«Πολλοί, τη δόξα εμίσησαν, το χρήμα ουδείς»… Στην περίπτωση του Μέγα Αλέξανδρου πάει ανάποδα, όχι όμως και για τους παραγωγούς των μεγάλων Hollywood studios που μετά από εκείνο τον ..άτιμο τον Gladiator, έχουν βρει το νέο αγαπημένο τους παιχνίδι, τα historical biopics… Και προφανώς, η σπουδαία προσωπικότητα και τα ιστορικής σημασίας επιτεύγματα του μακεδόνα στρατηλάτη είναι ιδανικά για μια κινηματογραφική μεταφορά επικών διαστάσεων…

Το film του Oliver Stone, Alexander, είναι όντως μεγαλεπήβολο και σε σημαντικούς τομείς τα πάει καλά… Ο Colin Farrell ως Αλέξανδρος είναι ο πρωταγωνιστής ενός σπουδαίου cast και τα καταφέρνει πολύ καλά στον απαιτητικότατο ρόλο του, όπως και ο Val Kilmer ως Φίλιππος, ενώ η επιλογή του Hopkins ως αφηγητή είναι ιδανική… To highlight του film, μετά βέβαια από την ίδια την ιστορία, είναι η εντυπωσιακή σκηνοθεσία του Stone.. Με εξαίρετες στιγμές με αποκορύφωμα το αδιαφιλονίκητα εντυπωσιακά χορογραφημένο υπερθέαμα της μάχης των Γαυγαμήλων… Και ενώ όμως το film… αποποιείται τον χαρακτηρισμό της βιογραφίας, προτιμά το πιο «εύηχο» (και λιγότερα παρεξηγησιάρικο) : «τέχνη», εν τούτοις ο Stone(d) μέσα από μια ακατάπαυστη έμμονη σε ..λάγνα βλέμματα μεταξύ αντρών «βομβαρδίζει» και την ιστορία αλλά και την τέχνη του… Κρίμα…



Μικρή ιστορική ανάδρομη λοιπόν… Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου γεννήθηκε το 1943 στο Βόλο… Ξεκίνησε να παίζει πιάνο στην ηλικία των τεσσάρων και από μικρός αρνήθηκε τη βοήθεια δάσκαλου, όπως επέμεναν οι γονείς, και έτσι απόλυτα αυτοδίδακτος δεν διαβάζει παρτιτούρα, πράγμα ανήκουστο για το είδος (πόσο μάλλον για το επίπεδο) που μιλάμε… Στην ηλικία των 18, σχημάτισε στην Αθηνά, το pop σχήμα Formynx το οποίο έμελλε να γίνει ένα από το πιο επιτυχημένα groups των 60’s στην Ελλάδα… Με την έλευση της δικτατορίας, ο Παπαθανασίου «άνοιξε τα μουσικά του φτερά» για άλλες πολιτείες και συγκεκριμένα για το Παρίσι, όπου μαζί με τον τραγουδιστή Ντέμη Ρούσο ιδρύσαν τους θρυλικούς Aphrodite’s Child… Κινούμενοι σε prog rock μουσικά μονοπάτια έκαναν τεραστία επιτυχία, αλλά διαλύθηκαν το 1971, μετά από την κυκλοφορία του θρυλικού διπλού τους album, “666” και όντας στο απόγειο της καλλιτεχνικής τους έξαρσης… Τότε, ήταν που ο Παπαθανασίου ξεκίνησε την solo του διαδρομή… Το 1974, ο Jon Anderson των σπουδαίων Yes, του πρότεινε τη θέση του keyboard-ιστα Rick Wakeman στο group… Ο Vangelis αρνήθηκε την ευκαιρία και το διαβατήριο για άμεση διασημότητα, καθώς δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα του δευτερεύοντος μέλους και έτσι προτίμησε να μην περιορίσει τα δικά του μουσικά όνειρα… Κι όντως έτσι έγινε.. Μετά από δεκάδες album και συνεργασίες με μεγάλους μουσικούς (η συνεργασία με τον Jon Anderson σε αρκετά albums είναι φημισμένη), o Vangelis κατάφερε να δημιουργήσει μουσικά καλλιτεχνήματα πέρα από στερεότυπα και η απόπειρα κανείς να τον κατηγοριοποιήσει είναι άτοπη και άδικη… Στην κινηματογραφική μουσική πρωτοσυστήθηκε μέσα από τις ταινίες του Frederic Rossif, αλλά η καταξίωση ήρθε με το υπέροχο soundtrack των Δρόμων της Φωτιάς (Chariots of Fire, 1981) το οποίο βραβεύτηκε με Όσκαρ… Εξέχουσα στιγμή στην καριέρα του ήταν και το score από το Blade Runner του Ridley Scott, αλλά και η μουσική του 1492: Conquest of Paradise είναι από τις πιο αναγνωρισμένες διεθνώς δουλείες του… Πρόσφατα έγραψε το επιβλητικό μουσικό του έργο, Mythodea, για την Αποστόλη της Nasa στον Άρη, ενώ μουσική του έχει συμπεριληφθεί σε πάμπολλα διαφημιστικά spots και αθλητικά γεγονότα…

