---

Παρ 28 Μαϊ 2004

Τηλεοπτικές Προτάσεις για όλη την εβδομάδα...

Σάββατο, 29/5, 17:30, Star
Beetlejuice - Ο Σκαθαροζουμης
Ένα εξαιρετικά ταιριαστό cast, ένας εκκεντρικός σκηνοθέτης και ένα εντελώς παρανοϊκό σενάριο δημιουργούν εν έτει 1988 το Beetlejuice. Μια οικογένεια μετακομίζει στο νέο της σπίτι, οι ιδιοκτήτες του οποίου απεβίωσαν σε ένα ατύχημα λίγο πριν. Και επειδή δεν δέχονται ως γνήσια φαντάσματα να διαταράσσεται ο χώρος τους, αποφασίζουν να τους κάνουν τη ζωή μαύρη και να τους διώξουν. Δυστυχώς δεν έχουν επιτυχία και καταφεύγουν στον Σκαθαροζούμη, ειδικός εκφοβιστής ανθρώπων. Τα πράγματα πλέον έχουν ξεφύγει.
Ο σκηνοθέτης, Tim Burton, μας χαρίζει την πρώτη του «σκοτεινή» ταινία, μας αφήνει να μπούμε στο διαστροφικό με την καλή έννοια μυαλό του, στις ενδόμυχες σκέψεις του, αλλά φυσικά και στο υπέροχο χιούμορ του. Στο πλατό έχει τους Geena Davis, Alec Baldwin την Winona Ryder και βέβαια τον Michael Keaton, ίσως στον πιο χαρακτηριστικό ή και καλύτερο ρόλο του.
Oh Yeah! : Πρώτα πρώτα το σενάριο. Μα που ακούστηκε τα φαντάσματα να είναι τα θύματα; Τα ειδικά εφφέ που για την εποχή είναι καλά, αλλά πάνω από όλα η χιουμοριστική αντιμετώπιση του θανάτου ως αντικατοπτρισμού της πραγματικής ζωής σε μια ανθρώπινη προσπάθεια να διασκεδαστεί ο φόβος μας για τον θάνατο.
Oh No! : Πολλά έχουν ακουστεί για τον Σκαθαροζούμη αυτόν καθ’ αυτόν ως προσωπικότητα, αλλά τελικά στην ταινία δεν τον βλέπουμε όσο θα θέλαμε. Κατά τα λοιπά είναι απίθανη.
Η ατάκα: «Οι αυτόχειρες γίνονται κοινωνικοί λειτουργοί στη μετά θάνατον…». Προσέχετε λοιπόν.
Βαθμολογία: (7.5/10)
Σ.Κ.


Σάββατο, 29/5, 23:30, Alpha
Deconstructing Harry - Διαλυοντας το Χαρρυ
Διαλύοντας τον Χάρυ ή διαλύοντας τον Γούντι ή στο μυαλό του Χάρυ –Γούντι. Ο Χάρυ είναι ένας πετυχημένος συγγραφέας με πλούσια και ταραχώδη ερωτική ζωή. Επίσης, ο Γουντοχάρυ είναι ένας γερο-θυμωμένος, συναισθηματικά ασταθής και εξαιρετικά ανώριμος τύπος, ο οποίος διακατέχεται από διαφόρων ειδών ψυχώσεις, νευρώσεις, εμμονές. Στην ουσία, είναι ένας νάρκισσος που αυτοοικτίρεται, μισεί τον εβραίο εαυτό του, φοβάται τον θάνατο και αντλεί μια μαζοχιστική ηδονή κάθε φορά που βυθίζεται σε έναν κυκεώνα προσωπικών υπαρξιακών σκέψεων. O Mr Harry Block, λοιπόν, «χρησιμοποιεί» τους ανθρώπους και εν συνεχεία χάρη στο συγγραφικό του τάλαντο αποτυπώνει στα γραπτά του τον τρόπο που τους χρησιμοποίησε. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ελαφρώς παραλλαγμένη στο βιβλίο του. Το συγκεκριμένο γεγονός προκαλεί την οργή των πρώην συντρόφων του και των δικών του ανθρώπων. Έτσι, ο Χάρυ δημιουργεί τα alter ego του, τα οποία παρελαύνουν (μαζί με μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών) ανενόχλητα από μπροστά του ως ήδη υπάρχοντα πρόσωπα. Ως ένας άλλος Scrooge Ebeneger (A Christmas Carol, 1951) ή ως professor Isak Bong (Smultronstallet - Αγριες Φραουλες, 1957) μεταφέρεται σε παρελθόντα γεγονότα της ζωής του, τα οποία αναλύει, εξετάζει και σχολιάζει με voice over. Βέβαια, ο Χάρυ μετά το τέλος του νοερού του ταξιδιού δεν έχει «μαγικά μεταμορφωθεί» καθώς εξακολουθεί να είναι ο ερωτύλος, ανασφαλής και εμμονικός γέρος, ο οποίος δε διστάζει να απατήσει την εκάστοτε σύντροφό του, να δημιουργήσει ερωτικές σχέσεις με τις θαυμάστριές του, να δημοσιοποιήσει τις πολύ προσωπικές του στιγμές και να καυτηριάσει την παραληρηματική συμπεριφορά των θρησκόληπτων Εβραίων. Τελικά, όμως, κανένας δε μπορεί να του προσάψει τίποτα απολύτως. Άλλωστε ποιος-ποια μπορεί να κρατήσει κακιά στον υπερκινητικό, αμήχανο, μικροκαμωμένο τύπο με τα μεγάλα μυωπικά γυαλιά ο οποίος αναφωνεί ευθαρσώς «can’t function in life, only in art»;
Oh Yeah! : γιατί είναι η πιο προσωπική ταινία του Allen και η μοναδική ταινία του, στην οποία ακούγεται με τόση μεγάλη συχνότητα η F…word.
Oh No! : για τους ίδιους ακριβώς λόγους .
Η ατάκα: “sarcasm and orgasm” –- μέσα σ’ αυτές τις δυο λέξεις συμπυκνώνεται η κοσμοθεωρία του Χάρυ.
Βαθμολογία: (7+/10)
Ε.Ν.


