ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Περιεχόμενα
Τρί 21 Μαρ 2017
Ο Γιάννης Σακαρίδης και ο Βασίλης Κουκαλάνι μας ξεναγούν στην Πλατεία ΑμερικήςΣάβ 21 Μαϊ 2016
Κάννες 2016: «Η βία λειτουργεί από μόνη της ως χαρακτήρας στην ταινία»Τετ 13 Απρ 2016
Κάννες 2015: Η Στρατιώτης του Λοράν Λαριβιέρ κερδίζει την μάχη τηςΠεμ 07 Απρ 2016
Ο σκηνοθέτης και οι πρωταγωνίστριες του Ixcanul μιλούν στο Cine.gr περί Μάγια, ηφαιστείων και άλλων δαιμονίωνΤετ 06 Απρ 2016
Ορκισμένες Παρθένες φλερτάρουν με την Αργυρή ΆρκτοCineντευξη
Τετ 24 Μαρ 2004
Pierre Salvadori “Στον κινηματογράφο απεχθάνομαι τον νατουραλισμό!”
Με τον κύριο Salvadori είχε προηγηθεί η συνάντηση μας στον διάδρομο του Απόλλωνα που ήδη είχε σπάσει τον αρχικό πάγο. Όντας όμως πολύ νέος στην ηλικία και με πηγαία την αίσθηση του χιούμορ, πολύ γρήγορα οδήγησε την κουβέντα μας σε πολύ σοβαρά μεν αλλά σε μόνιμη βάση ευδιάθετα μονοπάτια. Άλλωστε η ταινία του που συνοδεύει στην χώρα μας, με τον τίτλο Apres vous..., είναι μια πολύ όμορφη και ζεστή κωμωδία που καθρεφτίζει απόλυτα την ψυχή του ανερχόμενου Γάλλου σκηνοθέτη…
Monsieur Salvadori, καλωσορίζοντας σας στην χώρα μας θα ήθελα να σας δώσω τα συγχαρητήρια μου για την ταινία σας. Ήταν πολύ αληθινή, πολύ ευχάριστη, με πηγαίο χιούμορ με αποτέλεσμα μια θεατρική σχέση ανάμεσα στον ηθοποιό και τον θεατή, ένα έξυπνο τετ α τετ το οποίο δημιούργησε έναν ζωντανό ρυθμό στον οποίο κύλησε η ταινία.
-(γελώντας) Σας ευχαριστώ πολύ.
Ας ξεκινήσουμε όμως δίνοντας μου το βασικό νόημα της ταινίας, δίνοντας μου μια κεντρική ιδέα που βγαίνει από το Apres vous....
-Το φιλμ επεξεργάζεται ταυτόχρονα δύο ερωτήματα. Είναι μια ψυχολογική σπουδή της συμπεριφοράς, με χαρακτήρες που τους διακατέχουν αντικρουόμενα συναισθήματα. Το πρώτο ερώτημα είναι μπορούμε να αγαπήσουμε και ταυτόχρονα να προδώσουμε κάποιον με μιας, κάτι που συμβαίνει με τον Αντουάν και την Μπλανς? Και το δεύτερο μπορούμε να βοηθήσουμε και να προδώσουμε κάποιον ταυτόχρονα όπως και πάλι συμβαίνει ανάμεσα στον Αντουάν και τον Λουί?
Η κεντρική ιδέα λοιπόν που μπορεί να εξαχθεί από το φιλμ είναι αν κάποιο μέλος στην σημερινή απρόσωπη κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει «δωρεάν». Αν μπορεί να βοηθήσει κάποιον έτσι για το τίποτα. Κάτι που γίνεται ακόμη πιο αντιληπτό στο φινάλε. Ας κάνουμε κάτι μόνο και μόνο για την ομορφιά της κίνησης.
Αλήθεια στην σημερινή απρόσωπη εποχή που ζούμε, αυτόν τον δίχως συναισθήματα κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που καταλήγουν στην αυτοκτονία, οδηγούμενοι σε αυτό από έναν χαμένο έρωτα? Ή μήπως αυτό το αποτέλεσμα είναι λίγο πιο πολύπλοκο, πιο σύνθετο?
