---

Κυρ 21 Νοε 2004

Ανταπόκριση 21/11

Έχουμε μπει στην 3η τυπικά και ουσιαστικά 1η μέρα (αφού σήμερα ξεκινούν οι προβολές των ταινιών του Ελληνικού και Διεθνούς Διαγωνιστικού) του Φεστιβάλ και ήδη μπορεί να γίνει ένας πρώτος μίνι απολογισμός σχετικά με τη φετινή διοργάνωση, η οποία χαρακτηρίζεται από ένα απ’ τα καλύτερα – πληρέστερα – πιο ενδιαφέροντα προγράμματα (ιδιαίτερα στο πάντα πρωτοπόρο τμήμα των Νέων Οριζόντων) και παράλληλα μια κάποια φτώχεια στις παράλληλες και παράπλευρες εκδηλώσεις, χορηγίες, εκδόσεις κλπ. Απ’ την άλλη, έχουμε διάσημες παρουσίες (η Isabelle Huppert μπορεί να μας αφιέρωσε μόλις 20 λεπτά στην πρωινή συνέντευξη τύπου, όμως έστω κι αυτό ήταν αρκετό για να μας κάνει να θέλουμε ακόμα περισσότερο να είμαστε στην παγκόσμια πρεμιέρα της νέας της ταινίας “Les Soeurs Fachees – Οι Τσακωμένες Αδελφές” το απόγευμα στο Ολύμπιον), έχουμε όμως και τις κλασικές (σχωράτε με) παπαρολογίες στην τελετή έναρξης, αυτή τη φορά από τον Υφυπουργό Τατούλη και τον δημοτικό σύμβουλο της Θεσσαλονίκης Γυφτόπουλο (αν είναι δυνατόν, οι τύποι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι ο λόγος της υποχρηματοδότησης του Φεστιβάλ και του Πολιτισμού στην Ελλάδα γενικότερα οφείλεται στο δόγμα «σεμνότητας-ταπεινότητας» του Κωστάκη... Βέβαια. Γι’ αυτό το Φεστιβάλ σχεδόν περνά απαρατήρητο εδώ στη Θεσσαλονίκη, γι’ αυτό δεν έχει λεφτά για τις επιχορηγήσεις το ΕΚΚ, γιατί δεν θέλουμε ένα κινηματογράφο arrogant αλλά σεμνό. Δεν είμαστε ματαιόδοξοι κι επειδηξίες εμείς, πώς να το κάνουμε...).

Η χθεσινοβραδινή τελετή έναρξης, έβαλε και μια άλλη παράμετρο. Μπορεί ο κύριος Δημόπουλος να μας είπε ότι τα Διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου «αντιμάχονται τη μαζική κουλτούρα, τη συμβατικότητα του κινηματογράφου της διασκέδασης, ενισχύουν την ανησυχία, την αίρεση, τη ρήξη και τη ριζοσπαστικότητα, τον αντικομφορμισμό και την ανάδειξη της ουσίας της κινηματογραφικής δημιουργίας», ωστόσο αυτό που είδαμε εμείς, είναι μια τελετή έναρξης που θα ταίριαζε περισσότερο σε παρουσίαση του νέου προγράμματος της λυρικής σκηνής με τους κάθες λογής κοσμικούς να βρίσκουν μοναδική ευκαιρία να ξεμυτίσουν, μια έναρξη που δε χωρούσε τους απλούς σινεφίλ, δεν χωρούσε αυτούς στους οποίους σύμφωνα με τον κύριο Δημόπουλο θα έπρεπε να απευθύνεται («ένα νέο κύμα κινηματογραφοφιλίας, που βέβαια θα αφορά κατ’ εξοχήν τους νέους»). Βλέπεις οι προσκλήσεις είχαν δωθεί στην «πνευματική, πολιτική και κοσμική εξουσία» άνω των πενήντα (και δεν υπήρχαν θέσεις ούτε καν για τους δημοσιογράφους που δεν κρατούσαν κάμερα τηλεόρασης ή μπλοκάκι μεγάλης εφημερίδας). Παρόλαυτά, η ταινία του Αμενάμπαρ μας αποζημίωσε (κι αφήστε τον Θράσο να λέει ότι θέλει...) κι ας πόνεσε η πλάτη μου από την κοπελιά που μη έχοντας θέση κάθισε σχεδόν στον ώμο μου...

Στο πάρτυ που ακολούθησε (τι πάρτυ, δεξίωση δε λες καλύτερα;), η σύνθεση του κοινού ήταν παρόμοια και μόνο αρκετά αργότερα όταν άρχισαν να μπαίνουν και μη κάτοχοι κάρτας και ανέβηκε η μουσική λιγάκι κάναμε κέφι. Ελπίζουμε πάντα στο πάρτυ των Νέων Οριζόντων και απελπιζόμαστε στην σκέψη της τελετής απονομής των Κρατικών Βραβείων (με Νταλάρα στο Μέγαρο να υποθέσουμε;;;).

