---

Τετ 04 Σεπ 2002

Assault on Precinct 13

Ο John Carpenter, στην ταινία που τον καθιέρωσε. Αποφεύγει κάθε ιδέα σύνθετης πλοκής και επικεντρώνεται στα βασικά- κάπου, κάπως, κάποτε μια συμμορία κηρύσσει πόλεμο σε έναν ημι-εγκαταλελειμένο αστυνομικό σταθμό. Η αιτία έχει λίγη σημασία. Για τους `περίεργους`, προσφέρεται το γεγονός ότι στον συγκεκριμένο σταθμό βρίσκει καταφύγιο ένας πατέρας αφού σκότωσε το μέλος της συμμορίας που είχε προηγουμένως σκοτώσει την κορούλα του. Βία χωρίς λόγο; Προφανώς. Αλλά αυτός είναι ο κινητήριος μοχλός της ταινίας.

Ο Carpenter δεν μπαίνει στον κόπο να μας δώσει αδύναμες και ανούσιες δικαιολογίες και μένει στην κεντρική ιδέα. Μια πολιορκία.

Οι πολιορκητές δεν είναι απλώς κακοί, είναι απάνθρωποι. Η ιδέα του Carpenter να τους κρατήσει σιωπηλούς καθ` όλη τη διάρκεια της ταινίας, προσθέτει μια ψυχρότητα στον χαρακτήρα τους, ένα απόκοσμο έρεβος σκεπάζει τις σκέψεις και τις πράξεις τους. Στις σκηνές των εφόδων μάλιστα, μοιάζουν να είναι μη-άνθρωποι (έντονες εικόνες από τη Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών έρχονται στον νου).

Οι πολιορκώμενοι δεν είναι ήρωες που κυνηγούν παράσημα, είναι απελπισμένοι άνθρωποι που βρέθηκαν σε λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Ο υπαστυνόμος Ethan Bishop (Austin Stoker), έντιμος και ιδεαλιστής, ο θανατοποινίτης Napoleon Wilsson ( Darwin Joston), με μια ανθρώπινη όψη στον ψυχρό του χαρακτήρα, και η Leigh (Lorrie Zimmer), προσπαθούν απλώς να σώσουν το τομάρι τους.

Ο Carpenter με τη σκηνοθεσία του δημιουργεί ένα έντονο αίσθημα κλειστοφοβίας στο θεατή, όχι μόνο μέσα στους τοίχους του ασφυκτικά μικρού αστυνομικού τμήματος, αλλά και έξω απ` αυτό. Οι εξωτερικές σκηνές είναι σκοτεινές, ομιχλώδεις, απόκοσμες. Αυτό κυρίως το αίσθημα κλειστοφοβίας είναι που κρατά τον θεατή καθηλωμένο και ο συνδυασμός του με τη μουσική της ταινίας είναι μια δοκιμασία για το νεύρα του.

Ένα εύκολο 7/10, κυρίως για το ειλικρινές των προθέσεων της ταινίας, που τις πετυχαίνει σε υψηλό βαθμό.

---