---

Παρ 07 Ιουλ 2006

ΜΟΝΑΧΟ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ…

Γερμανικά κτυπά η καρδιά αυτήν την εβδομάδα, μιας και το ενδιαφέρον του συνόλου του (αρσενικού, κυρίως) πληθυσμού του πλανήτη στρέφεται την ερχόμενη Κυριακή το βράδυ στην μονομαχία των τιτάνων, στον μεγάλο τελικό του 18ου Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου. Στο Βερολίνο, μια καυτή βραδιά του Ιουλίου, Ιταλοί και Γάλλοι καλούνται να αποδείξουν, πως δεν έφτασαν τυχαία μέχρι εδώ, αναδεικνυόμενες μέσω των ημιτελικών ως οι καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης. Ταυτόχρονα όμως και σχεδόν συμπτωματικά, η σημαντικότερη κυκλοφορία DVD της εβδομάδας που διανύουμε, μας μεταφέρει γεωγραφικά, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα παραπέρα, στο Μόναχο, όπου μια επίσης ζεστή νύχτα (Σεπτεμβρίου, ήταν τότε) συντελέστηκε η μεγαλύτερη αθλητική τραγωδία όλων των εποχών και γράφτηκε η πιο μελανή σελίδα στην ιστορία του Ολυμπισμού. Ελπίζω το πολυαναμενόμενο τελευταίο παιχνίδι του δέκατου μουντιάλ της ζωής μου, να αγγίξει σε αναλογικό ποιοτικό επίπεδο τα στάνταρντς της ταινίας του Spielberg.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

MUNICH

25 λέξεις – Σεπτέμβρης του 72 και κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων του Μονάχου, άραβες εξτρεμιστές, κατόπιν ενός καλοστημένου σχεδίου θα προκαλέσουν τον θάνατο έντεκα ισραηλινών αθλητών και προπονητών. Η εβραϊκή κυβέρνηση ζητώντας εκδίκηση, θα οργανώσει μια μυστική επιχείρηση, αναθέτοντας σε πράκτορες της Μοσάντ, την εξόντωση των υπευθύνων της σφαγής.

Στο Ράφι – Δεν χρειάζεται να έχει κανείς εντρυφήσει σε μεγάλο βαθμό στα αθλητικά δρώμενα, για να γνωρίζει τα όσα δραματικά συνέβησαν εν τω μέσω των αγώνων, που υποτίθεται έχουν σκοπό να διακόψουν οποιαδήποτε σχέση μίσους και έχθρας, οποιαδήποτε πολεμική δραστηριότητα, οποιαδήποτε φλόγα αντιδικίας καίει στον κόσμο, πριν από 34 ακριβώς χρόνια, στο Μόναχο, την πόλη που είχε αναλάβει να διεκπεραιώσει την επονομαζόμενη τότε Ολυμπιάδα της ειρήνης. Κουκουλοφόροι, ορκισμένοι στο όνομα του Ισλάμ τρομοκράτες, εισήλθαν αιφνιδιαστικά στους χώρους του Ολυμπιακού χωριού, αιχμαλωτίζοντας εντός του κτιρίου μια ομάδα αθλητών, απαιτώντας πολιτικά ανταλλάγματα για την απελευθέρωση τους. Επίλογος της ιστορίας, λίγο έως πολύ γνωστός, αφού από εξαιρετικά κακή εκτίμηση των αρχών της διοργανώτριας χώρας αλλά και από την σαφή αδιαλλαξία της κυβέρνησης του Ισραήλ, χάθηκαν εντελώς αναίτια έντεκα ζωές ανθρώπων που εξέφραζαν το αθλητικό ιδεώδες.

