---

Παρ 04 Μαρ 2005

Σήμερα: War of the Roses – Ο Πόλεμος των Ρόουζ

Κλειδώσαμε τον Ιωσήφ Πρωιμάκη στο μπουντρούμι του Cine.gr. Τον ταΐζουμε μια φορά τη μέρα, με DVDs και sushi. Κάθε δεύτερη Παρασκευή, σας παρουσιάζουμε τα καλύτερα απ’ το ημερολόγιό του.

Δευτέρα, 14 Φλεβάρη 2005
09.44
Το πιο περίεργο πράγμα συνέβη σήμερα. Ξύπνησα απότομα και η πόρτα του «διαμερίσματός» μου ήταν ανοιχτή. Έτρεξα να βγω, και ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου ο Γκαρής, με στενό λευκό φανελάκι και κολλητό μαύρο δερμάτινο σορτσάκι, απαγγέλλοντας ατάκες του Γκωντάρ. Αυτό ήταν αρκετό για να ξυπνήσω μούσκεμα στον ιδρώτα. Ήταν εφιάλτης. Ευτυχώς…

Τετάρτη, 23 Φλεβάρη 2005
20.15
Μ’ έπιασε η κρίση ανίας πάλι, χάλασα άλλο ένα στυλό προσπαθώντας να πάθω ηλεκτροπληξία βάζοντάς το στην πρίζα. Νομίζω πως δεν πιάνει επειδή είναι BIC. Ελπίζω την άλλη φορά να μου φέρουν Parker. Αλλιώς θα βάλω τη μύτη μου μέσα.

Πέμπτη, 3 Μάρτη 2005
16.50
Οι πονοκέφαλοι χειροτέρεψαν, νομίζω ότι έχω καρκίνο στο στομάχι. Φοβάμαι ότι έχασα τα γυαλιά μου. Μάλιστα, χθες έπεσα να κοιμηθώ, και όταν ξύπνησα είχα χάσει και το κρεβάτι μου. Δεν ανησυχώ όμως, το σύμπαν είναι πεπερασμένο, κάπου θα τα πετύχω.

18.30
Το κρεβάτι μου δεν το βρήκα, βρήκα άλλο ένα DVD κάτω απ’ την πόρτα. Μες στη θολούρα της μυωπίας μου δεν ξέρω πόσα θα καταλάβω, αλλά δε γαμιέται, θα το βάλω να παίξει. Δεν είμαι και τόσο στραβός.



22.45
Την είχα ξαναδεί. ο Πόλεμος των Ρόουζ ήταν, αλλά δεν είναι τελικά όσο αστεία τη θυμόμουν… Ο Danny DeVito στη δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά, μετά το Πέτα τη Μαμά απ’ το Τραίνο παίρνει τα κωμικοποιημένα χιστκοκικά του συμπλέγματα και τα κλείνει σ’ ένα τεράστιο, υπερπολυτελές σπίτι. Το σπίτι των Ρόουζ.

Βέβαια πριν απ’ αυτό, μας έχει δείξει τον κύριο και την κυρία Ρόουζ, τον Michael Douglas και την Kathleen Turner να γνωρίζονται και να ερωτεύονται στις φοιτητικές τους διακοπές, μια βροχερή μέρα του Αυγούστου. Ο Michael Douglas είχε ακόμη χρώμα στα μαλλιά του τότε, οπότε πρέπει να ήταν πολύ παλιά, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετά νέος ώστε να περάσει για φοιτητής, έστω και της Νομικής. Όμως η αγαπημένη μου σκηνή απ’ αυτό το κομμάτι της ταινίας, είναι αυτή όπου φαίνεται να χάνει πραγματικά τα μυαλά του για την φοιτήτρια γυμναστικής που υποδύεται η Turner. Γίνεται σε ένα νεκροταφείο, με φρεσκοσκαμμένους τάφους: τι ρομαντικό!

Κάνουν λοιπόν παθιασμένο έρωτα, παντρεύονται, και σιγά-σιγά χτίζουν το σπίτι των ονείρων τους. Ή τουλάχιστον η Turner χτίζει το σπίτι των ονείρων τους, ενόσω ο Douglas γίνεται το εγωμανές καπιταλιστικό κάθαρμα που πάντα ήθελε. Σύντομα περνάμε στο σημείο όπου ο ένας μισεί τον αέρα που ανασαίνει ο άλλος, χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση των χαρακτήρων, μιας και αυτό που ενδιαφέρει κυρίως στην ταινία, είναι η κόλαση που ακολουθεί μια από τις καλύτερες ατάκες χωρισμού που έχουν εκστομισθεί ποτέ στην οθόνη: «Όταν σε παρακολουθώ να τρως, όταν σε κοιτάζω να κοιμάσαι, όταν σε βλέπω τελευταία, απλά θέλω να σου σπάσω τα μούτρα!» Τι ρομαντικό!

