Tεσσερις φίλοι που αναζητούν τα ίχνη του θρυλικού Δρος Σατανά, αναγκάζονται ύστερα από ένα ατύχημα να διανυκτερεύσουν στο σπίτι της οικογένειας Firefly. Πολύ γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι οι κίνδυνοι που διατρέχουν με την εκεί παραμονή τους είναι πολλοί και κυρίως θανατηφόροι...
Κριτική:
Kαθε φορά που μια τέτοια ταινία σκάει σαν πυροτέχνημα από τα συντηρητικά στούντιο του Χολυγουντ, όλοι οι γνήσιοι φαν του κινηματογραφικού τρόμου μπορούν να χαμογελούν ευτυχισμένοι ελπίζοντας σε ακόμη καλύτερες ημέρες. Πράγματι, είχαμε καιρό να δούμε ένα τόσο νοσηρό και με έντονη σκηνοθετική σφραγίδα θρίλερ, το οποίο όχι μόνο δεν "ξεφουσκώνει" μετά την εισαγωγή (όπως συνήθως συμβαίνει), αντίθετα γίνεται ολοένα και πιο συναρπαστικό με τη πάροδο του φιλμικού χρόνου. Ο -γνωστός κυρίως σαν μουσικός- Rob Zombie δεν χαρίζει ούτε μια σκηνή politically correct αναφοράς στους θεατές, ούτε όμως και στους ήρωες του, δείχνει μάλιστα να διασκεδάζει ιδιαίτερα με τον πόνο των τελευταίων. Με τη κάμερα να ζουμάρει διαρκώς στα τρομοκρατημένα πρόσωπα των θυμάτων, την αλά Marilyn Manson βιντεοκλιπιστικη αισθητική και τους εφιαλτικούς χαρακτήρες, οι οποίοι μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει μέσα από τους χειρότερους urban legends της αμερικάνικης επαρχίας, δημιουργεί μια άκρως αρρωστημένη ατμόσφαιρα, ικανή να τρομάξει και τους πιο βετεράνους οπαδούς του είδους. Άλλωστε δεν είναι μόνο το gore και το splatter (σε αφθονία και τα δυο) αλλά και η αυξανόμενη ψυχολογική ένταση για το ποιος τελικά θα επιβιώσει. Επαρκής είναι και η καθοδήγηση των άγνωστων-με εξαίρεση την “ξεθαμμένη” Karen Black - ηθοποιών, με τις ερμηνείες τους να κυμαίνονται σε αξιοπρεπή επίπεδα. Μπορούμε έτσι να κάνουμε λόγο για μια επιτυχημένη προσπάθεια επιστροφής στα αρχέτυπα, απαλλαγμένης σε μεγάλο βαθμό από τα πολυχρησιμοποιημένα κλισέ της μετά-Screamεποχής...
Τεχνικά Χαρακτηριστικά:
Δεν είναι λίγα τα σκηνοθετικά τρικ που χρησιμοποιεί ο Rob Zombie (χρήση αρνητικών, split screen) για να αποτυπώσει τη φρίκη και τα οποία αποδίδονται στην εντέλεια χάρη στην εξαιρετική ευκρίνεια της widescreen εικόνας. Όσον αφορά τον ήχο, υπάρχει η επιλογή τόσο για D.D 5.1 όσο και για D.D 2.0 SR. Στα έξτρας, πέρα από τα trailer και κάποια film clips υπάρχει και μια 8λεπτη συνέντευξη όπου η βαριεστημένη (και εντελώς cult) φιγούρα του Rob Zombie μιλάει για τη ταινία του.
Στα μέσα της δεκαετίας του `80, ένα ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο δημιουργείται ανάμεσα στον έμπορο ναρκωτικών Sean, την όμορφη αλλά ακόμη παρθένα Lauren και τον bisexual Paul όταν συναντιούνται στο κολέγιο όπου φοιτούν.
Κριτική:
Δεν είναι δύσκολο να υποθέσει κάποιος ότι το The Rules of Attraction στηρίζεται και αυτό με τη σειρά του στο απαραίτητο για κάθε σύγχρονη κολεγιακή κωμωδία τρίπτυχο:sex, ναρκωτικά, parties. Για καλή μας τύχη όμως, πίσω από τις κάμερες βρίσκεται ο σεναριογράφος του Pulp Fiction, Roger Avary, ο οποίος αποδίδει πιστά το ύφος του ομώνυμου βιβλίου του Bret Easton Ellis (συγγραφέα και του American Psycho). Έτσι οι ήρωες εδώ είναι κάθε άλλο παρά χαζοχαρούμενοι. "Σκοτεινοί" και σαρκαστικοί, προσπαθούν, χαμένοι μέσα στις καταχρήσεις, να ανακαλύψουν την θέση τους στο κόσμο μα πάνω από όλα τον ίδιο τους τον εαυτό. Αν και η πλοκή είναι απλοϊκή (ουσιαστικά εξελίσσεται σε μια σειρά από θεματικά parties με ονόματα όπως "Dressed To Get Screwed Party"), το "ψαγμένο" σενάριο (ο Avary ανέλαβε και τη διασκευή), το ενδιαφέρον και λειτουργικό χωροχρονικο ανακάτεμα και οι νεαροί πρωταγωνιστές (γνωστοί από τις τηλεοπτικές τους δουλείες) σε κόντρα ερμηνείες, συνθέτουν μια γοητευτική ταινία που διαφοροποιείται από οποιοδήποτε American Pie αυτού του κινηματογραφικού σύμπαντος...
Τεχνικά Χαρακτηριστικά:
Eικόνα αναμορφική 1,78:1 και ήχος Dolby Digital 5.1 και σαν extras να θεωρήσουμε τους ελληνικούς υπότιτλους γιατί δεν προσφέρεται τίποτα άλλο! Από όσο γνωρίζω όμως η ίδια ταινία κυκλοφορεί και στο εξωτερικό με μηδαμινά έξτρας όποτε κρατάω τα παράπονα για αργότερα...
Κριτική:
