---

Παρ 19 Μαρ 2004

Τηλεοπτικές Προτάσεις για όλη την εβδομάδα...

Σάββατο, 20/3, ΕΤ1 00:00
Der Himmel über Berlin - Τα Φτερα του Ερωτα

Βερολίνο στα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Το τείχος εξακολουθεί να διχοτομεί την πόλη σε δύο κοινωνικοπολιτικές πραγματικότητες. Δύο άγγελοι παρατηρούν από τον ουρανό την πόλη και τους κατοίκους της, προτού κατεβούν ανάμεσά τους, αόρατοι, όπως οφείλουν, και συμπονετικοί και πάντα πρόθυμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Οι άγγελοι αυτοί διαφέρουν παρασάγγας από το στερεοτυπικό μοντέλο αγγέλων που έχουμε στο μυαλό μας. Τα μάτια αυτών των αγγέλων αντικρίζουν μόνο την ουσία των πραγμάτων της «αφτειασίδωτης» καθημερινότητας (γι αυτό και οι ιδωμένες μέσα από το βλέμμα των αγγέλων σκηνές είναι ασπρόμαυρες). Αυτοί οι άγγελοι έχουν τη δυνατότητα να «απαλλαχθούν» από την αγγελική τους φύση, προκειμένου να δοκιμάσουν και να βιώσουν της επίγειες χαρές των κοινών θνητών από ένα φλιτζάνι καφέ ή ένα τσιγάρο μέχρι ένα μεγάλο έρωτα. Αυτοί οι άγγελοι δεν αναφέρουν και δεν επικαλούνται ποτέ το όνομά «Του».
Η κατά λέξη μετάφραση του γερμανικού τίτλου είναι «Ο Ουρανός πάνω από το Βερολίνο». Ο πρωτότυπος τίτλος παραπέμπει στο μοναδικό «εμπόδιο» μεταξύ γης και παραδείσου, στον ουρανό και κατ’ επέκταση στον τοίχο μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου. Τα Φτερα του Ερωτα είναι μια άκρως συμβολική και ποιητική ταινία με σαφείς αναφορές στη διπλή υπόσταση των ανθρώπινων όντων και της ψυχής τους, στη διττή διάσταση του χρόνου και των ανθρώπινων εμπειριών.
Oh Yeah! : Ο Wenders κινηματογραφεί το Βερολίνο και τα στίγματά του, το Βερολίνο και τις πληγές της ωριμότητας μεταμορφώνοντάς το σε ένα γιγαντιαίο σκηνικό κατασκευασμένο για τις ανάγκες της ταινίας του.
Oh No!: Η ιδέα μιας ποιητικής και συνάμα συμβολικής ταινίας με την υπογραφή του Wenders δεν αποτελεί πόλο έλξης για σας. Σαφέστατα, προτιμάτε τη χολιγουντιανή ρομαντική εκδοχή «Των φτερών…», δηλαδή το City of Angels με Meg Ryan και Nicolas Cage.
Ατάκα: «Why am I me and why not you? Why am I here and why not there? When did time begin and where does space end?…»- δεν αποτελούν απλά τις ατάκες κάποιου προσώπου της ταινίας, αλλά και την προβολή των δικών σας σκέψεων και ερωτημάτων μετά το τέλος της ταινίας.
Βαθμός: 8/10
Ε.Ν.

Σάββατο, 20/3, Star
The Postman always rings twice - Ο Ταχυδρομος χτυπαει παντα δυο φορες

