ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Περιεχόμενα
Κυρ 11 Δεκ 2005
Νέος, Παντρεμένος, Μασκοφόρος Ήρωας Αναζητά Κοινό...Κυρ 17 Ιουλ 2005
Here they come, the FANTASTIC FOURΤετ 15 Ιουν 2005
Gotham City calling BATMAN (part II)Δευ 13 Ιουν 2005
Gotham City calling BATMAN (part I)Κυρ 27 Φεβ 2005
Ο ΠΑΠΠΟΥΣ (ΠΙΑ) OSCAR ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ…CineHeroes
Δευ 31 Ιαν 2005
THE PHANTOM OF THE OPERA IS HERE…
Flattering childYou shall know me
See why
In shadow I hide
Look at yourself
In the mirror
I am there, inside…
Με τα λόγια αυτά του Φαντάσματος και υπό την αριστουργηματική μελωδία του Sir Andrew Lloyd Webber ξεκινά η Christine την «κάθοδό» της στην «κόλαση», στα υπόγεια της όπερας του Παρισιού, όπου διαμένει ο αγαπημένος της Angel of Music (ή καλύτερα Dark Angel), the Phantom…
Το ξεκίνημα της όλης περιπέτειας όμως, δεν είχε τη μουσική επένδυση του προαναφερθέντα συνθέτη. Έναυσμα αποτέλεσε το βιβλίο του Gaston Leroux, ο οποίος, όταν το εξέδωσε εν έτει 1911, ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν είχε φανταστεί την απήχηση της μυθοπλαστικής του φαντασίας. Μια ιστορία τρόμου με έντονο το ρομαντικό στοιχείο επρόκειτο να «στοιχειώσει» τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μας οθόνες…
Το «ταξίδι» μας ξεκινά με μία εν τάχει αναφορά στις διάφορες προσαρμογές της ιστορίας…
- 1925, Universal Pictures και σκηνοθέτης ο Rupert Julian. Εποχή του βωβού κινηματογράφου ακόμη: και ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί ότι μια ιστορία που διαδραματίζεται σε όπερα και χαρακτηρίζεται από τραγούδι, μελωδίες και μουσικές συνθέσεις θα είχε επιτυχία, χωρίς να ακούγεται μουσική! Σημαντικός παράγοντας ο πρωταγωνιστής Lon Chaney (the man of thousand faces), του οποίου το Phantom - Erik ήταν από τα αποκρουστικότερα, χάρη στο μακιγιάζ που επιμελήθηκε ο ίδιος (πράγμα που έκανε και στις υπόλοιπες ταινίες του). Μία παραμορφωμένη μουσική ιδιοφυΐα που διεκδικεί τη χωρίς ανταπόκριση αγάπη της ταλαντούχας Christine. Στο πλευρό του ως Christine, η Mary Philbin και Raoul ο Norman Kerry. Το στοιχείο τρόμου είναι έντονο και υποβλητικό και η ταινία είναι η πιστότερη στο βιβλίο του Leroux. 
- Στα 1943 (και πάλι Universal) σε σκηνοθεσία του Arthur Lubin, η πρώτη έγχρωμη - γυρισμένη με technicolour - και ομιλούσα πλέον εκδοχή (με οσκαρική επιβράβευση), με το Phantom 
να υπονοείται ότι είναι ο πατέρας της Christine, ο οποίος προσπαθεί να τη βοηθήσει να γίνει αστέρι πρώτου μεγέθους στην όπερα, χωρίς όμως εκείνη να γνωρίζει την ύπαρξή του. Πρωταγωνιστές ο εκπληκτικός Claude Rains (με κάθε άλλο παρά τρομακτικό μακιγιάζ) και η απαστράπτουσα Susannah Foster, η οποία τραγουδά η ίδια τα οπερετικά αποσπάσματα και είναι ανεπανάληπτη. Μεγάλο το budget, γεγονός ολοφάνερο από τα σκηνικά και τα κοστούμια με αποτέλεσμα το γοτθικό της υπόθεσης να έχει υποχωρήσει και το θέμα να γίνεται πιο ανάλαφρο με την προσθήκη στοιχείων κωμωδίας ανάμεσα στο διοικητή της αστυνομίας Raoul (Edgar Barrier) και τον τενόρο Anatole (Nelson Eddy), οι οποίοι διεκδικούν την καρδιά της Christine.
- Το 1962 η Αγγλική Hammer Films σε σκηνοθεσία του Terence Fisher και με πρωταγωνιστές τους Herbert Lom και Heather Sears προσπαθεί να επαναφέρει το horror element, χωρίς όμως να καταφέρει κάτι ιδιαίτερο λόγω του χαμηλού budget. 
- Ο Brian De Palma το 1974 σκηνοθετεί μια rock εκδοχή υπό τον τίτλο “The Phantom of the Paradise” και με πρωταγωνιστή τον τραγουδιστή Paul Williams (Swan) και τον William Finley (Winslow Leach). Η ταινία θίγει τα κακώς κείμενα της rock μουσικής βιομηχανίας.