-Είναι σίγουρα κάτι πιο σφαιρικό. Κάποιες φορές όμως μετά από έναν χωρισμό, μετά από μια ερωτική απογοήτευση μπορεί κάποιος να οδηγηθεί στην κατάθλιψη. Ο ήρωας τις περισσότερες φορές αυτό πιστεύει πως αυτός είναι ο λόγος αυτή είναι η αφορμή. Όμως αυτό το βύθισμα που συμβαίνει στην προσωπικότητα του είναι πιο ευρύ. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει και στον ήρωα της ταινίας. Πάντως κατά βάθος έχετε δίκαιο. Αυτό που θα θεραπεύσει τον ήρωα μας είναι να ξαναβρεί τη θέση του στον κόσμο και όχι να παραμείνει κολλημένη η σκέψη του στο κορίτσι που έχασε.
Είναι μια ιστορία καθαρά βγαλμένη από την καθημερινότητα, με τα θετικά στοιχεία της ζωής και τα αρνητικά. Τα θετικά τα αφήνω στην άκρη, εφόσον όλοι περνάμε καλά με αυτά, για τα αρνητικά όμως, ποιος νομίζετε πως ευθύνεται γι αυτά, τα οποία γίνονται σαφή στην ιστορία σας πριν ακόμη συμπληρωθούν τα πρώτα πέντε λεπτά της, ειδικά για τον βασικό ήρωα τον Αντουάν?
-Αυτό που ευθύνεται είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας του ήρωα που το προκαλεί. Είναι σημαντικό στην ταινία μου αυτό που συμβαίνει να μην είναι αυθόρμητο, αλλά να το δημιουργεί ο χαρακτήρας του ήρωα που συνεισφέρει ώστε να κυλήσει το σενάριο. Οι ανησυχίες του, τα άγχη του καθορίζουν την ιστορία.
Νομίζω πως το άγχος είναι το σημαντικότερο που οδηγεί πολλές φορές στην κατάθλιψη.
-Πολύ σωστά λέτε.
Θέλω να κάνω μια πρόβλεψη. Προβλέπω λοιπόν σε λίγα χρόνια ο Αντουάν θα γίνει Άντονι, ο Λουί θα γίνει Λιούις, η Μπλανς θα γίνει Μπέτι, ο μετρ μπορεί να είναι μεγάλο στέλεχος της Γουόλ Στριτ. Και όλα αυτά σε μια αμερικάνικη βερσιόν της δικής σας ταινίας. Πόσο θα παραξενευτείτε αν δείτε να συμβαίνει αυτό?
-Νομίζω πως κάτι τέτοιο δεν είναι μακριά. Εγώ το προβλέπω να συμβαίνει μέσα σε πέντε χρόνια. Έχουν ήδη γίνει τα πρώτα τηλεφωνήματα που αφορούν στο ριμέικ της ταινίας. Δεν ξέρω πραγματικά τι να σκεφτώ γι αυτό μιας και με ρωτάτε. Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση είναι πως ανεβαίνεις οικονομικά. Κάνεις μια ταινία που είναι λιγότερο καλή από την πρωτότυπη και ο κόσμος λέει στο τέλος «εγώ προτιμώ την Γαλλική»!
Σωστά! Και αν προβλέψω για σκηνοθέτη του σεναρίου σας τον Rob Reiner?
-Ε, δεν νομίζω πως είναι και ότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί (γέλια)!!!
Στο Apres vous... έχετε μια πολύ μεγάλη τύχη. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο ερμηνεύει ο Daniel Auteuil. Ένας πολύ μεγάλος ηθοποιός, κατά την δική μου άποψη ο κορυφαίος Ευρωπαίος σήμερα. Ποια είναι η άποψη σας γι αυτόν και για την συμμετοχή του στο φιλμ?
