ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Περιεχόμενα
Σάβ 15 Ιουλ 2017
Οι 100 ταινίες που δάμασαν τη Φαντασία (50-26)Σάβ 08 Ιουλ 2017
Οι 100 ταινίες που δάμασαν τη Φαντασία (75-51)Σάβ 01 Ιουλ 2017
Οι 100 ταινίες που δάμασαν τη Φαντασία (100-76)Σάβ 24 Ιουν 2017
Η «Χρονομηχανή του Cine.gr»: 1979Σάβ 17 Ιουν 2017
Η «Χρονομηχανή του Cine.gr»: 1978Αφιερωμα
Πεμ 14 Απρ 2005
Περί DOGMAτος και άλλων δαιμονίων
Θρησκευτικών απωλειών συνέχεια και το τέλος του για πολλούς κλινικά νεκρού Dogme 95; Οι δύο εμπνευστές του αισθητικά τολμηρού δανέζικου εγχειρήματος Lars Von Trier και Thomas Vinterberg επιλέγουν ένα μάλλον « α λα Festen» δώρο για το γενέθλιο πάρτυ του Δόγματος : ακριβώς δέκα χρόνια από την επίσημη παρουσίαση του Μανιφέστου (20 Μαρτίου 1995, Théâtre de l’Odéon de Paris στα πλαίσια εκδηλώσεων για τα εκατοστά γενέθλια της 7ης Τέχνης) οι ιδρυτές του ανακοινώνουν ότι δεν φέρουν πλέον την ευθύνη για την ορθοδοξία του.
Άδοξο τέλος, αναμενόμενη εξέλιξη ή απλά αλλαγή φρουράς; Σε κάθε περίπτωση το Δόγμα σηματοδοτεί την προηγούμενη κινηματογραφική δεκαετία κυρίως λόγω των ρεαλιστικών διαθέσεων και της ανοιχτής επίθεσης στο επίσημο δόγμα.
Η σκηνοθετική ομάδα του Δόγματος, αν και στην αρχή εμφανώς δανοκρατούμενη, στην πορεία εντάσσει στους κόλπους της ταινίες προερχόμενες από την παγκόσμια σκηνή ( Κορέα, Αργεντινή, Ιταλία, περίπυ δώδεκα αμερικανικές παραγωγές κ.τ.λ.) εκφράζοντας πλέον μία πιο συνολική αντίδραση. Από τα 39 φιλμ που τελικά κρίθηκαν άξια να φέρουν την σφραγίδα ξεχωρίζουμε τα πέντε πρώτα : Festen, Thomas Vinterberg (Δανία 1998), Οι Ηλίθιοι, Lars Von Trier (Δανία 1999), Μιφούνε, Srren Kragh-Jacobsen (Δανία 2000), The King Is Alive, Kristian Levring (Δανία 2000 )και Lovers, Jean-Marc Barr (Γαλλία 1999), με τις ταινίες των δύο πρωτοπόρων να παραμένουν αξεπέραστες.« Ορκίζομαι να συμμορφωθώ με τους παρακάτω διατυπωμένους και επικυρωμένους από το Dogme 95 κανόνες:
- Το γύρισμα πρέπει να γίνεται επί τόπου χωρίς αξεσουάρ και ντεκόρ (αν η ιστορία του φιλμ απαιτεί τη χρήση κάποιου ιδιαίτερου αξεσουάρ, επιλέγεται τόπος γυρίσματος όπου αυτό είναι παρόν).
- Κανένας ήχος δεν πρέπει ποτέ να δημιουργείται ξεχωριστά από τις εικόνες και το αντίστροφο (Καμία μουσική δεν πρέπει να χρησιμοποιείται εκτός και αν παίζεται κατά τη διάρκεια του γυρίσματος της σκηνής).
- H κάμερα πρέπει να φέρεται στο χέρι. Επιτρέπεται κάθε πιθανή κίνηση ή μη-κίνηση με την κάμερα στο χέρι. (Η ταινία δεν πρέπει να διαδραματίζεται εκεί που βρίσκεται η κάμερα, το γύρισμα πρέπει να γίνεται εκεί που διαδραματίζεται το φιλμ).
- Η ταινία πρέπει να είναι έγχρωμη. Κανένας ειδικός φωτισμός δεν επιτρέπεται. (Αν δεν υπάρχει αρκετός φωτισμός η σκηνή είτε πρέπει να κοπεί ή να ενσωματωθεί μία απλή λάμπα στην κάμερα).
- Κάθε οπτική επεξεργασία ή φιλτράρισμα απαγορεύεται.
- Η ταινία δεν πρέπει να περιλαμβάνει επιφανειακή δράση. (Οι φόνοι, τα όπλα κ.τ.λ. δεν πρέπει να εμφανίζονται).
- Οι χρονικές και γεωγραφικές απομακρύνσεις απαγορεύονται. (Το φιλμ πρέπει να διαδραματίζεται εδώ και τώρα).
- Οι θεματικές ταινίες δεν γίνονται αποδεκτές.
- Οι διαστάσεις του φιλμ πρέπει να είναι τα 35mm του ακαδημαïκου φορμά.
- Ο σκηνοθέτης δεν πρέπει να αναγράφεται στους τίτλους.
