---

Σάβ 20 Νοε 2004

Ανταπόκριση 20/11

Δύο ώρες μας χωρίζουν από την επίσημη έναρξη του Φεστιβάλ (βλ. προβολή της τελευταίας ταινίας του Αμενάμπαρ στο Ολύμπιον) και το Φεστιβάλ φαίνεται να μεταμορφώνεται επιτέλους σε αυτό που διακηρύσσει το όνομά του (φεστιβάλ=γιορτή) και να παύει να είναι ένα κατσούφικο φεστιβάλ θλίψης. Γιατί αυτή την εικόνα έδινε μέχρι τώρα, μάλλον επειδή δεν είχαν καταφτάσει ακόμη οι απαστράπτουσες προσωπικότητες που του δανείζουν κάθε χρόνο λίγη από τη λάμψη τους. (Φέτος, λόγω της περικοπής των δαπανών, το Φεστιβάλ δεν μπορούσε να φιλοξενήσει τους λαμπυρίζοντες καλεσμένους του από την πρώτη μέρα). Έτσι λοιπόν, σε λίγο –τι ευτυχία!- ετοιμαζόμαστε να εισπράξουμε λίγη (έως πολλή) από τη λάμψη ενός Πέτρου Τατούλη, ενός Αδάμ Ρεγκούζα, ενός Νίκου Κωνσταντόπουλου κι ενός Άκη Τσοχατζόπουλου, οι οποίοι θα παρευρίσκονται στην Τελετή. (Καλά, αυτή δε θα είναι Τελετή Έναρξης, αυτή θα είναι Όργιο Φωταψίας! -να θυμηθώ να πάρω μαζί τα Ray-Ban μου –τα Predator J φυσικά...).

Ποτέ δε μου άρεσε το σομόν (για λόγους που δε σας αφορούν) και ομολογώ ότι φέτος βιώνω ένα μείζον χρωματολογικό δράμα, αφού το πρόγραμμα του φεστιβάλ είναι τυπωμένο σε ένα αφόρητα σομόν τετρασέλιδο –προφανώς κι αυτό συνέπεια της περικοπής δαπανών. Πού είναι τα περασμένα μεγαλεία με εκείνα τα ντελούξ προγράμματα-παπύρους (προς θεού, κάθε άλλο παρά σομόν!) που τα ξεδίπλωνες, τα ξαναξεδίπλωνες και ξεδιπλωμό δεν είχαν...

Παραδόξως όμως, σε αυτό το θλιβερό σομόν τετρασέλιδο στριμώχνονται και οι 186 ταινίες του Φεστιβάλ, οι περισσότερες εκ των οποίων –ξανά παραδόξως- είναι κάθε άλλο παρά φεστιβαλικές (δηλαδή κάτι εξ ορισμού μουντό, βαρετό και χασμουρητογόνο). Όσες είδαμε μέχρι στιγμής τουλάχιστον («Cure», «Άγιο Κορίτσι», «Όταν μεγαλώσω θα γίνω καγκουρώ», «Ερωτικό Καλοκαίρι» και το υπεράνω κριτικής «2046») απείλησαν τους χασμουρητήριους μυς μας με μόνιμη παραλυσία.

Χθες συνέβη κάτι που επιβεβαίωσε τις υποψίες μου ότι μάλλον γερνάω πρόωρα. Κι αυτό γιατί δεν κατάφερα να δω μέχρι τέλους (για την ακρίβεια: είδα μόνο τα δέκα πρώτα λεπτά) μιας ταινίας του –κατ΄ επάγγελμα προκλητικού- Todd Verow. Ενώ κάποτε ψοφούσα για ακραίο καλτ, ψαγμένες διαστροφές, ανόσια βίτσια και δε συμμαζεύεται, δεν κατόρθωσα να υπομείνω τα στιγμιότυπα από την gore ζωή μιας περιθωριακής τύπισσας που ήθελε να είναι «Βασίλισσα για πάντα». Αλλά εκείνη η σκηνή σεξ στην μπανιέρα με τα βρωμόνερα απείλησε με βίαιη απέλαση τα άρτι καταβροχθισέντα chips με σως καβουρόψιχας. Και τι μου φταίγανε τα καημένα τα καβουράκια...

Μετά την Τελετή Έναρξης θα ακολουθήσει τρελό (λέμε τώρα) πάρτι στην Αποθήκη Γ, οπότε ζητώ την άδειά σας να κλείσω εδώ αυτή την υπέροχή μου ανταπόκριση για να πάω να φορέσω τα ολοκαίνουργια μπορντώ μοκασίνια μου και το πιο φιλήδονο διαπιστευμένο μου χαμόγελο.
Τα λέμε!

---