---

Σάβ 14 Σεπ 2002

8ο Διεθνες Φεστιβαλ Κινηματογραφου Αθηνας - (Πέμπτη 12/9/2002)

Χωρις ιχνος οικτου για τους θεατες ηταν αυτη η ταινια, πρωτη για πολλους για τις φετινες "Νυχτες Πρεμιερας". Η μεξικανικη απαντηση στο " Θελμα και Λουιζ" δεν ειναι σιγουρα αυτο που η María Novaro ειχε στο μυαλο της γυριζοντας την, μιας και αυτο το road movie φαινεται να εχει μονο... δρομο.

Η ιστορια εξελισσεται γυρω απο δυο γυναικες που θελουν να ξεφυγουν: Η μια απο τον εμπορο ναρκωτικων - φιλο της και τη μιζερη ζωη της, η αλλη απο τον αξεστο, αγενη και ενοχλητικο αστυνομικο Mentizabel που την εχει βαλει κυριολεκτικα και μεταφορικα στο ματι! Ξεκινανε λοιπον χωρις ιδιαιτερο προορισμο μεχρι που συναντανε η μια την αλλη και συνεχιζουν μαζι.

Μεχρι εδω ολα καλα, καθως η υποθεση φαινεται να πληρει ολες τις προυποθεσεις απο το πρωτο κιολας μισαωρο η απογοητευση θα ζωγραφιστει στα προσωπα σας καθως η ταινια σε κανει να πιστευεις οτι απο στιγμη σε στιγμη θα υπαρξει καποια ανατροπη, σε μπερδευει ολο και περισσοτερο και τελικα δεν γινεται απολυτως τιποτα. Μοναδικα θετικα στοιχεια: η αντιθεση της μεξικανκης φυσης απο την ερημο στη ζουγκλα και οι γραφικες παραδοσιακες μπαλαντες που μιλουν για γυναικες, φρουτα, ιγκουανα και .... ολων των ειδων τα ναρκωτικα!

Κατα τα αλλα:

-Ελλειματικοτατες ερμηνειες (με μοναδικη εξαιρεση τον απολαυστικο Jesús Ochoa), αργη (ως βαρετη) πλοκη, ατελειωτα πλανα παντελης ελλειψη περιπετειας καιευρηματικοτητας στη σκηνοθεσια. -Ο μονος λογος για τον οποιο θα συγχωρουσαμε την σκηνοθετιδα ειναι οι επιρροες που ειναι λογικο να εχει απο ντοπια παραγωγη ταινιων που κατα το μεγαλύτερο ποσοστο μιλουν για την φτωχεια και τα κοινωνικα προβληματα αυτου του ταλαιπωρημενου λαου. Οταν ομως ανακατετυεις το road movie, την φιλια σε αντιξοες συνθηκες την κοινωνικα αδικια, τις κακοαντεγραμενες σκηνες απο αμερικανικες παραγωγες και τα αργα πλανα δεν πρεπει να περιμενεις να βγει κατι σε...enchilada με λιγα tachos; Better luck next time...

Βαθμολογια: 3/10

Sin Dejar Huella

Σκηνοθεσια:María Novaro

Παιζουν:

Aitana Sánchez-Gijón

Tiaré Scanda

Jesús Ochoa

Martín Altomaro

Αθικτος = Αυτος που δεν τον εχουν αγγιξει, αυτος που δεν εχει υποστει φθορα. Συνονυμο του: ανεγγιχτος. Αυτη η πρωτη σκηνοθετικη αποπειρα του Juan Carlos Fresnadillo θα σας σοκαρει, θα σας ταραξει, θα σας ταρακουνησει αλλα ενα σιγουρο: δεν σας αφησει αθικτους! Ειναι απο τις λιγες φορες που βλεπουμε την πρωτη ταινια ενος σκηνοθετη να ειναι τοσο καλα δομημενη, απο την αρχη μεχρι το τελος.

Απο το πρωτο κιολας πλανο καθως η καμερα κινειται μεσα σε ενα καζινο, σου δημιουργει την εντυπωσημιας μαλλον χαμηλων τονων ταινιας για τον ναο του τζογου αφου εστιαζει στην ρουλετα, τις μαρκες και τα προσωπα των παιχτων. Ξαφνικα σε μεταφερει σε εναν αλλο, σκοτεινο και μυστηριο τοπο. Εκει δυο αντρες, ο ιδιοκτητης του καζινο (ενας υποβλητικος Max von Sydow) και ο γιος (ενας πειστικος Leonardo Sbaraglia)φαινεται να παιζουν ενα περιεργο παιχνιδι απληστιας και θανατου στο οποιο εμπλεκουν αθελα η ηθελημενα μια ομαδα ανθρωπων ξεχωριστους σαν και αυτους.