, Σάββατο, 29/5, 00:00, ΕΤ1
Il Grido - Η Κραυγη
Γυρισμένη το 1957 η ταινία σηματοδοτεί την κατάληξη της πρώτης περιόδου του Antonioni, έπειτα από 7 χρόνια δημιουργίας ταινιών μεγάλου μήκους (πρώτη το 1950 η Χρονικό ενός έρωτα). Δύο χρόνια αργότερα θα ακολουθήσει το πρώτο μέρος της τριλογίας της αποξένωσης, το Η περιπέτεια.
Το σενάριο είναι σύντομο και η πλοκή ρηχή. Η ιστορία στηρίζεται στον πόνο των ανθρώπων, στην απελπισία των σχέσεων, στη μοίρα. Ένας άντρας, ο Aldo, χωρίζει και διώχνεται από την γυναίκα με την οποία διατηρεί σχέση, καθώς αυτή συνάπτει σχέση με κάποιον τρίτο. Ο Aldo παίρνει την κόρη του και περιπλανείται από χωριό σε χωριό ψάχνοντας να βρει την ευτυχία γι αυτόν και την κόρη του.
Σχεδόν κάθε μοτίβο ή «συνήθεια» που συναντά κανείς στο αντονιονιακό σύμπαν απουσιάζει από την Κραυγη. Γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην ιταλική εξοχή, αποτελούμενη από εξαιρετικά καθαρά ασπρόμαυρα πλάνα, ανοιχτή και προσιτή στο ευρύ κοινό, χαρακτήρες που μιλούν ανοιχτά για τον εσωτερικό τους κόσμο ή αφήνουν να αναφανεί στο πρόσωπό τους, απλοί συμβολισμοί, απλά νοήματα που στις κατοπινές ταινίες του θα αποτελέσουν αντικείμενο δυσκολότερης αναζήτησης, όλα αυτά καθιστούν την ταινία ευκολονόητη, αλλά και συνηθισμένη.
Oh Yeah! : H μελαγχολία, το αδιέξοδο των ανθρώπινων επαφών και η απελπισία που τόσο ταλαιπωρούν τους ανθρώπους του Antonioni, συνθέτουν ένα δράμα που αξίζει να δει κανείς
Oh No! : Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι η ταινία μοιάζει πολύ με τα ελληνικά δράματα. Χωρίς βέβαια γραφικότητες, περιττούς μελοδραματισμούς και σπαραξικάρδιους διαλόγους, η Κραυγη δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα δράμα και μάλιστα απογυμνωμένο από κάθε τι σχεδόν που αναγνωρίζει κανείς ως ιδιαιτερότητα στον Antonioni.
Βαθμολογία: (7/10)
Σ.Κ.