Μέχρι σήμερα, με το θέμα ταμπού για την παγκόσμια κοινή γνώμη, που τότε είχε φέρει σε κατάσταση απόγνωσης τα μέλη των αθανάτων της ΔΟΕ, που αποφάσισαν μέσα σε μια νύχτα, την συνέχιση των αιματοβαμμένων αγώνων, παρόλη την αμέριστη θλίψη που είχε σκορπίσει το συμβάν στον πλανήτη, η κινηματογραφία διόλου είχε ασχοληθεί, κρατώντας θα έλεγα μια μυστηριώδη θέση σε ένα ζήτημα που αποτελεί πρώτης τάξης σπίθα για ένα καυτό σενάριο. Αν μάλιστα υπήρχε στοιχηματισμός για το ποιος ποτέ δεν θα περίμενα να φτιάξει μια ταινία με αφορμή τα συμβάντα δίπλα στο Olympiastadion του Μονάχου, τότε με σιγουριά θα υποστήριζα το όνομα του Spielberg, λόγω της γνωστής του τοποθέτησης σε ζητήματα που άπτονται του εβραϊσμού. Τι λάθος εκτίμηση! Με το Μόναχο, ένα φιλμ που δεν βασίζεται τόσο στα δρώμενα τον μαύρο Σεπτέμβρη του 72, αλλά στα όσα συνέβησαν κατόπιν των γεγονότων, όταν η κυβέρνηση της Γκόλντα Μέιρ, πήρε το ρίσκο της εκδίκησης, ο Spielberg, επιχειρεί την προσωπική του κριτική, στην κρίση τρομοκρατίας που μαστίζει την υφήλιο σήμερα, τώρα.

Και αν οι ενέργειες των αράβων, που ακολουθώντας πιστά τις εντολές του Κορανιού κατεβάζουν το σπαθί, ζητώντας το αίμα του εχθρού να σβήσει το αίμα των συμπολεμιστών ή συγγενών τους, είναι κατακριτέες από την παγκόσμια κοινή γνώμη, ως πράξεις ανείπωτης βαναυσότητας και ένδειξη μη πολιτισμένων φυλών, ποτέ δεν είχε γίνει κριτική πάνω στις τάσεις εκδίκησης, που υπό τον μανδύα μαφιόζικων εκτελέσεων, επιχειρούν οι μυστικές οργανώσεις, είτε λέγονται Μοσάντ, είτε KGB ή CIA. Εδώ ο μεγαλύτερος αμερικάνος δημιουργός των τελευταίων τριάντα χρόνων, κάνει ακριβώς αυτό. Δεν στέκεται στο αυτονόητο. Δεν αφορίζει τους παλαιστίνιους του ένοπλου αγώνα, που έτσι κι αλλιώς έχουν αποσπάσει την αρνητική κριτική, αλλά με απίστευτα ουδέτερη ματιά, κρίνει κι επικρίνει τους υποτιθέμενα δικούς του, τους Ισραηλινούς, που δεν κάνουν δα και τίποτα το διαφορετικό. Εξοντώνουν εις το όνομα του μακραίωνου πολέμου, τους εχθρούς τους. Και με ποιο αντίτιμο? Την καταστροφή της προσωπικής τους, της οικογενειακής τους γαλήνης, το απεριόριστο ρίσκο της ζωής τους και τέλος την μη αναγνώριση των υπηρεσιών τους στην πατρίδα (σε αντίθεση με τους ισλαμιστές, που κάθε καμικάζε θεωρείται ήρωας) αφού υποτίθεται πως στην πραγματικότητα δεν υφίστανται, δεν υπάρχουν.

Βασική συνέπεια τούτου, σαν επισφράγιση της ματαιοπονίας του εγχειρήματος που στην ταινία έχει την σφραγίδα της Μοσάντ, αλλά στην ουσία αντικατοπτρίζει ολόκληρο το σύστημα αστυνόμευσης που χαρακτηρίζει την Αμερική και τις πολεμικές επιχειρήσεις της στην Μέση Ανατολή, είναι να κόβονται τα υποτιθέμενα μεγάλα κεφάλια της τρομοκρατικής μηχανής του εχθρού, αλλά στην θέση τους σαν σύγχρονη Λερναία Ύδρα, φυτρώνουν πολλαπλάσια και ακόμη πιο αιμοσταγή. Μέσα από επιμέρους περιστατικά, που λαμβάνουν χώρα στην εξολόθρευση αυτών των αφεντικών της τρομοκρατίας, σε κάθε γωνιά της πληγωμένης γης, στο Παρίσι, την Βηρυτό, την Λάρνακα ακόμη και την Αθήνα μας (τι κρίμα που όλα τα πλάνα είναι γυρισμένα επί τόπου και μόνο η χώρα μας έμεινε απέξω σε μια τόσο σπουδαία παραγωγή) γινόμαστε μάρτυρες ενός πολέμου, που και επίσημα έχει κηρυχθεί και που ουσιαστικά δεν βγάζει πουθενά. Η καλύτερα, αν διαβάσουμε το φινάλε του φιλμ, που για πρώτη φορά στην ένδοξη ιστορία του δημιουργού του Schindler`s List και του Saving Private Ryan, δεν είναι όπως συνήθως κακό, αλλά αντιθέτως μεγαλειώδες!

