---

Κυρ 02 Απρ 2006

ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ

Ένας τίτλος που από μόνος του προδιαθέτει το κοινό για την θεματογραφία της ταινίας. Πρόκειται φυσικά για ταινία «φουστανέλας» που γυρίστηκε το 1972 από τον Τζέιμς Πάρις, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Μιχάλη Περάνθη. Αξίζει να σταθεί ο σύγχρονος θεατής στην οπτική γωνία με την οποία παρουσιάζεται η ηρωική στάση των Σουλιωτών, αφού διαφέρει από αυτήν που θα περίμενε κανείς. Κι αυτό γιατί η ιστορική αναφορά στον Αλί Πασά και τους Σουλιώτες λειτουργεί απλά ως φόντο για την αισθηματική ιστορία του Κόνγκα (οπλαρχηγού) και της Βαγγελής.

Δυο οπλαρχηγοί , ο Φώτος Τζαβέλας και ο Κόνγκας , αντιστέκονται με ανδρεία στα σχέδια υποταγής των Σουλιωτών που εκπονούνται από τον Αλί. Μαζί τους όλοι οι Σουλιώτες , άντρες , γυναίκες , παιδιά. Η Βαγγελή ( Κάτια Δανδουλάκη) ερωτεύεται τον Κόνγκα και γνωρίζει μαζί του τόσο την αγάπη όσο και τον πόνο του θανάτου του. Συμπρωταγωνιστές της, οι: Χρήστος Πολίτης (στο ρόλο του Βασίλη), Λαυρέντης Διανέλλος, (καλόγερος Σαμουήλ στο Κούγκι), Στέφανος Στρατηγός ( ο αρχηγός από την πλευρά των Τούρκων) και ο Φερνάντο Σάντσο (ίσως ο μοναδικός πιστευτός Αλί), ανήκουν οι περισσότεροι στους «σταρ» που κατασκευάστηκαν από την εγχώρια βιομηχανία του θεάματος για να καλύψουν τις ανάγκες των ταινιών πολεμικού είδους, είτε αναφέρονταν θεματικά στο 1821 είτε στο ΄40.

«Οι Σουλιώτες» μπορεί να στηρίζονται σε μια ερωτική ιστορία, ταυτόχρονα όμως απεικονίζουν δραματοποιημένα ιστορικά ντοκουμέντα που αφορούν τον τρόπο επιλογής συζύγου, τις δοξασίες και τις ηθικές δικλείδες ασφαλείας του λαού. Παραδοσιακές φορεσιές ανάλογα με την ηλικιακή και οικονομική θέση του ατόμου στην κοινωνία, χοροί και τραγούδια που καλύπτουν τόσο τα χαρμόσυνα γεγονότα όπως ο γάμος, όσο και τα θλιβερά όπως ο θάνατος των παλικαριών, φόροι τιμής ακόμη και στον άξιο αντίπαλο, φωτογραφίζουν μια άλλη εποχή’ μια εποχή όπου η τιμή και η ελευθερία δεν έχει αντίτιμο.

Ουσιαστικά το φιλμ δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε ιστορικό, ούτε ερωτικό, ούτε καθαρά εμπορικό. Δεν μπορεί να καταταγεί σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες, αφού συγκεντρώνει στοιχεία από τις περισσότερες. Το σενάριο του Πάνου Κοντέλη είναι λιτό, οι χαρακτήρες, με εξαίρεση του Καλόγερου και του Αλί Πασά, άχρωμοι. Ωστόσο οι ερμηνείες ορισμένων ηθοποιών –κυρίως της Κάτιας Δανδουλάκη και της Αλέκας Κατσέλη (η μητέρα του Τζαβέλα)- δίνουν την πινελιά που χρειαζόταν το φωτογραφικό κάδρο του Δημήτρη Παπακωνσταντή για να ζωντανέψει και να χαρακτηριστεί το αποτέλεσμα αρκετά ικανοποιητικό.

Μία προσεγμένη παραγωγή, λοιπόν, αναλογιζόμενοι πάντα ότι την δεκαετία του εβδομήντα ο Ελληνικός κινηματογράφος βρίσκεται προ των πυλών της κρίσης. Η έγχρωμη εικόνα και οι πολεμικές υπερπαραγωγές άλλωστε, είναι δυο από τους τρόπους σωτηρίας που επιλέγουν οι παραγωγοί για να κρατήσουν τον κινηματογράφο εμπορικά ζωντανό. Ανάμεσα σε αυτούς τους τρόπους ως σωσίβιο προσπάθησε να σταθεί και το φιλμ «Σουλιώτες». Παρόλα αυτά, το ποντάρισμα σε αυτήν δεν έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Το πρόσωπο του Καλόγερου (Λαυρέντης Διανέλλος) και η ανατίναξη στο Κούγκι ήταν το καλύτερο...Φινάλε. GRAND FINALE για μια ηρωική σελίδα άλλωστε της ιστορίας του τόπου!

---