---

Σάβ 26 Νοε 2005

Ανταπόκριση 26 Νοεμβρίου 2005

Ο ουρανός ήταν για μια ακόμη φορά συννεφιασμένος. Ο καιρός απειλούσε και πάλι την διάθεσή μας. Όσο ενθουσιασμό και να προκαλεί το φεστιβάλ κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με την μελαγχολία της συννεφιάς για πολύ. Ειδικά όταν οι ταινίες δεν βοηθούν. Πλέον είμαι πεπεισμένος ότι το πόση κατάθλιψη προκαλούν είναι το σημαντικότερο κριτήριο για να προβληθούν. Για αυτό και όταν είδα κάτι στοιχειωδώς διασκεδαστικό, χάρηκα. Αλλά εκεί βρισκόταν ο Δηράκης και ο Πρωιμάκης, ώστε να μην αφήσουν να συμβεί κάτι τέτοιο. Ο λόγος βέβαια για το «Τσίου» και την καταδικαστική τους ετυμηγορία. Αλλά τέλος πάντων, είχαμε μείνει στην μελαγχολία και στην κατάθλιψη. Οι ψυχολογικές αντοχές λοιπόν είχαν εξαντληθεί. Οι δε βιολογικές είχαν ψελλίσει «όχι άλλο σουβλάκι» πριν εξαντληθούν και αυτές. Είχαν τελειώσει και τα λεφτά. Και κακά τα ψέματα τα σπουδαιότερα είχαν περάσει. Τα βραβεία τα διαβάζεις και στο cine... Μαζεύοντας λοιπόν τα πράγματά μου και βγάζοντας ένα εισιτήριο για το Σάββατο το πρωί αποφάσισα να συμβιβαστώ με όλες τις προειρημένες ανάγκες. Μια τελευταία βόλτα στο Γραφείο Τύπου, από αυτές που ο πρωταγωνιστής προχωράει στον χώρο που έζησε τόσες εμπειρίες και χάρη σε διάφορα flashbacks και την κατάλληλη μουσική, συγκινεί τον κόσμο, μια τέτοια λοιπόν έκανα και εγώ. Οι υπολογιστές βούιζαν μονότονα και οι δημοσιογράφοι το ίδιο. Κινήθηκα αφηρημένος προς τη θυρίδα μου, αναπολώντας τη μέρα που λειτουργούσε το μηχάνημα του καφέ. Είχε μερικά χαρτιά, ως συνήθως. Εγώ όμως έφευγα. Παρόλα αυτά άπλωσα το χέρι μου και τα πήρα. Βλακείες, βλακείες, βλακείες και... Τι; Ποιος έρχεται το Σάββατο;