Η παραγωγής 1981 ταινία του Bob Rafelson αποτελεί remake της ομώνυμης του 1946, σκηνοθετημένη τότε από τον Tay Garnett. Το παράνομο ζευγάρι στη νεότερη υποδύονται ο Jack Nicholson και η Jessica Lange. Η υπόθεση, κλασσική πλέον, έχει να κάνει με ένα επιτήδειο περιπλανώμενο τυχοδιώκτη που ερωτεύεται τη γυναίκα αυτού που τον έχει προσλάβει στο εστιατόριό του. Γρήγορα αντιλαμβάνονται ότι ο μόνος τρόπος να ζήσουν τον έρωτά τους είναι να βγάλουν από τη μέση τον εστιάτορα… Ε και φυσικά το ερωτευμένον φυγείν αδύνατον, οπότε κάπου στα μέσα της ταινίας αποχαιρετούμε τον συμπαθή έλληνα επιχειρηματία. Εν τέλει βέβαια θα αποδειχθεί -προς αποκατάσταση της ηθικής τάξης- ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.
Η ταινία κινείται γενικά σε μέτριους ρυθμούς, χωρίς πολλές διακυμάνσεις. Περισσότερο κερδίζει από το κλίμα που αναπτύσσεται μεταξύ των Nicholson και Lange. Ψάχνοντας 25 χρόνια μετά να βρω τι άλλαξε πάνω στον Nicholson κατέληξα στο ότι ωρίμασε. Θα μου πείτε «σοβαρή διαπίστωση έκανες»! Σημασία έχει όμως ο τρόπος με τον οποίο ωρίμασε. Δε νομίζω ότι έγινε καλύτερος ηθοποιός ή εκφραστικότερος καλλιτέχνης. Αυτό που προστέθηκε με τον χρόνο και την εμπειρία είναι η δύναμή του να είναι πλέον σε έναν χώρο και να τον κατέχει. Να μπαίνει στο δωμάτιο και μόνο το εκτόπισμά του (και δεν εννοώ το –όχι ευκαταφρόνητο- σωματικό) να αρκεί για να κρατήσει και μόνος του ακόμα τη σκηνή. Στην εν λόγω ταινία παίζει αναμφισβήτητα καλά, όμως πρέπει να προσπαθήσει (όχι πολύ, αλλά σημασία έχει ότι πρέπει) για να κερδίσει το πλάνο. Και βέβαια η αιθέρια Jessica Lange είναι κατάλληλη για τον ρόλο.
Oh Yeah!: Γιατί η ταινία είναι κλασσική και αξίζει τον χαρακτηρισμό και γιατί δεν πρέπει να χάσετε την επίσης κλασσική για τον κινηματογράφο σεξουαλική περίπτυξη στην κουζίνα, πολύ τολμηρή για την εποχή και το είδος.
Oh No!: Γιατί πιθανότατα σας έχουν πρήξει για το πόσο καλή είναι η ταινία και θα απογοητευτείτε. Ε, δεν είναι και κανένα θαύμα.
Βαθμός: 7/10
Σ.Κ.

Κυριακή, 21/3, Alpha, 23:15
Very bad Things - Πολυ μεγαλες Κακιες

Βρίσκομαι σε δύσκολη θέση. Από τη μία έχω τον ευαίσθητο εαυτό μου και από την άλλη τον γελοίο και δεν ξέρω προς τα πού ρέπω περισσότερο και προς τα πού πρέπει να ρέπω περισσότερο. Δεν καταλαβαίνετε ε; Όχι, δεν κάνω απόπειρα ψυχανάλυσης, απλώς προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στο χοντροκομμένο, ρατσιστικό προς πολλές πλευρές, ανόητο, αμερικάνικο και τραβηγμένο χιούμορ και στο ότι δυστυχώς το χιούμορ αυτό μου άρεσε. Ντροπή μου (και σε σας αν σας αρέσει η ταινία).
Μια πόρνη σκοτώνεται κατά τη διάρκεια ενός bachelor party και οι νεαροί (υποθέτω και ξενερωμένοι) σπεύδουν να καλύψουν τα ίχνη τους. Πρωτότυπο; Όχι. Διασκεδαστικό όμως, ναι. Το χιούμορ κάτι μου φέρνει σε αδερφούς Farelly, ιδιαίτερα ως προς τα ρατσιστικά αστειάκια.
Oh Yeah!: Το κλίμα ευθυμίας που δημιουργεί.
Oh No!: Το γεγονός ότι όλο και περισσότερες ταινίες παράγουν γέλιο σε βάρος ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων χωρίς διακριτικότητα και κατανόηση και αυτή είναι μια απ’ αυτές.
Βαθμός: 5,5/10
Σ.Κ.

