Διαβάζοντας σήμερα το Πρώτο Πλάνο, την καθημερινή εφημερίδα του Φεστιβάλ για το Φεστιβάλ (με την πάντα πολύ ενδιαφέρουσα Γκέλυ Μαδεμλή να γράφει τα σχόλια και να είναι ίσως ο μοναδικός λόγος που το αναζητούμε -σχεδόν- με πάθος κάθε μέρα), πέφτουμε πάνω στις μέχρι τώρα βαθμολογίες για το Βραβείο Κοινού και ειδικά στο ελληνικό τμήμα παθαίνουμε πολλαπλά σοκ. Προηγείται καλοί μου αναγνώστες το «Μη Φεύγεις» κι έτσι μου ‘ρχεται να φύγω. Την ταινία την είδα και έχω να πω τα... χειρότερα. Θυμάστε που λέγαμε για το τηλεοπτικό σήριαλ «504 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας»; Ε, το ίδιο πράγμα έχουμε κι εδώ, άσε που και το «Μη Φεύγεις» ο Λάκης ο Λαζόπουλος μας το παρουσιάζει (...). Μιλάμε για ένα εκνευριστικότατο πάρτυ στις Φοιτητικές Εστίες της Θεσσαλονίκης (που την περίοδο του Φεστιβάλ βρίσκονται σε κατάληψη από φοιτητές των ΤΕΙ που ζητούν το αυτονόητο – περισσότερες εστίες για τους φοιτητές, δωρεάν σίτιση – στέγαση – παιδεία), όπου το πιο close-to-reality άτομο που κυκλοφορεί, είναι μια υποχόνδρια έγκυος φοιτήτρια κλεισμένη στο δωμάτιό της για μήνες. Και το πιο extreme, μια κοπέλα που την παντρέψανε στο χωριό της 14 χρονών, ο άντρας της ήταν 50άρης και την έδερνε ασύστολα ενώ η οικογένειά της έκανε την πάπια και τώρα σαν αντίδραση έχει πάρει όλη τη Νομική και τις γύρω σχολές. Φρίκη που δεν έχει τελειωμό, αφού η κινηματογράφηση δεν είναι ερασιτεχνική, είναι δήθεν «επιμελώς ατημέλητη», οι ερμηνείες θυμίζουν «Λάμψη» και οι προσπάθειες να το φιλοσοφήσουμε λίγο πιάνουν πάτο με το ρεζουμέ να λέει ότι όλοι πρέπει να κυνηγούμε το άσπρο μας (μήπως εννοούσε τΗν άσπρη μας - σκόνη;;;).

Πώς τώρα εξηγείται η πρωτιά στα βραβεία κοινού; Έχω μια εξήγηση και γι’ αυτό. Βλέπετε, με το νέο σύστημα όπου στέλνεις SMS για να ψηφίσεις, έχει καταντήσει να ψηφίζουν μόνο οι συγγενείς και φίλοι του σκηνοθέτη και των λοιπών συντελεστών. Ε, ο Αλέξανδρος Πανταζούδης και η παρέα του, είχαν πολλούς τέτοιους (τι διάολο, 150 άτομα είχαν καλέσει στο πάρτι στις εστίες, οι μισοί απ’ αυτούς δε θα ήταν και στην προβολή;;). Και μια άλλη παρατήρηση προς το νεότερο σκηνοθέτη της φτηνότερης ταινίας του Φεστιβάλ (το εμπεδώσαμε, δεν χρειάζεται να το ξαναπείτε). Πρώτον έχουν γυριστεί κι άλλες ταινίες με λιγότερα από 2.000 ευρώ, δεύτερον αυτό δε σημαίνει τίποτα και τρίτον, καλά ήταν στην πρώτη προβολή στο Ολύμπιον που δεν μιλήσατε πολύ πριν, γιατί στη δεύτερη προβολή μιλούσατε κάνα 10λεπτο κι είχαμε να δούμε κι άλλη ταινία μετά.