---

Σάβ 10 Ιουλ 2004

Τηλεοπτικές Προτάσεις για όλη την εβδομάδα...

Πλούσια από μέτριες προς καλές ταινίες η εβδομάδα που πρόκειται να διανύσουμε. Μην περιμένετε φυσικά πρεμιέρες. Είπαμε περίοδο καλοκαιριού περνάμε. Μιας και ο έτερος συνεργάτης (όνομα δεν λέω, μόνο ότι τα αρχικά του είναι Μ.Μ.) απουσίαζε είπα να καλύψω εγώ όσες περισσότερες ταινίες μπορούσα (άρα έμφαση στην ποσότητα) και έτσι οι κριτικές είναι light έκδοσης. Από αυτές που δεν κάλυψα όμως (και είναι αρκετές) προτείνω τις ακόλουθες: Adam’s Rib για Κυριακή, 11/7, 20:00, ΕΤ1, ενώ την ίδια μέρα στις 00:45, Star το μέτριο sequel Mad max 3, Beyond thunder dome. Από Δευτέρα μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα το Young and innocent του Hitchcock στην ΕΤ3, και λίγο νωρίτερα, στις 23:15, Star το απαράδεκτο και μη χρειαζούμενο sequel Darkman, The return of Durant. Ακολούθως, την Τρίτη, 13/7, έχουμε Το κυνήγι του δολοφόνου στη ΝΕΤ, 23:00 και Animal Factory, Star, 23:30, ταινία σκηνοθετημένη από τον γνωστό για την ηθοποιία του Steve Buscemi. Οι μπεργμανομανείς θα συνεχίσουν να βρίσκουν την χαρά τους καθώς συνεχίζονται στην ΕΤ3 τα επεισόδια από το Σκηνές από ένα γάμο και Φάνυ και Αλέξανδρος.

Jaws - Τα Σαγόνια του Καρχαρία | Σ.Κ.

Σε μια παραθαλάσσια πόλη, το Amity, λίγο πριν την 4η Ιουλίου, ημέρα εθνικής εορτής των Αμερικανών, ένα νεαρό κορίτσι δέχεται επίθεση από καρχαρία. Η πόλη αναστατώνεται, αλλά λόγω της επερχόμενης εορτής κανείς δεν θέλει να λάβει μέτρα με το ρίσκο να χαλάσει το κλίμα. Το κυνήγι του καρχαρία θα περάσει σε ιδιωτικά χέρια. Η ταινία γυρίστηκε από τον Steven Spielberg το 1975, όταν ακόμη ήταν στα πρώτα του βήματα. Για την ακρίβεια με την ταινία έγινε γνωστός και σεβαστός στους κύκλους του Hollywood. Μπορεί πλέον να φαίνεται ξεπερασμένη, όμως στα χρόνια της είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, που, εκτός από το ότι την ακολούθησαν δύο sequel (χωρίς την ίδια αίγλη) και πολλές παρόμοιες ταινίες, κράτησε πολλούς θαλασσόφιλους μακριά από τα βαθιά νερά. Δεν διαφεύγει όμως πάραυτα του ματιού η προσεγμένη σκηνοθεσία και η εμμονή στην λεπτομέρεια και τον εντυπωσιασμό όσο πεπαλαιωμένη και να φαίνεται.

Σάββατο, 10/7, 22:30, Star

Βαθμολογία: (7,5/10)

A few good men - Ζήτημα Τιμής | Σ.Κ.

Ένα από τα καλύτερα δικαστικά θρίλερ στην ιστορία του νεότερου αμερικανικού κινηματογράφου, που παραμένει πραγματικά αγέραστο. Όσο τα χρόνια περνούν τόσο η ταινία του 1992 καθιερώνεται ως σταθμός στο είδος και μας πείθει ότι είναι σχεδόν αξεπέραστη. Ο Tom Cruise σε έναν ρόλο που τον σημάδεψε και τον ανέδειξε (ο καλύτερος «σοβαρός» ρόλος του από το Top Gun) υποδύεται ένα δικηγόρο σε υπερασπιστική γραμμή δύο στρατιωτών που κατηγορούνται για φόνο. Μαζί του η Demi Moore και απέναντί του ο Jack Nicholson σε ένα ρόλο έκπληξη. Η παρουσία του τελευταίου στο δικαστήριο προς το τέλος της ταινίας και η χημεία του με την νέα γενιά, τον Cruise, απογειώνει την ένταση και χαρίζει στην ταινία μια από τις καλύτερες all time classic σκηνές δικαστηριακής πρακτικής, που κάθε δικηγόρος ονειρεύεται. Φαντασμαγορικό όσο χρειάζεται και επενδεδυμένο με όλα όσα χρειάζονται για να γίνει blockbuster η ταινία δεν πρέπει να λείπει από κανενός θεατή το κινηματογραφικό ενεργητικό.