Συνάμα, μέσα από τις πιο προσωπικές ιστορίες των ηρώων που συνθέτουν την ομάδα δράσης των ισραηλινών πρακτόρων, ερχόμαστε σε επαφή με τον εσωτερικό συναισθηματικό τους κόσμο που δεν είναι άτρωτος, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ύφος των υπερηρώων που πολύ θα φαντάζονταν για εκείνους. Άλλος το κάνει για να εξιλεωθεί για τον χαμό ενός αγαπημένου του προσώπου, άλλος για να συνεχίσει το σπουδαίο όνομα που έχουν φτιάξει οι επίσης πράκτορες πρόγονοι του, άλλος για να τονίσει το πατριωτικό του συναίσθημα. Σε κάθε περίπτωση όμως έχοντας στο πλάι του για σύμμαχο τον φόβο και την αγωνία για το αύριο. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, ο Άβνερ, γιος ενός θρύλου της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών, που του ανατίθεται το δύσκολο έργο να βρει και να αφανίσει τους πρωτεργάτες του σχεδίου του Μονάχου. Ο δυναμικός άντρας, θα αφήσει πίσω στην πατρίδα – και στην αβεβαιότητα - την γυναίκα του, το νεογέννητο παιδί, την μάνα και θα γίνει ένας παγκόσμιος στρατιώτης, υπερασπιστής των εθνικών συμφερόντων. Ότι όμως αρχίζει φιλόδοξα και με περίσσιο πατριωτικό σθένος, γρήγορα μετατρέπεται σε προβληματισμό, αφού γίνεται αντιληπτό στον καθένα, πως οι εχθροπραξίες θα οδηγήσουν στο αδιέξοδο.

Εκπληκτική παρουσία από τον Eric Bana, που καθοδηγείται έντεχνα από τον Spielberg, αποδίδοντας τον ρόλο του Άβνερ, με έξοχο τρόπο, παίρνοντας σχεδόν όλη την ταινία πάνω του. Έχοντας βέβαια και σημαντικές βοήθειες από το περιβάλλον του, που συνθέτουν ο Daniel Craig ο οποίος κάνει μια τελευταία πρόβα πριν παίξει τον James Bond, ο Geoffrey Rush σε έναν κόμη ρόλο εμπειρίας και ο Mathieu Kassovitz, που όμως δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στα καθήκοντα του ως ο βομβιστής της ομάδας.

Disc – Λιτό αλλά ποιοτικότατο το DVD που μας προσφέρει η Universal Μέσω της διανομής της Videosonic. Χώρια από το εξώφυλλο που πάντοτε αποτελεί το αδύναμο στοιχείο της εταιρίας, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του δίσκου λειτουργούν άψογα υπέρ του θεατή. Μέσω του μενού, όπου κυριαρχεί το ανατολίτικο μουσικό στοιχείο, μεταφερόμαστε στο κυρίως θέμα, το φιλμ, που από τα πρώτα κιόλας λεπτά, μας κερδίζει με το πολύ όμορφο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα. Στο οπτικό κομμάτι, το αναμορφικό κάδρο widescreen, χαρακτηρίζεται από πλήρη ισορροπία των χρωμάτων, ενώ ο τεχνητός κόκκος – που ο Spielberg έχει χρησιμοποιήσει και στο Minority Report – που τονίζει το ντοκιμαντερίστικο της υπόθεσης, όταν παρουσιάζονται τα δραματικά συμβάντα της Ολυμπιάδας, λειτουργεί υπέρ της ρεαλιστικότητας του συνόλου.

