---

Δευ 21 Οκτ 2002

The Thing - Η Απειλη

Όσοι θυμήθηκαν μαζί μου πριν από μερικές εβδομάδες το Halloween - Η Νυχτα με τις Μασκες, τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του John Carpenter, δεν μπορεί να μην πρόσεξαν την αναφορά του σκηνοθέτη στην ταινία του Howard Hawks “The Thing”. Καθώς η Laurie κάνει baby-sitting, τα παιδιά βλέπουν τηλεόραση και μια από τις ταινίες που παίζονται είναι το “The Thing”. Σήμερα λοιπόν σας προτείνουμε το remake του John Carpenter, που στην ουσία η μόνη σχέση που έχει με την ταινία του ’51 είναι ότι βασίζονται στο ίδιο βιβλίο. Για την ακρίβεια, ο Hawks βασίστηκε στο βιβλίο του Campbell “Who goes there?”, ενώ ο Carpenter είναι αυτός που το μετέφερε στη μεγάλη οθόνη.

Η ιστορία μας αρχίζει κάπως έτσι. Ένα husky τρέχει κυνηγημένο στα παγωμένα βουνά της Ανταρκτικής και στο κατόπι του βρίσκονται δύο άνθρωποι που το καταδιώκουν με ένα ελικόπτερο, προσπαθώντας να το σκοτώσουν. Το σκυλί κατορθώνει να φτάσει σε έναν καταυλισμό απ’ όπου βγαίνει μια ομάδα ανθρώπων για να δει τι συμβαίνει. Πάνω στον πανικό σκοτώνουν τα δύο μέλη του πληρώματος του ελικοπτέρου, τραυματίζοντας έναν από τη δική τους ομάδα. Το σκυλί σώζεται και τα πλάνα που μας το δείχνουν να κυκλοφορεί ελεύθερο μέσα στην κατασκήνωση και να συναναστρέφεται τα μέλη της ομάδας, μας κάνουν να πιστέψουμε ότι το σκυλί μάλλον έπρεπε να πεθάνει. Ο Carpenter μας προϊδεάζει γι’ αυτό που πρόκειται να συμβεί. Σύντομα μαθαίνουμε ότι το σκυλί είναι φορέας ενός θανατηφόρου εξωγήινου ιού, που παίρνει τη μορφή των οργανισμών στους οποίους εισβάλλει μέχρι να αλλάξει στην αληθινή του μορφή για να σκοτώσει ό,τι τον απειλεί Όταν τα μέλη της ομάδος το μαθαίνουν, αρχίζουν να αμφιβάλλουν ο ένας για τον άλλον και για το κατά πόσον αυτός που βλέπουν είναι υγιής ή έχει προσβληθεί από τον δολοφονικό εξωγήινο ιό. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα ιδιοφυές sci-fi ψυχολογικό θρίλερ, με τα στοιχεία του “whodunit” μεταλλαγμένο στην προκειμένη περίπτωση σε “whoisit”. “Αν ήμουν ένα εξωγήινο πλάσμα που μπορούσε να πάρει την ακριβή μορφή μου και να με μιμηθεί τέλεια, πώς θα μπορούσες να καταλάβεις ότι δεν είμαι εγώ;” Αυτή η φράση συμπυκνώνει άψογα την κεντρική ιδέα της ταινίας. Όλοι είναι ύποπτοι και δεν υπάρχει τρόπος να σιγουρευτείς για κανέναν. Κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν, μόνο τον εαυτό του. Όλοι οι άλλοι είναι εν δυνάμει εχθροί που μπορούν ανά πάσα στιγμή να σου πάρουν το σκαλπ. Η δυσπιστία που υπάρχει ανάμεσα στα μέλη της ομάδος τους οδηγεί σε παρανοϊκές καταστάσεις και τάσεις αυτοκαταστροφικές, καθώς σύντομα κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου, η ψυχραιμία χάνεται και όλοι στρέφονται εναντίον όλων. Αυτό το αδιεξοδικό κεντρικό στόρι είναι το δυνατότερο ατού της ταινίας.

Η ερευνητική ομάδα αποτελείται από 12 άτομα. 12 ηθοποιοί σε ένα σετ – ο εφιάλτης κάθε σκηνοθέτη. Όμως ο Carpenter χειρίζεται τους χαρακτήρες του με χαρακτηριστική μαεστρία δίνοντας, με τη βοήθεια του εκπληκτικού σεναρίου του Bill Lancaster, στο εξαίρετο cast του το χώρο και το χρόνο να τους αναπτύξουν και να τους δώσουν βάθος και υπόσταση, βοηθώντας έτσι το θεατή να μπει ο ίδιος στο αδιέξοδο που βρίσκονται οι ήρωες και να νιώσει την απελπισία τους. Ξεχωρίζει ο Kurt Russell στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που δίνει εδώ την καλύτερη ίσως ερμηνεία της καριέρας του. Αποφεύγει την κακοτοπιά της κομπαστικής και αλαζονικής ψευτοπαλληκαριάς, παίζοντας τον απρόθυμο ήρωας, που αμφιβάλλει για τη δυνατότητά του να χειριστεί την κατάσταση και η ταπεινοφροσύνη αυτή που προσδίδει στο χαρακτήρα του, τον κάνει ακόμη πιο πιστευτό. Άξια αναφοράς τα μηχανικά εφέ που χρησιμοποιήθηκαν για να το εξωγήινο τέρας, αποδίδοντας άψογα τη μορφή του: δεν έχει συγκεκριμένο σχήμα ή όψη, είναι ένα συνονθύλευμα χαρακτηριστικών όλων των οργανισμών με τους οποίους έχει έρθει σε επαφή. Τη μια στιγμή το βλέπουμε να εκτοξεύει πλοκάμια, την άλλη να φτιάχνει κουκούλια και την αμέσως επόμενη βγάζει πόδια αράχνης, μάτια αστακού και κορμό λουλουδιού. Είναι τα πάντα και τίποτα συγχρόνως. Και είναι ένα δείγμα του ότι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας μπορεί να είναι πολύ τρομακτική και αποτελεσματική χωρίς την χρήση των ψηφιακών εφέ.

Η γκριζόχρωμη φωτογραφία, οι στενοί διάδρομοι και τα κλειστοφοβικά δωμάτια, η απομονωμένοι από τον κόσμο και έτσι αποκομμένοι από κάθε ελπίδα σωτηρίας ήρωες, σε συνδυασμό με την υποβλητική μουσική από τον μεγάλο Ennio Morricone, δίνουν ένα σκοτεινό ατμοσφαιρικό θρίλερ, ένα σύγχρονο κλασσικό, πάντα αξεπέραστο. Για ‘μένα θα βρίσκεται πάντα εκεί κοντά στο πρωτοπόρο Alien.

...I know I`m human. And if you were all these things, then you`d just attack me right now, so some of you are still human...

Βαθμολογία: 8/10

---