-Είναι όντως μεγάλη η τύχη. Λίγοι ηθοποιοί στην Γαλλία έχουν την ευρωπαϊκή διάσταση του Daniel. Έχει κάτι που αγγίζει τον κόσμο και επειδή είναι πολύ προσωπικός, μπορεί να είναι και συμπαντικός, καθολικός. Θα χρησιμοποιήσω την ρήση του Ρενουάρ, που λέει πως «όσο μια ταινία είναι αγκιστρωμένη στον δικό της τοπικό χώρο δημιουργίας, άλλο τόσο εύκολα θα απλωθεί στον κόσμο». Φαίνεται πως κάτι τέτοιο ισχύει και για τον Daniel, ο οποίος έχει κάτι το πρωτότυπο, κάτι το τελείως δικό του, που από ότι φαίνεται αρέσει αφού γίνεται αντιληπτό ευρέως.
Αυτό που εντυπωσιάζει ακόμη περισσότερο στον Auteuil είναι πως μόλις μέσα σε έναν χρόνο έχει ερμηνεύσει έναν ακραία δραματικό ρόλο στον Αντιζηλο, κάνει ένα μέσο πέρασμα στις Μικρες Πληγες και κλείνει με έναν ακραία κωμικό ρόλο. Μετρώντας όμως τις ταινίες του που έχουν παιχτεί στην χώρα μας – που ξεπερνούν τις είκοσι - κρίνω πως η αναγνωρισιμότητα του από το κοινό δεν είναι αυτή που πρέπει στο μέγεθος της αξίας του. Που πιστεύετε οφείλεται αυτό?
-Δεν το πιστεύω αυτό που μου λέτε. Με εκπλήσσει!!! Δεν μπορώ να φανταστώ γιατί! Και στην Γαλλία υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που τους γνωρίζουμε, τους αναγνωρίζουμε αλλά δεν ξέρουμε περισσότερα στοιχεία γι αυτούς. Τον Auteuil πάντως όλοι τον ξέρουν στην Γαλλία. Ίσως διότι το παρουσιαστικό του δεν είναι τόσο ιδιαίτερο σαν του Depardieu για παράδειγμα που είναι ο πιο διάσημος.
Η μεγάλη έκπληξη της ταινίας είναι ο Jose Garcia. Παίζει περισσότερο με τις εκφράσεις του προσώπου και λιγότερο με τα λόγια.
-Είναι θα μπορούσαμε να πούμε ένας ηθοποιός που αναδύθηκε μέσα από την τηλεόραση. Είχε αρχικά μια πολύ δύσκολη και ιδιαίτερη διαδρομή στην καριέρα του. Ξεκίνησε από λαϊκές τηλεοπτικές παραγωγές την πορεία του, που είχαν μεγάλη απήχηση στο ευρύ κοινό, όπου δεν τον βλέπαμε, ακούγαμε την φωνή του, κάτι δηλαδή σαν support για να επακολουθήσει η συνέχεια. Ζέσταινε με άλλα λόγια το κοινό πριν το κυρίως πιάτο. Και έτσι σιγά σιγά ερμηνεύοντας μικρούς ρόλους, έγινε διάσημος.
Αλλά ξεκίνησε με αυτόν τον τρόπο. Δύσκολα και πολύ ιδιαίτερα. Ξεκίνησε όπως ξεκινούν όλοι οι ηθοποιοί πριν εικοσαρίσουν ακολουθώντας κλασσική καριέρα, μετά πέρασε στην τηλεόραση και όταν είδε απογοητευμένος πως δεν υπήρχαν κάποιοι ρόλοι να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, δεν είχε κάποιες προτάσεις, οριακά απλά έκανε κάποιες παρουσίες στην TV σε δημοφιλή σόου, και με τον καιρό έφτασε εκεί που έφτασε!
Να μιλήσουμε λίγο και για την όμορφη κυρία Sandrine Kiberlain, την οποία σε όλη την διάρκεια του φιλμ όλοι οι άντρες που συμμετέχουν σε αυτό την κυνηγούν ερωτικά. Έτσι δεν είναι?
-Είναι αλήθεια, είναι αλήθεια. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που ξετρελαίνει τους άντρες. Κι αυτό γιατί έχει μείνει μόνη της και όπως συνήθως οι γυναίκες που προκαλούν τους άντρες είναι αυτές που έχουν απομείνει μόνες, είναι κάτι σαν συναγωνισμός. Οι παραγωγοί ζητούσαν ένα όμορφο κορίτσι να συμμετέχει στο φιλμ, όταν γινόταν το κάστινγκ, ήθελαν ένα μοντέλο, ένα μανεκέν, αλλά εγώ δεν ζητούσα αυτό. Ήθελα μια γυναίκα με μια ιδιαίτερη ομορφιά. Δείτε καλά το πρόσωπο της Sandrine. Δεν είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό όταν το βλέπει κανείς πρώτη φορά. Δημιουργεί όμως με την πάροδο του χρόνου μια περίεργη έλξη. Είναι από τις γυναίκες που η ομορφιά τους δεν εμφανίζεται με την πρώτη ματιά. Αλλά όταν εμφανίζεται διαρκεί για πάντα…
Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που είδα μόλις χθες στο Je reste! με την Sophie Marceau?
-Ναι αυτό είναι το σωστό παράδειγμα…
Να μιλήσουμε λίγο πιο γενικά για το Γαλλικό σινεμά. Παρατηρώ μια τάση εξαγωγής του δημιουργικού δυναμικού προς την Αμερική. Ο Besson ασχολείται με κάτι τελείως δικό του, έχει το δικό του όραμα, ο Kassovitz – μια γενιά μετά δηλαδή – έχει κάνει ήδη την πρώτη του ταινία σε μεγάλο στούντιο, ο Ozon και ο Kounen ήδη πειραματίζονται με την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Πως προβλέπετε να βαδίσει στο μέλλον ο Γαλλικός κινηματογράφος, κατ επέκταση ο Ευρωπαϊκός και πόσο αυτή η υπέρβαση αποτελεί και δικό σας στόχο?
-Το μεγάλο λάθος προκειμένου να αγωνιστούμε ενάντια στην ευρωπαϊκή εξάπλωση του Αμερικάνικου σινεμά, θα είναι να φτιάξουμε ταινίες που μοιάζουν με τις αμερικάνικες. Θα χρησιμοποιήσω το πόστερ αυτής τη τυχαίας ταινίας (δείχνοντας το εξώφυλλο του DVD της ταινίας Le Boulet) όπου στην θέση αυτών των τριών Γάλλων ηθοποιών θα μπορούσαν να βρίσκονται τρεις αμερικάνοι. Ο Bruce Willis, ο Jim Carrey και ο Oliver Platt. Είναι όμως μια Γαλλική παραγωγή, δεν είναι μια αμερικάνικη! Επιλέχθηκαν Γάλλοι ηθοποιοί, πριν καν γραφτεί το σενάριο και το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που ένας σκηνοθέτης θα ήθελε να παρουσιάσει.
Απλά είναι το αποτέλεσμα της θέλησης ενός δημιουργού να φτιάξει μια ταινία με αυτούς τους συντελεστές. Και γιατί να μην το κάνει άλλωστε? Δεν θέλω να φανώ εντελώς απλοϊκός και αθώος αλλά αυτό που εμένα μου φαίνεται πολύ σημαντικό είναι να συνεχίσω να κάνω ταινίες προσωπικές και ταινίες που κατευθύνονται από ένα προσωπικό όραμα που έχει ο σκηνοθέτης για τον κόσμο.
Όσο για μένα θα συνεχίσω να κάνω με αυτό τον δικό μου τρόπο ταινίες, αλλά δεν ξεχνώ ποτέ πως μια ταινία προβάλλεται σε ένα κοινό. Και όλη μου η σκηνοθεσία βασίζεται στο γεγονός πως απευθύνεται στο κοινό και δημιουργεί ένα παιχνίδι με αυτό. Ενώ αντιθέτως ταινίες σαν αυτή που χρησιμοποίησα στο παράδειγμα είναι ταινίες εγωκεντρικές, νατουραλιστικές οι οποίες δεν με αντιπροσωπεύουν.