Η πρόσληψη του για το Alexander ήταν όντως έκπληξη… Ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα scores της χρονιάς στα χέρια ενός σύνθετη με δεκαετή απουσία από το χώρο… Και το χορό όμως, εκείνο των epic scores, της -κατά κανόνα τα τελευταία χρόνια- άτυπης Oscar league… Και όντως δε φαίνεται να το πήρε τόσο αψήφιστα ο Παπαθανασίου, καθώς στην προσπάθεια να ανταποκριθεί στο challenge προσέλαβε τεραστία ορχήστρα και χορωδία, τόσο που λέγεται ότι η ορχήστρα χωρίστηκε σε ομάδες και ηχογράφησε ξεχωριστά!...

Η επιθυμία του Παπαθανασίου ήταν να αναμίξει τα συμφωνικά με τα χορωδιακά μέρη ώστε να ανυψώσει τη δυναμική της ιστορίας και να εμπλουτίσει τις εικόνες με συναισθήματα μέσα από απλές ουσιαστικά γραμμές και όχι να αποσπάσει τον ακροατή από εντυπωσιασμούς άνευ ουσίας και το αποτέλεσμα είναι ακριβώς κάτι τέτοιο, Vangelis 100%… Το main theme, “Titans”, είναι φτιαγμένο από το …υλικό του ανεπανάληπτου Chariots of Fire και δίχως να γοητεύει όπως ένας Shore θα μπορούσε να χρωματίσει μια αντίστοιχη σύνθεση η ο Williams να της δώσει μια ευφυή δομή, ο Vangelis δεν έχει συνθετικά το άγχος της αυτοεπιβεβαίωσης σε σημείο κάποιοι να το θεωρήσουν μονότονο… Όμως το εντυπωσιακό εδώ είναι το πόσο όμορφα κυλάει το όλο αποτέλεσμα από τα έντονα ρυθμικά περάσματα –σαν του “Titans”- με τα εμβατηριακά percussion, σήμα κατατεθέν των σκηνών μάχης και της πολεμικής ατμόσφαιρας, με τα πιο συναισθηματικά περάσματα, underscores για τις μη πολεμικές σκηνές… Για παράδειγμα, το «Roxane’s Veil», είναι ένα τέτοιο δείγμα, φέρνει στο νου τις πιο new age απόπειρες του Παπαθανασίου… Και παρόλο που το Chariots of Fire, μαζί με το 1492, έχουν τα ίχνη τους στο Alexander αδιαμφισβήτητα, το Alexander είναι ολότελα διαφορετικό και πολύ πιο απαιτητικό… Με χρήση πολλών οργάνων, ethnic πειραματισμούς (που για την πολυπολιτισμική διαδρομή του μεγάλου κατακτητή επιβάλλονται), διαμορφώνει μια πλήρη μουσική κατάθεση κάνοντας ένα άκρως αποτελεσματικό και κυρίως ΠΛΗΡΕΣ soundtrack…



Βαθμολογία: