---

Πεμ 19 Μαϊ 2005

Σήμερα: Death and the Maiden – Ο Θάνατος και η Κόρη

Κλειδώσαμε τον Ιωσήφ Πρωιμάκη στο μπουντρούμι του Cine.gr. Τον ταΐζουμε μια φορά τη μέρα, με DVDs και sushi. Κάθε δεύτερη Πέμπτη, βγάζουμε στη φόρα το ημερολόγιό του.

Πέμπτη, 5 Μαΐου
20,00
Ο Δηράκης μάλλον ξέχασε να πληρώσει το λογαριασμό και η ΔΕΗ θεώρησε σωστό να κάνει για μια φορά το καθήκον της και να μας βυθίσει σε πλήρη ακινησία. Το μπουντρούμι ήταν μονίμως σκοτεινό, φυσικά η τηλεόραση και το DVD αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία και να το ρίξουν στην υπνοθεραπεία, και το φαγητό μου ήταν κάθε μέρα κρύο. Στην αρχή φοβήθηκα πως κάποιο ανταγωνιστικό site είχε κηρύξει πόλεμο στο Cine, πως είχαν κάνει έφοδο, τους είχαν σκοτώσει όλους και κάποια στιγμή θα κατέβαιναν και εδώ κάτω. Η σκέψη μού άδειασε τη γωνιά λίγο πιο γρήγορα απ’ όσο είχε εμφανιστεί. Τι θα μπορούσε ποτέ να θέλει ο οποιοσδήποτε από το Cine; Βέβαια δεν αποκλείεται απλώς να μου κλείσαν το ηλεκτρικό στο μπουντρούμι, να ήταν κάποιο διεστραμμένο καλαμπουράκι κι αυτό, μιας και δεν θα μπορούσα να δω αν έχουν φως οι από πάνω και το φαγητό μου είναι ούτως ή άλλως κρύο, όμως πιστεύω πως το πρώτο ενδεχόμενο είναι το πιο πιθανό. Ο Δηράκης δεν τα πάει καλά με τα χρήματα άλλωστε. Έχει την τάση να πιστεύει πως φτιάχτηκαν για να μένουν ακίνητα. Ο Δηράκης μάλλον δεν πρέπει να τα πηγαίνει καλά και με την έννοια του τροχού, και γενικά ότι είναι στρογγυλό και πρέπει να κυλάει, όπως ας πούμε τα κέρματα.

Τρίτη, 10 Μαΐου
18.00
Σήμερα (σήμερα πρέπει να ήταν, δεν παίρνω κι όρκο) ξύπνησα και δεν έβρισκα το moleskin μου. Καθώς έψαχνα, πρόσεξα ότι αποφάσισε να με επισκεφτεί ένα σύννεφο γκριζοπράσινου καπνού και άρχισε να ακούγεται η μουσική απ’ το Tetris. Θόλωσα. Όταν ξύπνησα, ήμουν ξάπλα φαρδύς-πλατύς στο πάτωμα με το moleskin κάτω απ’ το αριστερό μου χέρι. Το δεξί μου ήταν κάτω απ’ τη λεκάνη μου και είχε μελανιάσει εκεί που το πλάκωναν τα κόκαλα μου. Έχω μια δυσκολία στο να λυγίσω το μεσαίο δάχτυλο.



Κυριακή, 15 Μαΐου
19.00
Δεν ξέρω αν θέλουν να μου πουν κάτι μ’ αυτές τις ταινίες που μου στέλνουν, αλλά σίγουρα μου βάζουν περίεργες ιδέες. Γιατί αυτή τη φορά, μου έριξαν τον Θάνατο και την Κόρη, την ιστορία ενός τύπου που τον αρπάζει μια ημιπαράφρων γυναίκα που είχε φυλακιστεί και κακοποιηθεί κατά τη διάρκεια κάποια χούντας, και φυσικά, τον φυλακίζει και τον κακοποιεί.



Οι εσωτερικές μου νουθεσίες όμως δεν κρατάνε πολύ, η οθόνη σκοτεινιάζει και μεταφερόμαστε στη μέση του πουθενά, σε κάποια αδιευκρίνιστη χώρα, που μόλις έχει συνέλθει από ένα ιδιαίτερα σκληρό στρατιωτικό καθεστώς. Είναι νύχτα, βρέχει, φυσάει, και μια γυναίκα στέκεται στην βεράντα ενός ερημικού σπιτιού, σ’ αυτή τη μέση του πουθενά. Το ανήσυχο βλέμμα της σκανάρει το σκοτάδι και το ραδιόφωνο μιλάει για μια νεοσυσταθείσα επιτροπή με αποστολή να εντοπίσει και να εκδικάσει υποθέσεις παρανομιών κατά τη διάρκεια της σκληρής χούντας. Ο άντρας της γυναίκας έχει τεθεί επικεφαλής, και για κακή του τύχη φτάνει σπίτι λίγο αφού η γυναίκα έχει ενημερωθεί από το ραδιόφωνο, για να του συναντήσει μια ιδιαίτερα ψυχρή υποδοχή. Είναι κάθετα αντίθετη με την επιτροπή, αφού τη βλέπει καταδικασμένη σε κακοδικίες που θα οδηγήσουν νομοτελειακά σε αθωώσεις φονιάδων και βασανιστών, φοβάται ότι οι άνθρωποι που την είχαν δεμένη και έκαναν τρομερά πράγματα στο κορμί της, θα κυκλοφορούν ελεύθεροι και κατά κάποιον αρρωστημένο τρόπο, σχεδόν δικαιωμένοι. Προφανώς δεν έχει συνέλθει εντελώς απ’ τα ηλεκτροσόκ, και πετάει το δείπνο του άντρα της στα σκουπίδια. Τσακώνονται, της λέει πως όλα θα πάνε καλά, τα ξαναβρίσκουν.