Απεχθάνομαι τον νατουραλισμό στον κινηματογράφο. Δεν με ενδιαφέρει, προτιμώ την ποίηση. Και η κωμωδία μπορεί να γίνει ποιητική, μπορεί να είναι ποίηση. Είναι απλά μια πραγματικότητα η οποία παρουσιάζεται με διαφορετικό τρόπο, παραμορφωμένη, αποστασιοποιημένη, απομακρυσμένη. Ακόμη και οι διάλογοι μπορούν να γίνουν ποιητικοί και διαφορετικοί, πέρα από τον μέσο όρο.
Το σημαντικότερο όμως είναι να κρατήσουμε στην Γαλλία μια ποικιλομορφία, μια διαφορετικότητα, να μην είναι όλες οι ταινίες ίδιες, γιατί αυτή την στιγμή όλοι οι παραγωγοί, επιζητούν το εύκολο αντίγραφο.
Και η γνώμη σας για την αμερικανο-ανατολίτικη επιρροή στο Γαλλικό σινεμά που δημιουργεί ένα περίεργο νέο είδος, με ταινίες όπως The Transporter ή το Kiss of the Dragon?
-Είναι πολύ περίεργο φαινόμενο. Ίσως να οφείλεται και στην παγκοσμιοποίηση. Ταινίες σαν το Le Pacte des Loups για παράδειγμα είναι ταινίες δίχως ταυτότητα, απρόσωπες.
Παρατήρησα πως η ταινία σας διέθετε πολύ όμορφα τεχνικά χαρακτηριστικά. Όμορφο περιβάλλοντα ήχο, να αναπλάθει έξοχα τον χώρο του Παρισινού εστιατορίου. Είναι κάτι το οποίο επέβλεψε ο ίδιος προσωπικά σε σχέση με κάποιο άρτιο τεχνικά DVD που πιθανόν θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό?
-Βεβαίως, αυτό το σκεφτόμαστε πάντα κατά την διαδικασία των γυρισμάτων. Χρησιμοποιώ όλα τα τεχνικά μέσα που έχω στην διάθεση μου, αλλά με πολύ διακριτικό τρόπο ώστε να υπάρχει μια ροή στην ταινία, αλλά ταυτόχρονα να μην γίνεται αυτό το γεγονός αντιληπτό στον θεατή, να υπάρχει μια διακριτικότητα. Σημασία έχει να νιώθεις κάτι αλλά να μην το βλέπεις. Δεν φαντάζεστε πόση πολλή δουλειά χρειάζεται στην μίξη του ήχου. Και δύσκολη δουλειά.
Ειδικά για το εστιατόριο θέλαμε και να ακούμε τους ανθρώπους που οχλαγωγούν τριγύρω αλλά και να ακούμε τι λένε οι πρωταγωνιστές. Και μην ξεχνάμε το γεγονός πως ένα εστιατόριο ηχεί εντελώς διαφορετικά όταν είναι πρωί, όταν είναι μεσημέρι ή βράδυ. Πήγαμε και κάναμε ηχογραφήσεις σε εστιατόρια του Παρισιού σε διαφορετικές ώρες της ημέρας για να πετύχουμε αυτή την ποιότητα του ήχου.
Πείτε μας, τέλος, ποιο είναι το επόμενο σας σκηνοθετικό βήμα?
-Αυτή την στιγμή επεξεργάζομαι ένα σενάριο που μιλά για την ιστορία ενός άντρα ντροπαλού, γεμάτου αμφιβολίες, που αναρωτιέται αν έχει έστω και αυτό το μικρό δικαίωμα ύπαρξης και μιας γυναίκας που βρίσκεται κοντά του και στο μυαλό της συνεχώς περιστρέφεται η ιδέα του χρήματος. Είναι μια ιστορία αγάπης…
Καλή επιτυχία λοιπόν και στο νέο σας σχέδιο Mr. Salvadori…
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.