Υπαρχουν λοιπον ανθρωποι αναμεσα μας που ανηκουν σε μια καστα.Εχουν ολοι επιβιωσει καταστασεις που ενας συνηθισμενος ανθρωπος δεν θα καταφερνε καιεχουν ολοι ενα ξεχωριστο χαρισμα και καταρα συναμα: μπορουν να κλεβουν την τυχη των αλλων ανθρωπων απλα αγγιζοντας τους. Μεσα σε αυτην την ομαδα αλλοι δρουν συμφεροντολογικα χωρις να λογαριαζουν τιποτα και κανεναν και αλλοι οι πιο,αυθεντικοι ηρωες δεν κατανοουν καν αυτο το χαρισμα που διαθετουν και προσπαθουν να βρουν μια λυση. Ο εξαιρετικος Eusebio Poncela (διασημος στη χωρα του) και η σκληρη και ψυχρη Mónica López κλεβουν την παρασταση καθως ειναι οι μονοι τελικα που βρισκουν την αληθεια: μερικες φορες το να μην αγαπαμε καποιον μπορει και να τον σωσει.

Περνωντας απο το φυσικο στο μεταφυσικο ο Fresnadillo καταφερνει συνδιαζοντας μια σκοτεινη σκηνοθεσια που μας θυμιζει τον David Fincher,υποφωτιζμενα πλανα που μας θυμιζουν των Michael Mann και μια γλυκεια ανθρωπια που μας θυμιζει τον συμπατριωτη του Julio Medem να δημιουργησει ενα εξυπνο και ακρως ενδιαφερον παιχνιδι γυρω απο το τι ειναι η τυχη, αν υπαρχει και αν οριζειτη ζωη μας.

Τελικα τι ειναι τυχη; Ποιοι απο εμας ειναι τυχεροι και ποιοι ατυχοι; Και ποιοι παραγοντες το κρινουν αυτο; Στην προκειμενη περιπτωση τυχεροι θα ειστε εσεις που θα δειτε αυτην την ταινια... Και πιστεψτε με: Δεν θα μεινετε....Αθικτοι....

Βαθμολογια: 8/10

Intacto

Σκηνοθεσια: Juan Carlos Fresnadillo

Παιζουν:

Max von Sydow

Antonio Dechent

Mónica López

Eusebio Poncela

Leonardo Sbaraglia

Μαρία Βουγιουκαλάκη

Last Ball - Τελευταια Μπαλια Σκηνοθεσία / Director:

Peter Callahan

Σενάριο / Screenwriter:

Peter Callahan

Φωτογραφία /Cinematography:

David Tumblety

Mοντάζ / Editor:

John Gilroy

Mουσική / Music:

Mark Kozelek

Hθοποιοί / Principal Cast:

Charlie Hofheimer, Laurel Holloman, Leo Fitzpatrick, James Rebhorn

HΠA / USA

Eγχρωμο / Colour, 96`

Περίληψη

O Tζιμ δε ζητά τίποτα από τη ζωή. Eνώ ο χρόνος τον προσπερνά αυτός επιμένει να τον ξοδεύει νωχελικά οδηγώντας ταξί και πίνοντας στο τοπικό μπαρ με τους φίλους του, ενώ την ίδια στιγμή όλοι τριγύρω του κάνουν όνειρα και σχέδια για να ξεφύγουν από το πνιγηρό περιβάλλον των προαστίων. Tο μοναδικό διάλειμμα που θα καταφέρει να δώσει πάθος και νόημα στην ανούσια και επαναλαμβανόμενη ζωή του, είναι η σχέση του με μια παντρεμένη γυναίκα...

Παραλειπόμενα

Eπίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Λος Aντζελες και στο τμήμα New Directors του Σαν Σεμπαστιάν.

Κριτική

Η ταινία είναι γυρισμένη στη γενέτειρα του σκηνοθέτη, και θυμίζει έντονα το πνεύμα του «Τέλους εποχής». Ταινία άρτια από άποψη δομής, με καλοστημένους χαρακτήρες και αρκετά βαθιά ανάλυσά τους. Όμορφη και ευαίσθητη, αν και μερικές φορές φτάνει στα όρια της κατάθλιψης, κατορθώνει να μας βάλει στο αποπνικτικό κλίμα της αμερικανικής κωμόπολης, στη μιζέρια της οποίας είναι ‘παγιδευμένα’ ένα τσούρμο νεαρά παιδιά και προσπαθούν να επιβιώσουν και να καταφέρουν να ξεφύγουν.