Τρίτη 23/3, Star, 02:30
Le Violon rouge - Το κοκκινο Βιολι

O Francois Girard αφηγείται την ιστορία ενός ιδιαίτερου βιολιού επικεντρώνοντας στη μυστηριακή (θεϊκή και ταυτόχρονα δαιμονική ) δύναμη και επιρροή της μουσικής πάνω στους ανθρώπους. Η ταινία εξιστορεί την πορεία του βιολιού από τη στιγμή της κατασκευής του (1681) ως το σήμερα . Η υπόθεση διαδραματίζεται σε πέντε μέρη του κόσμου σε διάστημα περίπου τεσσάρων αιώνων. Η ιστορία λοιπόν αρχίζει στο εργαστήριο ενός κατασκευαστή βιολιών, του Bussoti, ο οποίος χάνει τη γυναίκα του κατά τη διάρκεια του τοκετού. Εκατό περίπου χρόνια αργότερα στη Βιέννη το κόκκινο βιολί είναι ο αχώριστος σύντροφος ενός παιδιού θαύματος. Έναν αιώνα αργότερα στην Οξφόρδη ο βιρτουόζος βιολιστής Frederick Pope έχοντας στα χέρια του το βιολί και βιώνοντας μια αχαλίνωτη ερωτική ζωή δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και έμπνευσης. Η ιστορία του βιολιού ταυτίζεται και με μέρος της κινέζικης σύγχρονης ιστορίας. Τελικά καταλήγει στο Μόντρεαλ του 1997 σε μια σημαντική δημοπρασία.
Οι τέσσερις φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες συνδέονται μέσω των προβλέψεων της οικονόμου προς τη γυναίκα του Bussotti. Στην ουσία, οι λοιπές ιστορίες αποτελούν flash forward της συγκεκριμένης σκηνής που εκτυλίσσεται στην Ιταλία του 17ου αιώνα. Παράλληλα, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ολόκληρη η ταινία λειτουργεί ως flash back με βάση το παρόν της δημοπρασίας.
Oh Yeah!: Τα εντυπωσιακά γυρίσματα σε πέντε διαφορετικές γωνιές του κόσμου, η (ως επί το πλείστον) πιστή απεικόνιση των διαφόρων εποχών καθώς και η πολύ καλή και λειτουργική μουσική του βραβευμένου με όσκαρ John Corigliano συνθέτουν μια υψηλού επιπέδου και αισθητικής παραγωγή.
Oh No!: Πίσω από την εντυπωσιακή επιφάνεια της εικόνας υπάρχουν κάποιες ατέλειες σχετικά με τη διάρθρωση των ασύνδετων σκηνών καθώς και προβλήματα πληρότητας στο σενάριο.
Ατάκα: “Masterpiece of the golden age”, “the perfect marriage of science and beauty”, “the single most perfect acoustic machine”-οι συγκεκριμένες ατάκες αποτελούν εκδηλώσεις θαυμασμού όσων έρχονται σε επαφή με ΤΟ μουσικό αυτό όργανο. Είναι αδιαμφισβήτητη η μαγεία και η σαγήνη που ασκεί το κόκκινο βιολί στους λάτρεις των μελωδιών του. My precioussssssssssss!
Βαθμός: 7/10
Ε.Ν