- Η τηλεταινία του 1983 σε σκηνοθεσία Robert Markowitz, τοποθετημένη στη Βουδαπέστη και με πρωταγωνιστές τους Maximilian Schell, Jane Seymour και Michael York ήταν πλήρης αποτυχία. 
- Το αποκορύφωμα έρχεται το 1986 με το ανεπανάληπτο θεατρικό musical του Andrew Lloyd Webber και τους καταπληκτικούς Michael Crawford και Sarah Brightman στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
- Το 1987 γυρίστηκε και ένα animated φιλμάκι με τον τίτλο “Phantom of the Opera: A Tale of Madness and Devotion”, το οποίο είναι πιστό στο μυθιστόρημα του Leroux, περιλαμβάνοντας μάλιστα αποσπάσματα από το βιβλίο.
- Ο Dwight H. Little σκηνοθέτησε στα 1989 άλλη μία ταινία με πολύ αίμα και τους Robert Englund και Jill Schoelen. Στην εκδοχή αυτή ο Raoul πεθαίνει. 
- Άλλο ένα θεατρικό musical (όχι της ίδιας απήχησης φυσικά με αυτό του Webber) με σκηνοθέτη τον Darwin Knight και παραγωγούς τους Maury Yeston και Arthur Kopil κινηματογραφήθηκε to 1990, μπροστά σε live κοινό με πρωταγωνιστές τους David Staller και Elizabeth Walsh.
- Μία τηλεοπτική μίνι σειρά δύο επεισοδίων σε σκηνοθεσία Tony Richardson γυρίστηκε για το τηλεοπτικό δίκτυο NBC το 1990 με το Charles Dance στο ρόλο του Phantom, την Teri Polo στο ρόλο της Christine και τον Burt Lancaster σε ρόλο – έκπληξη, του πατέρα του Phantom. Είναι βασισμένη στο θεατρικό των Kopil και Yeston, δεν συμπεριλαμβάνει όμως τα τραγούδια και δεν αποκαλύπτεται το πρόσωπο του Φαντάσματος.
- O Dario Argento το 1998 σκηνοθετεί την κόρη του Asia Argento ως Christine και τον Julian Sands ως Phantom χωρίς μάσκα μεγαλωμένο από… αρουραίους(!) σε μια εκδοχή της ιστορίας (Il Fantasma dell’ Opera) πιο σκοτεινή με περισσότερο σεξ και βία, επενδυμένη με τη μουσική του Ennio Morricone.
- And last but not least η κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού του Webber, σε σκηνοθεσία Joel Schumacher και τους Gerard Butler και Emmy Rossum στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Από τις εντυπωσιακότερες ταινίες, με ένα Phantom γοητευτικότερο από ποτέ, να έχει για πρώτη φορά καλυμμένο μόνο το μισό πρόσωπό του με μάσκα. Το φιλμ αυτό είχε δρομολογηθεί από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τους θεατρικούς πρωταγωνιστές (Michael Crawford και Sarah Brightman), αλλά το διαζύγιο του συνθέτη με την Brightman ανέβαλε τα γυρίσματα.Πρόκειται θα μπορούσε να πει κανείς, για μία παραλλαγή του παραμυθιού «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση το Τέρας δε μεταμορφώνεται στον ωραίο πρίγκιπα and they live happily ever after: εδώ έρχεται πάνω στο άσπρο του άλογο ο Raoul, ο Prince Charming, ο οποίος σώζει τη δεσποσύνη που βρίσκεται σε κίνδυνο.
But who is the Phantom? Μία παραμορφωμένη μουσική ιδιοφυΐα εγκλωβισμένη ακούσια και εκούσια ταυτόχρονα στα υπόγεια της όπερας του Παρισιού, μακριά από κάθε ανθρώπινη επαφή, με το συναισθηματικό μέρος του εαυτού του σε πλήρη αδράνεια και στασιμότητα. Ο κόσμος είναι σκληρός, δεν αποδέχεται το διαφορετικό, πόσο μάλλον, όταν η διαφορετικότητα του συγκεκριμένου ατόμου προκαλεί έντονα αρνητικά συναισθήματα. Η απόρριψη και η περιθωριοποίηση βιωμένη στο έπακρο από την τρυφερή παιδική ηλικία: η απόσυρση σε ένα μέρος σκοτεινό, όπου το φως της μέρας δεν απειλεί με αποκάλυψη του μυστικού. Επιθυμεί αυτό το φως όσο τίποτ’ άλλο και ταυτόχρονα το μισεί και το αποστρέφεται. Κρύβεται πίσω από μία μάσκα όχι μόνο για να καλύψει την παραμόρφωσή του, αλλά και γιατί θέλει να προστατέψει την ψυχή του από την κακία και την απόρριψη.