Κυριακή, 11/7, 21:00, Mega

Βαθμολογία: (8/10)

Far and away - Μακρινός Ορίζοντας | Σ.Κ.

Πριν από ενάμιση αιώνα η Αμερική –από ιστορικής πλευράς- βρισκόταν όχι τόσο στο βιομηχανικό της ξεκίνημα, αλλά στο κρίσιμο σημείο που άρχισε να απειλεί την μέχρι τότε κρατούσα σε όλα Ευρώπη. Ως εκ τούτου πολλοί Ευρωπαίοι μετανάστευαν σε αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος, στη χώρα που έμελλε να μείνει ως land of opportunities. Σ’ αυτό το ιστορικό φόντο τοποθετείται η ιστορία δύο διαμετρικά αντίθετων ιρλανδών, ενός φτωχού χωριάτη και μιας πλούσιας ευγενούς, οι οποίοι για διαφορετικούς λόγους έκαστος αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και να ταξιδέψουν στην Αμερική. Το ζεύγος Cruise – Kidman συναντιέται στο πλατό πριν ακόμη αρχίσουν τα συζυγικά καβγαδάκια και χωρίς να έχουν βέβαια την χημεία που είχαν στο Μάτια ερμητικά κλειστά συγκροτούν ένα ευχάριστο δίδυμο. Ο σκηνοθέτης αναπαριστά πιστά το κλίμα της εποχής, ενώ τα τοπία που πιάνει ο φακός της κάμερας στο πρώτο μισό της ταινίας είναι θεσπέσια. Η ταινία παρακολουθείται ευχάριστα ακόμη και από όσους δεν είναι fan των ιστορικών ταινιών.

Δευτέρα, 12/7, 21:00, Star

Βαθμολογία: (7,5/10)

Fatal Attraction - Ολέθρια Σχέση | Σ.Κ.

Ο (δεν-ξέρω-τι-του-βρίσκουν) δημοφιλής ηθοποιός Michael Douglas και η επίσης δημοφιλής (είναι-άραγε-τόσο-καυτή-για-την-ταινία) Glenn Close συναντιούνται υπό τις οδηγίες του (όλο-κάτι-τέτοιες-ταινίες-κάνω) Adrian Lyne εν έτει 1987 και φτιάχνουν μια συμπαθητική και άγρια ταυτόχρονα ταινία περί των γυναικείων σεξουαλικών εμμονών, κοινώς πόσο καταπιεστική και κολλιτσίδα μπορεί να γίνει μια γυναίκα. Απορούσε ο σκηνοθέτης, απορούσε και ο μισός αντρικός πληθυσμός, δεν ήταν αυτό ερώτημα να μείνει αναπάντητο. Απογειωτική και για τους δύο ηθοποιούς ταινία με έξυπνη σκηνοθεσία, ενδιαφέρον θέμα και αίσιο (χεχε) τέλος, θα την παρακολουθήσετε ευχάριστα. Κλασική φυσικά η σκηνή με το κουνέλι στην κατσαρόλα να περιμένει να γίνει στιφάδο. Αλλά τι ξέρουν και οι Αμερικανοί από στιφάδο. Το ‘δε ο άμοιρος ο Douglas και τα ‘παιξε.

Τετάρτη, 14/7, 23:30, ΝΕΤ

Βαθμολογία: (7+/10)

Fanny and Alexander - Φανύ και Αλέξανδρος | Σ.Κ.

