---

Παρ 04 Ιουν 2004

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΟΘΟΝΗ III

«Κενή οθόνη. Φαινομενικά: πραγματικά κενή, σιωπηλή, αδιάφορη. Σχεδόν χαζή. Στην πραγματικότητα: γεμάτη εντάσεις με χίλιες σιγανές φωνές, γεμάτη προσδοκία. Κάπως τρομαγμένη, γιατί μπορεί ακόμα και να τη βιάσουν. Πειθαρχική όμως. Κάνει ό,τι της ζητήσουν, ζητά μόνο χάρη. Μπορεί να φέρει τα πάντα, αλλά όχι και να τα υποφέρει - ενισχύει το σωστό, όχι όμως και το λάθος. Του λάθους του τρώει άσπλαχνα τη φάτσα. Δυναμώνει τη φάλτσα φωνή, την κάνει μουγκρητό - σε ξεκουφαίνει. Η κενή αυτή οθόνη είναι θαυμάσια - κι από πίνακα μερικές φορές ωραιότερη...»

Η τρίτη διοργάνωση της «Παράξενης Οθόνης» υλοποιείται σε συνεργασία με το φιλόξενο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ένα χώρο πιο λειτουργικό και άμεσα προσβάσιμο στο κοινό, τους δημιουργούς και τους φίλους της Παράξενης Οθόνης. Έτσι το Μουσείο θα αποτελέσει παράλληλα κι ένα χώρο συγκέντρωσης πληροφοριακού και αρχειακού υλικού σχετικά με την Παράξενη Οθόνη και με άλλες διοργανώσεις που θα πραγματοποιηθούν.

Όταν πριν από τρία χρόνια ξεκίνησε το οπτικοακουστικό φεστιβάλ «Παράξενη Οθόνη», στόχος μας ήταν να δημιουργήσουμε ένα χώρο ανοιχτό σε ταινίες που ξεφεύγουν από τις συνηθισμένες φόρμες και αναζητούν καινούριους τρόπους για να εκφραστούν. Ένα χώρο όπου ο πειραματισμός δεν αποτελεί μομφή αλλά ζητούμενο.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι πρόκειται για μια αναζήτηση που προκύπτει από τις ανάγκες της εποχής που ζούμε. Μιας εποχής όπου η εικόνα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Η ψηφιακή τεχνολογία έχει συντελέσει σ` αυτή τη «μεγέθυνση» της εικόνας μέσα στον κοινωνικό χώρο. Η τηλεόραση σήμερα βρίσκεται παντού τόσο ως οικιακή συσκευή όσο, και ακόμη περισσότερο, ως διαδικασία. Μόνο που είναι ένας χώρος άκρως εμπορευματοποιημένος που δεν αφήνει σχεδόν κανένα περιθώριο για να δοκιμαστούν νέες απόψεις και ιδέες και όπου κάθε έννοια πειραματισμού είναι άτοπη. Ο αφηγηματικός κινηματογράφος από την άλλη πλευρά παρουσιάζεται ως βαριά βιομηχανία σε οικονομικό επίπεδο, ενώ στο αισθητικό πεδίο μοιάζει να έχει «παγώσει» σε μια άλλη εποχή μιας και ακόμη αναπαράγει τις ίδιες ιστορίες σε καινούρια κάθε φορά ντεκόρ.

Όταν μιλάμε για πειραματικό κινηματογράφο, εννοούμε εκείνη τη δραστηριότητα που διατρέχει παράλληλα όλη την ιστορία του «κλασικού -αφηγηματικού» κινηματογράφου και έχει κατά καιρούς πάρει διάφορες μορφές και ονομασίες. Ένα είδος κινηματογράφου που αναζητά - προτείνει - δοκιμάζει και εφευρίσκει νέες μορφικές λύσεις.

Οι Ιταλοί φουτουριστές των αρχών του 20ου αιώνα ήταν οι πρώτοι που μίλησαν για μια αφηρημένη κινηματογραφική έκφραση, έτσι ώστε ο κινηματογράφος ως η κατεξοχήν τέχνη του Μοντερνισμού να μπορέσει να ξεπεράσει την παιδική του ηλικία και να αξιοποιήσει τις μορφικές ανακαλύψεις που συντελούνταν στις άλλες πλαστικές τέχνες εκείνη την εποχή. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε και έγιναν πολλές προσπάθειες, αλλά ακόμη η πραγματική «επανάσταση» που θα έφερνε η κινηματογραφική εικόνα που οραματίστηκαν αυτοί οι πρωτοπόροι δε φαίνεται να έχει συντελεστεί.

Ζούμε όμως σε μια εποχή που πολλά αλλάζουν και πολλά θα αλλάξουν ακόμη. Η τεχνολογική έκρηξη βοηθάει στην πραγματοποίηση ιδεών που παλαιότερα ήταν σχεδόν ανέφικτες. Παράλληλα ένα καινούριο είδος εικόνας προκύπτει από αυτή την έκρηξη. Τα χαρακτηριστικά αυτής της νέας εικόνας είναι ακόμη υπό διερεύνηση και διαμόρφωση. Ποιος λέει ότι δεν υπάρχει πεδίο για πειραματισμό;

Πίστη μας είναι ότι εκεί στα δύο άκρα της κινηματογραφικής εικόνας, δηλαδή ανάμεσα στην αφηρημένη - κατασκευασμένη εικόνα και στην αναπαράσταση του πραγματικού (ντοκιμαντέρ) βρίσκεται η ουσία της κινηματογραφικής τέχνης.

---