• ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...

  • Αριθμός ταινιών: 22316
  • Αριθμός συν/τών: 759967
  • Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
This is...cult!


Δευ 09 Δεκ 2002

Night of the Living Dead - Η Νυχτα των Ζωντανων Νεκρων




-Are they slow moving creatures?
-Well, they’re dead, they’re all messed up.


Δυο αδέρφια, ο Johnny και η Barbra, πηγαίνουν στο νεκροταφείο της παλιάς τους πόλης για να επισκεφτούν τον τάφο του πατέρα τους. Ο Johnny φοβίζει την Barbra, θυμίζοντάς της πόσο την είχε τρομοκρατήσει όταν, παιδί ακόμη, την απειλούσε ότι οι νεκροί είχαν σηκωθεί για να την πιάσουν. Σύντομα ο εφιάλτης της Barbra γίνεται πραγματικότητα, καθώς ένας νεκροζώντανος γέρος της επιτίθεται. Ο αδερφός της σκοτώνεται προσπαθώντας να την σώσει και αυτή καταφεύγει τρομοκρατημένη σε ένα παρακείμενο σπίτι ψάχνοντας καταφύγιο. Οι νεκροζώντανοι αυξάνονται σε ταχύτατους ρυθμούς, ενώ μια ομάδα ανθρώπων που έχουν καταφύγει στο ίδιο σπίτι προσπαθούν να το οχυρώσουν για να γλιτώσουν από την επίθεση.

Αν κάποιος έβαζε μια ντουζίνα κινηματογραφόφιλων να κάτσουν και να φτιάξουν μια λίστα με τους τίτλους που είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή στην εξέλιξη των ταινιών τρόμου, σίγουρα ταινίες όπως το Psycho - Ψυχω, το Halloween - Η Νυχτα με τις Μασκες ή ο Εξορκιστης, θα εμφανίζονταν στις λίστες όλων. Οι ταινίες του Hitchcockθα αποτελούσαν τα παραδείγματα ενός σινεφίλ με πιο ‘κλασσικά’ γούστα. Το ‘Blood Feast’ ή ο ‘Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι’ θα εμφανίζονταν στη λίστα ενός φαν των splatter-movies, ενώ ταινίες του Bava και του Argento θα έδιναν το παρόν στις λίστες φίλων του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Και ενώ οι λίστες μπορεί κατά τα άλλα να ήταν εντελώς διαφορετικές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι στις προτιμήσεις όλων θα εμφανιζόταν και η Η Νυχτα των Ζωντανων Νεκρων του George A. Romero.

Γυρισμένη στα τέλη του ’60 με ένα ελάχιστο budget, η Η Νυχτα των Ζωντανων Νεκρων, διατηρεί και σήμερα την αμετρίαστη υπεροχή της στο είδος, αποτελώντας μια από τις πιο κλασικές ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Παρ’ ότι προκάλεσε μεγάλη διχογνωμία όταν βγήκε, λόγω των εξεζητημένων για την εποχή εκείνη αιματηρών σκηνών, η πολύ-επίπεδη αλληγορική της φύση καθώς και η ανανέωση που επέφερε στο genre των ταινιών τρόμου, της έχουν χαρίσει σήμερα τόσο την αγάπη του κοινού, όσο και την αναγνώριση των κριτικών.

Η ΝτΖΝ έιναι μια διαχρονική και πάρα πολύ αποτελεσματική ταινία τρόμου, γιατί βασίζεται σε έναν πολύ απλό συλλογισμό, μια απλή κεντρική ιδέα. Επτά άνθρωποι, ένα σπίτι, αμέτρητα ζόμπι. Για να γλιτώσουν οι άνθρωποι από τα ζόμπι που τους κυνηγούν, πρέπει να συνεργαστούν για να μετατρέψουν το σπίτι σε οχυρό και να αμυνθούν μαζί για την επιβίωσή τους. Μια απλή ιστορία. Ακόμη και ένα δεκάχρονο θα μπορούσε να τη σκεφτεί (ok, ένα δεκάχρονο με πολύ νοσηρή φαντασία, όπως ήμουν εγώ ας πούμε...). Ωστόσο ο κινητήριος μοχλός της ταινίας δεν είναι απλά η ιστορία, αλλά η ευφυία με την οποία παρουσιάζεται, εμπλουτίζεται και εξελίσσεται.

Ο Romero εμπλουτίζει το φιλμ με πληθώρα συμβολισμών και αλληγοριών. Οι ετερόκλητοι ήρωες αποτελούν κοινωνικά αρχέτυπα, με ανάλογα συγκρουόμενες κοσμοθεωρίες. Ο Ben (Duane Jones), ένας ψύχραιμος έγχρωμος νεαρός, η Barbra (Judith O’ Dea), μια νεαρή λευκή γυναίκα, που βρίσκεται σε σοκ στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας, ο Harry Cooper, η γυναίκα και η κόρη τους (Karl Hardman, Marilyn Eastman, Kyra Schon), μια οικογένεια στα πρόθυρα της κατάρρευσης, και ο Tom και η Judy (Keith Wayne, Judith Ridley). Αυτοί οι αντίθετοι χαρακτήρες πρέπει να συνεργαστούν αποτελεσματικά για να σωθούν από τον κίνδυνο, μεριάζοντας προς το παρόν τις διαφορές που τους χωρίζουν. Περίπου όπως προσπαθούν να συνεργαστούν οι διαφορετικές κοινωνικές τάξεις για να αντιμετωπίσουν έναν εθνικό κίνδυνο, ή όπως θα πρέπει να συνεργαστούν τα έθνη, σε πιθανότητα παγκόσμιας απειλής. Έτσι και τα ζόμπι αποκτούν το σημειολογικό χαρακτήρα του εχθρικού έθνους, ή της μη ανθρώπινης απειλής αντίστοιχα.