Κυριακή, 30/5, 23:15, ΝΕΤ
The Firm - Η Φιρμα
Ένα ακόμη best seller του John Grisham μεταφέρεται στην κινηματογραφική οθόνη με επιτυχία. Εν προκειμένω την σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Sydney Pollack (Tootsie, Random Hearts - Παιχνιδια της Τυχης), κατάλληλος όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος για μια καλοδομημένη, σφιχτή και αγχώδη ταινία.
Ο Tom Cruise υποδύεται έναν απόφοιτο της Νομικής Σχολής του Harvard που προσλαμβάνεται από μια πρωτοκλασάτη Νομική Φίρμα στο Memphis. Αφού έχει πέσει με τα μούτρα στη νέα του δουλειά, δυο συνάδελφοί του βρίσκονται νεκροί. Όταν θα τον πλευρίσουν δύο πράκτορες του FBI, θα πρέπει να αποφασίσει αν θα ρισκάρει το επαγγελματικό του μέλλον και να συνεργαστεί μαζί τους, ή αν θα συνεχίσει στην εταιρία καλύπτοντάς τη.
Βασισμένος στις σκηνοθετικές οδηγίες του Pollack, ο Tom Cruise δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία ως νομικός πιο σοβαρή και πιο επιβλητική από τον νεαρό που τον καθιέρωσε στο Ζήτημα Τιμής. Μαζί του η συμπαθής Jeanne Tripplehorn και ο Gene Hackman, τον οποίο βρίσκουμε σε έναν ρόλο που δεν δυσκολεύεται να παίξει.
Oh Yeah! : Το The Firm αποτελεί ταινία σταθμό στα δικαστικά θρίλερ και από το έτος παραγωγής της δεν ξεπεράστηκε. Το δυνατό cast και κυρίως η διαφορετικότητα του τρόπου με τον οποίο εμπλέκονται τα δικαστήρια στην υπόθεση, αποδίδουν ένα εξαίρετο δείγμα αμερικανικού τρόπου σκέψης και λειτουργίας.
Oh No! : Σχεδόν το πρώτο μισό της ταινίας κυλά αργά και υποτονικά. Η εισαγωγή στο κύριο νήμα αργεί να έρθει με αποτέλεσμα στο σύνολο η ταινία ίσως να θεωρηθεί ότι είναι βαρετή. Υπάρχουν επίσης μερικές τρύπες στο σενάριο.
Βαθμολογία: (7.5/10)
Σ.Κ.


Τρίτη, 1/6, 23:00
Le Pacte des Loups - Η Αδελφοτητα των Λυκων
Η ταινία που έρχεται από την Γαλλία αποδεικνύει ότι όχι μόνο ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος μπορεί να είναι εμπορικός (και όχι μόνο στην Ευρώπη, αφού η ταινία παίχτηκε και στην Αμερική), αλλά να γίνει εμπορικός σε κατηγορίες ταινιών, όπου η Αμερική κατέχει το μονοπώλιο (ο σκηνοθέτης βέβαια παραδέχτηκε ότι ήθελε να φτιάξει μια αμερικανικού τύπου ταινία με εμπορικό προσανατολισμό). Η Αδελφοτητα των Λυκων αποτελεί λοιπόν εξαίρετο δείγμα, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αμερικανιές που δεν βασίζονται μόνο στα ειδικά εφφέ.
Στο τέλος του 18ου αιώνα ολόκληρη η Γαλλία συγκλονίζεται από της βάρβαρες επιθέσεις ενός κτήνους. Οι ντόπιοι προσπαθούν να βρουν τι είναι και να το συλλάβουν, καθώς οι θάνατοι αυξάνονται ραγδαία. Μια ομάδα ετερόκλιτων Γάλλων, ο ένας φυσιοδίφης, ο άλλος Μοϊκανός (όχι ο τελευταίος) και ο τρίτος επιδειξιμανής, επιχειρεί το –ως φαίνεται- ακατόρθωτο. Στην ιστορία μπλέκεται η μυστηριώδης χαρτορίχτρα-πλανεύτρα-ιερόδουλη Monica Bellucci, η οποία χωρίς να κρατά εκτενή ρόλο δίνει μια ιδιαίτερη πινελιά στην ταινία. Μαζί της και ο Vincent Cassel (πόσες ταινίες θα κάνουν πια μαζί, έχουν γίνει Βουγιουκλακη – Παπαμιχαηλ).
Οι δυο τους είναι οι μόνοι αρκετά γνωστοί ηθοποιοί της ταινίας. Θέληση του σκηνοθέτη ήταν να μην «φορτώσει» την ταινία με καταξιωμένους ηθοποιούς, αλλά με «φρέσκο αίμα». Πάντως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι πράγματι οι «άσημοι» (κατά παραδοχή ενός εξ αυτών) ηθοποιοί αντεπεξέρχονται τέλεια στους ρόλους τους.
Oh Yeah! : Το αμάλγαμα γαλλικής μυθολογίας, μαγείας, πολεμικών τεχνών και τοπίων, όπως επίσης και η σκηνοθεσία που –όχι άσκοπα- εστιάζει στην κίνηση και στις γωνίες λήψης.
Oh No! : Αν και συνήθως από αμερικανούς ακούγεται αυτό η ταινία είναι μεγάλη σε διάρκεια και μάλλον χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Ιδιαίτερα οι σκηνές στα παλάτια θα μπορούσαν να κοπούν. Και να σκεφτείτε ότι παρά τα πάνω από 130 λεπτά της κόπηκαν πολλές σκηνές.
Βαθμολογία: (7/10)
Σ.Κ.