Μερικές άναρθρες κραυγές αργότερα είχα αλλάξει το εισιτήριο μου για το βράδυ και βρισκόμουν στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, όπου η αυτού μεγαλειότις Francis Ford Coppola θα παρευρισκόταν στην έκθεση του Dean Tavoularis, σχεδιαστή παραγωγής για τις περισσότερες ταινίες του, μαζί με τον γιο του και την κόρη του. Θα γινόταν μια συζήτηση με θέμα «ας μιλήσουμε για την τέχνη, ας μιλήσουμε για τον κινηματογράφο» σε ένα αμφιθέατρο του μουσείου. Ο χώρος είχε σχεδόν γεμίσει, όταν ξεπρόβαλε. Πολλοί δημοσιογράφοι, πολλοί φωτογράφοι, πολλοί καμεραμέν, πολλοί φοιτητές και πολλοί άλλοι. Έγινε βέβαια δεκτός με χειροκροτήματα και κάθισε, εκεί, σε απόσταση λίγων μέτρων από εμένα. Δίπλα του βέβαια το τιμούμενο πρόσωπο, ο Dean Tavoularis ντε, το οποίο όμως κανείς δεν πρόσεξε και πολύ. Οι μάζες ουδέποτε φημίζονταν για την ευγένεια τους, και σίγουρα όχι για την κρίση τους. Έτσι παρά του ότι σε άλλον γινόταν η τιμή, άλλος δεχόταν τις ερωτήσεις. Ευτυχώς μερικές είχαν δισυπόστατο χαρακτήρα (για παράδειγμα «Πως γνωριστήκατε;»), αλλά ακόμα και σε αυτές δεν άφηναν το τιμούμενο πρόσωπο να απαντήσει παρά μόνο αν μίλαγε για τον Francis. Η μεταφράστρια, αν και πολύ καλή, παρεμβαλλόταν ανάμεσα στις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, σπάζοντας τον όποιο ειρμό της συζήτησης. Εξαιτίας αυτού και εξαιτίας όλων των ανούσιων ερωτήσεων (ας είναι καλά οι δημοσιογράφοι που λέγαμε), όλη η εκδήλωση είχε έναν τυπικό χαρακτήρα. Η κρούστα τούτη έσπασε στην αρχή και στο τέλος. Στην αρχή ο Κακογιάννης που βρισκόταν και αυτός εκεί, φρόντισε να επιβεβαιώσει την κακότροπη φήμη του, αφού άρχισε να παραπονιέται για την ακουστική και μόλις διαπίστωσε ότι δεν τον πρόσεχε κανείς, διέκοψε τον Coppola καθώς μιλούσε για να του πει «Don’t use the microphone, better shout!» (Μην χρησιμοποιείς το μικρόφωνο, καλύτερα να φωνάζεις). Στο τέλος όσοι δεν τους δινόταν ο λόγος, άρχισαν να τον παίρνουν μόνοι τους και να φωνάζουν τις ερωτήσεις τους. Σε συνδυασμό με όσους είχαν τον λόγο και μίλαγαν στο μικρόφωνο, την απελπισμένη μεταφράστρια, τον ασυντόνιστο Ζουμπουλάκη και βέβαια τον Κακογιάννη, δημιούργησαν ένα διασκεδαστικό κομφούζιο. Μετά άρχισαν και τα πειράγματα του Coppola προς την γυναίκα του Dean Tavoularis και γίναμε όλοι πλέον μια οικογένεια. Τότε πρόσεξα και την Sofia Coppola, που καθόταν εκεί, μπροστά, σε απόσταση λίγων μέτρων από εμένα. Το μοναδικό σχόλιο της ήταν: «Συνεργάζεται μόνο με Έλληνες Σχεδιαστές Παραγωγής» όταν ο Κακογιάννης παρατήρησε ότι ο Coppola είχε συνεργαστεί και με τον Φωτόπουλο, εκτός από τον Tavoularis (ο οποίος έχει ελληνικές ρίζες). Κατά τα άλλα εξαφανίστηκε μέσα στους θαυμαστές της όταν τελείωσε η εκδήλωση. Από την άλλη ο Coppola πήρε το μικρόφωνο και ζήτησε από όσους σπουδάζουν σε σχολή κινηματογράφου να μαζευτούν κοντά του, ώστε να συνεχίσει μια πιο εξειδικευμένη συζήτηση. Αφού λοιπόν έφυγαν αρκετοί και μαζευτήκαμε συνέχισε την πιο εξειδικευμένη συζήτηση. Τότε έγινε σαφές ότι εκτός από πολύ επικοινωνιακός, ο άνθρωπος είναι και σοφός. Ειπώθηκαν πολλά για την τεχνολογία και τις αλλαγές που θα επιφέρει στην δημιουργία ταινιών. Η άποψη που εξέφραζε με τον πληρέστερο τρόπο την ουσία του σινεμά και ξεπερνούσε τις τεχνικές αναφορές. Η αντίσταση του κοινού ήταν σθεναρή, αφού σε πολλούς δεν αρέσει το ψηφιακό μέλλον. Αλλά ο Coppola είπε ξανά και ξανά με πάθος ότι το μέσο δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει το όραμα, η ανάγκη να εκφραστείς...

Σταματάω απότομα κάθε προσπάθεια να μεταφέρω τα λόγια του, γιατί δεν μπορώ. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μεταφέρω ότι τα λόγια του προκάλεσαν αίσθηση στους περισσότερους. Πολλές ατάκες, αλλά κυρίως μια βαθιά συνειδητοποίηση. Και όλα αυτά να τα δίνει σε όσους είναι γύρω του. Γιατί μίλησε και για τη ζωή, όχι μόνο για τον κινηματογράφο. Και μια κοπέλα έφτασε να τον ρωτήσει μήπως είναι αλαζονεία να λέει ότι θα πεθάνει ευτυχισμένος. Και εγώ έφτασα να σκέφτομαι ότι πιστεύω τόσο πολύ στα λόγια του που θα ήθελα να τα πιστεύει και ο ίδιος και να μην τα λέει ως αντίδραση σε κάποια εσωτερική ανησυχία. Αλλά πάλι εγώ είμαι προβληματικός. Από εδώ και στο εξής όμως και διαφωτισμένος...

---