Εκεί που το DVD κυριολεκτικά απογειώνει την οικιακή απόλαυση, είναι όμως στο κομμάτι του ήχου, όπου πραγματικά το αποτέλεσμα είναι αποθεωτικό. Από τα κύρια ηχεία, οι εκρήξεις και το μουσικό θέμα, αποδίδονται εξαιρετικά, δίχως να μπουκώνουν το σύστημα, ενώ το κεντρικό κανάλι δίνει σε υπερβολικά αξιόπιστους τόνους τους διαλόγους την ίδια ώρα που τα περιφερειακά δονούν με εφέ την ατμόσφαιρα. Οι εναλλαγές στον (υποτιθέμενα) παρόντα χρόνο, με τα φλασμπακ του παρελθόντος, είναι τέλειες και αρμονικές. Γενικά το συνολικό δέσιμο εικόνας και ήχου είναι άψογο, ένα από τα πιο καλά που συνάντησα φέτος σε ψηφιακής μορφής δίσκο. Δυστυχώς το φιλμ για ακόμη μια φορά δεν συνοδεύεται από σχολιασμό του δημιουργού του, σύμφωνα με τις αρχές που έχει καθορίσει ο ίδιος ο Spielberg, που είναι ενάντιος στο συγκεκριμένο πρόσθετο στοιχείο. Ανταυτού υπάρχει μόνο ένα εισαγωγικό σημείωμα του, ενώ αν θα ήθελε κανείς να πληροφορηθεί κάτι περισσότερο από την παραγωγή αυτό, το κάνει μέσω ενός απλούστατου ντοκιμαντέρ, περισσότερο προμο χαρακτήρα, που δεν αποκαλύπτει και πολλά από τα παρασκήνια του Munich.

Μμμμ… - Αναμφίβολα μια από τις πιο καλές κινηματογραφικές στιγμές της σεζόν που μόλις έληξε, που αποδεικνύει το βαθύτατα πολιτικό πρόσωπο του Steven Spielberg και μάλιστα διατηρώντας αντικειμενικές ισορροπίες που δεν θα περίμενε κανείς από αυτόν. Για όσους κρατούν αρχείο με τις ταινίες του, το Munich αποτελεί μια από τις 3-4 καλύτερες του, άσχετα αν αυτό δεν εκτιμήθηκε από την Ακαδημία, που φέτος προτίμησε να δείξει ένα άλλο πρόσωπο.

ΕΙΚΟΝΑ – (7/10) ΗΧΟΣ – (8/10) EXTRAS – (3/10) MUNICH – (8.5/10)

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΚΟΜΗ

THE PINK PANTHER

25 λέξεις – Κατά την διάρκεια έξαλλων πανηγυρισμών, από το χέρι του προπονητή της εθνικής Γαλλίας ποδοσφαίρου, κλάπηκε το υπέρλαμπρο και ανεκτίμητο δακτυλίδι που φέρει επάνω το περιβόητο διαμάντι Ροζ Πάνθηρα. Ο μοναδικός άνθρωπος σε όλη την χώρα που είναι ικανός να εντοπίσει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από το περιστατικό ακούει στο όνομα Κλουζό.

Στο Ράφι – Με όνομα βαρύ σαν ιστορία, έρχεται στις ημέρες μας, η επανέκδοση μιας από τις ιστορικότερες κωμωδίες όλων των εποχών, που καθιέρωσε σαν ένα από τα πιο σπουδαία υποκριτικά ονόματα τον Peter Sellers, ο οποίος στην σειρά των φιλμς υποδύθηκε τον αδέξιο, άτεχνο αλλά πάντοτε αποτελεσματικό επιθεωρητή. Κακά τα ψέματα όμως. Ακόμη και αν η ταινία δεν στερείται καλών προθέσεων και αν συμμετέχουν σε αυτήν αρκετά σημαντικά πρωταγωνιστικά ονόματα, εντούτοις σε κανένα σημείο δεν καταφέρνει να αγγίξει τα επίπεδα των ομώνυμων φιλμς, στα οποία έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, ο Μίδας της ανάλαφρης κομεντί, Blake Edwards. Στην πρόσφατη εκδοχή του, το Pink Panther, προκαλεί όπως είναι φυσικό την νοσταλγία, από την στιγμή που στο ξεκίνημα του ακούγεται το περιβόητο μουσικό θέμα του Henry Mancini, αλλά το καλό διατηρείται μέχρι εκεί.