Όταν πήρα την ταινία στα χέρια μου ήταν μισογυρισμένη. Δεν είμαι και από τους ανθρώπους που το μισό ποτήρι το βλέπουν μισογεμάτο (αντίστοιχα και η μισή κασέτα), οπότε δεν μου πήρε και πολύ να σκεφτώ ότι κάποιος δεν άντεξε να την δει. Η ταινία μαμούθ του σουηδικού κινηματογράφου (στην έκδοση director’s cut διαρκεί πάνω από πέντε ώρες, στην συνήθη λίγο παραπάνω από τρεις) αφηγείται ένα σύντομο χρονικό διάστημα μιας οικογένειας της ανώτατης σουηδικής τάξης. Μέσα στα υπερπολυτελή σπίτια-κάστρα, πίσω από προσωπεία και μάσκες, πληθωρικά ρούχα και ανέγγιχτα υφάσματα οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι του Bergman. Αυτοί που όπου και όπως και αν είναι, αναρωτιούνται παγίως για το νόημα και τις αξίες της ζωής, τον Θεό και τον θάνατο. Oh Yeah!: Για την εξαιρετικά λεπτομερή και πιστή αναπαράσταση της εποχής και τον φίνο ρεαλισμό που αναδίνουν οι κινήσεις, οι εκφράσεις και οι διάλογοι των ηρώων. Oh No!: Για τις αξύριστες γυναίκες και τα πυροκλ..νια που κάνουν αιφνιδιαστικά την εμφάνισή τους στην ταινία. Αλλά και ανεξάρτητα απ’ αυτό η ταινία κινείται στους κλασικούς του Bergman ρυθμούς: φιλοσοφία, αναζήτηση και συμβολισμός. Αν δεν σας λένε κάτι, είναι μαρτύριο.

Πέμπτη, 15/7, ΕΤ3, 19:00

Βαθμολογία: (7,5/10)

The Birds - Τα Πουλιά | Σ.Κ.

Γυρισμένο το 1963 ανάμεσα στο Psycho και το Marnie (όπου πρωταγωνιστεί και εδώ η Tippi Hedren) το The Birds δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του Hitchcock. Η έμπνευση ήρθε όταν ο Hitchcock διάβασε σε μία εφημερίδα άρθρο που επιτιτλούτο «Seabird Invasion Hits Coastal Homes». Μετά ήρθε η επιλογή της απαραίτητης ξανθιάς στις ταινίες του, και εδώ μπαίνει η Hedren -μητέρα της Melanie Griffith- άσημο μοντέλο μέχρι να την ανακαλύψει ο Hitchcock. Η Melanie Daniels (Tippi Hedren) επισκέπτεται την πόλη Bodega Bay, όπου συναντιέται με τον Mitch Brenner (Rod Taylor), όταν ξαφνικά η πόλη δέχεται ανεξήγητες επιθέσεις από κοράκια. Οι σταδιακές αυξήσεις των επιθέσεων, η αυξανόμενη βιαιότητα, η παραφροσύνη των ανυπεράσπιστων και μπερδεμένων ανθρώπων, αλλά κυρίως η ανατριχιαστική αναμονή ανάμεσα στις επιθέσεις δημιουργούν την ατμόσφαιρα αγωνίας και τρόμου που επιδιώκει ο Hitchcock. Θεωρείται όχι από τις αντιπροσωπευτικές ταινίες του. Ο θύτης δεν είναι πια ο άνθρωπος, που εδώ άθελα και χωρίς αιτία μπαίνει στον ρόλο του θύματος, απουσιάζουν οι δυνατοί χαρακτήρες που σημαδεύουν τις ταινίες του, υπάρχουν εξόφθαλμες αρτιστικές και τεχνικές ατέλειες. Oh Yeah! Γιατί προκαλεί τρόμο που δεν πηγάζει από συνηθισμένα μοτίβα και γιατί μέσα από τον τρόμο αναφαίνονται και άλλα συναισθήματα με ύπουλο, αλλά υπέροχο τρόπο. Oh No! Γιατί δεν παρουσιάζει την γνωστή τελειότητα του Hitchcock.

Πέμπτη, 15/7, Star, 01:40

Scenes from a Marriage - Σκηνές από ένα Γάμο | Σ.Κ.

