Αν έπρεπε να κατατάξω κάπου το Φίδι του Ιουνίου θα το έβαζα στα σκοτεινά βάθη του cult. Γιατί ακόμα και το cult έχει τις πιο mainstream εκφράσεις του και αυτές που θα κάνουν και τους πιο σκληροπυρηνικούς οπαδούς του να κοιτούν με απορία την οθόνη. Σε αυτό το άκρο λοιπόν κατατάσσεται το εν λόγω έργο, το οποίο αποβάλει από την αρχή όλα αυτά τα στοιχεία που κάνουν μια ταινία φιλική στον θεατή, αποποιείται κάθε κινηματογραφική ταυτότητα και διώχνει κακήν κακώς κάθε υποψία ψυχαγωγίας.

Θεματικά μπορεί να φαίνεται ότι ασπάζεται τα προσφιλή θέματα της βίας και του σεξ, αλλά την αισθητική τους προσέγγισή μόνο προσφιλή δεν την λες, ειδικά για το ανεξοικείωτο δυτικό κοινό. Ασπρόμαυρη κινηματογράφηση, τυπωμένη σε έγχρωμο φιλμ δίνει αυτή την ψυχρή μπλε απόχρωση (την οποία έχουμε ξαναδεί στο 1/3 του Traffic) που απομακρύνει εσκεμμένα τον θεατή και βυθίζει την ψυχοσύνθεσή του στην παρακμή. Κάμερα στο χέρι τονίζει την ανεξάρτητη προέλευση του έργου και η μάλλον χαρακτηριστική ελλειπτική αφήγηση της ανατολικής κινηματογραφίας (Sympathy for Mr. Vengeance κανείς;) θέλει προσπάθεια για να καταλάβεις, χωρίς πάντα επιτυχή αποτελέσματα. Όλα αυτά, αν και αρκούν για να την κάνουν cult δεν αρκούν για να την βάλουν στα σκοτεινά του βάθη.

Το περιεχόμενο είναι αυτό που της χαρίζει τον απόκοσμο τούτο χαρακτηρισμό. Ο καταπιεσμένος ερωτισμός θα θέσει το σκηνικό για μια άκρως αισθησιακή περιπλάνηση στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα. Με οδηγό τη φροϋδική κοσμοθεωρία θα φτάσει στα όρια της πορνογραφίας, πράγμα που αποτελούσε εξ’ αρχής σκοπό του σκηνοθέτη. Επιδιώκει φανερά τον ερωτισμό και τον εκμαιεύει από κάθε σκηνή, βοηθούμενος από ένα αδιάκοπα υγρό τοπίο και την πρωταγωνίστριά του. Η βροχή δεν σταματάει να πέφτει και ποτίζει την φωτογραφία του έργου με αισθησιασμό, τον οποίο βιώνουν σε όλη του την οδυνηρή έκταση οι τρεις ήρωες. Παράλληλα η μεγαλούπολη χτίζει το εφιαλτικό μέρος της ατμόσφαιρας, φέρνοντας έντονα στο νου τις εμμονές του Cronenberg και του Lynch. Τέλος κάποιες βίαιες πινελιές συμπληρώνουν το παρανοϊκό του σύμπαν και τη διεστραμμένη του οπτική.

Ποιος είναι ο σκηνοθέτης; Είναι γεγονός ότι ο Tsukamoto δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στα μέρη μας. Ένας από τους θαυμαστές του ίσως μας λέει πιο πολλά: εξάλλου επόμενο σχέδιο του Tarantino είναι η διασκευή μιας παλιότερης ταινίας του (Tetsuo). Και σίγουρα μετά την παρούσα φιλμική εμπειρία θα αναζητήσετε και άλλα δείγματα του ζοφερού οράματός του. Εκτός από τον πιο διαταραγμένο ρόλο (όχι δεν εννοώ του σκηνοθέτη, αν και αυτός είναι ο πιο διαταραγμένος ρόλος που παίζει για την ταινία) του εκβιαστή της κανονικότητας των άλλων δύο ηρώων (επίσης καταπληκτικοί) που αποδίδει με ανατριχιαστική ερμηνευτική δεινότητα είναι υπεύθυνος και για την εκπληκτική φωτογραφία, αλλά και για το ποιος-ξέρει-τι-σκεφτόταν σενάριο. Διαβεβαιώσεις ότι πρόκειται για την πιο αμβλυμμένη δουλειά του με τρομοκρατούν και μου δημιουργούν μια άρρωστη περιέργεια…

Βαθμολογία: 6/10

---