοσαρκαστική της ικανότητα και την διάθεση της να διασκεδάζει τις υποψίες του θεατή ότι θα δει άλλη μία γλυκανάλατη κουκλίτσα να κρέμεται από τα χείλια του Cary Grant, μπαίνει σ’ αυτό το “παιχνίδι” και παίζει με τους όρους του και μη σας πω ότι στο τέλος καθορίζει και αρκετούς απ’ αυτούς. Αξιοποιώντας την κωμική της φλέβα, την ωριμότητά της ( είναι ήδη 42 ετών) αλλά και την χαριτωμένη παρουσία της ενσαρκώνει μία Nora Shelly, αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια ( και σκεφθείτε τι ικανότητα καταδεικνύει αυτό όταν οι δύο συμπρωταγωνιστές σου είναι ο Cary Grant και ο Ronald Colman).

Ο Ronald Colman από την άλλη δεν μπόρεσε να ενταχθεί στο κλίμα. Η ξύλινη παρουσία του - που σχεδόν απαιτείται στο πρώτο μισό του φιλμ- δυστυχώς δεν μαλάκωσε καθόλου στο δεύτερο μισό. Δεν διέθετε την ικανότητα να μεταπηδάει εύκολα από την μία κατάσταση στην άλλη, δεν κατάφερε να αλλάζει διαθέσεις, και εκείνο που κυρίως δεν πέτυχε ήταν να αφήσει στην άκρη το ύφος και το στήσιμο του ας-είναι-καλά-και-ας-μην-είναι-δική-μου γόη σε μελόδραμα της δεκαετίας του 30. Ο συνδυασμός κωμωδίας και ρομαντικής κομεντί, παρ’ όλο που δεν δυσκόλεψε τους δύο συμπρωταγωνιστές του για τον ίδιο δεν λειτούργησε τόσο καλά.

Τα μελλοντικά δείγματα δουλειάς του Stevens θα αποδειχθούν πολύ πιο διαχρονικά και σας αναφέρω ενδεικτικά το The More the Merrier. Ωστόσο και το The Talk of the Town είναι μία ταινία που τραβάει το ενδιαφέρον κυρίως χάρη στις πολύ καλές ερμηνείες. Α! Και στο σασπένς που αναπάντεχα δημιουργείται προς το τέλος σχετικά με τον ποιόν επιλέγει το κορίτσι.

Μα ακόμη δεν μαντέψατε? Αν είναι δυνατόν….

Βαθμολογία: 6/10

---