Η υπόθεση, μετά το ρυθμικό intro, πολύ γρήγορα στερείται κεφιού και έμπνευσης, με συνέπεια να αναζητά λύσεις από τις γκριμάτσες, που άλλοτε κάνει ο Steve Martin, ένας αξιοπρεπής κωμικός, που ουδέποτε όμως απόκτησε στην Ευρώπη το κύρος που διαθέτει στην άλλη μεριά του Ατλαντικού και ο Kevin Kline, που εδώ ως αρχηγός της Παριζιάνικης αστυνομίας δεν γράφει και τις καλύτερες σελίδες της καριέρας του. Στον φρέσκο Pink Panther που υπογράφει σκηνοθετικά ο Shawn Levy, συναντάμε ακόμη την σεξοβόμβα τραγουδίστρια Beyonce Knowles ως την πέτρα του σκανδάλου και τον Jean Reno, που με τον καιρό δείχνει να βαριέται ολοένα και περισσότερο τους ρόλους που καλείται να ερμηνεύσει.

Disc – Όμορφο το δισκάκι που μας προσφέρει η Odeon (εισαγωγής σε ένα ικανοποιητικό περιτύλιγμα) την παραγωγή της Fox, που εδώ συνεργάζεται σαν franchise με την MGM, την ιδιοκτήτρια δηλαδή του brand name. Το μενού ευχάριστο και λειτουργικό οδηγεί στις υποενότητες, δηλαδή τις ρυθμίσεις, τα πρόσθετα και βέβαια την ταινία, δίνοντας μας μια πρώτη γεύση από όσα πρόκειται να παρακολουθήσουμε. Κατά την διάρκεια της αναπαραγωγής, το κυρίαρχο ρόλο στα τεχνικά στοιχεία αποσπά το οπτικό κομμάτι του φιλμ, αφού η αναμορφική widescreen εικόνα, είναι φωτεινή, πολύχρωμη, ζωντανή και λεπτομερής, δίχως να συναντά προβλήματα στις μεγάλες ίντσες λόγω της συμπίεσης. Ηχητικά το δισκάκι υστερεί, όχι διότι κάτι καλύτερο δεν ήταν δυνατό να αποδωθεί στην μπάντα Dolby Digital 5.1, απλά δεν υπάρχουν εκείνοι οι περιφερειακοί ήχοι, που ξεσηκώνουν τις δυνατότητες του home cinema μας.

Εναλλακτικά, μπορείτε να ακούσετε μαζί με το φιλμ, έναν σχολιασμό από τον σκηνοθέτη, που θα πρότεινα όμως να μην δώσετε και μεγάλη σημασία, ενώ οδηγούμενοι στα πρόσθετα θα βρείτε ουκ ολίγα ενδιαφέροντα για μελέτη. Για να γίνω σαφέστερος, υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση στην εναρκτήρια σεκάνς, έντεκα (11!) κομμένες σκηνές, που καναδύο θα έλεγα πως θα μπορούσαν να ανεβάσουν κάπως το χιουμοριστικό επίπεδο του φιλμ και τρια ντοκιμαντέρ γύρω από την παραγωγική διαδικξασία της ταινίας. Το Cracking The Case, στο οποίο όλοι σχεδόν οι συντελεστές παρελαύνουν, λέγοντας τις απόψεις τους γύρω από το φιλμ, το An Animated Trip, που συνδέει με όμορφο τρόπο τον μύθο του Ροζ Πάνθηρα με το ομώνυμο καρτούν και το Creating The Palace Scene, που ρίχνει περισσότερο φως στην τελική – αλλά όχι και τόσο αστεία – σκηνή του έργου.

Μμμμ… - Καλοκαίρι είναι και πιστεύω πως μέσα σε μια ζεστή βραδιά, το καινούργιο Pink Panther θα σας δροσίσει κάπως με την χαλαρότητα και το – περιορισμένο - κέφι του. Δίχως καμία αμφιβολία, ακόμη και αν τα έχετε παρακολουθήσει αμέτρητες φορές, θα είναι προτιμότερο να δείτε τα παλαιότερα επεισόδια της σειράς, που είναι κυριολεκτικά ξεκαρδιστικά, από ένα επίπεδο και σαφώς υποδέστερο ριμέικ.

ΕΙΚΟΝΑ – (7/10) ΗΧΟΣ – (6/10) EXTRAS – (5/10) ΤΗΕ PINK PANTHER – (3/10)

Περιμένω με χαρά απορίες και ερωτήσεις σας γύρω από νέες και παλιότερες κυκλοφορίες στην διεύθυνση gzervopoulos@cine.gr



Το CineDVD είναι μια προσφορά του

---