Το κέντρο βάρους της ταινία λοιπόν, βρίσκεται κυρίως στο δεύτερο μισό της, εκεί όπου γίνεται περισσότερο από σαφές ότι το σπίτι που έφτιαξε το ζευγάρι –παρέχοντας ο ένας τα χρήματα, η άλλη το χρόνο- δεν είναι μόνο το τελευταίο έπαθλο που θέλουν και οι δυο για τον εαυτό τους. Είναι το μέσον της αυτοεπιβεβαίωσης και η χειροπιαστή αντανάκλαση της εικόνας της επιτυχίας και της καταξίωσης που έχει ο καθένας τους για τον εαυτό του. Και το να το κρατήσει δικό του, είναι ο μόνος τρόπος να πληγώσει για μια τελευταία φορά τον άνθρωπο με τον οποίο πέρασε τόσα χρόνια μαζί. Να του δείξει ότι όλα αυτά είναι δικά του, και τα κέρδισε μόνος του. Και είναι βέβαια και ένας τρόπος να στηθεί όλο αυτό το κωμικό πανηγύρι ακραίων καταστάσεων οικιακής μπρουταλιτέ.

Αποφασισμένοι και οι δύο να μείνουν εκεί μέχρι ο άλλος να φύγει πρώτος, φροντίζουν να κάνουν ο ένας τη ζωή του άλλου ένα ατέρμον βασανιστήριο, κατακρεουργώντας αργά και σαδιστικά τα μικρά κομμάτια ζωής που βρίσκονται διάσπαρτα στα ράφια, στις ντουλάπες, στην κουζίνα. Ο κύριος Ρόουζ, παίρνει ένα πριόνι και κόβει τα τακούνια από τα γοβάκια της κυρίας Ρόουζ. Αυτή με τη σειρά της, κάνει θρύψαλα τις πανάκριβες πορσελάνες του κυρίου. Ο κύριος τής καταστρέφει ένα σημαντικό επαγγελματικό δείπνο κατουρώντας στο ψάρι, η κυρία του σερβίρει πατέ από το σκύλο του. Η έκρυθμη κατάσταση πλησιάζει όλο και πιο κοντά στην έκρηξη, σαν οι δυο τους να παίζουν μπουκάλα, με ένα δοχείο νιτρογλυκερίνης. Ξέρεις ότι το παιχνίδι σίγουρα δε θα καταλήξει καλά, και κάποιος θα πέσει από τον πολυέλαιο…

Δεν θα αποκαλύψω ποιος θα επικρατήσει τελικά –αν επικρατεί κάποιος-, αν και η ταινία είναι τόσο παλιά που δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που δεν ξέρει. Όμως η αλήθεια είναι πως από πολύ νωρίς το κατά τα άλλα εξαιρετικό σενάριο χάνει την ισορροπία και την αμεροληψία του, στιγματίζοντας τον κύριο Ρόουζ με ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα. Όσο δύσκολο κι αν είναι στο θεατή να το πιστέψει, ο δικηγόρος που έχει περάσει κατά χιλιόμετρα τα όρια της επιβεβλημένης του ευπρέπειας, την αγαπάει ακόμη. Κι αυτή είναι η καταστροφή του. Χμ. Μάλλον κάτι αποκάλυψα ε; Μπα…

Εκτός απ’ το να επιβεβαιώνει πανηγυρικά πάντως το ότι οι άνθρωποι που αγαπούν τα σκυλιά, δεν πρέπει να σχετίζονται μ’ εκείνους που προτιμούν τις γάτες, ο Πόλεμος των Ρόουζ είναι μια ιδανική ταινία χωρισμού. Αν και τα περιστατικά είναι πολύ τραβηγμένα για να μπορεί κανείς να τα εφαρμόσει στην πραγματική ζωή χωρίς να καταλήξει πίσω από κάγκελα (φρενοκομείου, αν όχι σωφρονιστικού ιδρύματος), η ταινία δίνει στον χωρισμένο θεατή της όλη την απόλαυση που προσφέρουν οι μικρότητες που ακολουθούν έναν κακό χωρισμό, όπως ας πούμε το να πετάς τα ρούχα του άλλου απ’ το παράθυρο, να του στέλνεις κουτιά από σοκολατάκια γεμάτα νεκρές κατσαρίδες, ή να βάφεις τις κουρτίνες (όχι τις δικές σου, του αλλουνού) στο χρώμα που μισούσε. Και είναι βέβαια και συλλεκτικό κομμάτι, μιας και είναι μάλλον η τελευταία mainstream ταινία όπου η Kathleen Turner έχει τον αέρα της sexy femme fattale που απέκτησε στο Body Heat.

Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνω είναι, ο σκύλος, γιατί τη γλίτωσε;

---