Πάρα πολύ όμορφα τα pick’n’roll παιγνίδια του σκηνοθέτη όπου μια εικόνα υποκαθιστά ôçν απάντηση του ηθοποιού (π.χ. όταν ο πρωταγωνιστής ρωτά την Ίρμα φεύγοντας απ’ το μπαρ, αν έχει ποτέ ερωτευτεί, εκείνη δεν απαντά, αλλά κλείνοντας την πόρτα, μια μισοκρυμμένη επιγραφή μας δίνει την απάντηση: “no exceptions!”) ή λειτουργεί εν είδη επεξηγηματικού υποτίτλου μιας όλης κατάστασης.

Η ερμηνείες κινούνται όλες σε πολύ καλά επίπεδα, ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από νεαρούς πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς (να τα βλέπουνε αυτά μερικοί φερέλπιδες έλληνες ηθοποιοί, ονόματα Δε λέμε, οικογένειες Δε θίγουμε...)

Βαθμολογία: 6.5/10

The Orphan of Anyang - Το ορφανο Παιδι του Ανιανγκ

Κίνα

Σκηνοθεσία / Director:

Chao Wang

Σενάριο / Screenwriter:

Chao Wang

Φωτογραφία/ Cinematography:

Xi Zhang

Mοντάζ / Editor:

Chao Wang

Hθοποιοί / Principal Cast:

Tianhao Liu, Fuwen Miao, Guilin Sun, Sengyi Yue, Jie Zhu

Eγχρωμο / Colour, 84`

Περίληψη

Η Γιανλί, μια πόρνη, εγκαταλείπει το παιδί της σε ένα ταχυφαγείο μιας κινεζικής φτωχογειτονιάς, με ένα σημείωμα που υπόσχεται οικονομική ενίσχυση σε όποια ‘ευγενική ψυχή’ αναλάβει την περίθαλψή του. Τη μέρα της απόλυσής του, ένας φτωχός εργάτης βρίσκει το μωρό και αποφασίζει να το κρατήσει. Η ιστορία περιπλέκεται όταν η Γιανλί συζεί με τον εργάτη και ο ετοιμοθάνατος από λευχαιμία προαγωγός της, θέλει να αναγνωρίσει το παιδί ως δικό του.

Παραλειπόμενα

Aπέσπασε το βραβείο της FIPRESCI στο φεστιβάλ του Σικάγου και Eιδική Mνεία στο φεστιβάλ του Bανκούβερ.

Κριτική

Ο σκηνοθέτης περιγράφει τα γεγονότα και τα συναισθήματα των ηρώων του με λιτή, μινιμαλιστική άποψη, χωρίς τις σκηνοθετικές δραματικές υπερβολές που έχουμε συνηθίσει σε ταινίες τέτοιου είδους. Η φτώχεια των ηρώων περιγράφεται χωρίς κατσαρίδες στους τοίχους και σκούληκα στο φαγητό, μια ματιά στη γειτονιά και στα δωμάτια που ζουν είναι αρκετή. Η απόγνωση των ηρώων, χωρίς δακρύβρεχτους διάλογους και αγωνιώδης αναζητήσεις της κάμερας για χαρακιές στα χτυπημένα από τη μοίρα πρόσωπά τους. Μια ταινία κάθαρση από όλα τα κλισέ που έχουμε συνηθίσει, απαλλαγμένοι από τους παραφουσκωμένους και τους ‘δήθεν’ συναισθηματισμούς, που βασίζεται απόλυτα στο ρεαλισμό των καταστάσεων.

Ωστόσο οι αργοί ρυθμοί της και τα τραβηγμένα σε χρόνο πλάνα της, μετά από κάποια στιγμή αρχίζουν να κουράζουν το θεατή. Την αίσθηση ενισχύει η ανικανότητα του σεναριογράφου να δώσει αλλαγή στην τροπή της υπόθεσης, πράγμα που ελαττώνει και μηδενίζει πολύ σύντομα το ενδιαφέρον της πλοκής.

Καλούτσικες ερμηνείες, λίγο μουδιασμένες όμως, όπως και όλη η ταινία τελικά.

Βαθμολογία: 5/10

Once upon a Time in the Midlands - Ηταν καποτε στα Μιντλαντς

Σκηνοθεσία / Director:

Shane Meadows

Σενάριο / Screenwriter:

Paul Fraser,

Shane Meadows

Φωτογραφία /Cinematography:

Brian Tufano

Mοντάζ / Editor:

Peter Beston,

Trevor Waite

Mουσική / Music:

John Lunn

Hθοποιοί / Principal Cast:

Robert Carlyle, Rhys Ifans, Kathy Burke, Shirley Henderson, Ricky Tomlinson

M. Bρετανία / U.K.

Eγχρωμο / Colour, 103

` Περίληψη

Ο Τζίμυ (Robert Carlyle) βλέπει την πρώην γυναίκα του Σίρλεϊ (Σίρλεϋ Χέντερσον) στην τηλεόραση να απορρίπτει πρόταση γάμου και αποφασίζει να επιστρέψει στην πόλη τους και να την ξανακερδίσει. Όμως λογαριάζει χωρίς το ξενοδόχο, γιατί η κόρη τους δεν θέλει ούτε να τον δει, ενώ η Σίρλεϊ πλέον συζεί με τον Ντεκ.