Μια γυναίκα, ένας άντρας. Ένας άντρας, μια γυναίκα. Και τούμπαλιν. Και ξανά τούμπαλιν. Και τούμπαλιν μέχρι τελικής πτώσεως. Είχα την ατυχία να δω την ταινία στην εκτενή της έκδοση, σ’ αυτήν που ο σκηνοθέτης δεν λυπάται κανέναν, σ’ αυτήν που για πάνω από τέσσερις ώρες βομβαρδίζει τον θεατή με…σκηνές από έναν γάμο. Και άντε να πω ότι είχε και τη δεξίωση μέσα…Αλλά όχι! Μόνο του γάμου, και μάλιστα μετά από δέκα χρόνια γάμου. Το σενάριο λοιπόν (το οποίο υποθέτω ότι είναι πάνω από τριακόσιες σελίδες και το οποίο χωρίζει την ταινία σε έξη επεισόδια και ένα το εγκεφαλικό το δικό σας, σύνολο επτά) περιλαμβάνει την εξέλιξη της σχέσης ενός ζευγαριού (από την Liv Ullmann και τον Erland Josephson) από την στιγμή που είναι όλα καλά μέχρι τα προβλήματα που εμφανίζονται από τις εξωσυζυγικές σχέσεις, το σεξ, τις καίριες αποφάσεις και πολλά πολλά (πιστέψτε με πολλά) άλλα. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί περισσότερο η έκδοση των 168 λεπτών, αν και ειλικρινά απορώ με ποια λογική μπορείς να κόψεις κάτι από την ταινία. Όχι βέβαια, δεν είναι αριστούργημα. Αντίθετα, είναι όλη ίδια! Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μια συνέντευξη του ευτυχούς ζευγαριού μας εισάγει ανυποψίαστους στο σκηνικό του σπιτιού και της ζωής του ζευγαριού. Έπειτα ένα δείπνο με φίλους. Έπειτα συζητήσεις επί συζητήσεων στην συζυγικήν κλίνην. Ολόκληρη η ταινία είναι μια σειρά από εικόνες Big Brother. Ο απηνής Bergman παρακολουθεί από κοντά σχεδόν κάθε στιγμή του ζευγαριού σε πραγματικό χρόνο. Και το σχεδόν πηγαίνει στο ότι αφαιρεί από την ταινία κάθε ενδιαφέρουσα σκηνή αφήνοντας μόνο τους ατελείωτους, φλύαρους, αργόσυρτους, κουραστικούς διαλόγους για κάθε θέμα. Πώς μπορεί κανείς να αντέξει δύο ώρες συνεχών ερωταποκρίσεων ανάμεσα στα ίδια πρόσωπα και στο ίδιο περιβάλλον. Μουσική δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Όχι! Μόνο διάλογοι. Τόσες σελίδες απ’ έξω δεν έμαθε η Ullmann σ’ όλη την υπόλοιπη καριέρα της συνολικά. Το παρατήρησα ε: τρεισήμισι ώρες περνούν μέχρι να εμφανιστεί νέο πρόσωπο στην ταινία! Πραγματικά δεν με νοιάζει τι ήθελε να πει ο σκηνοθέτης. Γιατί, ό,τι και να ήθελε να πει, το είπε με λάθος τρόπο. Άμα ήθελε ας έγραφε βιβλίο. Πάντως αυτό το πράγμα δεν είναι ταινία. Είναι διάλογοι στην κάμερα. Ως σκεπτόμενος θεατής και ως κριτής το δηλώνω ανοιχτά: Δεν μπορώ να κάθομαι τέσσερις ώρες και να βλέπω τα ίδια πρόσωπα να μιλάνε ΣΥΝΕΧΕΙΑ! Και καλός ο ρεαλισμός, καλή η ανάλυση της ψυχοσύνθεσης, καλή η ενδοσκόπηση, καλή η ώριμη εξέταση των συζυγικών προβλημάτων (άλλο αν ο Bergman άλλαζε γυναίκες σαν τα πουκάμισα), καλές οι προθέσεις, αλλά επίσης καλό και το «κλείνω την ταινία στο μισάωρο γιατί έχω πιάσει το νόημα». Oh Yeah!: Κι όμως υπάρχουν και θετικά. Αναγνωρίσιμη φυσικά και άξια συγχαρητηρίων η Liv Ullmann η οποία κράτησε μέχρι τέλους μια μοναδική ερμηνεία. Βοήθησε βέβαια και η τεχνική του σκηνοθέτη να εστιάζει με γκρο πλαν στο πρόσωπό της κάθε φορά που εξομολογούνταν ή που όλο το ενδιαφέρον (λέμε τώρα) εστιαζόταν στην γυναίκα ως ύπαρξη και ως άνθρωπο. Επίσης άξιο αναφοράς είναι και το γεγονός ότι οι τίτλοι τέλους εκφωνούνται. Περίεργη τακτική. Η ταινία, τέλος, -πρέπει να αναφερθεί- ανήκει με τις Κραυγες και Ψιθυροι και Φθινοπωρινή Σονάτα σε εκείνες του Bergman που καταπιάνονται με τις οικογενειακές σχέσεις. Oh No!: Τα πάντα εκτός από τα Oh Yeah. Εγώ με τον Bergman δεν τα πάμε καλά. Γενικά μιλώντας. Και οι άλλες ταινίες του δεν μου άρεσαν. Αλλά αυτή ήταν άλλο πράγμα. Άντε βρε, κι όποιος αντέξει.

Παρασκευή, 23/7, ΕΤ3, 22:00

Βαθμολογία: (5+/10)

---