(Masqueradepaper faces on parade
Masquerade
Hide your face
So the world
Will never find you…)
Αποσιωπά με τον τρόπο αυτό την κραυγή απόγνωσής του και την μετατρέπει σε μουσική, σε θεσπέσιες μελωδίες που έχουν την ικανότητα να τέρπουν και να ηρεμούν την ψυχή και τα κατώτερα ένστικτα.
Όχι, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ήρωα καθαρά και μονομερώς «κακό»: μπορεί να είναι καταραμένος, όμως η ψυχή του κρύβει αποθέματα αγάπης και ευαισθησίας τα οποία κατευθύνει στη μουσική του δημιουργία, αλλά και στη διάπλαση της μούσας του, της Christine. Ως άλλος Πυγμαλίωνας, father figure ως ένα σημείο και Angel of Music για τη νεαρή κοπέλα, διοχετεύει όλες του τις γνώσεις στη μικρή του πολυαγαπημένη. Κάποιος μπορεί να νομίσει ότι το κάνει χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Λάθος: όσο και αν την αγαπά, όσο και αν επιθυμεί το καλό της, η καθοδήγηση και διδασκαλία του έχουν ως στόχο την αναγνώριση και τελική αποδοχή του από μέρους της. Θέλει τόσο πολύ να καταφέρει η Christine να κοιτάξει πίσω και πέρα από τη μάσκα του και την παραμόρφωσή του, να ανακαλύψει την ύπαρξη καταπιεσμένων και θαμμένων συναισθημάτων που θέλουν να εξωτερικευτούν.
(Stranger than you dreamt it
can you ever dare to look
or bear to think of me:
the loathsome gargoyle
who burns in hell
but secretly yearns for heaven…)
Έχει ανάγκη να αγαπηθεί, να βιώσει, να νιώσει το πώς είναι να αγαπιέται κανείς ολοκληρωτικά και άνευ όρων. (Say you’ll share with me
one love, one lifetime
lead me, save me from my solitude.
Say you want me
With you here, beside you
Anywhere you go
Let me go too.
Christine
that’s all I ask of you…)
Η Christine του έχει αρχικά τυφλή εμπιστοσύνη, τον αντιμετωπίζει ως father figure και Angel of Music, κατά βάθος είναι soul mates και το ξέρει. Αργότερα ελκύεται έντονα από τη φωνή, την ιδιοφυΐα και το μυστηριώδες πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τη μάσκα. Έρχεται όμως, ο Raoul που τη διεκδικεί, δυστυχώς όχι επί ίσοις όροις: της προσφέρει έναν κόσμο γεμάτο φως σε αντίθεση με αυτόν του Φαντάσματος. (Turn your face away
From the garish light of day
Turn your thought away
from cold, unfeeling light
And listen to
The music of the night…)
Το Phantom εν όψει του κινδύνου να χάσει τη μοναδική του αγάπη, χάνει την ψυχραιμία του, νιώθει βαθιά πληγωμένος και προδομένος. Μετά από όσα έκανε για χάρη της, αυτή τον απορρίπτει… για άλλη μια φορά βιώνει την απόρριψη, μόνο που τώρα είναι ακόμα πιο οδυνηρή.
(I gave you my music
made your song take wing
And now how you’ve repaid me
Denied me and betrayed me…
You will curse
The day you did not do
All that the Phantom
Asked of you…)
Ο τραγικός εραστής θυμώνει, οργίζεται και προβαίνει σε πράξεις βίας που σε τελική ανάλυση απωθούν τη νεαρή και την κερδίζει ο Raoul, ο οποίος αποτελεί το alter ego του Phantom: είναι όλα όσα δεν μπορεί να είναι το Φάντασμα και όλα όσα δεν μπορεί να προσφέρει στην Christine, γι’ αυτό και στο τέλος τους αφήνει να φύγουν. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η νεαρή ξεχνά το μέντορά της, ο οποίος πέρα από την αφοσίωση που της χάρισε και τη διαμόρφωση του ταλέντου της, τής ξύπνησε και τα κατώτερα σεξουαλικά της ένστικτα.
(Past the point
of no return
no backward glances.
The games we’ve played
till now are at an end.
Past the point
of “if” or “when”
No use resisting
Abandon thought
And let the dream descend…)
Το Phantom λοιπόν καταλήγει και πάλι μόνο του: όσο και αν υποβόσκει το «κτήνος» μέσα του (όπως στον καθένα μας άλλωστε), δεν μπορεί να κάνει κακό στο άτομο που τον είδε, τον αγάπησε με τον τρόπο της και ως ένα σημείο τον αποδέχτηκε γι’ αυτό που είναι. Το μόνο που απομένει είναι να σπάσει τους καθρέφτες γύρω του, αντανάκλαση της ψυχής του που κρατούσε καλά κρυμμένη και που τώρα έχει γίνει χίλια κομμάτια…
(Σημ.: εντός των παρενθέσεων παραθέτονται οι στίχοι του Charles Hart από το musical του Andrew Lloyd Webber.)
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.