---

Δευ 04 Σεπ 2006

DARATT (DRY SEASON) - Απώλειες (εμφυλίου πολέμου!

Με τις μνήμες νωπές από τα σημάδια που άφησε η εμφύλια σύρραξη στο φτωχικό Τσαντ, ο δεκαεξάχρονος Ατίμ, προκειμένου να εκδικηθεί τον θάνατο τους πατέρα του, διατάσσεται από τον παππού του να ταξιδέψει στην πρωτεύουσα Τζαμένα, οπλισμένος με ένα περίστροφο για να δολοφονήσει τον Νασάρα, έναν εγκληματία πολέμου που μόλις πήρε αμνηστία. Γεμάτος μίσος για τον χαμό του γονιού του, ο Ατίμ, θα φτάσει στην μεγαλούπολη, καταφέρνοντας να συναντήσει τελικά τον δήμιο του, που πλέον ζει γερασμένος και κτυπημένος από αρρώστιες και κακουχίες, μαζί με την πολύ νεότερη γυναίκα του, με μοναδική πηγή εσόδων έναν μικρό συνοικιακό φούρνο. Ο νεαρός θα καταφέρει να αποσπάσει την εμπιστοσύνη του δύστροπου γέρου, που μη γνωρίζοντας περί τίνος πρόκειται θα τον προσλάβει σαν βοηθό του.

Το Τσαντ, μια μικρή χώρα στην κεντροδυτική Αφρική, δεν θα μπορούσε να γλιτώσει από την κατάρα που μαστίζει τα κράτη της περιοχής, όπου οι διάφορες φυλές επιζητούν η καθεμιά δική της την εξουσία, με συνέπεια να βρίσκεται κάτω από καθεστώς εμφυλίου πολέμου, για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, από το 1965. Κάτω από την απολυταρχική διοίκηση του Αμπρέ, περισσότεροι από 40.000 αθώοι πολίτες βασανίστηκαν μέχρι τελικής πτώσης, από φίλια χέρια, αιματοκυλώντας το χώμα της ίδιας της πατρίδας τους. Κι όμως οι υπαίτιοι της θηριωδίας, επέζησαν των διώξεων και απελευθερώθηκαν μετά από την σύντομη κράτηση τους, γεγονός που ώθησε αμέτρητους συγγενείς θυμάτων στα πρόθυρα της αυτοδικίας.

Μια τέτοια ιστορία, βγαλμένη από την ζωντανή ιστορία του συμπαθούς Τσαντ, αποτελεί και την βάση της ταινίας του Mahamat-Saleh Haroun, και σκοπό της έχει να κρατήσει ψηλά την σημαία της αφρικανικής κινηματογραφίας, που ύψωσε με την κατάκτηση του (απρόσμενου κατ εμένα) Όσκαρ, το περσινό Tsotsi. Εδώ δεν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ίδια σκληρότητα και βαναυσότητα, που δημιουργούν οι άθλιες συνθήκες ζωής στις παραγκουπόλεις. Αντίθετα έχουμε μπροστά μας ένα συγκλονιστικό δράμα, που ξεκινά τις ημέρες που φίλος σκότωνε φίλο, για χάρη της επικράτησης κάποιων προσωπικών προτιμήσεων. Καταστάσεις που το (τριτοκοσμικό κατά πολλούς) Τσαντ τίμησε κινηματογραφικά και με το παραπάνω, ενώ στην χώρα μας (που πέρασε ακριβώς τα ίδια) προτιμούμε να τις έχουμε θαμμένες στην λήθη…

Η κινηματογράφηση του Haroun Θα είναι ψέμα να πω πως διεκδικεί δάφνες υψηλής ποιότητας, αλλά τονίζεται από την ίδια την ιστορία που καθηλώνει. Αδύνατο σημείο του φιλμ η μέτρια επιλογή ηθοποιού για τον ρόλο του Ατίμ, αφού ο Ali Barkai, μοιάζει άπειρος για να σηκώσει στα χέρια του το βαρύ φορτίο (αντίθετα δηλαδή με το Tsotsi) του εκτελεστή που αναζητά κουράγιο για να φέρει εις πέρας την αποστολή του, αν και παίρνει σημαντικές βοήθειες από τον βετεράνο Youssouf Djaoro, που υποστηρίζει έντεχνα τον δικό του σκοτεινό χαρακτήρα. Τον ρόλο του δωσίλογου δηλαδή, που μετά από όσα αποκρουστικά έπραξε, ζει και βασιλεύει, ένα παγκόσμιο φαινόμενο δηλαδή, αν κρίνω τις καταστάσεις εξ ιδίων…

---