Το σπίτι δεν είναι παρά μια μικρογραφία της κοινωνίας ως σύνολο, ένας μικρόκοσμος υπό την απειλή της εξαφάνισης. Η ταινία, σε ένα τέτοιο επίπεδο, λειτουργεί ως μια εξεταστική ματιά αυτού του μικρόκοσμου, μια κοινωνιολογική μελέτη που επικεντρώνεται εξίσου και στο φύλο και στη φυλή και στις ηλικίες των κοινωνικών στρωμάτων. Οι άντρες είναι οι επικεφαλείς (ναι το ξέρω, δεν είναι και πολύ φίλο-φεμινιστικό το μήνυμα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η ταινία γυρίστηκε υπό τη σκιά της αντροκρατούμενης αμερικανικής κοινωνίας του ’60) και επιλέγουν τον καλύτερο τρόπο δράσης, αλλά μόνο αφού παλέψουν για να καθορίσουν ποιος απ’ όλους είναι ο αρχηγός. Οι γυναίκες, όταν δεν παρουσιάζονται πολύ αδύναμες για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των καταστάσεων, περιορίζονται σε δευτερεύοντες ρόλους. Οι φυλετική διάκριση δεν είναι πολύ εμφανής, αλλά η αψιμαχία μεταξύ του Cooper και του Ben φαίνεται να πηγάζει κυρίως απ’ το ότι ο Cooper είναι λευκός και μεγαλύτερος σε ηλικία, χαρακτηριστικά που γι’ αυτόν ξεκάθαρα δηλώνουν ότι πρέπει να είναι επικεφαλής. Και ποια απειλή συμβολίζουν τα ζόμπι; Είμαστε στα τέλη του ’60, σε μια Αμερική που βασανίζεται από πολλές εξωτερικές και εσωτερικές κοινωνικές απειλές. Τα ζόμπι συμβολίζουν τις δυνάμεις της κοινωνικής αλλαγής, τις δυνάμεις που θέλουν να γκρεμίσουν το status quo της εποχής. Μπορούν να συμβολίζουν είτε τους χίπις, είτε τον κομουνισμό, ή και τα δύο. Η ταινία είναι ανοιχτή για πληθώρα αναγνώσεων και η διαχρονικότητά της βασίζεται στο ότι οι αναγνώσεις αυτές μπορούν να εφαρμοστούν τόσο στην τότε εποχή, όσο και στην σημερινή και σε οποιαδήποτε άλλη. Στην ιστορία υπάρχουν πάντα κοινωνικές ανακατατάξεις, όπου διάφορα στρώματα οι καταστάσεις απειλούν το status quo.

Η ταινία, παρ’ ότι κυρίως κλειστοφοβική, σε μεγάλο μέρος της παρουσιάζει την κατάσταση που επικρατεί στον έξω κόσμο μέσω της τηλεόρασης. Οι ήρωές μας περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους μπροστά από την τηλεόραση, απ’ όπου ενημερώνονται για την κατάσταση έξω από το σπίτι. Οι σκηνές αυτές καθρεπτίζουν ξεκάθαρα μια κοινωνία εξαρτημένη από την τηλεόραση και τα Μ.Μ.Ε. γενικότερα. Τόσο τη δική μας, όσο και αυτήν που εμφανίστηκε στην Αμερική κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, όπου οι άνθρωποι καθόντουσαν με το βραδινό τους μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθώντας στιγμιότυπα απ’ τον πόλεμο.

Για όσους δεν τα πάνε καλά με τους συμβολισμούς στις ταινίες και πάλι η ΝτΖΝ είναι αποτελεσματική και στο ψυχαγωγικό της επίπεδο. Η ομορφιά και η μεγάλη αξία αυτής της ταινίας έγκεινται στο γεγονός ότι είναι εξίσου καλή σε όλα τα επίπεδα στα οποία κινείται. Δεν είστε και πολύ της αλληγορίας; Πολύ ωραία, η ΝτΖΝ είναι ένα έντονο, εφιαλτικό, κλειστοφοβικό ταξίδι στον αποκαλυπτικό τρόμο. Περιέχει αρκετή ποσότητα τρόμου τύπου splatter, ιδίως για ταινία του ’60, πληθώρα ανατριχιαστικών πλάνων, με χαρακτηριστική τη σκηνή των ζόμπι να τσιμπολογούν τα πτώματα των δύο από τους επτά ήρωές μας.

Κλείνοντας, να πούμε ότι η ΝτΖΝ αποτελεί ορόσημο τόσο της ανεξάρτητης κινηματογραφία, όσο και της μετέπειτα εξέλιξης των ταινιών τρόμου. Η απεικόνιση το Romero για τα πεινασμένα ζόμπι, ήταν επαναστατική. Τα βγάζει από την ιδέα κλισέ της εποχής που τα συσχέτιζε άμεσα με το βουντού και τα μεταφέρει σε αστικό περιβάλλον, καθιστώντας τα άμεσο κίνδυνο για το κοινό του.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η ΝτΖΝ έχει άξια κερδίσει την φήμη της ως κλασσική και ως must see ταινία για όλους τους φαν του κινηματογράφου του φανταστικού. Δείτε την.

Βαθμολογία: 10/10


 
 
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.