Επιπλέον ορκίζομαι να χαλιναγωγήσω ως σκηνοθέτης την προσωπική μου αρέσκεια. Δεν είμαι πια ένας καλλιτέχνης. Ορκίζομαι να αποφεύγω την δημιουργία ενός «έργου», καθώς θεωρώ τη στιγμή πιο σημαντική από το σύνολο. Ο υπέρτατος σκοπός μου είναι να εκμαιεύσω την αλήθεια από τους χαρακτήρες και τις σκηνές μου. Ορκίζομαι να το πράξω με κάθε διαθέσιμο μέσο και θυσιάζοντας την προσωπική μου αρέσκεια και κάθε αισθητική θεώρηση.
Και έτσι δίνω τον ΟΡΚΟ ΤΗΣ ΑΓΝΌΤΗΤΑΣ. »
Κοπεγχάγη, Δευτέρα 13 Μαρτίου 1995
Εξ ονόματος του Dogme 95
 |
 |
|---|---|
| Lars Von Trier | Thomas Vinterberg |
Πέρα από τις πιθανές και γιατί όχι δικαιολογημένες αντιρρήσεις ο Όρκος Αγνότητας, όπως και κάθε μανιφέστο, αποτελεί ένα κείμενο-μοντέλο που δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές. Στην περίπτωση του Dogme 95 δεν έχει τόση σημασία η ορθότητα του κειμένου ούτε η αμφιλεγόμενη αυθεντικότητά του, ειδικά αν αντιπαρατεθεί στο ρωσικής προεύλεσης μανιφέστο της ομάδας Cine –Eye του Dziga Vertov (1923), όσο οι ανάγκες που ώθησαν στη γέννησή του.
Όπως άλλωστε και στην περίπτωση της Nouvelle Vague των ’60s, επιθυμία των Δανών εμπνευστών του Δόγματος είναι να προκαλέσουν ηλεκτροσόκ στην κινηματογραφική κοινότητα εκείνης της περιόδου. Με τη φιλοδοξία να εγκαινιάσει ένα λιγότερο συμβατικό σινεμά χρησιμοποιώντας ερασιτεχνικά τεχνικά μέσα, το Dogme 95 κηρύσσει επίσημο εχθρό του το σινεμά ως κωδικοποιημένη τέχνη της μπουρζουαζίας.
Ο κινηματογράφος φτάνοντας στα 100 του χρόνια εμφανίζει σοβαρά προβλήματα ακινησίας με κίνδυνο την οριστική παραλυσία. Μόνο ριζικές και ακραίες λύσεις μπορούν να το κρατήσουν στη ζωή και η στροφή προς τον ρεαλισμό είναι αναπόφευκτη όπως και σε αντίστοιχες κρίσεις της κινηματογραφικής ιστορίας ( π.χ. Roberto Rossellini, Vittorio De Sica και ο ιταλικός νεορεαλισμός στην δεκαετία του’40). Υποστηρίζοντας ότι το φιλμ δεν είναι μία ψευδαίσθηση, οι σκηνοθέτες του Δόγματος στρέφουν τον φακό της ερασιτεχνικής κάμερας στο χέρι προς την πραγματικότητα ελπίζοντας ότι εκεί θα βρουν τη χαμένη ζωντάνια του σινεμά. Με τους λιτούς, θρησκευτικής ισχύος κανόνες δεν ακυρώνουν με κανένα τρόπο την τεχνική εξέλιξη 100 χρόνων. Απλά επιλέγουν την επιστροφή στις ρίζες με σκοπό να ανακαλύψουν νέους κινηματογραφικούς τρόπους.
Η αλήθεια της εικόνας χωρίς περιττές επεξεργασίες όμως σοκάρει την κοινωνία του θεάματος και την για χάρη της μπουρζουαζίας κωδικοποιημένη αναπαράσταση, σύμφωνα με τα «πιστεύω» του Δόγματος. Και για του λόγου το αληθές μια σκηνή του Dogme 2 αρκεί για να το αποδείξει.
Ο Lars Von Trier τολμά και καταγράφει τη σκηνή του οργίου και τις πολλαπλές ερωτικές διεισδύσεις χωρίς προσθήκες ή καμουφλάζ. Με άλλα λόγια χωρίς να προκαλεί την ερωτική διέγερση ως οφείλει μία ταινία πορνό αλλά και χωρίς να κρύβει όπως μία « καθώς πρέπεi » ταινία. Ακατέργαστες εικόνες, αμηχανία στο «καλά εκπαιδευμένο» παγκόσμιο κοινό και ο δικός μας απεριόριστος θαυμασμός στο σπουδαιότερο ίσως Δανό σκηνοθέτη από την εποχή του Dreyer.
Τι κρατάμε λοιπόν από την πρώτη και ίσως τελευταία δεκαετία του Δόγματος; Ανεξάρτητα από την επιτυχή ή μη πορεία του, το Dogme 95 αποδεικνύει ότι οι εναλλακτικές φώνες, αν και είδος προς εξαφάνιση, εξακολουθούν να υπάρχουν. Και οι σινε-διαμάχες επιτέλους να αφορούν την ουσία των κινηματογραφικών μέσων έκφρασης και όχι κάθε είδους –απαραίτητο μεν υπερτιμημένο δε- περιτύλιγμα της επίσημης βιομηχανίας.
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.