Τετάρτη, 24/3, Star, 24:00
U Turn - Τυφλη Στροφη

Λίγο πριν γυρίσει το (πολύ μέτριο) Any given Sunday ο Oliver Stone σκηνοθέτησε το U Turn, ταινία που δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στην Ελλάδα. Με πολύ αξιόλογο cast και σκηνοθετικές τολμηρότητες θα ‘λεγε κανείς πως η ταινία είναι ικανοποιητική.
Ο Bobby Cooper (Sean Penn) χρωστάει λεφτά, αλλά στον δρόμο προς την αποπληρωμή του χρέους έχει ένα μικρό ατύχημα με το αυτοκίνητο, γεγονός που τον αναγκάζει να περάσει λίγες ώρες (μέρες όπως θα αποδειχτεί) σε μια παρακμιακή πόλη της αμερικανικής επαρχίας. Όταν θα χάσει όλα τα λεφτά που είχε μαζέψει για το χρέος θα αναγκαστεί να κλείσει αμοιβαίο συμβόλαιο θανάτου, αναλαμβάνει δηλαδή να σκοτώσει την σύζυγο για λογαριασμό του συζύγου και τούμπαλιν.
Πρέπει να ξεκαθαρίσω τους λόγους για τους οποίους αξίζει να δει κανείς την ταινία. Θα διαπιστώσετε ότι η μία ανατροπή έρχεται μετά την άλλη, πράγμα γενικά καλό στις περιπέτειες. Κι όμως εδώ τα πράγματα ξεφεύγουν από το επιδέξιο γενικά χέρι του Stone και καταντούν κουραστικά. Θα μπορούσαν τα πράγματα να ανατρέπονται στο διηνεκές, καθώς οι εκπλήξεις από ένα σημείο και έπειτα επαναλαμβάνονται. Γεγονός όμως είναι ότι η ταινία ξεκινά φιλόδοξα. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι ο Stone ξέρει καλά να περιγράφει καταστάσεις, δίνει βάρος σε προβλήματα και όχι σε ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι θα καταφέρει να σας εκνευρίσει πολύ με τα όσα θα σας δείξει. Και όταν λέω πολύ, το εννοώ!
Το πολύ δυνατό σημείο της ταινίας είναι βέβαια η σκηνοθεσία. Ο Stone γενικά μας έχει συνηθίσει σε περίεργες γωνίες λήψεις, σε γρήγορα κοντινά πλάνα και σε νεωτερισμούς. Θα δείτε ότι η επιλογή του να τσοντάρει παρένθετες σκηνές δένει εξαιρετικά με το νήμα της ιστορίας. Το στυλ της «κάμερας στον ώμο», η οπτική παραίσθηση που δημιουργεί, οι νευρωτικές αλλαγές καθιστούν τη σκηνοθεσία λειτουργικό κομμάτι της ταινίας και όχι υποστηρικτικό ή τεχνικό.
Η ταινία συμπληρώνεται από την παρουσίαση της «άλλης» Αμερικής, αυτής με την οποία ο Stone έχει και στο παρελθόν καταπιαστεί, ωραίων ερημικών τοπίων και πολύ καλών ερμηνειών από τους (Sean Penn, Jennifer Lopez, Nick Nolte, Joaquin Phoenix (εκπληκτικός).
Oh Yeah!: Φυσικά για τη σκηνοθεσία, και για την προκλητική δοκιμασία των νεύρων μας.
Oh No!: Για το κουραστικό τράβηγμα μέχρι το τέλος. Όχι ότι τα πράγματα γίνονται προβλέψιμα, αλλά αυτή η μεταπήδηση από τον έναν στον άλλον ως προς τη τελική επιβίωση βαραίνει.
Ατάκα: Is everybody fucking everybody in this God damned town?
TV Σχόλιο: Σε πρώτη τηλεοπτική μετάδοση.
Βαθμός: 7/10
Σ.Κ.