Παραλειπόμενα

Πρωτοπαρουσιάστηκε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο φετινό Φεστιβάλ Kαννών.

Κριτική

Ο Σέιν Μέντοουζ μας δίνει ένα κλασσικό γουέστερν, σε μια σύγχρονη εποχή. Σίγουρα ένας πανέξυπνος φόρος τιμής στον Sergio Leone. Ο μοναχικός καβαλάρης γυρνά στην πόλη του, διεκδικεί το κορίτσι του, καταδιώκεται από τους κακούς και αντιμετωπίζει τον αντίζηλό του. Αυτή είναι το πρώτο μισό μιας γενικής συνταγής για ένα επιτυχημένο σπαγγέτι γουέστερν. Αυτήν ακολουθεί και ο Μέντοουζ με πολύ καλά αποτελέσματα. Το δεύτερο μισό λεει: ο μοναχικός καβαλάρης πρέπει να αντιμετωπίσει τους διώκτες του και να τους εξουδετερώσει και στη συνέχει πρέπει να εξουδετερώσει και τον αντίζηλό του και να κερδίσει το κορίτσι. Αυτά τα πρέπει είναι που δεν ακολουθεί ο Μέντοουζ και στο δεύτερο μισό της ταινίας μας τα κάνει λίγο θάλασσα.

Το πρώτο μισό της ταινίας είναι πολύ ευχάριστο, διασκεδαστικό, απολαυστικότατο. Οι ‘τύπου γουέστερν’ ματιές (συνοδευόμενες από ανάλογη μουσική υπόκρουση) του σκηνοθέτη στις σκηνές του Τζίμυ, αντιπαρατίθενται με του αγγλικού χιούμορ του Ντεκ (Rhys Ifans), δίνοντας ένα απολαυστικό αποτέλεσμα.

Ο Τζίμυ παρουσιάζεται ως ο κλασσικός αντί-ήρωας του γουέστερν που όλοι αγαπάμε, ενώ ο Ντεκ είναι ο γκαφατζής, δειλός, ασήμαντος τυπάκος, με πολύ την πολύ κακόγουστη γκαρνταρόμπα, μια καρικατούρα που καθόλου δεν αξίζει την αγάπη της Σίρλεϋ.

Ωστόσο στο δεύτερο μισό οι δύο χαρακτήρες αλλάζουν. Ο Τζίμυ γίνεται ο τυπικός Αμερικανός σύζυγος χαμηλού επιπέδου, ένας ανόητος, κομπασμένος χωρικός, σε πλήρη άγνοια του σαβουάρ βιβρ και πλήρη αδιαφορία για τα αισθήματα των άλλων. Ο Ντεκ από την άλλη, κυριολεκτικά μεταμορφώνεται. Ξεχνά εντελώς την ‘ατσουμπαλοσύνη’ ôου, του βλέμμα απομακρύνεται από ôις -απόλυτα χαρακτηριστικές στο πρώτο μισό- περίεργες ενδυματολογικές του προτιμήσεις και φανερώνει ευαισθησίες που τον βάζουν -αν και λίγο εκβιαστικά- στην καρδιά των θεατών και τον κάνουν τον ήρωα της ταινίας. Έτσι λοιπόν αυτός κερδίζει την μονομαχία και παίρνει το κορίτσι.

Ο Μέντοουζ εδώ θέλει να φέρει λίγο σύγχρονο κοινωνιολογικό ρεαλισμό στην ταινία και να τον αντιθέσει με τον χαρακτήρα των παλαιοτέρων γουέστερν, που στο κάτω-κάτω ποτέ δεν μας έδειξαν ότι τελικά ο σκληροτράχηλος cowboy, μπορεί να γίνει ο ιδανικός σύντροφος του κοριτσιού που κέρδισε.

Από ερμηνείες τι να πούμε; Οι δύο ‘μονομάχοι’ είναι καταπληκτικοί. Τόσο ο Κάρλαιλ στον ρόλο του τυχοδιώκτη (που δεν θα περιμέναμε τίποτα λιγότερο), όσο και ο Ίφανς ως... γκαφατζής των Μίντλαντς(!) είναι άψογοι. Αλλά πολύ καλή και η μικρή Finn Atkins, στο ντεμπούτο της ως Marlene.

Βαθμολογία: 8/10

Πρωιμακης Ιωσηφ

---