---

Κυρ 27 Φεβ 2005

ΠΥΡΕΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ

1967- ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ

Ένας ιδιαιτέρως ευσυνείδητος αστυφύλακας της αμέσου δράσεως ( Γιώργος Φούντας ) παλεύει καθημερινά στους δρόμους της πόλης για την ασφάλεια των συνανθρώπων του. Η τραγική ιστορία ενός ψυχικά κλονισμένου νεαρού (Φαίδων Γεωργίτσης) που βρίσκεται στο δρόμο του εν ώρα υπηρεσίας, θα σταθεί αφορμή για τον αστυφύλακα ,σε μια πολύ δύσκολη προσωπική και οικογενειακή του στιγμή, να επιλέξει ανάμεσα στο καθήκον και την σύζυγό του (Τζένη Ρουσσέα) που τον χρειάζεται κοντά της, ενώ βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση στο νοσοκομείο παλεύοντας για τη ζωή του παιδιού που κυοφορεί και τη δική της.

Το Πυρετός Στην Άσφαλτο (που απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1967) σε σενάριο του Νίκου Φώσκολου και σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου, όπως άλλωστε καταδεικνύει και ο ίδιος ο τίτλος είναι μια δραματική ιστορία που κάλλιστα, όσο και αν μας ξενίζει ο όρος και μάλιστα σε ελληνική ταινία του ’67, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα road movie. Όλη η ταινία, με ελάχιστες εξαιρέσεις σκηνών που διεξάγονται σε εσωτερικούς χώρους, εξελίσσεται στους δρόμους σε μια αγωνιώδη προσπάθεια του Γιώργου Φούντα, που υποδύεται τον αστυνομικό, και των συνεργατών του να βρουν αίμα, απαραίτητο για την σοβαρή εγχείρηση που στην οποία πρόκειται να υποβληθεί η γυναίκα του, πηγαίνοντας από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και φεύγοντας με άδεια χέρια ενώ οι ελπίδες του εξανεμίζονται και η απογοήτευσή του μεγαλώνει καθώς κάθε λεπτό που περνά επιβαρύνει την ήδη δύσκολη κατάσταση.

Η δραματική ένταση είναι εξαιρετικά έντονη, άλλωστε το όνομα του Νίκου Φώσκολου είναι συνυφασμένο με την τραγικότητα αδιέξοδων περιστάσεων, στοιχείο φυσικά που η εκδήλωσή του αναμένεται και εδώ. Οι δυσκολίες λειτουργούν αθροιστικά καθώς διαβαθμίζονται μέχρι την τελική κορύφωση και ο Φώσκολος διαπλέκει τη μοίρα άσχετων μεταξύ τους ανθρώπων για να προωθήσει την εξέλιξη βρίσκοντας διέξοδο στην υπερβολή. Η υπερβολή μεταφράζεται σε συμπτώσεις αλλά και σε καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα απαιτώντας από τον ήρωα την ίδια προσοχή, για να αποδείξει τελικά την αφοσίωσή του επιλέγοντας «στρατόπεδο».

Έτσι ο ήρωας καλείται να αποδείξει την ευσυνειδησία του με τον πιο βάναυσο τρόπο, τοποθετώντας στο περιθώριο ό,τι αγαπά περισσότερο, ό,τι συγκροτεί την ευτυχία ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη και θυσιάζοντας στο βωμό του καθήκοντος την προσωπική του ζωή, για να εισπράξει τελικά την «επιβράβευση» της κοινωνίας με ένα παράσημο αναγνώρισης της προσφοράς του. Στη διάρκεια της προσπάθειάς του, που ξεκινά με το φόβο της μη εκπλήρωσης αλλά και την ελπίδα της διάσωσης αυτών που αγαπά, παρακολουθούμε την εσωτερική ένταση, την αγωνία του να διατηρήσει την πίστη του απέναντι σ’αυτό που υπηρετεί και ακόμα την απελπισία και το ηθικό δίλημμα που κρύβεται πίσω από τις ενέργειες και τις αποφάσεις του, όταν ο απόλυτα δικαιολογημένος συναισθηματισμός τον σπρώχνει στο παράπτωμα της «κατάχρησης εξουσίας» για να συνετιστεί ψυχρά από τους συναδέλφους του την επόμενη αμέσως στιγμή και να καταλήξει υπέρ της κοινωνίας που βρίσκεται σε κίνδυνο.

Η φυσιογνωμία του Γιώργου Φούντα εξυπηρετεί απόλυτα την εικόνα του έντιμου λαϊκού παιδιού που αυτοθυσιάζεται και προσεγγίζεται με απλότητα και ειλικρινή έκφραση από τον ίδιο, που φαίνεται να βιώνει με ψυχραιμία αλλά και ένταση την εσωτερική αγωνία του ήρωα που υποδύεται, ερμηνεία που του χάρισε βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1967, ενώ η σκηνοθεσία του Δημόπουλου ολοκληρώνει τη διαβαθμιστική αύξηση του τραγικού στοιχείου με τη γρήγορη εξέλιξη και τη συνεχή κίνηση στους δρόμους κερδίζοντας το βραβείο σκηνοθεσίας.

Βαθμολογία: (6/10)

---