Πέμπτη, 25/3, Star, 01:45
The dirty Dozen - Και οι δωδεκα ηταν Καθαρματα

Μέσα στην φρίκη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ σοβαρού και αστείου ο ταγματάρχης John Reisman (Lee Marvin) αναθέτει στον υπολοχαγό J. Maggot (Telly Savalas) να στρατολογήσει 12 μελλοθάνατους, να τους εκπαιδεύσει και να τους στείλει να δολοφονήσουν τον αρχηγό των Ες-Ες και το επιτελείο του. Η αποστολή είναι πρακτικά αποστολή αυτοκτονίας, εξ ου και η επιλογή των μελλοθάνατων. Η ταινία κινείται σε γρήγορους ρυθμούς, με χιούμορ και καυστικότητα, χωρίς να επιτρέπει το κλίμα να γίνει βαρύ. Αν και αποτελεί μέρος της ταινίας η αναπαράσταση του πολέμου, δεν είναι το βασικό μοτίβο.
Η εισαγωγή στην υπόθεση γίνεται γρήγορα και αβίαστα. Η επιλογή των καθαρμάτων δεν είναι δύσκολη υπόθεση. Το τραγικό είναι ότι η αποστολή το μόνο που κάνει είναι να τους παρατείνει ελάχιστα τη ζωή τους, δώδεκα εναντίον του 4ου Ράιχ είναι μάλλον άδικο. Τους δίνεται πάντως μια ευκαιρία να αποδείξουν ότι είναι ηρωικά καθάρματα. Ανάμεσά τους –ο ένας χειρότερος από τον άλλο- αναπτύσσεται μια ψευτοπαρεΐστικη ατμόσφαιρα αμοιβαιότητας και αναγκαστικής αλληλεξάρτησης. Δεν αντιμετωπίζονται βέβαια από την ταινία ως εγκληματίες, αλλά ως επιτήδειοι, ίσως ως υπό αναστολή εγκληματίες μόνο.
Το χιούμορ και οι καταστάσεις φέρνουν κάτι στην Μεγάλη Απόδραση των 11, αν και η ταινία διατηρεί την αυτοτέλειά της και την διαφορετικότητά της ανάμεσα στις πολεμικές ταινίες, ο στόχος των υπολοίπων εξ αυτών διαφοροποιείται. Αξιοπρόσεκτο είναι ότι το πείραμα συνεργασίας του καλού με το κακό ενάντια στο κακό, τείνει να οδηγήσει στο εξής λάθος συμπέρασμα: ότι το κακό σε σχέση με το χειρότερο γίνεται καλό.
Η σκηνοθεσία του Robert Aldrich είναι κλασσική για ταινίες του είδους, θα ‘λεγα απλώς διεκπεραιωτική. Ενοχλητικές όμως πρέπει να χαρακτηριστούν οι αναπαραστάσεις των συμπλοκών καθώς πάσχουν σοβαρότατα σε ρεαλισμό, και σε ταινίες αυτού του είδους ο ρεαλισμός είναι απαραίτητος. Επίσης κακή και υποτιμητική για τον θεατή ήταν η τελευταία σκηνή της ταινίας. Θα μπορούσε (και θα ‘πρεπε) να προσεχτεί πολύ περισσότερο σε ρεαλισμό και σκηνοθεσία Οι ερμηνείες είναι με εξαίρεση τον Telly Savalas αδιάφορες.
Oh Yeah!: Ως σύνολο η ταινία κερδίζει περισσότερο από τον τρόπο που πραγματεύεται το εγχείρημα και όχι από τεχνική άποψη. Ακριβώς όμως λόγω της διαφορετικής προσέγγισης πρέπει να προσεχτεί.
Oh No!: Αν δεν σας αρέσουν οι πολεμικές ταινίες, δεν θα σας αρέσει και αυτή. Αυτονόητο.
Βαθμός: 6/10
Σ.Κ.

Παρασκευή, 26/3, Star, 01:00
Pink Cadillac - Ροζ Καντιλακ

Τον πιάνει κάπου κάπου τον Eastwood στην καριέρα του να κάνει χαζοκωμωδίες. Θυμηθείτε το Any which way you can και το Every which way but loose. Το Pink Cadillac είναι από τις πιο ανόητες κωμωδίες του, απ’ αυτές που λες ότι τις έκανε για να ξεσκάσει, αλλά δεν μπορείς να καταλήξεις αν του τις συγχωρείς ή όχι. Κάπου εκεί έρχεται το Mystic River και λες δεν πάει στο καλό, ο άνθρωπος είναι ταλέντο.
Από σενάριο μην περιμένετε πολλά πολλά. Ο Eastwood παίζει τον τιμωρό που επαναφέρει στα χέρια του νόμου, όσους αποφασίζουν να μην συμμορφωθούν. Στην ταινία αναλαμβάνει να επιστρέψει μια άσωτη μητέρα από τους δρόμους και εδώ μπαίνει και η ροζ κάντιλακ που είναι λίγο ακριβότερη απ΄ όσο συνήθως. Το γιατί βρείτε το μόνοι σας, δεν είναι δύσκολο (hint: η κάντιλακ έχει μεγάλο porte baggage). Ανόητα gags, ανόητες ερμηνείες, κουραστική περιπλάνηση και κουφό τέλος είναι τα βασικά, δυστυχώς όχι πολύ καλά, στοιχεία της ταινίας.
Oh Yeah!: Η ταινία προφανώς και στηρίζεται μόνο από τον Clint Eastwood. Oh No! : Όλα τα υπόλοιπα εκτός από τον Clint Eastwood…
Απευθύνεται: Στο αυστηρά προσωπικό κοινό του Eastwood. Απορώ αν δεν είχε και αυτόν η ταινία που θα κατέληγε.
Βαθμός: Λυπάμαι αλλά 5/10

---