Τρίτη, 1/6,00:30, ΕΤ1
Οι Φωτογραφοι
Ο Νικος Κουνδουρος δοκιμάζει μια πολιτική ανάγνωση του θηβαϊκού μύθου. Χώρος-η έρημος της Μέσης Ανατολής. Χρόνος- το επαναλαμβανόμενο παρόν. Ο Κουνδουρος μεταμορφώνει τα ορυχεία του Λαυρίου σε τριτοκοσμική χώρα κατά τη διάρκεια εμφυλίου πολέμου. Ο εμφύλιος πόλεμος διεξάγεται χωρίς κανόνες και ο μοναδικός νόμος που ισχύει είναι αυτός του ισχυρότερου. Παράλληλα, η σύγκρουση της αυταρχικής εξουσίας με το ανυπεράσπιστο άτομο παραπέμπει στο μύθο της Αντιγόνης. Συγκεκριμένα, ένας παράφρων λοχαγός εκτελεί τον εναπομείναντα ανδρικό πληθυσμό μετά από μια φονική μάχη. Ο τραγικός χορός είναι οι γυναίκες –μητέρες-κόρες-αδελφές των θυμάτων, που περιφέρονται στο άνυδρο και σεληνιακό τοπίο αναζητώντας μεταξύ των πτωμάτων τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ανάμεσα δε στους πολεμιστές και τις γυναίκες δεσπόζουν οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι επιδίδονται με σαδιστικό ζήλο στην εκπόρνευση εικόνων βίας. Η Σάρα Μπρούμενταλ, μια αμερικανίδα φωτογράφος συναντά μια κοπέλα που ψάχνει το σώμα του αδελφού της. Αυτή η κοπέλα-Αντιγόνη είναι το σύμβολο αντίστασης ενάντια σε κάθε μορφή αυταρχικής, ολοκληρωτικής και άδικης εξουσίας. Έτσι, ο Κουνδουρος από το σοφόκλειο δράμα χρησιμοποιεί την εντολή απαγόρευσης της ταφής και τη σύγκρουση μιας γυναίκας με την πολιτική εξουσία.
Oh Yeah! :-γιατί οι φωτογράφοι είναι μια εξαιρετικά επίκαιρη ταινία η οποία θίγει ζητήματα που σχετίζονται με την ασύδοτη δράση των αμερικανικών τηλεοπτικών δικτύων, τα οποία έχουν ως κύριο στόχο την περισυλλογή εικόνων φρίκης, με τα τρομοκρατικά αυταρχικά καθεστώτα, με τους αδελφοκτόνους πολέμους στα Βαλκάνια και με την επιθετικότητα του Ισλάμ.
- γιατί είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ο τρόπος που ο σκηνοθέτης παντρεύει την πολιτική επικαιρότητα με το θηβαϊκό μύθο.
Oh No! : ίσως να σας ξενίσει το γεγονός ότι ο λόγος και η κινησιολογία των προσώπων είναι ιδιαίτερα θεατρικές και στυλιζαρισμένες. Επίσης, ο Κουνδουρος υιοθετεί ενός είδους θεατρική φόρμα και στον τρόπο κινηματογράφησης της ταινίας (ενίοτε δίνεται η εντύπωση ότι τα δρώμενα εκτυλίσσονται σε θεατρική σκηνή).
Η ατάκα: τα χριστουγεννιάτικα άσματα (ως κορύφωση της ειρωνικής διάθεσης του σκηνοθέτη απέναντι σε έναν παρηκμασμένο ανατολικό , αλλά και δυτικό κόσμο).
Βαθμολογία: (6.5/10)
Ε.Ν.