Τα άσχημα νέα: Στα πλαίσια περικοπής παράπλευρων δαπανών, το Kitchen Bar πλέον δεν έχει γευματάκι για διαπιστευμένους, το πρόγραμμα είναι ένα άθλιο μπεζ προς ροζ χαρτόνι, το βιβλιαράκι του Φεστιβάλ είναι μικρότερο (και άρα ταπεινότερο).
Ακόμα πιο άσχημα νέα: Ξεχάστε τις κάλπες που περίμεναν τα χαρτάκια σας με τη βαθμολογία έξω από κάθε αίθουσα. Τώρα η ψηφοφορία γίνεται με SMS (χρέωση κανονική). Φαίνεται ο νέος χορηγός του Βραβείου Κοινού ή τέλος πάντως όποιος ευθύνεται γι’ αυτή την καινοτομία ζήλεψε τα ριάλια και είπε να τα φέρει και στην πόρτα μας. Εμείς προτείνουμε από του χρόνου όποια ταινία συγκεντρώνει την χαμηλότερη βαθμολογία, να καίγεται η κόπια της παρουσία κοινού στην τελετή λήξης του Ολύμπιον και αυτή με την υψηλότερη να έχει το δικαίωμα να βγει και σε δίσκο από τη Heaven. Έτσι θα έχουμε και ψηλότερα νούμερα τηλεθέασης και περισσότερα μηνύματα-ψήφους και άρα χρήματα.
Τα καλά νέα: Το προσωπικό του Φεστιβάλ είναι και φέτος εξαιρετικό. Ευγενικό κι εξυπηρετικό. Ιδιαίτερα στα παιδιά του Κέντρου Τύπου οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ που είναι πάντα δίπλα μας και μας βοηθάνε σε κάθε πρόβλημα (και οι φωτογραφίες που βλέπετε στο σημερινό άρθρο δεν θα υπήρχαν χωρίς τη βοήθειά τους, αφού ο υπολογιστής του κέντρου δεν αναγνώριζε τη φωτογραφική μηχανή κι έτσι για λίγα λεπτά έγινα authorized user).

Στα του προγράμματος του Φεστιβάλ τώρα (που θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο), οι Απίθανοι που προβλήθηκαν το πρωί χάρισαν άφθονο γέλιο στους μεγάλους κυρίως θεατές του Ολύμπιον και έκαναν την καλύτερη έναρξη της ημέρας. Σήμερα έχουμε 3 ταινίες στο Ελληνικό πρόγραμμα. Τον Ιερό Βράχο, ένα ντοκιμαντέρ για τα μάρμαρα του παρθενώνα (που θα δούμε το βράδυ να καίγονται στην Αληθινή Ζωή), το Μη Φεύγεις του πρωτοεμφανιζόμενου Αλέξανδρου Πανταζούδη με σενάριο που θυμίζει το (κακό) σήριαλ «504 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας» (ξέρετε, φοιτητικές εστίες, 6 νέοι φοιτητές, δράματα, έρωτες κλπ.) και η Τεστοστερόνη του Πανουσόπουλου με το πολλά υποσχόμενο σενάριο του ναύτη που αράζει σε νησί κατοικούμενο περιέργως μόνο από γυναίκες. Στην αρχή φυσικά ενθουσιάζεται, αργότερα όμως κάτι τον βάζει σε σκέψεις και κάπου εκεί λογικά πρέπει να ξεκινάει η ταινία.

Φυσικά εμείς θα δούμε και Isabelle Huppert όπως προείπαμε, αλλά και Νέους Ορίζοντες που σαν Cine νομίζουμε ότι μας πάει πολύ. Ειδικά οι ταινίες Μικρή Ελευθερία, Η Χυσαφένια, Ο Χορδιστής και το Ερωτικό Καλοκαίρι μας κινούν το ενδιαφέρον, όπως μας κίνησε το ενδιαφέρον και το 3 Iron που ενθουσίασε χθες τους θεατές. Σήμερα ξεκινούν και οι προβολές στο Μουσείο Κινηματογράφου με το πρόγραμμα «Ανοιχτή Οθόνη» στην οποία θα προβάλλονται κυρίως ταινίες μικρού μήκους, ανεξάρτητες και ψηφιακές. Μας το προτείνει η Εταιρία Ελλήνων Σκηνοθετών σε συνεργασία με την t-short και λέμε να περάσουμε μια βόλτα.
Περιμένουμε μάλιστα με αγωνία να ξεκινήσει (αύριο) και το τελευταίο πρόγραμμα που δεν έχουμε δει ακόμα, τα ΠΡΟΣΕΧΩΣ. Μιλάμε για ταινίες που βρίσκονται στο στάδιο της παραγωγής και που θα δώσουν την ευκαιρία στους θεατές να συνομιλήσουν με τους συντελεστές τους μετά την προβολή κάποιων στιγμιότυπων που έχουν ήδη γυριστεί. Λέτε αυτό να έχει ως αποτέλεσμα να μπουν λίγο και οι έλληνες σκηνοθέτες στη διαδικασία να σκεφτούν ότι αυτό που φτιάχνουν δεν πρέπει να απευθύνεται αποκλειστικά στους ίδιους και 5 φίλους τους (να λειτουργήσει δηλαδή περίπου όπως οι δοκιμαστικές προβολές με το ερωτηματολόγιο στην Αμερική); Θα το δούμε και θα σας ενημερώσουμε. Για κάποιο μυστηριώδη λόγο, εμείς θα είμαστε σίγουρα την Πέμπτη εκεί, όπου και θα δούμε τη Νοσταλγό της Ελένης Αλεξανδράκη (Σταγόνα στον Ωκεανό) βασισμένη σε διήγημα του Παπαδιαμάντη.

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είχα σκοπό να έχουν και το κατάλληλο σχολιάκι από κάτω αλλά ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ! Τρέχω για Isabelle Huppert (μην την πατήσω όπως χθες στην τελετή έναρξης...). Έτσι ασχολίαστες, χάνουν το νόημά τους αλλά τι να κάνεις. Επιφυλάσσομαι να προσθέσω κάτι στις επόμενες ανταποκρίσεις.

---