Παρασκευή, 4/6, 23:30, Star
Shadow of the Vampire - Στη Σκια του Βρυκολακα
Τι γίνεται όταν ένας μεγαλομανής σκηνοθέτης συναντά έναν ηθοποιό που κάνει τα πάντα για να ταυτιστεί με το χαρακτήρα που υποδύεται; Τι μπορεί να συμβεί όταν η τέχνη της οποίας οι παραπάνω τυγχάνουν πιστοί θεράποντες έχει ως στόχο τη δημιουργία της απόλυτης ταινίας τρόμου; Που σταματά η πραγματικότητα, πού ξεκινά το η καλλιτεχνική δημιουργία και ποιο το νόημα των ορίων που τα χωρίζουν; Απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις προσπαθεί να δώσει ο σκηνοθέτης E. Elias Merhige μέσα από τη δημιουργία του τιτλοφορούμενη Στη Σκια του Βρυκολακα. Η πρώτη ύλη είναι άλλωστε πολύ καλή: ουσιαστικά προκειται για μια ταινία πάνω σε μια άλλη ταινία, το αριστούργημα του γερμανικού εξπρεσιονισμού, Nosferatu.
Ο Merhige εκμεταλλεύεται έναν ξεθωριασμένο θρύλο που λέει ότι ο ηθοποιός Max Schreck, ο οποίος είχε υποδυθεί το βαμπίρ στο Nosferatu, ήταν πραγματικό βαμπίρ κάτι που δικαιολογoύσε απόλυτα το ρεαλισμό της ερμηνείας του. Η τωρινή ταινία διατείνεται ότι ο σκηνοθέτης, ο μεγάλος F.W. Murnau, είχε τότε κλείσει συμφωνία με τον Schreck –το βαμπίρ- της οποίας τους όρους άλλαξαν στην πορεία οι ακόρεστες ορέξεις του Schreck. Το Shadow of the Vampire παρακολουθεί τα γυρίσματα του Nosferatu κατά τα οποία ο θαυμασμός από την ομάδα για το Schreck μετατράπεται σε φόβο για τις προθέσεις του. Συνεργούς του σε αυτήν την ελεύθερη ερμηνεία του cult θρίλερ ο Merhige έχει τους εξαιρετικόυς Willem Dafoe (Schreck) και John Malkovich (Murnau). Οι δύο πρωταγωνιστές αποδίδουν όμορφα, ο μεν με την πλαστικότητα των κινήσεων του ο δε με τα παθιασμένα του λογύδρια, το πρόβλημα της ασυμβατότητας του κινηματογράφου με την πραγματικότητα. Όσο πιο ανεξέλεγκτη γίνεται η ερμηνεία του Schreck (που, παρεπιμτόντως, θα πει φόβος στα γερμανικα) τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η σκηνοθετική έκσταση του Murnau, οποίος νιώθει ότι αγγίζει το απόλυτο. Θυμίζει λίγο Φάουστ αυτό το ιδιότυπο ζύγι που ισορροπεί τη διαβολική τελειότητα του Schreck και τη ματαιόδοξη μεγαλομανία του Murnau.
Η ταινία είναι επίσης καλή διότι, πέρα από την ψυχογράφηση των χαρακτήρων και τα σχόλια πάνω στα όρια του κινηματογράφου, μας μεταφέρει στο κινηματογραφικό κλίμα της δεκαετίας του ’20. Οι σινεφίλ θα λατρέψουν τις μικρές λεπτομέρειες της βουβής κινηματογράφησης, όπως την αλλαγή των σκηνών, τους διαλόγους του σκηνοθέτη με τους ηθοποιούς και την κάμερα με τη μανιβέλα! Αυτές οι ρέτρο-σκηνές χαρίζουν στο έργο την αξία ενός ντοκουμέντου. Απαξάπαντες οι λάτρεις του παλιού σινεμά πρέπει να τη δουν πακέτο με τον original Nosferatu.
Oh Yeah! : Ο Dafoe είναι καταπληκτικός και δίκαια ήταν υποψήφιος για Όσκαρ για αυτήν την ερμηνεία. Ακόμη, αξίζει να τη δείτε για το αποκορύφωμα στο φινάλε καθώς και γιατί δεν πέφτει στην παγίδα της στείρας διασκευής μιας παλιάς ταινίας.
Oh No! : Ίσως το ότι χρειάζεται κάποιος να είναι και λίγο σινεφίλ για να την ξεχωρίσει.. Αλλιώς μπορεί να αφεθεί με τη γεύση ενός έργου χωρίς ταυτότητα -ούτε θρίλερ, ούτε ψυχολογικό δράμα ούτε ντοκυμαντέρ-. Οχι ότι αυτό είναι κακό, αλλά ο τίτλος της ταινίας άλλες προσδοκίες δημιουργεί. Μείον επίσης το ότι ο Merhige παραβασίζεται στους δύο πρωταγωνιστές του.
Βαθμολογία: (7.5/10)
Μ.Μ.

---